Wat goed Piet, dat je je memoires opschrijft. En zo mag je ze van mij best noemen, want jouw herinneringen zijn zo ontzettend mooi om te lezen. Je beschrijft de situaties zo precies dat ik me echt in de situatie kan inleven. Bedankt!

Hoi Piet,
Ik heb zojuist je verhaal gelezen en vind het erg dapper van je omdat
ik zelf uit ervaring weet hoe het is om wees te zijn. Mijn verblijf was in
het weeshuis de Sprankel, in Veldhoven en ik had het daar reuze naar mijn zin.
Elke weekend mocht ik bij de tuinman van het huis komen spelen met zijn
dochters en dat gaf een top gevoel. Toen ik er weg moest heb ik veel gehuild
want die warme aandacht die ik van die zusters kreeg, tijdens mijn verblijf, heb ik nadien nooit meer gehad. Ik vind je verhaal erg bijzonder en herkenbaar.
Dank je wel en alle goeds.

Hoi Piet,
Ik heb zojuist je verhaal gelezen en vind het erg dapper van je omdat
ik zelf uit ervaring weet hoe het is om wees te zijn. Mijn verblijf was in
het weeshuis de Sprankel, in Veldhoven en ik had het daar reuze naar mijn zin.
Elke weekend mocht ik bij de tuinman van het huis komen spelen met zijn
dochters en dat gaf een top gevoel. Toen ik er weg moest heb ik veel gehuild
want die warme aandacht die ik van die zusters kreeg, tijdens mijn verblijf, heb ik nadien nooit meer gehad. Ik vind je verhaal erg bijzonder en herkenbaar.
Dank je wel en alle goeds.

Ook ik Piet, heb genoten van je verhaal, toch leef ik met mee met je herinneringen en je de ongelukkige tijd met ons wilt delen.
Dan had het Henny beter getroffen.

Mooi dat ook jullie genoten hebben van Piets verhaal, Henny en Rini. Fijn dat jij het inderdaad goed hebt getroffen bij de zusters in Veldhoven, Henny. Heel mooi om ook de positieve verhalen te lezen vanuit katholieke weeshuizen.

Ook ik wil Piet bedanken voor het delen van zijn bijzondere verhaal. Ik vind het knap dat je, ondanks de negatieve ervaringen, ook de positieve en grappige anekdotes kunt vertellen!

Hallo Piet,

Opnieuw hier een bericht van mij, henny.
Ik heb je verslag nog eens goed in me opgenomen .
Ik vind het zo gaaf van je dat je details zo echt hebt
weergegeven dat de tranen uit mijn gezicht rollen.
Ik heb het prima getroffen in het 'weeshuis'
in Veldhoven; Huize de Sprankel.
Ik heb het héél erg slecht getroffen toen men
(de raad v kinderbescherming) mij plotsklaps in een
zwarte auto stopte waarin een oudere vrouw en
een klein jongetje zaten.

Ik werd regelrecht vanuit een veilige situatie ondergebracht
in een adoptiegezin waar ik 16 jaar werd mishandeld.
(50 jaar later door de staat gecompenseerd !) en er kwam
erkenning voor het zware leed van toen...Toen ik moest overleven..
Ik heb een ongelukkige jeugd gekend maar ben ,net als u
'overeind'gebleven door eigen karakter en vechtlust.
Ik leef intens mee met de kinderen van Nu....begrijp je me?
Heel veel sterkte en alle goeds./Henny Sterk....

Nog even een naberichtje. Tijdens mijn "verblijf"
in het adoptiegezin was het adres STEDEKESTRAAT 47.
Ik bedoel maar, hé piet. De jongensschool (fratersschool)
waar je waarschijnlijk op gezeten hebt, in de jaren 50,
was naast het huisje waarin ik 16 jaar heb gewoond...

Wat verdrietig, Henny dat je na de fijne tijd in Huize De Sprankel zo'n vervelende jeugd hebt gehad in je adoptiegezin. Heel toevallig dat jullie waarschijnlijk zo dichtbij elkaar hebben gewoond. Erg naar dat jullie allebei niet terugkijken op een mooie tijd daar, maar heel fijn om te lezen dat je uit deze nare situatie bent gekomen, Henny! Bedankt voor het delen van jouw verhaal.

even iets anders. 19 43
Mijn plechtige communie , zodra ik uit de kerk kwam moesten de nieuwe kleren uit , nieuw ? vermaakte kleren.
in het kleine kamertje stond een beker melk . en paar boterhammen n een gekookt kippen ei . daar zat ik helemaal alleen , het ei en de rest zo snel mogelijk naar binnen gewerkt want mijn vriendjes stonde te wachten
Met z; n allen naar de Bossen koortjes ( dennenappels ) rapen .
een heelverschil met de jaren daarna
Het buitenleven , nu hoor je het weer dan denk ik ,, ze hebben het wiel weer uitgevonden ,,

Martien,

Ik zie het zo voor me en begrijp wat je bedoelt met de
"uitvinding van het wiel"...… Goed te horen dat we met z'n
allen uit de "babyboomtijd"
toch heel goed terecht gekomen zijn, denk ik dan...
Alle goeds Martien. Dag/ Henny .

Bedankt voor jullie reacties, Martien en Henny! Mooi inderdaad dat het buitenleven weer meer aandacht krijgt tegenwoordig. Ik kan me wel voorstellen dat de mooie communiekleding eerst uit moest voordat jullie dennenappels gingen rapen :)

Op 5 november, vertelde ik hier al een stukje van mijn “memoires”. Een ander stukje wil ik ook met jullie delen. Ik heb wel de heftigste stukken even eruit gehaald.
We haalden natuurlijk ook een stel rotstreken uit, daar hadden we de leeftijd voor. De al eerder genoemde slaapzaal, moet je jezelf voorstellen als een grote zaal met een gewelfd plafond en zo,n dertig bedden die in drie rijen waren op gesteld. Bij het binnenkomen vanaf de trap, stond er een tafeltje, waarop een grote schoolbel stond. Deze werd gebruikt om je s, morgens te wekken. Het was in de zomer altijd erg warm en je kon moeilijk in slaap komen. De meeste jongens hielden zich slapend, in de hoop dat de surviant zou vertrekken. Als dit gebeurde, stonden we meteen op en haalde allerlei dingen uit. Eens hadden we een combinatie tang meegenomen. De grote bel werd de klepel na veel moeite uitgedraaid. We spraken af dat hij die het eerste wakker zou worden, de andere zou wekken. Dus de volgende morgen lagen we allen stiekem vanuit ons bed, naar het tafeltje met de bel te loeren. Gestommel op de trap, en frater Gerolf, betrad de slaapzaal. Met een zwaai van zijn arm nam hij de bel van het tafeltje en bewoog hem met een trotse armzwaai om ons te wekken. Na twee keer zwaaien keerde hij de bel onderste boven, om er in te kijken, met een verbaasd gezicht. Een vloek die een bouwvakker niet zou misstaan weerklonk over de slaapzaal. Maar ook een gedempt gelach van onder de dekens. Helaas moesten de eerste bedden die onder zijn bereik lagen het ontgelden. Die werden getrakteerd op een forse klap op hun kop. Triest genoeg waren dat niet de jongens die het gedaan hadden.
Toen er een nieuweling uit het kleine dorpje Uden, samen met zijn moeder, die een tig keer met pleisters gerepareerde bril droeg, bij ons hun opwachting maakte, stond meteen vast dat die jongen een erg bang type was. Dat is geen goede binnenkomer voor een nieuweling tussen dertig pubers. De eerste de beste hete zomeravond, werd hij van zijn bed gelicht toen de surviant weg was, om naar de brandtrap die op het eind van de slaapzaal via een deur, die meestal openstond in verband met de warmte, geleid. Bovenaan deze trap, stapte je van uit de slaapzaal op een ijzeren plateau, en keek je uit over het kerkhof van de fraters. We hadden al gezien dat er twee fietsen tegen het schuurtje op het kerkhof stonden. De achterlichten lichtte op als we er een schijnwerper op schenen. Dus Cor moest maar eens even gaan kijken wat daar bij het schuurtje gebeurde. In zijn pyama en op blote voeten schuifelde hij van de trap af. Toen hij halverwege was, knipte we onze zaklantaarns aan en zag je twee vurige ogen vanaf het kerkhof. Ik heb nog nooit iemand op
blote voeten zo snel een flinke brandtrap zien op rennen als die Cor. Hij liep van angst iedereen die stond te kijken omver. Spierwit alsof hij een spook had gezien dook hij onder de dekens. Veel later besefte we dat we hem niet echt hadden gerust gesteld, want hij was een hele poos erg stil en bemoeide zich met niemand. Pas vele maanden later hoorde we zijn levensverhaal. En konden toen ook wel begrijpen waarom hij zo bang was. In Uden woonde hij samen met zijn moeder buiten het dorp, en hij kende vele spookverhalen, uit die streek. En het vervelende was dat hij ze ook echt geloofde.
Eens heb ik een jongen zo hard met een stoel op zijn hoofd geslagen, dat hij flink bloedde. Dit was een van de oudere jongens die in de stad moesten gaan werken en s’ middags niet thuis kwamen eten. Het beleid was dat ze dan van hun zakgeld maar iets te eten moesten halen. Maar zij hielden liever het geld in hun zak dan het aan eten uit te geven. Dus haalde ze waar je bij zat, en ook de surviant, die er niets van zei, het brood en beleg bij je weg, en dan voornamelijk bij de zwakkere die ze met gemak aankonden, helaas voor hem beschermde ik die keer mijn brood. Sinds die keer werd ik niet meer lastig gevallen door de jongens, waarvan sommige zoals ik wist homoseksueel waren. Ze kropen s’ avonds, als de surviant weg was bij elkaar in bed. Sommige kropen in het begin ook bij mij in bed, en omdat ik bang was durfde ik er niet veel van te zeggen, en liet het maar toe, om er van af te zijn. Na die keer dat ik zo woest was geworden en die jongen had geslagen, heeft het nooit iemand meer gewaagd om bij mij in bed te kruipen. Ze waarschuwde zelfs nieuwelingen dat ze met mij uit moesten kijken omdat ik een “felle” was. En ik vond dat prima.
Boven de wasruimte, die aan de slaapzaal grensde, was een klein zoldertje. Als ik op de wasbak ging staan, kon ik net een luik oplichten, en er in klauteren. Hier heb ik vele uren doorgebracht. Ik noemde het voor mezelf “Siberië” omdat het soms behoorlijk koud was. Van de toneel vereniging stal ik een paar vloerkleedjes en sabels (die ik nog steeds heb als een soort souvenir) en andere kleine spullen. Hierdoor was het erg goed toeven op deze zolder. Heel wat uurtjes heb ik daar zitten lezen, volmaakt gelukkig.

Hallo Piet, er staan al heel wat reacties op deze site, maar het blijft voor mij iedere keer onthutsend en aangrijpend deze berichten te lezen. Ook jouw reactie is ongelooflijk indrukwekkend, in allerlei opzichten. De inhoud die er niet om liegt, natuurlijk, maar ook de nauwgezetheid waarmee je dit zo kunt beschrijven. Alsof het nog maar net geleden is gebeurd, in plaats van decennia terug.

Dat is vast kenmerkend voor de impact die al deze heftige gebeurtenissen met zich meebrengen. Oprechte dank dat je je verhaal hier wil delen. Ik vermoed dat veel mensen hier sterke herkenning en steun in vinden.

Zo nauwgezet als Piet zijn leven hier neerzet dat kan ik niet. Ik vind er wel enorme herkenning in. Het is mij al heel jong opgevallen dat ik goed ben gaan kijken, kijken naar alles en iedereen naar wat ik zag en beleefde. Een kind zonder vader en moeder is als een vaas zonder bloemen.....Ik was 2 jaar toen ik geplaatst werd in een weeshuis. In het begin wist ik van angst niet wat me overkwam. In het weekend kregen veel kinderen familiebezoek. Ik niet.
Dat vergeet je nooit meer. Piet ik vind uw leven, uw levensverslag zeer ontroerend en ik denk een beetje te voelen wat dit met u gedaan heeft ...Dank je wel voor dit echte levensverslag. Het ga u goed.

Hallo Piet, nog bedankt voor het doorsturen van die foto van jou, frater Ugario en Cor van de Ven. Deze is aan het verhaal toegevoegd.

Ja, een foto, zoals deze zegt veel meer als wat men vaak denkt of dacht.
Daarom vind ik het verslag erachter zo enorm goed weergegeven. ik kan dit echt niet. In het weeshuis waar ik verbleef was een granieten trap . Ik heb vaak mijn benen open gestoten als ik die trap op moest. Ik weet nog dat in een grote ruimte tegen een muur om de zoveel cm een kraan voor mijn gevoel me bleef aankijken tot ik mijn voeten mocht wassen. Dat mocht alleen op commando als een zuster daarbij aanwezig was. je deed alles samen . je had geen flauw benul van wat nu eigenlijk de bedoeling was dat je in zo'n huis zat met allemaal vreemde kinderen om je heen en van die grote mensen in van die zwarte jurken die rinkelden...….Later begrijp je hoe stupide er met een kind werd om gegaan dat geen liefde, warmte en veilige handen kenden. Toch was ik graag in dit huis waar veel kinderen waren net als ik....Je identiteit dat kwam "later' pas... Ik weet zeker dat kinderen die een zelfde soort ervaring hebben gekend als ik maar één woord nodig hebben om elkaar te begrijpen in deze .

Ik heb een nieuwe pagina gemaakt over "slechte herinneringen rk jongensweeshuis tilburg". Zielink hierna.

https://wierookwijwaterenworstenbrood.nl/ontdekken/praat-mee/slechte-he…

Heel goed waarvoor dank. Vriendelijke groet./Henny.

T.a.v. Thijs de Leeuw,

Beste Thijs,

In deze verhalenreeks komen een paar foto's voor van frater Ugario. Deze frater was in de jaren omstreeks 1950 ook verbonden aan Huize Nazareth in Tilburg hij kwam bij ons regelmatig aan huis omdat mijn vader daar in zijn kinderjaren als pupil heeft gewoond, daar later kleermaker was en ook lid van de toneelvereniging en harmonie van dit tehuis. Ik heb goede herinneringen aan deze frater Ugario en ook aan vele anderen van dit tehuis. Ik doe al vele jaren aan stamboomonderzoek en ben bezig daarover enige boeken te schrijven waar ook een hoofdstuk Huize Nazareth in voorkomt. Mijn vraag is nu zijn de foto's van frater Ugario ook in een groter bestand beschikbaar b.v. 400 dpi en kan ik daar in dat geval over beschikken.

Groet

Leo Embregts

Ik ben later frater Ugario nog een keer tegen gekomen en noemde hem natuurlijk bij de naam zoals ik hem altijd heb genoemd, maar toen zei hij, dat hij uitgetreden was en voortaan als mijnheer van Hest, door het leven ging.

Hallo alle, die ik ken op deze site: zijn er jongens in de periode 1959/ 1968, geweest die geplaatst zijn door de jeugdbescherming? Als jij dat bent, laat het mij dan even weten. Als je namelijk geplaatst bent door jeugdzorg of als er iemand bij de fraters toen der tijd door jeugdzorg geplaatst, kunnen we een soort van smartengeld van 5000.00 euro krijgen. Zover ik weet zijn er wel jongens geweest die hier hebben gezeten. Reageer liefst zo snel mogelijk, Bij voorbaat dank, groetjes. Piet Hoofs.

Bedankt Leo en Piet voor het reageren op de site.

@Leo: ik heb je zojuist gemaild over de foto's van frater Ugario. In verband met vakantie kon ik helaas niet eerder reageren waarvoor excuses.

@Piet: mooi dat je hierin het initiatief neemt. Je zou deze oproep hier later nog kunnen herhalen als je wilt. En als we kunnen helpen met het contact leggen achter de schermen dan horen we dit graag. Jongens uit de periode 1959-1968 om wie het gaat kunnen ook mailen naar info@bhic.bl en dan sturen wij je bericht door naar Piet Hoofs.

Er hoeft in die tijd maar een jongen zijn geplaatst door de jeugdbescherming, en dan hebben we alle recht op deze vergoeding ter compensatie van het rijk.

Hallo alle, die ik ken op deze site: zijn er jongens in de periode 1959/ 1968, geweest die geplaatst zijn door de jeugdbescherming? Als jij dat bent, laat het mij dan even weten. Als je namelijk geplaatst bent door jeugdzorg of als er iemand bij de fraters toen der tijd door jeugdzorg geplaatst, kunnen we een soort van smartengeld van 5000.00 euro krijgen. Zover ik weet zijn er wel jongens geweest die hier hebben gezeten. Reageer liefst zo snel mogelijk, Bij voorbaat dank, groetjes. Piet Hoofs.

Ik heb samen met mijn drie andere broers van 1963 t/m 1970 in het Maria Goretti kindertehuis aan het Wilheliminapark 56 in Tilburg gewoond.
Wij werden door ons lange verblijd daar zo'n beetje tot het interieur gerekend en ik was samen met mijn tweelingbroer daar zeer bekend.
We waren praktisch niet uit elkaar te houden, dus onze namen werden door iedereen steeds door elkaar gegooid, waardoor het niet meer uitmaakte of je nu Jackie of Leo riep, we keken dan altijd. Het waren andere tijden, meneer Pastoor, de dokter van het huis, de frater van school, allemaal stonden ze in hoog aanzien, aan hun integriteit werd niet getwijfeld.
Er zijn daar leuke en minder leuke dingen gebeurd. Ik zat op de Pius X jongensschool in de Theresiastraat, met fraters. Door een van die fraters ben ik, toen ik nog in de eerste klas zat, steeds mishandeld, zonder enig reden. Soms liep hij alleen maar langs mijn schoolbank, stond dan stil en trok me dan opeens heel hard aan mijn wang de bank uit. Hij bleef dan met zijn vingers zeer hard in je wang knijpen, de tranen sprongen er echt van in je ogen, zo zeer deed dat. Dat noemden ze een ‘pepermuntje’. Ik kreeg dan straf omdat ik snotterde of dat hij vond dat ik niet goed oplette. Vaak had hij helemaal geen reden en kreeg ik gewoon opeens spontaan straf als hij dicht in de buurt was. Hij had ook een houten liniaal en ik moest dan de binnenkant van mijn handen omhoog houden. Daar sloeg hij dan heel hard met zijn liniaal op, en steeds moest ik dan weer opnieuw mijn handen omhoog houden voor de volgende klap met de liniaal. Ik had werkelijk geen idee wat ik fout gedaan had, want ik was bepaald geen heibelschopper of gangmaker in de klas. Ik was in die tijd erg timide en bleef vaak wat op de achtergrond. Soms sloeg hij ook gewoon met zijn handen hard tegen je hoofd. Doordeweeks vergat je dit al weer snel, het was iets dat hoorde bij het naar school gaan. En als je vader op vrijdag kwam was je blij hem te zien en was alleen hij belangrijk.
Maar een keer heb ik op een vrijdagmiddag een flinke uitbrander van de frater gehad, weer terwijl ik eigenlijk niets gedaan had. Hij kijkt naar je, komt naar je toe en trekt je dan zo de bank uit met de vraag of je eigenlijk wel oplet, terwijl hij gigantisch hard in je wang knijpt en aan je wang je hoofd op en neer schud... Mijn vader kwam me later uit school ophalen. Aangezien ik nog flink last had van mijn wang deed ik direct bij pa mijn beklag over het agressieve gedrag van de frater. Maar pa keek me streng aan en zei: “Luister goed! Thuis doe ik jullie opvoeding, maar jullie zijn niet thuis. In het kindertehuis doet de groepsleiding de opvoeding en op school doet de frater dat! Als je een pak slaag van de frater gehad hebt, dan zul je dat wel verdiend hebben! En als je nog even doorzeurt dan kun je van mij nog een pak slaag erbij krijgen!”. Dus keek je voortaan wel uit om bij je vader te melden dat je geslagen of mishandeld was... En je had het verder ook niet meer over het seksueel misbruik door de grotere jongens.
Seksueel misbruik was aan de orde van de dag. Er waren buiten diverse binnenplaatsen met erg veel achteraf hoekjes zoals de fietsenhokken achter op de grote speelplaats, maar vooral het kolenhok achter de grote keuken naast de wasserette was erg berucht. Wat ben ik daar vaak door ene Frankie onderhanden genomen. Hij had soms erg scherpe nagels en dat deed erg zeer, hij had vaker bloed aan zijn vingers en in in mijn onderbroek.Hij heeft zelfs al eens, per ongeluk denk ik, mijn balzak opengesneden en het litteken zit er tot de dag van vandaag nog steeds. Het deed enorm veel pijn en ik heb daar nog lang last van gehad.
Er was daar erg veel seksueel misbruik, uit een rapport inventarisatie blijkt ongeveer de helft van de jongens die daar heeft gezeten misbruikt te zijn door de oudere puberende jongens, waaronder ook mijn oudste broer en ik (van ons gezin dus ook de helft). De groepsleiding wist dit wel, maar het hele probleem was dat dit niet buiten de deur mocht komen. Het werd met de mantel der liefde bedekt. Daders werden niet gestraft, slachtoffers kregen zelf de schuld en moesten hun mond houden. Je wist daar ook niet beter, want het was daar het ingeburgerde normaal. De hoofdnon en directrice zuster Ferdinanda heeft nadat ze het rapport gelezen had gereageerd: "Ik kan me niet voorstellen dat deze wantoestanden zich in mijn kindertehuis, het Maria Goretti huis in Tilburg hebben voorgedaan.". En daarmee was de kous af.
Ik heb enorm veel foto's van het kindertehuis, van het kindertehuis zelf, van de andere jongens en vooral veel van mijzelf, mijn tweelingbroer en twee oudere broers. Ik heb het hele verhaal ook opgeschreven in een groot Word document, vol met de foto's op de juiste plaats.
Globaal is de indeling zo dat ik eerst de thuis situatie beschrijf hoe die was voordat we naar dat kindertehuis gingen, dan een groot deel over ons verblijf daar. Ik heb ook wat leuke dingen opgeschreven, die natuurlijk ook gebeurd zijn. Maar ook veel hoe gemakkelijk daar nu eigenlijk dat misbruik plaats vond. Op tienjarige leeftijd kwam ik samen met mijn broers uit het kindertehuis. Toen kwam het probleem van de gezinsintegratie. Mijn vader was getrouwd met onze nieuwe moeder, onze stiefmoeder. Daarmee konden wij niet overweg, ze was erg autoritair en dominant. Wij hadden in het kindertehuis wel voeding gehad, maar geen opvoeding, dus voor de kleinste dingen kregen we onredelijk zware straffen. Warmte en liefde kregen we thuis niet, dat heb ik een straatje verder op bij familei van mijn biologische moeder gehaald, waar mijn achterneefjes woonden en waar wel een echt gezin met warmte en liefde was. Daar heb ik voor het eerst knuffelen geleerd. Wat een geweldige mensen waren dit!

Leo,
Dank voor je verhaal.
Wil je gebruik maken van de schadvergoedingsregeling? Meer informatie daarover vind je hier..... https://www.schadefonds.nl/slachtoffer/geweld-in-de-jeugdzorg/
groet paul

Beste Paul,
Nee ik maak geen gebruik van vermelde vergoeding.
Mijn vader heeft in het internaat Huize Nazareth vertoefd en heeft nooit met geen enkel woord gerept over mistoestanden in dit tehuis. Hij heeft er ook tot aan zijn pensionering als kleermaker gewerkt. Ik zelf heb er enkele jaren als jong manneke met de jongens van het tehuis gespeeld en ben er ook een week mee op kamp geweest op de Rimboe. Heb daar heel goede herinneringen aan en heb nooit wat gemerkt over mogelijke begane fouten door o.a de fraters Jeroen, Siegfried, Reinardus, Ugario, Leonardus en ga zo maar door. Als mijn vader daar als pupil ooit wat van had meegemaakt had ik nooit van hem op Huize Nazareth mogen komen. Dit betekent overigens niet dat er nooit iets gebeurd is het gebeurde meestal in het duister alleen ik heb daar geen ervaringen mee. Ik ben ook nog enkele jaren lid geweest van de harmonie en de jeugdharmonie met de instrumenten piston en klarinet. Wij gingen er regelmatig naar de film en toneelvoorstellingen waar mijn vader ook lid van was. Hij was op Huize Nazareth de kleermaker. Er was ook een schoenmaker genaamd Therius uit Kaatsheuvel. Wie weet over deze man wat meer te vertellen?

Groet

Mijn reactie op verkeerde Leo, sorry.

Ik heb gebruik gemaakt van
https://www.schadefonds.nl/slachtoffer/geweld-in-de-jeugdzorg/
Ik kan slachtoffers aanraden om het verhaal voor jezelf op te schrijven.
Ik heb daarbij nog erg veel foto's toegevoegd. Een ietwat ingekort verhaal heb ik als bijlage naar het schadefonds toegestuurd.

Over Huize Nazareth kan ik niet uit eigen ervaring praten, daar heb ik gelukkig niet gezeten. Maar de groepsleiding waarmee ik nog steeds contact heb heeft mij verteld wat er met de dader van mijn misbruik is gebeurd:
Daar is hij, volgens Anne Marie Jansen (voormalige groepsleiding), zelf slechtoffer is geworden van ernstig en structureel seksueel misbruik door de fraters die niet met hun poten van de jongens af konden blijven! Ik betwijfelde of Frankie dat nog wel als misbruik gezien zou hebben, maar op zijn minst heeft hij een koekje van eigen deeg gekregen.
Honderden jongens zijn daar ernstig mishandeld en misbruikt, slechts vier hebben bij RTL nieuws uitgebreid verslag gedaan. Het artikel van RTL Nieuws dat over het misbruik van de jongens in Huize Nazareth ging behoorlijk in details. Het artikel was op 20 maart 2010 gepubliceerd, ik had het gelezen en was erg aangeslagen. Ik had het toen toch wel met Frankie te doen, met wat daar allemaal gebeurde. Het verhaal staat inmiddels niet meer op RTL nieuws. Maar ik heb het RTL artikel nog wel als PDF bestand.

Mvg. Leo

Op al de verslagen die hier te lezen zijn en op waarheid berust zijn zou een zwartboek moeten komen met de verschrikkelijke vernederende toestanden, gepleegd door het personeel aldaar, met name in Huize Nasareth en elders. Dergelijke intrieste gebeurtenissen horen thuis in het rijtje van; Misdaad der Rooms Katholieke Kerk, kinderen onder dwang.

Het speelde zich af in een heel andere tijdsgeest, een tijd die nu allang niet meer bestaat. Een tijd waarin de 'notabelen' zoals mijnheer pastoor, de dokter (van het kindertehuis), de leraar of de frater op school en de nonnen (groepsleiding) in hoog aanzien stonden. Dat maakte ze ook onaantastbaar... Als je als kind dus iets beweerde waar e het niet mee eens waren, dan was je onmiddellijk een leugenaar en werd je daarvoor hard gestraft! Zo'n katholiek kindertehuis had zijn eigen 'ingeburgerd normaal'...

Sterker nog Leo. Ik ben nu 74 en wordt nog steeds niet geloofd. Heb ook via het schadefonds een claim ingediend. Nu blijkt dat de fraters van de gasthuisring heel het archief hebben vernietigd. Dus kan ik niet eens bewijzen dat ik daar heb gezeten. Hoe sterk wil je het hebben.

Dag Piet,
Ik lees je bericht zojuist en vind er veel in terug van mezelf. Ik ben nu 75 jaar. Wat het ergste is is het feit dat je achteraf hoort en leest dat er zeker minstens tientallen duizenden en nog eens duizenden kinderen ernstig zijn mishandeld en seksueel zijn misbruikt. Zie en lees het verslag van Canada. Paus Franciscus heeft afgelopen week zijn diepe medeleven betuigd aan al die zwaar getroffen nabestaanden, immers de kinderen zijn dood. Ik dacht tot mijn 19 jaar ongeveer dat ik de enige was die zo ernstig mishandeld en misbruikt ben maar dat is dus niet waar. Ik heb jaren in een soort shock "geleefd" en erg eenzaam werd. En als ik nu overal lees, zie en hoor wat er tegenwoordig aan de gang is dan bekruipt me toch weer die angst van toen. Ik vind het dapper dat je ons een stukje van jezelf hebt gegeven waarvoor dank. Vriendelijke groet/Henny Sterk.

Ik denk dat hier iets verkeerd gaat? Ik kom een tweede maal dezelfde vraag tegen van BHIC tegen. Ik had wel een keer spam! Heb alles weer goed gekregen. Ik wil alleen even tegen Leo zeggen dat ik merk dat er meerdere mensen zijn die met hun verhaal naar buiten komen. Ik vind dat steengoed. laat de zwijgcultuur maar eens voelen wat dat heeft gedaan met kinderen. Ik zal nooit maar dan ook nooit begrijpen wat de bedoeling is om je agressie op kinderen af te reageren. Ik ben nu 75 jaar, Leo. Ik wordt erg goed ondersteunt en dat met mijn 75 jaar. Als ik nu jong zou zijn ging ik weg uit Nederland en ging ik werken in een land waar kinderen nog altijd in armoede moeten leven, zoals in Syrië en of in afrika. Ik denk weleens dat een mens eerst "iets" moet meemaken om tot besef te komen waar het in dit leven om draait, denk ik . Leo, ik wens je het allerbeste en wie weet lezen we straks of zo nog eens een biografie van onszelf. Lachen ,toch./Groetjes en het gaat je goed./Henny Sterk

@Henny, sorry dat je van ons twee keer dezelfde mail gehad hebt.
@Piet, had je al wel via het schadefonds bij ons een kopie van je voogdijkaart op laten vragen? Of was dat niet genoeg bewijs wellicht?

Pardon, maar ik weet niet wat een voogdijkaart is en door wie die wordt uitgegeven. Als jullie daar voor kunnen zorgen, graag hoor. Alle info is welkom.

Als je wil kun je daar meer over lezen bij deze link:
https://www.bhic.nl/onderzoeken/hulp-bij-onderzoek/voogdij
Maar je mag ons ook een mailtje sturen (info@bhic.nl) dan gaan we graag op zoek of er wellicht meer informatie voor je is te vinden.

Dag Margriet,
Dank je, wel voor die info! Daar moet ik ook maar eens achteraan.

Voor Piet:
Ik heb ook zo'n claim lopen die in september behandeld gaat worden.

Ik ben net 61 geworden, ik heb in het Maria Goretti in Tilburg gezeten met mijn broers, waarvan een mijn tweelingbroer is (ik ben de helft van een tweeling). Van alle jongens in dat kindertehuis zijn ongeveer de helft misbruikt door oudere jongens. De meesten willen er niet meer over praten, maar er schijnt een overzicht te zijn, een rapport dat ook aan de toenmalige directrice, moeder overste zuster Francisco en haar voorganger zuster Ferdinand te zijn overgedragen. Opgesteld door een toenmalige secretariaat medewerkster (zij was toen 18 en wist in die tijd nog niets van de misstanden). Nonnen en groepsleiding wisten dat wel, maar er diende over gezwegen te worden. Het moest met de mantel der liefde bedekt worden, het mocht in geen geval buiten de deuren komen.

Ik zat met mijn tweelingbroer Jack in de groep Klimop (jongens van 4-12 jaar. Jongens en meisjes groeiden gescheiden. Ik ging naar de katholieke jongens school Pius X in de Theresiastraat. De groter jongens zaten ondermeer in de groep Hertenkamp, jongens van 12-16 jaar. Daarna werd je doorgestuurd naar Huize Nazareth, waar de jongens massaal door de Fraters van Tilburg seksueel misbruikt zijn. Ik was niet opgewassen tegen een van de grote jongens van Hertenkamp, die helaas ook bij mij op de jongensschool zat. (ik zal zijn naam niet noemen, want hij heeft een oudere broer daar gehad die dit soort dingen nooit gedaan heeft en een zeer gerespecteerd man binnen onze reünie groep is). Mijn tweelingbroer was assertief en heeft ooit een harde 'shop tegen het scheenbeen van zijn belager gegeven. Mijn tweelingbroer kon mijn belager niet hebben, maar daarna pakte hij altijd mij, hij dacht: Als ik Leo pak, dan weet ik exact hou Jack eruit zien, want niemand kon ons uit elkaar houden.

Het seksueel misbruik was dus niet zo mar één keertje, het was er dag in dag uit, week in week uit, jaren lang. Vooral de constante dreigementen, mishandeling (klappen in je gezicht en aan je garen trekken als je het niet goed genoeg deed), en vernedering (zolas in de Stormstraat, op weg naar school, je broek op staat omlaag moeten doen van je belager, in het zicht van alle huizen. Als jong jochie kan je daar niet mee overweg. Het gebeurde daar ook met leeftijd genootjes onder elkaar, meestal op vrijwillige basis, we wisten niet beter, het hoorde er bij en iedereen deed dat daar. Zo'n katholiek kindertehuis had zijn eigen "normaal" .

Als je in 2019 gezegd had dat we een jaar later elkaar geen hand meer zouden geven, anderhalve meter afstand zouden houden, constant gezichtsmaskers op zouden hebben, niet meer opa en oma zouden opzoeken, zelfs niet op hun sterfbed, dat we winkelwagentjes met alcohol zouden ontsmetten, dan had ook miemand dat geloofd. Maar we hebben allemaal gedaan. Een nieuw "normaal" is zo gekweekt.

Als je ouder wordt, dan zal hebben deze ervaringen grote invloed op je seksualiteit, je relatie met je eerste vriendin, waarbij er erg veel kortsluiting ontstaat tussen de liefde die je voor haar voelt en je seksueel verleden met het eigen geslacht. Je kom er niet meer goed uit wie je eigenlijk bent... Gelukkig val ik niet op jonge leeftijden, waar ik heel blij mee ben, maar gedurende mijn pubertijd op weg naar volwassenheid bleven jongens en mannen op mij afkomen. Ik was misschien met mijn hogere stem en uiterlijk ook niet heel mannelijk toen ik jong was. Door mijn ervaring in het kindertehuis was ik erg gemakkelijk door jongens te versieren. Meisjes vond ik heel knap, erg mooi, maar ik wist niet hoe ik contact met ze kon maken. Dat waren voor mij net aliens van de planeet Venus.

Ik heb honderden foto's van vroeger van het kindertehuis en heb deze in een heel groot Word document gestopt waarbij ik alle gebeurtenissen heb opgeschreven, net met de juiste foto's erbij geïllustreerd. De foto's zijn door de toenmalige groepsleiding gemaakt en uiteraard zitten daar geen foto's bij die het misbruik zelf laten zien. Maar een bekkenfysiotherapeute zei tegen mij: "Leo, ik heb alle foto's bekeken en ik word er gewoon eng van! Sommige foto's vertellen hun eigen verhaal!". Maar er zijn ook de leuke dingen gebeurd, zoals onze vakanties in het Uilenbos (waar trouwens dat misbruik ook veelvuldig plaats vond). Maar ook de leuke en grappige dingen heb ik opgeschreven, om op die manier een heel scherp perspectief te tonen hoe het leven van mij als jong knaapje er in zo'n kindertehuis uit zag.
Het document beschrijft ook de thuis situatie voordat we het kindertehuis in kwamen, en waarom we daar gekomen zijn door ondermeer de kinderbescherming. Mijn tweelingbroer en ik hebben daar van ons tweede tot ons tiende jaar gezeten, we waren daar zeer bekend omdat we "bij het interieur" van het kindertehuis behoorden. Maar daar waren wel meer jongens en meisje waarbij dat ook niet anders was.

De groepsleiding zorgde echt heel erg goed voor de jongens, die hebben nooit jongens misbruikt, maar over seksueel misbruik mocht niet gesproken worden.

Eerst heeft mijn oudste broer Jos (getrouwd en twee dochters) zijn mond open gedaan bij mijn ouders over zijn seksueel misbruik. Hij had alles opgeschreven in een brief aan mijn vader. Die geloofde er absoluut niets van en liet de brief aan mij lezen. In die brief herkende ik exact de plaatsen van het kindertehuis waar Jos misbruikt was.
Ik heb mijn ouders verteld dat ik wel geloofde dat het waar was, en dat ik voor hun ook nog wel een verhaal had, mijn verhaal. Het was een heel lang gedetailleerd verhaal, ook erg emotioneel voor mij en mijn ouders om dat zomaar te vertellen. Ik heb ze uitgelegd dat ze het recht hadden om te weten wat er met mij in die jaren gebeurd was. Mijn stiefmoeder reageerde met: "Weet je Leo dat ik altijd al gedacht had dat er zoiets met je gebeurd was...". Dat klinkt eerst als een erkenning maar dan denk ik: "WTF! Hoe kan het zijn dat je als volwassen vrouw niet met een tienjarig jochie om de tafel gaat zitten voor een gesprek onder vier ogen! Alleen al om eventueel aangifte te doen van (toen nog recent) misbruik en uit te zoeken of er professionele hulpverlening nodig is. Ook vroeg ze: "Waarom heb je hier vroeger nooit over gesproken?". Ik vertelde haar dat ik als 10 jarige dacht dat het probleem opgelost was toen ik eenmaal voorgoed bij min vader thuis in Dordrecht kwam wonen. De gezinsintegratie ging bepaald niet van een leien dakje, dus het misbruik probleem werd compleet vervangen door de problematiek rondom de gezinsintegratie waarbij er meer dan eens sociaal werksters bij ons thuis over de vloer kwamen. En dan was het in die tijd zo dat mijn ouders op zondag met familiebezoek, ooms tantes en neefjes contant over ons zaten te kletsen, over onze school resultaten en kattenkwaad dat we hadden uitgehaald. Dus dan keek je nog wel uit om over "reeds opgeloste problemen" te praten. Dat de problemen kennelijk niet opgelost waren maar ingrijpende invloed hebben over je kijk op jezelf, je eigenwaarde, op de wereld en geworstel met je seksuele identiteit (biseks door dat kindertehuis?). Mannen die in een kindertehuis hetzelfde hebben meegemaakt weten precies waar ik het over heb. Je vind jezelf nooit meer terug, je zal nooit weten hoe je zou zijn als je er niet had gezeten (getrouwd, vrouw en kinderen?).

Ik zie het zo voor me, Leo. Er zijn eigenlijk geen woorden om vanuit je eigen beleving, wat je hebt doorstaan, te zeggen hoe intens verdrietig je bent, hoe het in die tijd allemaal geweest is voor je. Ik ,als meisje zat ook heel diep omdat sekueel misbruik iets was' waar je over zwijgen moest. Ik ben nu 75 en wat u doet doe ik dus ook. Ik kom ook met iets naar buiten en het voelt voor mij of ik een tweede jeugd mag beleven maar dan in het "hier en nu". Ik ben gecompenseerd. Ik denk dat u erg goed bezig bent en ik zou zeggen ;"ga maar door, leo". Het is prima wat u doet. ik wens u veel goeds toe. Dag.

Er zijn ook mensen die hun verdriet met mij delen, soms ook met andere trauma onderwerpen dan dit. Maar ik laat ze hun verhaal doen en luister aandachtig. Ik stel soms ook vragen als er iets niet helemaal duidelijk is. Ze kunnen hun hele verhaal aan mij kwijt. En ik reageer helemaal nooit met: "Dat heb je allemaal al verteld.", ze mogen het gewoon weer aan me vertellen als ze hun verhaal kwijt moeten...

Heel goed hoor. Uit je eigen leven geleerd. Bij mij mag ook verteld worden, gepraat worden al is het twintig keer. Vandaag koffie gedronken bij mij voor het huis ,op een groot grasveld met iemand die het moeilijk heeft. Ben blij dat ik er mag zijn voor deze of gene persoon. je hebt toch een kijk gekregen op je eigen leven en weet dus hoe sommige zaken niet moet.

Vanmorgen ben ik gebeld door het schadefonds slechtoffers seksueel misdrijf.
https://www.schadefonds.nl/slachtoffer/geweld-in-de-jeugdzorg/
Ze hebben mijn zaak doorgezet en ik hoorde dat anderen dit nog tot december dit jaar kunnen doen. Ik weet dat een schadevergoeding van 5000 euro niets is met wat je is aangedaan en hoe diep dit in de rest van je leven in je geheugen blijft zitten en je eigen intensiteit als kind beschadigd is door volwassenen die kennelijk niet van je af konden blijven.
Maar als je je eigen melding niet doe, dan heb je jezelf geen recht gedaan om op zijn minst je erkenning bij de daarvoor bestemde instantie te halen, zie de link hierboven.
Je hoeft je misbruikt niet aan de grote klok te hangen, maar je misbruikt voelen en daar je leven lang mee blijven worstelen en niet de erkenning daarvoor krijgen is toch ook wel een puntje...
Veel succes, aarzel niet om hiervan gebruik te maken, niet voor het geld, maar omdat het je last die je met je mee draagt zal verlichten!

Ik heb de schadevergoeding van het Ministerie van Justitie en Veiligheid 135-Schadefonds Gewelds­misdrijven Commissie de Winter ontvangen.
Let op, het kan nog tot december dit jaar! Ik was er zelf ook wel erg laat mee, maar op de valreep op tijd.

Reminder:
https://www.schadefonds.nl/slachtoffer/geweld-in-de-jeugdzorg/

Ik vind het steeds weer schokkend als ik weer verhalen hoor van andere mensen die vroeger ook misbruikt zijn. Zowel diep verdriet als flinke woede is wat in me opkomt als volwassenen, soms op hogere posities, kennelijk niet van jongeren af kunnen blijven. Gaat vooral goed fout bij de Jeugdzorg, die doen zo'n beetje alles wat maar slecht voor kinderen en het gezin is... Pas als Jeugdzorg haar tengels naar kinderen uitstrekt gaat het gewoon stelselmatig fout het kindermisbruik... Staan zoveel verhalen van op internet. Echt ziek!