Na aankomst voor de broederopleiding was de kandidaat de eerste zes maanden in burger, postulant. Na de Kleine Gelofte, werd de man novice en kreeg een toog en witte boord. Alvorens de toog werd aangemeten je kreeg ‘de rokken aan,’ hierbij dacht m’n broer aan Moeke’s gedragen kleding. Het lijkt me raar, een man gekleed met een rok zonder koord, band of riem.

Het noviciaat duurde twee jaar, andere broeders mochten daarna stemmen of zij de novice geschikt vonden om broeder te worden. Na die twee jaar kwam de eerste tijdelijke eed. Bij die gelegenheid ontving de broeder het zelf gehaakte (!) bloedrood-kleurige koord.

In de vijftiger jaren was het ‘zelf haken’ vermoedelijk opgeheven. Moeke vond het een eer deze te mogen maken voor haar twee zonen. Het Missiehuis stuurde een model, echter zonder patroon. Er werd hulp gezocht bij de familie Lammers, de overburen. Door het proefmodel, een soort buis, een stukje uit te trekken kwam men achter de gebruikte soort steek. Tijdens het haken werd na ieder geslaagd gedeelte een knopspeld gestoken en gewerkt tot een lengte van 3.5 - 4 meter en een doorsnee van ± 1,5 cm. Zittend in de zurg of elders haakten moeke en later opgepakt door m’n zus blindelings, want ‘vrouwenhanden staan nooit stil.’

Van hetzelfde haakgaren werden meters draad getwijnd. Daarvoor werd het naaimachinewiel gebruikt ‘en dan maar trappen’, later de sneller draaiende as van de slijpmachine in het werkhuis. Hierna werd de getwijnde draad op een lengte van ongeveer 18 cm geknipt en halverwege geknoopt. Door de holle ruimte werd een gevlochten koord geregen en korter gehouden, aan de uiteinden werden knopen gelegd, zodat deze de buitenmantel oprekte. Hierdoor ontstond een klokvormig model, dat met de bungelende kwastjes een aardig gezicht vertoonde. De rode kleur stak prachtig af tegen de zwarte ondergrond, vooral op kleurenfoto’s. Werkzaam in de tropen werd de zwarte voor een witte toog geruild. Bij het Zilveren Professiefeest toonde m’n zus voor deze gelegenheid haar kunstwerk ‘25’ bestaande uit twee koorden.

Interessant detail: “Voor Millhillers het was niet toegestaan om in Rome een sjerp te dragen, schreef Fons Eppink, ”waarschijnlijk om verwarring te voorkomen met bisschoppen en andere hoogwaardigheidsbekleders.”

Na het Tweede Vaticaanse Concilie werd de kleding een zwart pak en als herkenning op de linker revers voor allen een speldkruisje gestoken. M’n broer, werkzaam in Congo vertelde: “Vóór het gebruik van de dieselolie, afkomstig uit stalen drums, werd brandstof gezeefd met de eerder gedragen hoed!”

Bij de begrafenis, onlangs, van mijn broer was de doodskist bedekt met bloemstukken, kruisje en een koord. Familieleden lieten de kist zinken en er werd een plastic zak nagegooid, waarin zomaar de tropentoog en het koord!