Ik herken het verhaal omdat wij dat in onze jeugdige jaren ook speelden.
Zo rooms waren we in die tijd 1948 en 1950.
Cees Sep.

Wat leuk om te lezen dat je dit verhaal van Henk zo herkent. Mochten bij jullie de zussen/meisjes ook niet meespelen op het altaar? En had je zelf een soort van vaste rol in het spel?

Priestertje spelen was een serieuze zaak. Ik als meisje kon eigenlijk niet meedoen, maar toen Michiel (priester) geen andere vriendjes had die misdienaar konden zijn mocht ik dat zijn. Het ging goed tot ik het misboek naar de andere kant van het altaar moest brengen. Ik schoof dat voor de priester door. Nou dat heb ik geweten!. Hij joeg me naar huis en ik mocht nooit meer meedoen.

Nu ben ik 84 en kan mij veel herinneren . als ik het goed heb dan mochten Vrouwen NIET op het altaar komen .
Dat zich in het kinderspel uit .

Ah Ria, wat moet dat een enorme indruk op je hebben gemaakt! Ik kan me voorstellen dat dat een behoorlijke domper moet zijn geweest.

En M. van Dooren, fijn dat u hier reageert. We horen graag veel meer van uw herinneringen, hoor!

Ik vond priestertje spelen vroeger een fascinerende bezigheid. Van karton had ik alle benodigdheden gemaakt die nodig waren om de mis op te dragen. En dat gebeurde dan ook wel elke week. Hoogtepunt van de dienst was altijd de preek. Mijn moeder kwam vaak luisteren naar wat ik te vertellen had. Ik preekte vaak over de missie, waar paters arme negertjes gingen bekeren. Ik vond missieblaadjes erg boeiend toendertijd. Het waren de enige tijdschriften waar je af en toe een blote borst kon ontwaren!

Prachtige herinneringen, John, heel bijzonder om te lezen! Van de fascinatie van de mis tot het kunnen zien van een blote borst; ik denk dat de huidige jeugd zich bij beide dingen nauwelijks iets kan voorstellen hoe bijzonder dat is.

Het mooiste wat een katholieke moeder kon overkomen (vond althans mijn moeder) was dat een van haar zonen priester werd. Zo’n altaartje werd dan beschouwd als ’n soort stimulans. Niet dat het altijd werkte, want de broer die priestertje speelde werd beroepsmilitair en de jongen die soldaatje speelde ging naar het seminarie. Trouwens, zit dat jongetje op de foto niet stiekem een Suske en Wiske te lezen? Kwam ook voor.

Het fraaiste ensemble dat ik ooit gezien heb, was een heuse kapel achter de woning (tevens garen- en bandwinkel) van koster Johan van der Heijden in Ginneken, wiens zoon ook voor priester studeerde. Geen wonder trouwens: de koster kon immers beschikken over afgedankte kerkspullen.
Het volgende onderwerp van het BHIC zou wel eens ‘de eerste heilige mis’ kunnen zijn die een pas gewijde priester opdroeg in de kerk van zijn ouderlijke woonplaats. Een groot feest, met bruidjes en al, waaraan de hele parochie deelnam. Dit is nog maar enkele tientallen jaren geleden.
Zie ook: hhBest (https://www.hhbest.nl/2018/10/18/priestertje-spelen/)

Het blijft bijzonder om te lezen, deze luisterrijke herinneringen en anekdotes. Dank daarvoor, Guido.

De tip over de eerste Heilige Mis is niet tegen dovemansoren gezegd; we gaan er naar kijken. Merci!

Ik had een broer die als priester dagelijks de mis opdroeg. Dat gebeurde
op de achterplaats . Een zak gevuld met knikkers diende als wierookvat .
Ik heb eens meegemaakt dat 't 'wierookvat' kapot ging en alle knikkers
alle kanten opvloog. Ik maakte me snel uit de voeten want de h.mis
was dus ineens voorbij.....We waren toen kinderen van een jaar of acht.

Haha, mooie anekdote, Henny. Je broer trommelde jou (en misschien nog meer kinderen?) op als kerkgangers? Vond je dat ook leuk?

Als misdienaar in mijn lagereschooltijd was ik gefascineerd geraakt door de toen nog Tridentijnse (Latijnse) liturgie. Ik wou ook graag zelf doen wat ik de pastoor en de kapelaan zag doen, en speelde dus met overgave priestertje ("mieske doen" in 't plaatselijke dialect). Mijn vader was kleermaker en heeft toen voor Sinterklaas een complete misuitrusting voor mij gemaakt (kazuifel, stola, manipel etc.), daarbij als kelk een of ander klein wedstrijdbekertje dat hij ergens had gevonden, een dik oud missaal als misboek, en hij had zelfs ergens een set canonborden gevonden (kartonnen kaarten waarop de vaste gebeden van de mis stonden). Ik was de koning te rijk en heb die spullen heel veelvuldig gebruikt, vaak met een vriendje als misdienaar. Als hostie gebruikte ik een mariakaakje.
Toen de 'gewone' mis ons wat begon te vervelen, hebben een vriendje en ik elkaar eens (heel onreglementair!) tot 'bisschop' gewijd, met een mijterachtig iets van karton en een wandelstok als staf, dat was weer eens wat anders. Maar omdat we de liturgie daarvan eigenlijk niet kenden beviel dat toch niet zo goed, en keerde ik maar terug naar het gewone 'priester'schap.

Prachtig verhaal, Ad! Het moet een bijzonder gezicht zijn geweest, zo'n manneke dat zo bevlogen in de weer is met een complete misuitrusting :) En grappig ook dat de bisschopswijding niet vertrouwd genoeg voelde, fascinerend hoe dat werkt. Het zegt ook ontzettend veel over de belevingswereld van jonge kinderen in die jaren.

Zijn er ooit foto's gemaakt toen je hiermee speelde, weet je dat?

Hoi Marilou, nee, jammer genoeg zijn er geen foto's van.

Op 23 oktober 2018 schreef Guido ' Sas: "Het mooiste wat een katholieke moeder kon overkomen (vond althans mijn moeder) was dat een van haar zonen priester werd." Ik vermoed dat mijn moeder dat diep in haar hart ook wel ergens vond, maar tegelijk was ze daar een beetje te nuchter voor. Toen ik eens tegen haar zei (omdat ik dat ergens had gelezen en dat wel mooi vond) "Als ik priester word, dan is dat een hele eer voor jullie, hè?", toen kreeg ik meteen een draai om mijn oren. Haar zoon priester worden, prima, en ze zou er ook alles aan doen om dat mogelijk te maken, maar voor haar géén 'Eerwaarde Heerzoon' met spatjes! (En gelijk had ze, denk ik achteraf). :-)

Haha, wat een verstandige moeder met beide benen op de grond zo te horen. En zo voedde ze de kinderen klaarblijkelijk ook op. En uiteraard was je moeder vast ook trots op wat je wel ben geworden!