Ik heb intern 4 jaar gewoond op catharinaberg.
Van 1975 tot 1979. Ik zat op de huishoudschool s' Martha. Wij hadden contact met klasgenootjes maar niet op het internaat maar wel bij klasgenootjes thuis. Wij mochten in onze vrije tijd ook gewoon buiten het internaat vertoeven.

Hallo Ina, bedankt voor je berichtje. Hoe oud was je toen je naar Catharineberg toe ging? Of mocht je geregeld naar huis, herinner je je dat? Vond je het een fijne tijd?

Ik ben van 1950 en ik heb twee jaar op de mavo intern gezeten toen ik 15 was. Wij mochten om de week in het weekend naar huis. Op de woensdag gingen we altijd met begeleiding de bossen in en mochten we op eigen houtje terug lopen. De zusters bakten zelf het brood en elke morgen vieze warme melk.We hadden ieder onze eigen chambrette ? Wat voordie tijd best luxe was. Er zaten ook meiden van verder weg .Ik weet nog uit Rotterdam en daar boven .want als ik thuis was zeiden ze altijd praat normaal.Ik woonde in Brabant.Ik heb er een leuke tijd gehad en vond het jammer dat ik thuis moest gaan werken omdat ze er een zaak bij hadden waar een broer en zus gingen werken.Zo kan ik nog wel even doorgaan maar het is genoeg zo.

Hoi Annette, wat leuk dat je hier je herinneringen optekent! En fijn te lezen dat je daar een leuke tijd hebt gehad. Wel grappig trouwens; vrijwel iedereen denkt als één van de eerste dingen terug aan de vieze melk. Was het bij jou ook het vel dat je deed gruwelen?

Hoi Marilou,
Ik was 13 jaar en had mijn moeder een jaar geleden verloren vandaar dat mijn vader hier tijdelijk voor koos. Ik ging elke week naar huis. Ik heb leuke en minder leuke herinneringen. Maar over het algemeen kijk ik er positief op terug. De meest kinderen hadden een zakelijke reden.( ouders met eigen zaak) tenslotte toch nog 4 jaar daar gezeten om de school af te maken. De schooltijd was erg leuk,dat maakte een hoop goed

Jeetje Ina, dan heb je een heftige start gehad als kind... Wat krachtig van je dat je - ondanks ook de minder leuke herinneringen - dan toch kunt terugkijken op een leuke schooltijd; dat zegt veel over je veerkracht! Heb je nog contact met mensen uit die tijd?

Veel dank voor je bericht.

Hoi Marilou, nee helaas. Nog wel een aantal jaren contact gehouden met een aantal meisjes en nog 1 reünie gehad maar dat is alweer zeker 29 jaar geleden. Dank je wel voor je fijne reactie!

Ah, dat is jammer, Ina. Maar na bijna dertig jaar is het misschien wel weer tijd voor een reünie? ;)

Ja er is altijd een reden waarom je naar het internaat moet. Bij mij was de reden dat een overspannen non mij van de mavo gestuurd had en ik nog leerplichtig was Ik was de zesde van de acht en een echte rebelvoor die tijd.Als ik hoor wat sommige nu op die leeftijd doen,dan viel het nogal mee.Maar voor die tijd was ik best brutaal.Ook toen ik 18 was werd ik weer een probleem.Zwanger hoe kan dat? Nooit voorlichting gehad! En dat met 2 oudere zussen.Zo kan ik een heel pocket boekje vol schrijven over mijn leven maar ten slotte is alles nog goed gekomen.2 juni zijn we 48jaar getrouwd.Wordt misschien wel vervolgd en ja het was dat vieze vel.Maar als je je neus dicht kneep bij het drinken en pas los liet als je iets in je mond had dan was het niet vies.ha ha !!

Bedankt voor je aanvulling, Annette. Het geeft een duidelijk inkijkje hoe het kan gaan in het leven, en dat dan toch alles goed komt ;) Mooi dat je dit zo helder hebt verwoord, dank je!

Toen ik alles weer eens over las om op andere gedachten te komen zag ik dat ik een foutje geschreven had.Zwanger was ik toen ik 20was.geen18.weer moest ik thuis weg.Naar de Bocht in Goirle. Ook daar heb ik veel ervaring opgedaan hoe het anderen vergaat. Ik was de oudste van ongeveer 40 meisjes.ik ben positief ingesteld en dat helpt je goed bij alle tegenslagen die je in het leven tegen komt. Dat is een boodschap die ik aan iedereen graag wil meegeven.☺☺ Al begrijpen sommige mensen niet hoe ik dat zelfs nu nog kan Nadat door een foutje bedankt mijn rechter onderbeen eraf is.. Maar niet getreurd het kan altijd erger!Er zijn altijd mensen die het slechter hebben als jij. Kijk maar om je heen.Dus NOOIT de moed verliezen.

Jee, Annette, wat een indrukwekkend bericht! Nooit de moed verliezen, lijkt me een heel prijzenswaardig levensmotto. En ondanks alle tegenslag heeft dat je toch gemaakt tot de veerkrachtige persoon die je nu bent. Heel bewonderingswaardig!

Ja,daar gaan we weer.Mijn motto is trouwens :Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.Ook al valt dat soms wel tegen.Ik kan met mijn prothese prima lopen.Zelfs binnen met "losse handjes". Buiten met rollator.Maar ook nu zit ik alweer twee maanden in de rolstoel door een foutje bedankt ! Het einde is in zicht. Maar vooral geen medelijden want ik ben niet zielig.Ik kan gewoon mijn werk doen.Wassen, koken strijken etc.Ik mankeert niks aan mijn handen.En zo proberen we toch het beste ervan te maken. Ook de jaren in het internaat en het verblijf in de Bocht hebben mij hierbij vast geholpen,Het doet goed om daar soms aan terug te denken, niet stil te blijven staan en vooruit te blijven kijken.

Van 1962 tot 1965 zat ik op de Catharinenberg.
Ik wil beginnen met het rechtzetten van een foutje in de algemene tekst: er staat dat na 1984 de zusters in het onderwijs plaatsmaakten voor leken, zowel mannen als vrouwen. Dat klopt niet. Ook al in 1962 hadden wij op de mulo mannelijke leraren en ook een juf, voor gym wel te verstaan.
Ik begin met de grappige herinneringen: de zuster die muziekles gaf, had een bril met erg dikke glazen, ze werd door iedereen zuster olifant genoemd. Niet aardig maar we moesten ons wel afzetten tegen die schijnheilige nonnen.
Na het eten moest je altijd een hele tijd wachten voor je naar de wc mocht: het was zo ondankbaar voor zuster kok. De nonnen hadden het totaal verkeerde idee dat het eten zo regelrecht vanuit je darmen in de wc-pot viel!
In de studiezaal stond vooraan in een hoek een verhoging met daarop een bureau. Een non hield ons in de gaten als we in doodse stilte ons huiswerk moesten maken. Soeur Emmanuel zat nogal eens te dommelen met als enige afleiding haar rozenkrans. Op een dag viel ze achter de verhoging met haar benen in de lucht, ze lag in het gat achter de verhoging en de hele klas gierde van het lachen, het duurde een hele tijd voor iemand haar te hulp schoot.
Tussen de middag kregen we altijd smerig vlees bij het warme eten, grijs gehakt, glibberig spek etc. We moesten allemaal een halve schort dragen, met flinke zakken erin. Als de nonnen niet keken, verdween het vlees in die zakken. Na het eten mochten we dan even de tuin in, aan het begin van de tuin stroomde een rivier. Het vlees uit de schortjes verdween in de rivier, er moeten in die tijd massa's ratten hebben gezeten!
We kregen godsdienstles van de inwonende priester, de rector zeiden de nonnen in aanbidding. Ik kan me herinneren dat deze rector op een dag tijdens de godsdienstles over spiritisme begon te vertellen, over hoe je geesten moest opwekken. Ik weet niet of het daaraan lag maar het jaar erna hadden we een andere rector. Een knappe, veel jongere man. Hij vertelde weer tijdens de godsdienstles dat zijn vriend (!) met hoeren over de grond rolde. Tja.
Een herinnering die niet grappig is maar wel bijzonder is dat we tv zaten te kijken in de recreatiezaal (met z'n allen starend naar een klein zwart-wit tv'tje) en soeur Dionysia, de hoofdzuster, de zaal binnenrende: ze riep: president Kennedy is vermoord. Eigenlijk wist bijna niemand wie dat was maar we begonnen allemaal hartverscheurend te huilen.

Ik heb absoluut geen leuke tijd gehad op kostschool maar daarover in mijn volgende bericht.

Dan nu verder over mijn belevenissen op kostschool. Ik kwam uit een onconventioneel gezin, absoluut niet burgerlijk. Ik wist ook niets van alle dingen die je niet zou mogen doen of laten en wat je zou moeten dragen. Op de Catharinenberg zaten voornamelijk meisjes uit de middenstand, waar bepaalde gedrags- en kledingregels heel duidelijk zijn. Het contrast was erg groot, niet leuk dus.
Mijn ouders vonden ook dat kinderen niet hoorden te snoepen, ieder kind had snoep van huis mee, dat werd in een speciaal kastje bewaard. Ik dus niet, ik had dus nooit iets om uit te delen. Ik vond een oplossing: op de zondagen dat we niet naar huis mochten (om de andere week) hadden de nonnen "winkeltje", dan kon je postpapier, postzegels en vinolia zeep kopen, alles op rekening. Ik nam op die zondagen enorme hoeveelheden mee en ruilde dit alles met een externe leerling die me er snoep voor gaf. De nonnen zeiden wijselijk nooit iets over de enorme hoeveelheden die ik meenam. Aan het einde van het schooljaar, 1963, kregen mijn ouders een rekening van Hfl. 500,-- extra voor alles wat ik mee had genomen. Omgerekend zou dat nu € 1500,-- zijn. Natuurlijk kreeg ik een enorme straf.
Iedere zondagochtend moesten we naar de kerk, nuchter. De hoogmis begon rond 9.30 als ik het me goed herinner en duurde ontzettend lang. Soms vielen er wel eens meisjes flauw omdat ze nuchter (anders mocht je niet te communie) moesten blijven. Ze werden dan even uit de kerk gehaald en na enkele minuten weer teruggebracht door de nonnen.
We hadden allemaal een chambrette, een houten hokje met een gordijn ervoor. De houten schotten waren ca. 2 m hoog en aan de onderkant was er ook een flinke spleet, misschien wel 20 cm. Als we 's morgens op moesten staan, trok de dienstdoende non het gordijn open, ging boven je bed hangen en zei: geloofd zij Jezus Christus. Je moest dan snel antwoorden: in alle eeuwigheid amen. Zo niet dan bleef ze het herhalen tot je het zei.
Op zaterdagavond kregen we dansles van een dansschool uit Oisterwijk. Meisjes met meisjes. Daarna hadden we dan een dansavondje, het draagbare pickupje werd tevoorschijn gehaald, de stoelen gingen aan de kant en we mochten gaan dansen. De nonnen deden mee, in hun stinkende pijen. Gelukkig vroegen ze mij nooit ten dans, ik keek ze zo vals aan dat ze er geen zin in hadden.
In het weekend mochten we ook brieven schrijven naar huis en naar andere familieleden en vrienden. Alle enveloppen moesten geopend worden ingeleverd zodat de nonnen konden controleren wat je schreef. Mijn moeder had nog een brief waarin ik had geklaagd over het eten, de directrice had eronder geschreven dat er niets van waar was, dat het eten erg goed was. Tja, volgens nonnennormen misschien wel maar voor een meisje in de groei. ....
Ik kan me ook herinneren dat er eens een meisje van school werd gestuurd omdat ze tampons had gebruikt, de nonnen gingen er waarschijnlijk van uit dat je dan ontmaagd was en dat kon natuurlijk niet voor een net meisje!!
Ik floot altijd als ik door de gang liep, dat doe ik nog steeds trouwens. De directrice vond dat maar niets. Op een dag kwam ze de refter binnen en ze zei: dames, ik had bezoek en ze vroegen me "zuster, heeft u nog steeds werkvolk over de vloer", maar natuurlijk ga ik mijn dames niet verraden, he Mathild. Uitgesproken met een valse blik op mij. Als ik zei dat mijn moeder ook floot, zei de directrice: kan ik me niet voorstellen, zo'n hoogstaande vrouw.
Ze noemde me consequent Mathild, terwijl ik Mathilde heet.
Alles was erop gericht om nette, volgzame vrouwen van ons te maken. Je mocht niet hard lachen, niet zo maar zingen of fluiten, je moest alles ingehouden en netjes doen. Eigenlijk moesten alle meisjes, of ze nu dik of dun waren, ook een corset aan maar mijn moeder weigerde om zoiets voor me te kopen, gelukkig.
Als we in de derde klas van de mulo zaten, gingen we een middag per week naar de huishoudschool om daar de benodigde huishoudelijke kwaliteiten aan te kweken. Ik weet nog dat je een hele batterij ontzettend stinkende wc's moest schoonmaken of ramen zemen die heel erg vies was. Gratis arbeid onder het mom van les.
Wat wel heel leuk was, was kookles. We leerden lekkere dingen maken en bijna alle interne leerlingen aten ook porties van externe leerlingen op, zo'n honger hadden we altijd.
We moesten ook de was doen en de natte was werd opgehangen op rekken die tegen het plafond omhoog werden gehesen.
Ik heb absoluut niets onthouden van deze lessen, toen ik op mezelf ging wonen, moest ik alles nog of weer leren.
Groet
Mathilde de Vries
Later verder

Dank voor deze prachtige bijdrage Mathilde. Bijzonder om te lezen dat je nog zoveel uit die tijd kunt herinneren. We zullen nog even kijken naar de opmerking die je maakt over lekendocenten. Thijs, de schrijver van het artikel, is een aantal weken met vakantie, maar kijkt ernaar als hij terug is. Ik heb ook een aantal van je foto's toegevoegd.

Nog even verder over het leven op kostschool. We hadden een bibliotheekje waarin boeken stonden die volgens de nonnen voor een bepaalde klas geschikt waren. Allemaal brave boeken. Arendsoog was nog het meest interessante, vond ik. Ik las thuis boeken uit de boekenkast van mijn ouders of avonturenverhalen, meisjesboeken over lieve gehoorzame meisjes, interesseerden me niet. Boeken van thuis meenemen was verboden, wat ik heel erg vond want ik las altijd. En je moest het niet wagen om toch iets mee te nemen, al je spullen werden nagezocht en "verboden waar" werd afgepakt.

ook gezeten, ergens eind jaren 70 begin 80... vreselijke tijd met oa zr. Petria gehad

Hallo Anne, goed dat je hier reageert, ook al was het voor jou dus allesbehalve een goede tijd op dit internaat. Als je meer wil vertellen dan ben je welkom. Hoe ging het er achter de deuren van deze instelling aan toe destijds? En wie was zuster Petria?

Ik zat hier ongeveer 1977 tot 1980
Well wat vriendinnen gemaakt was moeilijk omdat ik het enige meisje uit Amsterdam was
Waren veel kinderen van boeren en zakelijk ouders

Dat was voor jou ver van huis, Alexandra. Werd je door andere internen dan ook echt gezien als iemand die uit een heel andere wereld kwam? En heb je op het internaat uiteindelijk wel je draai gevonden? Zijn er nog bepaalde activiteiten, lessen of personen die je zo te binnen schieten? Dank voor het reageren! Hartelijke groet,

Ik zat op kostschool van 1964 tm 1969
Na 1 jaar in Driebergen gezeten te hebben op een kostschool ter voorbereiding op de middelbare school werd het door de ouders van mijn hartsvriendin gekozen voor Catharinenburg te Oisterwijk
Voor mij ver van huis (Maasbree bij Venlo) waardoor ik ook niet ieder weekend naar huis kon
Deze kostschooljaren waren voor mij tekenend ! Voor wie niet eigenlijk
Ik was n rebels meisje ( vooral toen mijn vader verongelukte en mijn hartsvriendin extern ging)ben ook 2 x van het internaat gestuurd…
Als ik de foto’s bekijk komen de leerkrachten mij zooo bekend weer voor.Mooi
Jaren geleden ben ik met mijn dochter terug geweest en werd hartelijk ontvangen.. dat heeft mij goed gedaan.
Zuster Redemptha was geloof ik net overleden
Het waren niet de mooiste jaren van mijn leven maar wel geleerd om heel goed voor jezelf op te komen.
Vriendelijke groeten Marie-Louise van Leer

Ik zat de zelfde tijd stip als Sandra Hyzelendoorn. Wat leuk om te zien dat ze reageerde. ( Ben benieuwd hoe het met haar gaat )Ik was een van haar vriendinnen Ben nog een keer met haar naar Amsterdam geweest. . Wij zaten in de zelfde groep Sandra op mavo en ik op de lhno. We hadden veel plezier op het internaat al moets je het zelf wel maken. . Maar er heerste ook wel een bepaalde sfeer. Met zuster Petria (een geniepige stiekeme vrouw ) en zuster Alfonso. juf Ria en Annie. Ze hadden zo hun voor kuur , welke meisjes een streepje voor hadden. Na school in grote studie met zo n 40 meiden aan een lessenaartje leren. , met een zuster voor je neus. Dan tussen door brood maaltijd. , De tafel werd gedekt door de meisjes van de lhno . Na de study rennen naar tv. waar dan top pop gekeken kon worden. En zo zijn er nog zoveel verhalen. Stiekem. Als de school out was naar de markt in Oisterwijk en naar de zwaan voor een bessen ijs
. Er is een aantal jaren geleden een boek uit gebracht wat over internaten gaat . Waar in ook internaat Catharina berg beschreven wordt . Als je dat leest denk ik wel eens blij dat ik dat niet heb mee gekregen. Wat er allemaal achter gesloten deuren gebeurden met sommige meisjes.

Bedankt Yvonne voor deze bijdrage. Met veertig leerlingen naar de tv stormen voor Toppop! Waren er nog meer van die terugkerende momenten per dag of week waar jullie met z'n allen in het bijzonder naar uitkeken? Of grote vieringen of andere gebeurtenissen die je nooit meer zult vergeten? Vertel nog eens verder hier als je wilt. (Bij dat boek over internaten denk ik meteen aan 'Bij de zusters op kostschool' van Marieke Hilhorst, dat speciaal over meisjeskostscholen gaat. Maar zo zijn er wel meer, dus ik twijfel toch of deze het is.)

Het boek heet ,stil in mij. ,
Waar ook een hoofdstuk is gewijd.
Aan internaat Catharinaberg

Dank voor de aanvulling over dat boek Yvonne!

Vanmorgen ben ik per ongeluk dit artikel tegengekomen...en wil er later ook wel een paar belevenissen aan toe voegen, ik heb het idee dat ik misschien de oudste deelnemer zal zijn.. Maar heb eerst een vriendelijk verzoek...Ik zat samen met mijn zusjes in de vijftiger jaren op Catharinenberg, en had een vriendin die ik helaas uit het oog ben verloren, mede omdat ik naar het buitenland ben vertrokken. Haar naam was Tiny Domensino en ze zal nu ongeveer 80 jaar oud zijn... Mocht er iemand dit lezen, en misschien informatie heeft , zal ik eeuwig dankbaar zijn..... verhaaltjes en foto's volgen binnenkort dat is mijn belofte...vriendelijke groeten aan allemaal uit Cyprus waar ik nu verblijf.

Ik wil even een kleine toelichting sturen op mijn verzoek over inlichting over mijn vriendin Tiny Domensino... haar familie woonden in EErsel waar haar vader directeur was van een fabriekje van Campina. Ze vertelden me eens dat ze naar Catharinenberg mocht omdat haar tante er voor had gezorgd, als kind vroeg je daar destijds niet verder naar... Toen ik vorig jaar in Nederland was, ben ik met mijn dochter naar Catharinenberg gegaan...wat nu een verzorgings complex is voor bejaarden...we hadden geluk dat iemand ons , na we vertelden dat ik daar een aantal jaren had gewoond...een rondleiding gaf...er is veel veranderd....er is veel weg...maar er was wel iets waar ik nooit eerder van had gehoord...een zuster kerkhof!!! alle zusters met hun "roepnaam" en ook hun familienaam liggen daar begraven...de meeste kenden ik niet, hoogstwaarschijnlijk omdat ze binnen in het klooster zaten ...maar na al die jaren...vond ik..niet 1 maar 3 tantes van mijn vriendin....de zuster zusjes Domensino.....

Heb net even de tijd genomen om alle verhaaltjes nog eens goed te lezen, en vind het jammer dat er weinig leuke dingen in staan over de tijd dat de schrijfsters op Catharinenberg zaten. Persoonlijk probeer ik van de dingen die we ervaarden als negatief, een positief randje te geven, en dan zie je er op d'n duur ook wat grappigs in. Ik werd als 9 jarige samen met m'n oudste zus (11) en 'n jonger zusje (8) uit de rij van ons gezin van 12 kinderen (de laatste 2 waren nog niet geboren) in 1953 "afgescheept" naar de ""kattenberg"...de bijnaam die het destijds had. We kwamen uit een goed Katholiek gezin, daar was ik al vroeg achter gekomen, want als iemand vroeg "heb je broers of zusjes" en ik trots de hele rits opnoemden, was altijd de volgende vraag.."ben je Katholiek" ?? De voorbereidingen waren ongeveer net zoiets alsof je ging trouwen, want de lijst van de uitzet was enorm. Alles werd genummerd met speciaal geborduurde lintjes...met de nrs. 62 ,64 en 67, en we kregen alle 3 een hutkoffer waar alles netjes werd ingepakt...behalve de dekens want die pasten er niet in. Het hele boeltje moest een week voor we paraat moesten zijn worden afgeleverd, want de nonnen zouden het verdelen , de dingen voor dagelijks gebruik in een klein 1 deurs kastje in de ons toegewezen chambrette en de kleding in de linnenkamer... Natuurlijk werden er traantjes met tuiten gehuild toen de grote dag aanbrak...maar mama was toe aan een beetje rust want er was weer flink gebeden voor een volgende spruit in ons jaarlijks groeiende gezin...we wisten toen nog van geen toeten of blazen...de ooievaar kreeg zijn lading van onze lieve Heer...en die vogel wist ons huis met zijn ogen dicht voort te vinden.. Bij aankomst werden we vriendelijk begroet door het aankomst commitee van 2 nonnen achter een hek van smeetijzer..want het was nog de tijd van tralies in de kloosters...knuffelen en kusjes geven was ook nog niet in de mode....we kregen 'n hand met de woorden.."netjes blijven"...... word vervolgd.....

Hallo Marianne,

Ken je misschien van Tiny Domensino geboren zo rond 1943?, een eventuele man's naam?
Bij dames is het altijd wat lastiger zoeken.
De familie kwam van origine uit Beneden-Leeuwen, maar dat zegt natuurlijk niet veel.
Mvg.