Iedere dindagmiddag (de dag van Antonius) gingen mijn moeder en haar vriendin, Tante Diny, naar de H. Hartkerk in Vught voor het Antoniuslof. Ook die dinsdagmiddag toen mijn moeder boos en verdrietig er van terugkwam. Wat was het geval: de pastoor had beide dames aangesproken en aan mijn moeder gevraagd of hij het beeld van Antonius in haar tuin mocht laten plaatsen zodat hij de deur van de kerk dindags op slot kon houden. Sindsdien heeft mijn moeder nooit meer de H. Hartkerk bezocht en ging voortaan naar de Paulus en Antoniuskerk.
Maar haar devotie voor Antonius heeft door die actie van de pastoor niet geleden. Een paar keer is mijn moeder naar Padua geweest, de plaats in Italië waar Antonius geleefd zou hebben. Ze bracht dan voor de familie en wijde omgeving medaillons mee, die wij dan op ons onderhemdje met een klein veiligheidsspeldje opgespeld kregen.
Mochten wij, of mensen uit de naaste omgeving, iets kwijtraken dan werd ons moeder verzocht tot Antonius te bidden. Men kwam dan naar de boekwinkel en verzocht ons moeder te bidden. Ik hoor haar nog mompelen: "ANTONIUS, BESTE VRIND ZORG DAT MEV. ……..HAAR …… TERUGVINDT”. Wilden we ons moeder boos maken dan zeiden we niet Antonius van Padua, maar Antonius van paardenhaar. De rapen waren dan gaar!!!!
Reactie toevoegen