“Ik kom uit Gilze, en was helemaal niet blij dat ik op internaat moest. En dan nog wel naar de MAVO. Ik wilde in Gilze blijven, en net als mijn vriendinnen naar de huishoudschool, de LHNO”, begint Ilse haar verhaal.

“Ik dacht dat ik in een soort van gevangenis was beland! Mooi gebouw, prachtige gangen, maar dat was het wel. Wat mij is bijgebleven, is dat we elke morgen naar de kapel moesten om te bidden. De chambretjes met gordijntjes ervoor, en de bel waar de zuster elke morgen ons mee wakker maakte om 6 uur. En elke dag verplichte studie in het studielokaal, dagelijks door de tuin naar school in de Bolkensteeg. Zr. Aloysio, zr. Lucia. En mevr. Broemen voor Franse les. Het is een jaar dat ik nooit zal vergeten. Ik vond het verschrikkelijk. Enige lichtpuntjes waren mijn vriendinnen.”

Bord leeg

“Van de heimwee is me alleen bijgebleven dat het telkens brullen was als ik weer naar Dongen moest, en dat ik vrijdags naar huis mocht en niet kon wachten tot het zover was.” Ook het eten in de refter aan lange tafels staat haar nog scherp voor de geest. “Er zaten rupsen in de groenten! Ik vond het eten ook verschrikkelijk, maar we moeten ons bord leeg eten.” Of het sporten: “Achter in de nonnentuin was een soort van sportveldje was waar we bij mooi weer dan gingen honkballen of zoiets.”

Terugdenken aan die tijd brengt dan ook weinig vreugde. Erger nog, het blijkt al snel een aaneenschakeling van vervelende voorvallen. “Bijvoorbeeld dat ik de eerste keer menstruatie had. Bij wijze van uitzondering mocht ik naar huis bellen. Mijn moeder wenste mij proficiat; God mag weten waarom, ik was helemaal niet blij!”

Of de keer dat Ilse vanuit een telefooncel naar huis belde en daar via de interieurverzorgster te horen kreeg dat hun hondje Robbie - een bastaardpoedeltje - was doodgereden, thuis voor de deur. “Nou, je begrijpt mijn verdriet, en vooral omdat ik er niet naar toe kon! Wat denk je, je bent 12 jaar en je moet je hondje op zo'n gruwelijke manier verliezen.” Nee, nog niet met de beste wil van de wereld kan Ilse na al die jaren veel mooie momenten terugroepen.

Rebel

“Voor mij heeft mijn verblijf maar één jaar geduurd. Omdat ik verschrikkelijke heimwee had, mocht ik naar huis. En ik gooide er ook met de pet naar school, ik was echt een kleine rebel: deed alles om maar van kostschool af te mogen.” Na een jaar haalden haar ouders haar terug naar huis. “Het heeft mijn leven niet echt beïnvloed, maar ik denk er toch nog regelmatig aan. Zeker aan de vriendinnen van toen. Van Rianne Trommelen en Alie de Jong; dat zijn namen die ik nooit meer vergeet.”