Het rijke roomse leven in brabant 1900-1970

Tweede vertrek naar Congo: via Antwerpen...

Rooms prentenboek

Brabants Dagblad van maandag 18 juli 1960 kopte, ‘Broeder Marinus ontvlucht als Missionaris zijn Missiepost." Enkele dagen later ontmoet hij in Uden ouders en familie, bagage een bundeltje kleren. Twee maanden later keert hij, nú met loodzware koffers, terug naar zijn “zwartjes”! Via Antwerpen en Brussel. Deel 1 van het afscheid.

Begin van het ooggetuigenverslag
Begin van het ooggetuigenverslag

Met als titel Herinnering aan het tweede vertrek naar Congo van Marinus, met de kroontjespen beschreef ik destijds de vertrekdag van m’n broer, een ooggetuigenverslag. Het werd een boekje compleet met afbeeldingen.

‘s Morgens al vroeg op de been, eerst naar de H. Mis, daarna koffietafel. Er moest nog het een en ander opgehaald worden. Wim was om zeven uur erop uitgestuurd om de radio bij Philips in Eindhoven op te halen.

Links: inpakken op de zolderkamer. Rechts: emotioneel moment
Links: inpakken op de zolderkamer. Rechts: emotioneel moment

Er moest nogal wat gepakt worden. Richard kwam voor een aparte boodschap thuis, recht naar Marinus boven. Wij allemaal nieuwsgierig; hij had verschillende spulletjes bij, waaronder enkele mooie kwasten, verschillende maten. Marinus had er nog een grapje bij, de rest zal ik maar niet beschrijven want het blijft een verassing voor Jan (de andere broer die ook in Belgisch Congo verblijft). Truus, Piet en ik zijn nog even naar de markt geweest voor enkele dingen, waaronder niet te vergeten sokken voor Jan. Met een volle tas thuisgekomen waar de keuken vol was, er waren nog enkele bezoekers. Intussen was Wim met de radio thuisgekomen, maar hoe ze ook draaiden er kwam geen geluid.

Laatste correspondentie
Laatste correspondentie

Marinus en ik zijn nog even naar de markt gegaan, om een tas op de kop te tikken. Liepen van de ene naar de andere kraam, ze waren in onze zin wel wat te duur. En zijn toen maar even naar huis gegaan en de radio opgemeten en ik terug om de tas te halen. Rini en Richard hadden de zorg voor het inpakken, wat ook een heel karwei was. Er bleef geen plaatsje in het koffer open, of werd het met een kleinigheidje opgevuld.

Intussen was het al te gauw twaalf uur en hadden wel een beetje honger. We hebben dan ook tamelijk goed gegeten, er werd nog de een en andere grap verteld, het was nog even leuk. De tafel gauw afgeruimd en zaten nog even bij elkaar. Nu haal maar een borrel cognac, zei Marinus, waar ze natuurlijk allemaal voor te vinden waren. Tussendoor werden nog enkele foto’s genomen en zijn handtekening gevraagd. Het werd al gauw 1 uur, dan zou de auto verschijnen. Hij liet nog even op zich wachten. Maar ja een over een stond hij aan de deur, gauw de koffers in de bagageruimte en afscheid genomen van Vader, Moeder, Martien, Rini en Richard die achterbleven en daar ging het heen.

Links: laatste momenten samen. Rechts: vertrek vanaf thuis
Links: laatste momenten samen. Rechts: vertrek vanaf thuis
De weg vragen
De weg vragen

Nog net op het nippertje vroeg de chauffeur: allemaal de passen bij? Ja die zitten in mijn tas, was het vlugge antwoord, maar waar is die tas? Kijk, daar ginder ligt ze nog. Door het vlugge instappen waren we de tas vergeten. Ja nu konden we rustig vertrekken, nagewuifd door de thuisblijvers. Ja, zei de chauffeur, even nog naar de garage. Ieder dacht bij zijn eigen dat begint al goed. Het duurde nog al te lang in onze zin, de hele vuilnisbak werd er bij te pas gehaald, maar ze kregen het toch zo ver dat hij het prima deed. Half twee vertrokken wij uit het kerngebied Uden. Over ‘s Bosch, Tilburg, Breda, ging het op Antwerpen aan. Eerst wisten wij niet precies de weg maar Marinus wipte gauw de wagen uit en ging aan een paar wegwerkers de weg vragen, we waren er niet ver meer vandaan. Wij waren ook heel even uitgestapt, vlug weer in de wagen, maar hij begon zo gek te doen. Even later deed hij het weer prima en hadden ook gauw het huis gevonden waar we wezen moesten. Zo arriveerden we om kwart over vier bij het St. Joseph Missiehuis (Arthur Goemaerelei 50 Antwerpen). Joop Deen stond al boven in het huis naar ons te wuiven.

Arthur Goemaerelei 50, Antwerpen
Arthur Goemaerelei 50, Antwerpen

Binnen gelaten werden handen geschud, verschillende kenden wij. En thee ingeschonken en een koekje erbij. Tussendoor ging de bel maar door en elke keer kwam weer een gevluchte binnen, blij weer naar de Missie terug te mogen. Ook een nieuweling nl. Emmerik, prachtig in zijn wit pakje. En nog even boven in de “Belgische Congo” wezen kijken (Oud Herenhuis èn zo hóóg, telt 84 treden, dat je de Congo zag liggen, een gedeelte uitgevoerd met dubbele trappen destijds voor de diensmeisjes). Je zag nu precies wat ze ginder gebruikten, hoe ze de hut bouwden, speren, huisje, vele foto,s. De haarmode 1957 van de vrouw was ook niet vergeten. Na alles rustig bekeken te hebben naar beneden en onze broodjes opgegeten met een kopje koffie. Ook waren er intussen twee zusters van Asten aangekomen die afscheid kwamen nemen. Om 6 uur zijn we vertrokken, niet voordat we de paters hartelijk hadden bedankt voor de moeite die ze met ons hadden. Ook werd buiten nog een plaatje gemaakt.

 

De foto's in Uden zijn gemaakt door Rini de Groot.

Het verhaal gaat verder met de reis naar Brussel en het afscheid op het vliegveld. Dat lees je hier

1

Reacties (1)

Margot AmericaBHIC zei op 17 november 2020 om 18:05 uur

Wat heb je het vertrek van je broer práchtig beschreven Diny; alle voorbereidingen, de grapjes om het afscheid een beetje luchtig te houden en de herinneringen aan het missiehuis in Antwerpen. Trouwens, ook de foto's van Rini spreken tot de verbeelding!

Reactie toevoegen

Je e-mailadres is privé en zal niet openbaar worden gemaakt.

Platte tekst

  • Geen HTML toegestaan.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.