Voor die Aswoensdag, plukte mijn vader die koster was, een palmboompje (volgens mij was het buxus) dat in onze hof stond telkens bijna kaal. Deze takjes werden uitgedeeld (Palmpasen) voor achter het kruisbeeld, nadat ze gezegend waren door de pastoor. Bij onweer liepen de gelovigen, en ook bij mij thuis, door het huis met zo een takje en een wijwatervaatje, om het hele huis te zegenen, en zodoende voor inslag van de bliksem te voorkomen. Ook werden ervan verbrand om van de as, een puree te maken met wijwater, die voor het askruisje werd gebruikt. Dit werd op je voorhoofd in de vorm van een kruisje gesmeerd. Omdat het er bij ons erg katholiek aan toe ging moest je het zolang mogelijk laten zitten. Smoesjes dat je het er per ongeluk af had gewreven, werden niet getolereerd. Als zoon van een koster moest je bij die gelegenheden het goede voorbeeld geven.

Dat lijkt me niet altijd eenvoudig, Piet, om als jongeling het goede voorbeeld te moeten geven... Vond je dat lastig?

En wat mooi dat takje achter het kruisbeeld; dat is vast voor nog heel veel mensen een bekend beeld. Dank voor je reactie!

Pastoor de Louw in Uden zei;
Wanneer het kruisje met Pasen nog op je hoofd staat mag je op de Paaseieren komen. Dat kon hij wel zeggen maar dan had hij verf moeten gebruiken!

Haha, die pastoor kon het mooi vertellen :)

Het gebruik van een palmtakje tijdens onweer en bliksem was in Limburg niet zo gebruikelijk. Daarvoor werd de kroetwis gebruikt. Een mengsel van kruiden zoals het boerenwormkruid en aangevuld met bladeren van de notenboom werd ook in de kerk door pastoor gezegend en gratis uitgedeeld. Bij onweer en bliksem moest men thuis enkele takjes in de kachel gooien. Daarmee kon het onweer worden afgewend. En iemand die niet kon of wilde een askruisje halen vroeg aan iemand die er wel eentje had gehaald om het te kopiëren door de twee hoofden tegen elkaar te drukken. Zo zie je maar weer dat er altijd ongelovigen zullen blijven rond lopen.

Ik ken dit oude gebruik wel, maar men kwam niet altijd aan -kroetwisj-
Mijn ene grootmoeder kwam uit Munstergeleen en die gooide bij onweer en bliksem een gewijd palmtakje in de haard volgens mijn vader. Zo ongebruikelijk is dit dus niet.
Dan dat askruisje, als kind was je een beetje jaloers als andere kinderen een "vetter" askruisje op het voorhoofd hadden dan jezelf;)

Pastoor de Louw sprak de kinderen in Uden toe, 'wanneer het assekruisje met Pasen nog op je hoofd staat mag je op de Paaseieren komen'.
Dit jaar geen Askruisje, maar wordt gewijde as boven je hoofd uitgestrooid. En in de coronatijd naast de Hostiepincet nog een nieuw voorwerp in het kerkgebeuren toegevoegd, de asstrooier.

Norach, de verzamelde kruiden uit de berm voor de Kroetwisj en er het
maken van honderden, is ieder jaar door IVN in Meersen een gezellig gebeuren, een mooie traditie. Bestaande uit 7 kruiden waaronder ook
het notenblad waarbij de stengel meestal zeven bladen telt, óf soms een oneven aantal van negen. Enige jaren geleden kreeg ik de opdracht van de verzamelde notentakken, die er negen telde er van iedere benodigde stengel twee van te verwijderen. Geen bezwaar wanneer de helft van het gewenste aantal bloemboeketten is gehaald staat er koffie met natuurlijk;
Limburgse Vlaai.
Én telt dit jaar eens het aantal bladen op de stengel van diverse notenbomen!

Ach Rini, zo lang geleden..., en je verwoordt het weer zoals altijd uitstekend!!!
Toevallig was mijn grootvader van Meerssen, hij moet het gekend hebben.
Ik mis al zo veel jaren de Limburgse vlaoi, vooral de rieste..;)
Hartelijke groeten, Norah

O,wat geweldig om dit ye lezen over Limburg,vanaf mijn 4e jaar gingen we daar ieder jaar op vakantie,daar ligt mijn hart! In Elsloo,heb ik mooie verhalen van,en over de kerk ,dat was zo fijn altijd,ook alles van het kruid en de takjes geweten,bij ons thuis in Rotterdam gingen ze achter het kruisbeeld,tot heel erg lang,bleef dat daar zitten,maar Limburg wat een feest was het als ik daar weer naar toe ging,het dialect kan ik nog steeds proaten,kallen noemde ze dat,wat een heerlijke provincie

Grappig om te lezen. Zelf ben ik er al heel lang weg. Het Elsloos dialect is niet zo eenvoudig, men gebruikt daar de diftong.
Trouwens "kalle" zegt men alleen in de dorpen. De dialecten op zich zijn allemaal heel verschillend, net als de inwoners;)

Sommige priesters maakten bijna een vlek i.p.v. het kruisje.
In mijn kerk stond voor de priester die het mooiste kruisje maakte dan ook de langste rij.

Louise, dat zou ik ook gedaan hebben maar wie had een spiegel bij zich.
En je wilde toch met iets moois thuis komen.

Nou, Rini, de spiegel waren natuurlijk de andere mensen...
grappig, dat je het woord thuiskomen gebruikt. De meesten gingen gelijk door naar hun werk; want het waren natuurlijk ook volwassenen die het kruisje gingen halen.
Dus ook mannen-in die tijd werkten nog niet zo veel vrouwen- stonden in de rij van het mooie kruisje...

Zelf kreeg ik juist het askruisje toen ik kind was. Het ging toen er meer om dat anderen het ook zagen;)

Norah, 'Goed voorbeeld doet goed volgen.'