In Uden was de jongste van het gezin op voorbije Onnozele Kinderen, 28 december, de baas in huis en liep die dag met de pet en tabakspijp van vader, die laatste had geen lekkere smaak. Op Driekoningen werd in sommige plaatsen zoals Best en Oirschot in de middagpudding een boon meegekookt. Kreeg jij die toevallig in je mond, dan was jij de rest van de dag de baas.

Driekoningen, de laatste vakantiedag, werd als zondag gevierd met bezoek aan een Stille - en de Hoogmis en in de namiddag het H. Lof. Eens ontmoetten we na de dienst in het dorp Drie Koningen te paard.

In Gemonde is, nadat de twee andere Koningen niet ten tonele waren verschenen - heden ten dage niet bijzonders, begonnen met de ontmanteling van de Kerstopstelling. Marianne ging alvast op zoek naar Sterrendragers. "Heel bijzonder dat er opengedaan werd door drie kleine koningen toen ik spontaan bij een huis aanbelde op zoek naar gegadigde, en wéér toeval bestaat niet."  Vóór vertrek een kiek bij de kiosk - alles was gepakt - en lopend op weg, want de ezel was onvindbaar. Daarom legde Maria de baby in de kinderwagen, een van de geschenken.

Nu ook geen ‘Gimmese’ dorpelingen langs de route; autobezitters wierpen een snelle blik op de niet verwachte barricade. De korte stoet met voorop de Sterrendragers, een kleurrijk gezelschap, gevolgd door Melchior de Wierookkoning verspreidde de echte ’Driekoningen’ geur en passeerde het kerkhof waar de overleden dorpelingen rusten. Na een korte pauze voor de ingang van de St. Lambertuskerk bereikten we het volgend onderkomen, de pastorie, het huis van de kerk.

Bij de voordeur prijkte links van het huisnummer een bordje met opschrift ‘PAX et BONUM’. We vroegen ons af wat het betekende en iemand sprak: “Wees welkom, Vrede en alle goeds,” zoals de vredeswens die Franciscus  ontving. (Alle gezindten zijn welkom in dit huis?). We hebben niet naar huidskleur gekeken. Want “Zijn we niet één Heilige Familie,” zoals het gedicht vermeld van Ab Bertholet?

Op de pastoriezolder werd de wollen kleding van Maria en St. Jozef zorgvuldig in de mottenballenkast opgeslagen.

Marianne:’Ik ben blij Maria, Jozef én Jezus mogen overwinteren én zomeren op de zolder van de pastorie, dat is weer eens wat anders dan een stal of herberg.’ Hierbij mogen zeker de vrijwilligers van Tapijt voor Vrede vermeld worden, dames uit alle lagen van de samenleving, die zich weken inzetten voor de aankleding van de Kerstgroep.

Jaren geleden gaf Betinne van de Wijngaard uit Volkel voor de zolder als onderkomen met een glimlach de volgende wijsheid: “dat gaf ons een veilig gevoel, Christus waakte over ons!”