Een tot dan toe voor mij onbekende heilige ontdekte ik op een familiezolder. Een beeldje van de heilige Nicolaas van Tolentijn met een liggende koe. Deze heilige werd aangeroepen voor onder andere zieken, zwangere vrouwen en wanhopigen.
Jaarlijks togen familieleden op 10 september in naam van deze heilige naar de Augustijnenkerk in Eindhoven om daar gezegende broodjes op te halen, die vervolgens thuis rondgebracht werden naar de behoeftigen in de hoop op verlichting. Volgens oudere berichten was daar in Eindhoven de devotie voor de bedevaart extra groot, omdat hier ooit eens een brand op bijzondere wijze werd gedoofd. Een monnik die tijdens de brand aanwezig was en gewijde broodjes in het vuur wierp slaagde erin om zo de brand te blussen.
Een mooi gebaar dus om deze bijzondere gewijde broodjes uit te delen, maar er kwam een kink in de kabel. Toen de Keuringsdienst van Waren met een verbod kwam op het uitdelen van niet-verpakte voedingsmiddelen in het openbaar, en de kerk overging op verpakte koeken, nam de animo voor deze kerkbezoeken in onze familie af. Het was niet meer zoals ze gewend waren en dus verdween Nicolaas van Tolentijn naar de familiezolder.
Ik trof hem toevallig aan in een hoekje, ontdaan van alle kleur, zonder handje en met zijn hoofdje los ernaast, maar verder nog compleet. Ik vroeg of ik hem mocht hebben. Ja hoor, waarom niet? Het beeld kreeg thuis een grondige opknapbeurt, zodat hij er weer een tijdje tegen kon, zeker toen ik de koe aan zijn voeten had voorzien van twee oormerken. Ook heiligen moeten wel een beetje met de tijd meegaan.
Wat betreft de zieken en zwangere vrouwen heeft de hedendaagse staat van de wetenschap de heilige een hoop werk uit handen genomen. Voor de wanhopigen kan Nicolaas wellicht nog wel van betekenis zijn. Zal ik voor hen vandaag dan maar een lichtje branden? Die van mij branden ongeveer zes uur per stuk. Dat zal lang niet genoeg zijn, ik weet het, maar dan halen we morgen gewoon weer een nieuwe zak.
Reactie toevoegen