En daar ging het op het eindpunt Brussel aan. Halverwege kwam er nog een dikke mist aanzetten, die was zo opgetrokken toen wij de stad goed door waren. Wat het eerste opviel dat wij in Brussel aankwamen was het Atomium. Vooral Truus vond het zo mooi, nu had ze toch iets gezien. Om 7 uur kwamen wij bij het vliegveld aan.

Een bordje met auto’s parkeren 40 Frank per uur vonden wij wel wat duur en reden rustig naar de andere kant, maar kwamen ook weer bij zo’n bordje aan en hebben onze auto daar maar gauw geparkeerd. Nu moesten wij wel wat verder sjouwen maar hadden een paar sterke mannen bij, die kregen dat wel voor mekaar. Marinus ging gauw kijken of er al meer aangekomen waren, maar wij waren de eersten. Wim ging eens even rond kijken en natuurlijk moest hij een souvenirtje hebben.

Na even in de hal gewacht kwam Marinus dat we naar boven konden gaan, daar waren intussen er al een paar aangekomen. De koffers hadden ze allemaal in de hal bij elkaar staan, er kwamen ook nog verschillende Congolezen de broeders en paters de hand drukken en het beste wensen. Ook de dokter met zijn vrouw en twee kinderen waren aanwezig. Even later moesten ze hun eigen melden en kregen nog enkele papieren in te vullen. De koffers moesten nog gewogen worden. Daar er een paar waren die minder kilo’s en een paar die te veel kilo’s hadden als voorgeschreven zetten zij de koffers op een schaal, toen bleven er nog 30 kilo’s over. Handbagage telde niet mee. Marinus zei toen dan zet ik er mijn tas nog er bij. Er werden kaartjes aan de koffers gedaan en dan werden ze op een rolband gegooid. Nou wij stonden er bij en keken het angstig aan, ja als ze het ook zo met die tas deden, bleef er niet veel meer van de radio over. Dus vroeg Marinus of hij die tas bij mocht houden en daar was geen bezwaar tegen, want het was handbagage. Zo zijn wij weer naar onder gegaan, het was intussen al negen uur en onder voor de laatste deur namen we afscheid.

Toen naar boven gegaan en gewacht tot Marinus onder weer door de deur kwam en zagen hem door een lang vertrek gaan met de tas in zijn hand en de regenjas op zijn arm. Heb zolang staan te kijken tot ik hem zag en toen gauw naar boven gehold, maar daar moesten wij betalen. Belgisch geld hadden wij niet. Wim wel maar die was al lang door, kwartjes of dubbeltjes wilden ze niet, wel een gulden en dat was voor twee personen maar met al en al we hadden geen losse gulden.

Nou de chauffeur konden we op het nippertje nog terug roepen en betaalde voor ons, het ging rap verder dat vertel ik hoor! Bijna de laatsten en stonden dus achteraan, maar daar stond nog een trap en zijn we opgeklommen, zo goed en kwaad als het ging. Het kwam niet zo precies hoe je stond, als je maar iets zag en we zagen Marinus onder weer henen gaan en de trap van het vliegtuig op, en maar zwaaien al zag hij ons niet. Hij was mee van de laatste die het vliegtuig in ging. De douane zagen we ook voor het vliegtuig komen, even later kwam er zo’n soort jeep en rolde de trap weg, eerst achter, daarna aan de voorzijde, toen werden de deuren dicht getrokken, wat een heel werk was als je het zo bekeek. Het begon met geronkel van het vliegtuig, even later zette het zich in beweging. Eerst even kijken hoe laat het was: precies 21.16 en daar ging hij langzaam verder. Zijn weer gauw aan de andere kant wezen kijken en zagen hem nog langzaam voortgaan de donkerte in, even hebben wij er niet veel van gezien even later ging hij de lucht in en deed met volle vlucht de toekomst ‘De Congo in.’ En weer gauw terug naar onze wagen gegaan.

En zo over Diest, Geel, Eindhoven en kwart voor een thuis aan. Alles was donker, ik ging direct naar boven naar de kamer van Vader en Moeder maar die sliepen, dus naar Rini en Richard, die waren meteen wakker. Intussen waren Vader en Moeder wakker en moest alles verteld worden, na beneden iets gedronken gauw naar bed het einde van de dag, het tweede vertrek van Marinus naar de Congo.

Uden. 26 Sept. 1960.
Diny de Groot.

De eerstvolgende brief begint met: ‘hè hè blij en God dankbaar na een gedwongen maar toch plezierige vakantie terug te mogen keren in Congo.’