Mijn vader heeft op St. Louis gezeten. Afkomstig uit een bakkersgezin uit Den Dungen (bij Den Bosch) met zeven kinderen, werden die kinderen door mijn grootouders “op kostschool” gestuurd. Aan de ene kant kregen ze zo een goede opleiding en aan de andere kant werd de verleiding weerstaan hen thuis op (te) jonge leeftijd aan het werk te zetten. De jongens gingen naar St. Louis; de meisjes naar Sint Anna. Beide scholen zijn natuurlijk in Oudenbosch, en die plaatsnaam werd in de familie dan ook synoniem voor de kostscholen. Men zat niet op St. Louis of Sint Anna; men zat in Oudenbosch.

De eerste keer dat hij naar Oudenbosch ging, kregen mijn vader en zijn koffer een lift van een vertegenwoordiger die toevallig net bij mijn grootouders in de bakkerij was. Die vertegenwoordiger moest toch die kant op. (Nu ik erover nadenk: Dat moet haast wel een vertegenwoordiger van Zeelandia, een leverancier voor bakkerijen, uit Zierikzee zijn geweest). Mijn vader was een jaar of 9, wellicht 10. Het zal 1951/52 zijn geweest. Het onpersoonlijke daarvan heb ik nooit goed begrepen. Mijn grootouders hadden toen al een auto, maar ze hadden natuurlijk nog een hoop andere kinderen die aandacht vergden, plus de bakkerij, en mijn vader was weliswaar de oudste jongen maar had drie oudere zussen die hem voor waren gegaan richting Oudenbosch, en zo zullen er nog wel meer redenen zijn geweest hem niet zelf naar St. Louis te brengen. Andere tijden.

Ik weet niet precies welke jaren hij daar zat, maar ik geloof de laatste jaren van zijn lagere schooltijd en wellicht de eerste jaren van zijn middelbare schooltijd. Hij sprak altijd erg positief over zijn kostschooltijd, en beschreef het als een tijd van hard studeren en veel lezen en sporten, dingen die hij toen en de rest van zijn leven erg leuk vond. Ik meen dat hij alleen met Kerst en in de zomer naar huis ging. Beelden van Harry Potter komen hierbij in mijn hoofd, alleen werd er in Oudenbosch geen magie gepraktiseerd, maar katholicisme.

In 1986, op mijn 17de en zijn 44ste, bezochten we de net geopende Oosterscheldekering en stond hij er op om op de heenweg in Oudenbosch te stoppen zodat hij ons St. Louis kon laten zien. Vol trots leidde hij ons rond. Ik geloof niet dat hij ooit eerder terug was gegaan. Ik herinner me ook nog de plaatselijke basiliek te hebben bezocht die een verkleinde kopie van de Roomse Sint Pieter is (althans de koepel). Achteraf beschouwd vond ik de tussenstop in Oudenbosch door mijn vaders enthousiasme veel interessanter dan Neeltje Jans en omstreken, maar bij een stormvloed had dat wellicht anders uitgepakt.

Er was een reünie op St. Louis in, ik meen, 1988 (wellicht iets later). Mijn vader was erbij en vond het prachtig om verschillende oude vrienden weer te zien met wie hij door de jaren heen alleen sporadisch contact had gehad. Er is nog ergens een foto van die reünie waar hij stralend op staat. Er waren ook een paar gepensioneerde broeders van wie hij ooit les kreeg.

Zei ik dat mijn vader altijd erg positief over zijn kostschooltijd sprak? Wel, twee kanttekeningen:

Toen ik hem ooit vroeg hoe hij zo stom had kunnen zijn met roken te beginnen, vertelde hij me dat hij als 11-, 12-jarige jongen in Oudenbosch sigaretten als beloning kreeg van de broeders als hij zijn huiswerk goed had gedaan of een proefwerk goed had afgelegd. Het was schijnbaar volstrekt normaal om aan het einde van de middag een aantal jongens in een kantoor van een broeder sigaretten te zien roken die ze net van die broeder uitgedeeld hadden gekregen. Deze stimulus respons op jonge leeftijd resulteerde in een jarenlange verslaving. In 2009, na vele eerdere pogingen, kreeg hij het eindelijk voor elkaar voorgoed te stoppen. Drie jaar later, op z’n 70ste, overleed hij aan de gevolgen van roken—dichtgeslibde aderen, een hersenbloeding, een gewoonlijk patroon. De laatste vijf jaar van zijn leven was hij 90-95% blind door netvliesloslating in zijn ene oog en maculaire degeneratie in het andere oog. Verschillende oogartsen hebben me door deze familie historie bezworen absoluut nooit te roken omdat je daarmee het risico op beide kwalen vergroot.

In 1995 waren de eerste kindermisbruik verhalen in de kerk in het nieuws. Althans, de eerste die ik me herinner. Als je het opzoekt zijn er al eerdere schandalen geweest, en ik vrees dat dit nog wel even doorgaat (terwijl ik dit schrijf is de misbruiktop in het Vaticaan net afgerond) . Me ten volle bewust van zijn katholieke kostschoolverleden, stelde ik mijn vader toen de open, en enigszins uitdagende, vraag, “Dat kindermisbruik in de kerk blijft toch niet beperkt tot Ierland en de Verenigde Staten? Dat soort dingen zullen in Nederland toch ook wel zijn gebeurd?” Mijn vader was het met me eens en vertelde me dat toen hij 11 jaar was (1953/54), een broeder van St. Louis hem begon te kietelen op zijn bed in zijn slaapzaal. Er waren op dat moment geen andere kinderen in de zaal. Die broeder stond onder de jongens schijnbaar bekend als de “kietelbroeder” en blijkbaar was het mijn vaders beurt. Plots kwam er een oudere broeder de slaapzaal op, stuurde de kietelbroeder weg en begon mijn vader te ondervragen. “Heeft hij dat al eens vaker gedaan?” Dat soort dingen. Mijn vader, 11 jaar oud, volstrekt onnozel, beantwoordde de vragen en ging door met zijn schooltijd en leven. Jaren later, hij was ongeveer 30, moest hij plots aan het voorval denken en realiseerde hij zich pas welke gedachte er achter die ondervraging zat. “Mark,” constateerde hij in 1995 in antwoord op mijn vraag, “ze vertrouwden elkaar niet!” Bij mijn vader is het bij dat ene voorval gebleven. Gezien de bijnaam, moeten er meer jongens zijn “gekieteld”, maar is dit bij anderen verder gegaan? Laat ik het als ex-Katholiek uitdagend beantwoorden: God weet!

Mijn vader vertelde me ook dat zijn grootvader hem eens vertelde dat het enige “goede” van “de goede oude tijd” is dat deze nooit meer terugkomt. Dat geef ik ook aan mijn kinderen door.

Hallo Mark, hartelijk dank voor deze indrukwekkende bijdrage! Bijzonder om dit zo te lezen; een jongen van een jaar of 9, 10 die zo in zijn eentje door naar toe gaat, en daar later (gelukkig!) zulke goede herinneringen aan heeft. En inderdaad, je weet de juiste woorden te vinden want de associatie met Harry Potter is dan niet ver weg.

Maar ook het belonen met sigaretten draagt (bijna letterlijk) de geur van de jaren vijftig in zich. Ook best dapper dat je je vader hebt durven vragen naar het kindermisbruik; dat had even zo goed heel andere verhalen kunnen opleveren (hoewel de kietelbroeder vrij bedenkelijk is).

Weet je toevallig of er foto's zijn van je vader 'in Oudenbosch'? En of we die hier zouden mogen tonen? Ik hoor het graag!

Nee, ik kan me niet herinneren voor die reünie foto ooit een foto van Oudenbosch te hebben gezien. Het eerste dat ik ook deed toen ik deze post zag was de drie foto's te downloaden en vervolgens op te blazen om te zien of mijn vader er toevallig opstond. Het pixelgehalte is echter veel te laag om ook maar iemand te herkennen.

Duidelijk Mark, ik vraag hier achter de schermen of we de foto's mogelijk groter kunnen tonen. Wordt vervolgd...

Beste Mark,

Allereerst enorm bedankt voor je reactie. Of moet ik zeggen: memoires... Zulke verhalen willen we er wel meer hebben! N.a.v. jouw vraag over de foto's in het verhaal: het oorspronkelijk formaat heeft het BHIC niet in bezit. Maar waar ze deze wel hebben, is het Katholiek Documentatie Centrum (KDC) in Nijmegen. Je kunt het KDC mailen naar dit adres, info@kdc.ru.nl, onder vermelding van de fotonummers, in dit geval: AFBK-7B1730, AFBK-7B1732 en AFBK-7B1731. Op de website van het KDC is trouwens ook een digitaal invulformulier te vinden, waarop je deze foto's kunt aanvragen. Dit is de link: https://www.ru.nl/kdc/praktische-informatie/bestellen-beeld-geluid/aanv… En hier vind je meer informatie over het aanvragen van foto's van het KDC: https://www.ru.nl/kdc/praktische-informatie/bestellen-beeld-geluid/ Zij kunnen de foto's digitaal aan je versturen, mits ze toestemming verlenen uiteraard (dat kan ik helaas niet garanderen).

Als je nog vragen hebt, trek aan de bel!

Veel dank!

Ik heb ondertussen dit boek ontdekt van Jos Perry, "Jongens op Kostschool": https://www.dbnl.org/tekst/perr011jong01_01/perr011jong01_01_0008.php

Een interessant citaat op pagina 35:

"In internaten van congregaties als de Broeders van Oudenbosch werd alles zoveel mogelijk door broeders van de eigen congregatie gedaan. Zoals mieren- en bijenkolonies hun werkmieren en werkbijen kennen, sprak men wel van
‘werkbroeders’. Er was een broeder portier, een broeder tuinman, een broeder kok, een ziekenbroeder. Soms was er een broeder boer, want nogal wat internaten en kloosters hadden een eigen boerenbedrijf. In Oudenbosch was er een broeder met een kapperswinkeltje. Hij was verantwoordelijk voor het kortwieken van honderden jongens. Dat deed hij nogal drastisch, wat strubbelingen opleverde toen de Beatles populair werden."

Gezien dat gebruik om broers naar hun taak te vernoemen, is het niet moeilijk om op de bijnaam "kietelbroeder" te komen.

Het doet me ook denken aan Peyo, de striptekenaar van de Smurfen die een soortgelijk benamingssysteem hadden (Muzieksmurf, Kleermakersmurf, Knutselsmurf, Boerensmurf etc. etc.) Wat blijkt? Peyo deed zijn lagere en middelbare school bij Saint Louis in Brussel.

Inderdaad Mark, die vergelijking ligt met die strip ligt voor de hand. Bijzonder boek overigens, dat van Jos Perry. Dat geeft toch ook weer een aardig inkijkje in het reilen en zeilen van Oudenbosch.

Dank voor je berichtjes!

De Broeders van St. Louis hadden in Oudenbosch ook jarenlang (al voor WO II) een kweekschool voor onderwijzers. Met bijbehorend internaat. Daar zaten vooral veel Zeeuws-Vlamingen. Die kweekschool heette jarenlang 'Bisschoppelijke kweekschool Saint Jean Baptiste de la Salle'. Ik heb er in de jaren zestig mijn opleiding tot onderwijzer gevolgd. We kregen les op de begane grond, van zowel broeders als lekendocenten. De studenten waren zowel intern als extern. De leslokalen werden in de avonduren gebruikt als studiezalen voor het internaat, de aula werd dan recreatiezaal. De slaapzalen, met chambretten, waren op de bovenverdieping. Er was een 'studentenvereniging'. Het hoofd daarvan werd 'paus' genoemd. De eerstejaars werden ontgroend. Omstreeks 1966 verhuisde de kweekschool naar een nieuw gebouw aan de Pagnevaartweg. De naam veranderde toen in Hogere Pedagogische School De Vossenberg, later Pedagogische Academie. Toen kwam er ook een havo-top bij met ook vrouwelijke leerlingen. Tot die tijd was het een pure mannengemeenschap. De verhuizing naar het nieuwe gebouw betekende nogal wat voor de internen: waren ze gewend vanuit de refter zo het klaslokaal in te kunnen, nu moesten ze vaak door weer en wind per fiets of per brommer naar de andere kant van Oudenbosch.

Hallo Kees, dank voor je beschrijving. Zat jij daar zelf intern of extern? Heb je de ontgroening zelf als heftig ervaren? En wat betekende de komst van vrouwelijke leerlingen voor de sfeer? Kun je daar iets meer over vertellen?

5 jaar heb ik op St Louis gezeten. 1955-1960
Het waren 5 prachtige jaren. met vele prachtige herinneringen

De jongens op de foto (hocky spelers) herken ik wel die waren van mijn tijd
Hun namen kan ik me jammer genoeg niet herinneren

Sorry my name should be Havermans, not habermans

Dank voor je bericht, Adrie. Goed om te horen dat het zulke mooie jaren voor je waren. En helemaal leuk dat je nog wat van die jonge hockeyspelers herkent! Misschien reageren er hier nog wel een paar.. Zijn er naast het sporten nog andere dingen die je zo leuk vond aan het internaat toen?

Volgens mij klopt het adres niet. Saint Louis was Markt 34 en niet 65, dat kan niet. St. Anna zat aan de andere kant van de straat en was Markt 61. Ik heb op beide internaten gezeten. St. Anna werd opgeheven en toen mochten de meisjes naar Saint Louis. Ik behoorde tot de eerste groep die overging.

Virginie, we gaan het adres nog eens na en passen het aan. Op Wikipedia vind ik als adres nummer 32-36: https://nl.wikipedia.org/wiki/Instituut_Saint-Louis Dat komt dus overeen met jouw lezing.

Ik zat in de periode 1957-1961 intern op de Bisschoppelijke Kweekschool Saint Jean Baptist de la Salle. Eind augustus, begin september 1957 had mijn moeder me afgeleverd bij de voordeur, Markt 34. Die ingang zou ik later nooit meer gebruiken. Ik nam altijd de zijingang. We woonden in Zuidzijde, een klein dorpje op Goeree en Overflakkee, destijds nog een eiland. Via Middelharnis, Den Bommel en Sluishaven kon je naar de overkant varen. Via Sluishaven was het de kortste weg naar Oudenbosch, maar in die tijd was er naar Sluishaven en vanaf Dintelsas geen openbaar vervoer. De reis werd dan ook de eerste keer met een grote omweg via Middelharnis gemaakt. Vanaf Zuidzijde naar Middelharnis was het 15 kilometer met de bus naar het Havenhoofd, vervolgens een half uurtje varen met de veerboot naar Hellevoetsluis. Daar werd de stoomtram genomen naar Rotterdam via Spijkenisse naar het Stieltjesplein. Vandaar namen we de elektrische tram, lijn 2 of lijn 9, naar het Centraal Station. Met de trein ging het vervolgens naar Oudenbosch. Hoe lang de reis precies duurde, weet ik niet meer. Met de wachttijden erbij misschien wel vier uur. Zo heb ik die reis later nog maar een keer gemaakt, maar dat is een verhaal apart. Bij de voordeur van Saint Louis zwaaide ik nog een keer naar mijn moeder. Het was even zoeken om op de goede plek te komen. Dat was de aula van de kweekschool, om zo te zien een leuke en gezellige ruimte. Wat direct mijn aandacht trok, was het biljart. Omdat ik thuis in Zuidzijde dat spel in het plaatselijk café geleerd had, aarzelde ik niet, pakte een keu, 'krijtte' deze en begon te spelen. Ik was nog maar net bezig, of ik werd op mijn schouder getikt door een oudere jongen. Hij droeg een hoed en zag er daardoor erg vreemd uit. Hij zei niets, maar gebaarde dat ik de keu terug moest zetten. Verbouwereerd volgde ik het bevel op, waarna ik door de jongen mee werd genomen naar een ruimte waar kisten stonden, kennelijk net aangekomen, waarin spullen en kleren zaten. Ook mijn kist stond er bij. Die hadden we thuis door bode Both uit Middelharnis laten ophalen. De kisten stonden wat rommelig door elkaar. Ik moest met een paar andere jongens ze ordelijk neerzetten. Wat ik toen nog niet wist, was dat dat eerste werkje het begin was van onze ontgroening.

Wat een indrukwekkend verhaal, Cor. Van die ongekende - bijna - 'wereldreis' die je moest maken om er te komen (zo moet je het destijds waarschijnlijk toch ook hebben ervaren?), tot de veerkracht van zo'n jongen om op zo'n vreemde plek toch te gaan biljarten. Daaruit spreekt een enorm doorzettingsvermogen (zoals ik het lees, in ieder geval).

Je verhaal stopt bij het ordelijk neerzetten van de kisten, als onderdeel van de ontgroening. Wat bij mij de vraag doet rijzen: hoe is het je verder vergaan? Wil je daar meer over vertellen?

Toen ik op de kweekschool kwam, wist ik niet dat ik de eerste week samen met mijn klasgenoten door de vierdejaars studenten ontgroend zou worden. Dat was dus een verrassing. De kennismaking met de jongeman met de hoed was al onaangenaam, maar dat was niets vergeleken met wat me de dagen daarna zou overkomen. Ontgroening moet een kennismaking zijn, een introductie inhouden, maar voor mij was het een ware beproeving. Ik heb dit zogenaamde ritueel dan ook als zeer onprettig, ronduit vernederend en soms erg bedreigend ervaren. Onprettig en beledigend waren de onbeschofte opmerkingen van de oudejaars over mijn uiterlijk en mijn Flakkees taaltje. Bedreigend vond ik de situatie toen ik tijdens een dropping te maken kreeg met een paar agressieve ontgroeners, die in een cafeetje waar we langs moesten, zaten te zuipen. Onder dat stel bevonden zich lui met sadistische trekjes. Als ik met twee of drie van hen te maken kreeg, keek ik wel uit om me te verzetten. Ze lieten je voor straf gerust een uur of langer op je knieën zitten op een harde vloer. Toen ik een keer alleen met een pestkop was, heb ik me wel verzet en hem de vijver ingeslagen. Ik heb het geweten. ’s Avonds werd ik in een donker vertrek - met het felle licht van een lamp op mijn gezicht - door een soort tribunaal onderhouden over mijn gedrag. De ergste pesterijen werden met me uitgehaald als ik alleen was en de overmacht groot. De ontgroening duurde vijf dagen. Ik had me kunnen onttrekken aan de ontgroening, als het te veel voor me was geweest, maar daar heb ik nooit over gedacht. Ik besloot de beproeving uit te zitten. Een paar van mijn klasgenoten hebben dat niet gedaan. Die zijn na een paar dagen afgehaakt. Op de slotdag maakten we een vernederende wandeling door het dorp, aangegaapt en uitgelachen door de dorpelingen. Na een duik in de vijver mochten we gaan douchen. Toen ik uit de doucheruimte stapte, werd ik gefeliciteerd door mijn eerste plaaggeest, de man met de hoed. Toen ik als vierdejaars en ‘paus’ met de organisatie van de ontgroening van de nieuwe eerstejaars belast werd, heb ik samen met de twee ‘prefecten’ een reglement opgesteld om de ontgroening in betere banen te leiden. Wie zich niet hield aan de opgestelde regels, zou geschorst worden. Hoewel we elkaar goed in de gaten hielden, bleken er toch twee vierdejaars buiten hun boekje gegaan te zijn. Zij werden uitgesloten van verdere deelname aan de ontgroening.

Met groeiende ontsteltenis lees ik je bijdrage, Cor. Wat mij intrigeert, is het feit dat je zo stellig bent dat je niet wilde afhaken. Wat maakte dat je dit allemaal kon doorstaan?

Op een bijzondere manier is het ook geruststellend om te lezen dat het in feite niet voor niets is geweest en dat je - samen met anderen - een reglement hebt opgesteld (waaraan mensen zich dus ook echt moesten houden). Maar al met al blijft het een ijzingwekkend verhaal. Wat goed (en sterk) dat je dat hier vertelt.

Een week na de ontgroening werd ik geconfronteerd met de A-griep. Elders in de gebouwen van Saint Louis zullen er wel meer zieken zijn geweest, maar op de kweekschool was ik de eerste. Ik had 41 graden koorts en voelde me doodziek. Ik kon niet op mijn benen staan. Hoewel bekend was dat de griep er aan kwam, dacht ik in het begin dat ik ziek was geworden door de onderdompeling in de vijver bij de ontgroening. Broeder Cyprianus die mij verzorgde, vertelde echter wat er werkelijk aan de hand was. Een medicijn tegen deze griep was er niet. Geduldig uitzieken was de beste remedie. Na een dag of vijf was ik aardig opgeknapt. Op de slaapzaal, waar ik tot dan toe in mijn eentje had gelegen, waren steeds meer jongens het bed in gedoken. De lessen waren stilgelegd. Ieder die nog niet ziek, maar dat waren er niet veel, mocht naar huis. Ook ik mocht weg. Mijn ouders hadden totaal geen weet gehad van de gebeurtenissen die ik in de voorbije weken in Oudenbosch had meegemaakt. Na deze bijzonder slechte start is me verder op de kweekschool nooit meer iets vervelends overkomen. Ik heb er vier prachtige jaren meegemaakt, waar ik nog steeds met plezier aan terug denk.

Ik heb in de periode 1959/1966 op Saint Louis gezeten. De eerste twee jaar in de 5 en 6e klas Lagere School. Daarna 5 jaar op de HBS (heette destijds Thomas More College en thans Markland College), waar ik mijn diploma HBS-A gehaald heb. Ik zat op kostschool omdat mijn vader schipper was. Ook mijn broers en zus hebben op kostscholen in Brabant gezeten. Er valt veel over te vertellen en het roept zowel goede als slechte herinneringen op. Wordt vervolgd.

Al in de eerste klas van de lagere school wist ik wat ik wilde worden: broeder. Broeder Ireneus in Achthuizen was mijn voorbeeld. Toen de broeders in 1950 weggingen, kwamen daarvoor leken in de plaats. Meester Cremers, een piepjonge onderwijzer uit Stampersgat, werd mijn nieuwe idool. Hij is voor mij tijdens mijn lagere schoolperiode de beste onderwijzer geweest. Ik was van nature leergierig en daarom bij deze man precies op mijn plaats. Ik leerde van hem opstellen schrijven en buiten het normale klassenwerk om redekundig ontleden en taalkundig benoemen. Verder kon hij prachtig vertellen. Als hij het had over de veldtocht naar Rusland, was het of hij er aan deel genomen had. Ik was nog maar een ventje van een jaar of tien, maar ik kreeg van hem de zorg over de schoolbibliotheek. Ik moest de boeken kaften, de uitleen organiseren en de boekhouding doen. Dat ik geen broeder zou worden was snel duidelijk. Dat ik toegelaten werd tot de kweekschool was curieus. Daar ging een ‘keuring’ aan vooraf. Ik herinner me nog levendig de gehoortest. Eigenlijk had ik daar nooit doorheen mogen komen. De test werd afgenomen in de gymnastiekzaal door een jonge leraar, mijnheer Hoornick. Opgesteld in een lange rij werden we - 27 jongens, in alfabetische volgorde, de jongens met namen beginnend met een A voorop, die met een Z achteraan - om beurten opgeroepen om aan het eind van de zaal te gaan staan en de getallen na te zeggen die door mijnheer Hoornick aan de andere kant van de zaal werden geroepen. Het was een simpele test, maar voor mij een obstakel van jewelste. Behept met een ernstige, erfelijke slechthorendheid wist ik dat ik geen schijn van kans had hier door te komen. In een tête-à-tête gesprek kon ik me goed redden, maar als ik een spreker niet kon zien, kon ik hem wel horen, maar niet verstaan. Met de naam Koene stond ik ongeveer in het midden van de rij, een gelukkige omstandigheid, omdat ik daardoor even tijd had om iets te bedenken. Ik nam me voor op elke schreeuw van Hoornick in ieder geval te reageren…. De test voor wat betreft de andere jongens verliep vlot. De ene na de andere jongen werd afgewerkt, drie getallen, drie antwoorden, fluitje van een cent. Toen kwam ik. Hoornick: Vierentachtig! Ik: Zesendertig! Hoornick: Zesenvijftig! Ik: Achtentwintig! De klas lag in een deuk. Hoornick liep rood aan. Hoornick: Negentwintig! Ik: Zeventien! Hoornick was het zat. ‘Wegwezen, volgende…’ Een paar weken later kwam Hoornick naar me toe: ‘Çor, ben jij echt doof?’ Bij de keuring was ik door hem aangezien als grappenmaker….

@Cor: Tjonge, dat is wel een enorm valse start op de kweekschool, door de griep! Maar gelukkig kun je met plezier terugkijken op de prachtige tijd erna. En bedankt ook voor je leuke verhaal over die gehoortest! Je lijkt me iemand die steeds een goede band met zijn leraren heeft gehad, toch?

@Wim: Goede en slechte herinneringen, van beide krijgen we in de reacties op deze website talloze voorbeelden te lezen! Ik ben benieuwd naar je vervolg. Hadden je broers en zus dezelfde (gemengde) ervaringen? Of zaten er veel verschillen tussen hoe jullie allemaal jullie tijd op kostschool hebben beleefd?

In de derde klas voerden we een toneelstuk op voor de andere studenten van de kweek: Meeuwen boven Sorrento. We hadden ons goed geprepareerd en al ons acteertalent aangesproken. De uitvoering viel dan ook goed in de smaak. Omdat we onze inspanningen graag nog een keer beloond zagen, namen we contact op met de directrice van de meisjeskweekschool Sint Anna met de vraag, of we daar het stuk ook een keer mochten spelen. De directrice reageerde niet onwelwillend, maar wilde wel eerst kennis nemen van de inhoud. Ze zou de tekst voorleggen aan zuster Anna, de lerares Nederlands. Daar hadden we uiteraard geen bezwaar tegen. We haalden de tekst meteen op en zouden de volgende morgen terug komen. We voorzagen geen enkel probleem, maar tot onze grote verbazing kregen we de andere dag een negatief antwoord. Zuster Anna vond de inhoud voor de meisjes niet geschikt. Zij was gestruikeld over het feit dat matroos Haggis een gescheiden man was.
Met Sinterklaas werden wij vaak gevraagd op scholen om Sinterklaas en Zwarte Piet te komen spelen. Dat deden wij altijd graag. Ik herinner me Zwarte Piet te zijn geweest op de schippersschool in Oud-Gastel en ook in het ‘ziekenhuisje’ op het terrein van Saint Louis. Daar ging het bijna mis. Toen we met ons team aankwamen, kwam er net een ander team naar buiten. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Op Sint Anna was ik een keer Sinterklaas. Ik zat met mijn Zwarte Pieten op een podium voor een stampvolle zaal. Er werden pepernoten gestrooid, liedjes gezongen en voorgelezen uit het grote boek. De stemming zat er goed in. Opeens kwam er een zuster naar me toe: ‘Sinterklaas, zou U Uw voeten wat dichter tegen elkaar willen zetten? De meisjes zien Uw lange broek.’

@Cor: Prachtige aanvullingen, Cor, bijna onvoorstelbaar nu: een stuk weigeren omdat er een gescheiden man in voorkomt. Ik kan me voorstellen dat jullie die afwijzing om die reden niet zagen aankomen ;)
Ook de opmerking tegen Sinterklaas maakt me aan het lachen, hoewel dat vast niet de bedoeling was van de zuster...

Nou mijn tijd toen was een zwarte bladzijde in mijn leven. Ben zelfs op een paar rolschaatsen midden in de nacht naar huis in Prinsenbeek gegaan maar verder dan de voor deur van de winkel van mijn ouders kwam ik niet want de deur werdt door broeder Hygienes open gedaan en kon zonder mijn ouders te groeten kon ik instapen en terug naar oudenbosch .en kon toen voor straf 6 weken niet naar huis en ook geen bezoek ontvangen .maar hoe ouder je wordt heb ik toch spijt dat ik daar mijn bakkers diploma’s niet heb gehaald maar op gts in Breda.

Heb van 1961 tot 1963 op Saint Louis gezetten .

Ben nu 74. St Louis is de mooiste tijd van mijn leven geweest gedurende 2 jaren.

Wij jongens van de kweekschool struinden in onze vrije tijd door Oudenbosch, de meisjes van Sint Anna hadden die vrijheid niet. Ze werden zoveel mogelijk binnen de poorten gehouden. Op ons vaste rondje langs het cafetaria van Riekie en de basiliek kwamen we de meisjes - ze waren strikt gehouden aan ‘het bevel’ niet te lang weg te blijven - toch wel eens tegen, meestal ’s middags na het vieruurtje. Die contacten waren over het algemeen vluchtig. In een enkel geval ontspon zich een vriendschap, een verkering en kwam het later zelfs tot een huwelijk. Af en toe waren er ‘officiële’ contacten in de vorm van culturele ontmoetingen tussen de scholen, niet alleen met Sint Anna, maar ook met Het Withof in Etten. Op een keer - tot onze grote verbazing eigenlijk, want wij geloofden niet dat de zusters dit aandurfden - kwam het na een uitnodiging van ons zelfs tot een bezoek van de meisjes aan onze school. We lieten ze zien waar wij woonden, sliepen, aten, sportten en recreëerden. We namen de meiden mee door het hele gebouw, de refter, de aula, de studiezaal, de gymzaal en de kapel. We hadden het bezoek niet in een bepaalde vorm gegoten, maar na de ontvangst bij de stoep ontwikkelde het zich spontaan tot een soort rondleiding in kleine groepjes. Ik herinner me daar niet zo veel meer van. Toch had het bezoek voor mij nog een kleine nasleep. Twee dagen later kreeg ik namelijk een brief van een mevrouw uit Breda. Mede namens haar dochter nodigde ze me voor de volgende zondag uit voor een etentje bij hen thuis, lief natuurlijk, maar ik heb de uitnodiging afgeslagen. Ik had geen flauw idee wie dat meisje was geweest.

@Rene: wat een verhaal zeg, zo'n 'ontsnapping' in het donker en op rolschaatsen nog wel. Ik begrijp dat je echt met gemengde gevoelens op deze kostschooltijd terugkijkt. Dat zien we trouwens ook bij veel andere oud-leerlingen die op deze site reageren. Je reactie maakt maar weer duidelijk, dat je op oudere leeftijd soms weer anders tegen zo'n kostschoolverblijf gaat aankijken. Bedankt voor het reageren!

Ik heb in 1961 de zesde klas gedaan, eerst bij broeder Savio en daarna bij broeder Patrick. Over het algemeen heb ik een fijn jaar gehad al heb ik wel momenten in mijn herinnering van broeder Patrick die zeker voor een paar medeleerlingen niet prettig zijn geweest. Ik zat op de middencour en na schooltijd was er veel tijd voor sport, handbal, voetbal en zwemmen in bosbad Hoeven. Had een paar vrienden, Boudewijn van den Berg en Jan van Eijk.

Heb ik ook gezeten midden cour en
1 1/2 jaar kleine schuur . En Bosbad ja ook een verhaal
We lagen met een stuk of 6 jongens bij meisjes die we
s’morgens tegen kwamen al we naar de technische school liepen .
Broeder Hygienus bijnaam ( de Struis ivm zijn wilde bos haar )
Hij wees ons 6 man aan en aankleden en ons meden in de Grote schuur.
Was vlak voor de grote vakantie. En of we ons beter konden gedragen ,
Grote vakantie werdt 3 weken in gekort moesten alle 6 drie weken .blijven . Waren trouwens wel mooie 3 weken weet ik nog wel .

Door de tuin achter bij Buys negerzoenen en

En bij Buys kregen we altijd de negerzoenen die
kapot of mislukt waren om s’middags tussen de boterhammen
te doen .

Komende vanaf het Klein Juvenaat in Oudenbosch, dat gesloten werd, ben ik (aug ’68) verder gegaan bij Saint Louis; iets meer medebewoners, maar niet minder gezellig.
Hier heb ik de resterende 3 jaren van de Mulo afgemaakt en in mei 1972 mijn diploma gehaald. Dit was ook tevens mijn einde van mijn kostschooltijd; ik ging weer thuis wonen.
Wat ik nog van Saint louis kan herinneren is best wel veel. Nog steeds slapen op grote slaapzalen, douchen (1*per week) onder de kapel, en kattenkwaad uithalen. Maar ook veel sporten op de cour en in de wintermaanden knutselen (modelboten bouwen).
Wat ook typisch des Saint Louis was: de schaatsbaan op de cour. Was voor een aantal dagen vorst voorspeld, dan ging ’s nachts een van de broeders met de tuinslang met op het einde een buis met kleine gaatjes, over de cour rondjes lopen. Net zolang totdat er ongeveer 5 cm ijs lag. En wij dan de volgende dag(en) maar schaatsen. Kon je ook niet door het ijs (van de vijver achter in de tuin) zakken.
Ook hadden we ‘buitenactiviteiten’ als je zwemdiploma’s halen in het plaatselijke zwembad (schoolzwemmen bestond nog niet), of (derdejaars) naar Roosendaal voor dansles, en dan altijd weer 1 tot 2 treinen terug naar Oudenbosch ‘missen’;-)
Mocht je op het Juvenaat uitsluitend met de schoolvakanties naar huis, op Saint Louis moest je ten minste 1 keer per drie weken naar huis. Behalve in de examenperiode (4de jaar Mulo) dan mocht je in Oudenbosch blijven. En dan maar hopen dat er op het meisjespensionaat aan de overkant ook nog wat studentes waren. Want als het pensionaat dan een open dag of fancy fair had, waren wij jongens niet te beroerd om van die uitnodiging gebruik te maken.
Zwarte bladzijden waren er ook in de vorm van 2 sterfgevallen; een keer een studiegenootje die tijdens de verplichte studieles dood op de gang gevonden werd. En een klasgenoot die voor onze ogen, op weg van school naar huis, dodelijk verongelukte; hij werd door een oplegger overreden. Zaken die ik na 50 jaar nog herinner als de dag van gister.

Blijft de vraag of ik er een prettige tijd heb gehad? Ja, zeker wel. Ik heb er geen vervelende zaken meegemaakt! Maar toen mij vroeger deze vraag werd gesteld, volgende ook altijd de opmerking dat ik mijn eigen kinderen toch liever in hun eigen omgeving / dorp (zou) laat opgroeien. Wat ook gebeurd is.

Als ik zo de verhalen lees dan hebben de meesten wel de zelfde ervaring gehad. Ik heb er maar een jaar gezeten en over het algemeen een mooi jaar gehad. Al was de start niet helemaal zoals ik me gewenst had. Op donderdag werd ik door mijn zus bij de voordeur afgezet met mijn koffertje en dat op een leeftijd van 11 jaar. Vrijdagmorgen kregen we bij het ontbijt een rolmops welke ik thuis nog nooit gegeten had. De jongens om me heen zeiden dat ik deze op moest eten anders kreeg ik er nog een en zou de broeder bij me blijven tot ik hem op had. Dus ik dat ding opgegeten. In de klas begon mijn maag op te spelen en werd ik doorgerwezen naar de ziekenzaal. Na een paar glazen water gedronken te hebben verliet deze vis mijn mond mijn lichaam. Wel vond de ziekenbroeder het nodig om mij een paar dagen ter observatie te houden. Was meteen een goede ontgroening.
Verder heb ik een mooie tijd gehad met veel afwisseling, sport en zangkoor.
Een mooi verhaal is dat ik een periode in Oosterhout in een woninginrichting heb gewerkt en dat er op een dag een mevrouw en een mijnheer bij wij kwamen op hun huis in te richten. Nadat de verkoop was afgerond moest ik de namen noteren. Tot zijn verbazing zei ik dat ik hem wel kende maar dan onder een speciale naam n.l. Broeder Ostwald. Hij was hoofdbroeder van de midden cour.

@ Marijn: fijn dat je hier je herinneringen met ons wilt delen. Jullie konden je energie zo te lezen goed kwijt met al die sporten. Ik kan me ook wel voorstellen je wat dubbele gevoelens hebt, ook al is jou dan persoonlijk niets overkomen, zoals je aangeeft. Ik begrijp uit je verhaal dat er dus wel een paar leerlingen waren die eruit werden gepikt.

@ Rene: mooie anekdote! Ik zie die boze 'Struis' wel voor me. Wel een fikse straf zeg, drie weken van je vakantie af. Maar dat afspreken met de meisjes zal toch niet ineens over zijn geweest, of wel?

@ Paul: bedankt voor je verhaal; heb het met plezier gelezen! Goed om te horen dat de balans, alles bij elkaar, zo positief uitvalt. Begint al met die overstap, dat is dan even spannend denk ik, maar gelukkig bleken dat nieuwe regime en al die nieuwe kostschoolgenoten mee te vallen. Kan me ook wel voorstellen dat jullie het helemaal niet zo erg vonden, dat jullie op Saint Louis ineens vaker naar huis terug "moesten" : )
En toen belandde ik aan bij die zwarte bladzijden (dat kun je wel zeggen ja). Was ik niet op voorbereid! Wat luguber zeg, al helemaal om dat zo jong mee te maken...

Inderdaad. Broeder Oswald wel een geschikte broeder,
En Broeder Germanis met zijn duiven naast de
ontspanning ruimte

Kennisnemend van de ingediende reacties het volgende.
Het is jammer dat in de reacties niet geheel duidelijk is aangegeven welke jaren op de kostschool zijn doorgebracht.

Zelf heb ik van 1946 tot 1949 op St Louis doorgebracht en Mulo A en Mulo B gehaald.
Het leven op de kostschool is voor mij volgend geweest op de algemene ontwikkelingen in de buitenwereld en in het onderwijs. Door de reacties in “tijdsvolgorde” te plaatsen zou dan waarschijnlijk geconcludeerd kunnen worden dat de Broeders snel met de tijd meegingen in het onderwijs.
In mijn tijd waren er drie afdelingen, die los van elkaar stonden n.l
- de lagere school met kleine cour,hier vooral schipperskinderen
- de MuloA en B en handelsschool met grote Cout. De jongens waren vooral afkomstig middenstanders en voor ruim de helft van boven de rivieren.
- de kweekschool met eigen gebouwen, voorzieningen en cour. Contacten tussen de afdelingen bestonden er vrijwel niet in mijn tijd.
Een vakschool voor oa bakkers is in die tijd begonnen.

Mijn eigen ervaringen naar en op kostschool zal ik gemotiveerd en uitgebreid vergezeld van wat foto’s later naar u op sturen.

Met vriendelijke groet,
Piet Romme
(adres verkrijgbaar via het BHIC)

@Piet: dank voor je heldere bijdrage. En helemaal mooi natuurlijk dat je ons nog meer gaat sturen, mét foto's. We wachten het met plezier af!
En ik begrijp je eerste opmerking wel. Het zou vanuit een historisch oogpunt prachtig zijn om op deze en andere internatenpagina's de reacties op die manier chronologisch te rangschikken. Al die reacties bij elkaar vormen toch al een behoorlijk bronnencorpus, een heel waardevol corpus ook. Dat gaat op deze plek, alleen al om technische redenen, niet lukken, maar de suggestie staat genoteerd. Het project is nog maar net van start gegaan, dus wie weet hoe alle resultaten in de toekomst nog ingezet gaan worden. Je zou er heel wat boekjes van kunnen samenstellen... Hartelijke groeten,

Het is niet moeilijk om de verhalen in een bepaalde volgorde te zetten. Ik heb mijn bijdragen elk apart en onder elkaar gekopieerd in een Word-bestand.

Ik denk dat iedere leerling al een boek kan schrijven over zijn internaatsleven. Ik heb 3 jaar op Saint Louis (1979 - 1982) gezeten en 10 jaar op Sint Anna (1969 - 1979), met een wereld van verschil. Ik heb 3 fijne en goede jaren op Saint Louis gehad.

Eerst op een meisjesschool, daarna op een jongensschool? Kun je dat uitleggen, Virginie? Fijne en goede jaren op Saint Louis, schrijf je, over Sint Anna zeg je niets. Kun je daar ook iets over zeggen?

Ik wil hier niet alles zeggen om verschillende redenen. Maar het feit dat ik naar Saint Louis ging, kan ik wel uitleggen. Het meisjesinternaat werd in etappes opgeheven en ik behoorde tot de oudste meisjes op Sint Anna en die groep werd als eerste overgeplaatst naar Saint Louis. Wij werden in de oudste groep jongens geplaatst. Daardoor konden andere jongens niet dat jaar doorstromen binnen Saint Louis. Dus uiteindelijk is Sint Anna opgeheven en is Saint Louis een gemengd internaat geworden. Nog steeds waren er in verschillende groepen broeders die de groep draaiden samen met een leek. Ik had broeder Gerardo en later broeder Revocatus. Ik ging in het dorp naar het Thomas More College.

Beste Virginie, ik ken veel mensen die lang op het internaat gezeten hebben. Ik zelf 7 jaar (1959/66 op St Louis en daar LO en HBS gevolgd) en mijn zus 10 jaar denk ik. Wij waren schipperskinderen. Maar 13 jaar is wel het absolute record wat ik ooit gehoord heb. Knap dat je toch nog positief denkt over Saint Louis.

In de oorlogsjaren van 1939 tot 1946 ging ik naar de lagere school. Door de ervaringen van de oorlog en vooral het zien van het oorlogstuig wilde ik al zeer jong INGENIEUR worden. Het schooladvies was: word maar boer en volg later cursussen voor land- en tuinbouw en veeteelt. Het hoofd van de school gaf die cursussen zelf. Een niet ongebruikelijk advies in Brabant.
Ik mocht toch toelatingsexamen doen voor zowel het lyceum te Breda als het lyceum te Roosendaal, maar helaas 2x gezakt!. Ideaal vervlogen!?
Mijn ouders wilde mij laten leren en kozen voor de kostschool Sint Louis te Oudenbosch. Ik ben er 3 jaren geweest van 1946 tot 1949. Ik heb er MULO A. en MULO B. diploma's gehaald in 3 jaren. Alle lessen werden gegeven door Broeders. De kwaliteit van het genoten onderwijs werd zo goed beoordeeld dat ik naar de 4e klas HBSb mocht op het lyceum te Breda waar ik 3 jaar eerder was gezakt en toen niet werd toegelaten. Ik had bepaald geen achterstand in talen of exacte vakken. Ik had er voordeel van, want mij was ook geleerd te studeren en orde te houden.
De broeders waren streng in de klas. Hun devies was : "iedereen is toch naar St Louis gekomen om zijn diploma te halen''.

Gedurende mijn kostschooljaren heb ik zelf of van mijn vele vriendjes nooit iets gemerkt of gehoord van seksueel wangedrag door Broeders.
Van Broeders, die later in de media en bij lotgenoten genoemd werden heb ik er 3 gekend, maar ik heb over hen in dit opzicht nooit iets gemerkt of gehoord tijdens mijn jaren op St Louis.

Het dagelijkse weekrooster was : om 6,30 uur wakker, 7.00 uur in de kapel voor H. Mis, 8.00 uur ontbijt in de refter, 9.00 uur tot 12.00 uur les met pauze van 15 minuten, 12.30 uur warm eten (bord leeg), 14.00 tot 16.00 les. Vanaf 16.00 uur 'vrij' maar ook de tijd om onder toezicht en met hulp huiswerk te maken, strafwerk te maken, extra lessen voor bv muziek, typen, zang, judo, etc
Op Zaterdag en Zondag geen les. Veel sport, muziek, uitvoeringen e.d..
Het dwingende karakter van het rooster heb ik niet als last ervaren. De vele vrije tijd bood gelegenheid van alles te leren en veel te sporten. Ik heb er toen en later van genoten en nu nog dagelijks. Ik ben inmiddels 86.
Zowel in de klas als vrije tijd stond je voortdurend onder toezicht van de Broeders. Niets doen in de vrije tijd werd gezien als: 'des duivels oor kussen'. Dat was negatief. Je werd aangespoord toch iets te gaan doen.
Als je ruzie maakte kwamen de Broeders snel tussen beiden en na een vermanend gesprek moest je elkaar de hand geven en zo niet : strafwerk.
Als er gepest werd moest je onder toezicht vergiffenis vragen en beloven het niet meer te zullen doen of je kreeg direct: strafwerk gaan maken.
De opgegeven straffen waren veelal strafregels of derde machten volledig uitschrijven bv 326x326x326. Ik heb ervan geleerd: snel te rekenen en behoorlijk netjes te schrijven.

10 keer per jaar werden er kaarten uitgedeeld met cijfers voor: gedrag in de klas, ijver in de klas, gedrag buiten de klas en welgemanierdheid aan tafel. Bij gemiddeld meer dan 8 was de kleur: goud. Bij gemiddeld tussen 6 en 8 was de kleur: rood. Lager gemiddelde dan 6: zwart.Ik ken ze alle drie.
De kaarten werden altijd uitgedeeld vlak voor de bezoek weekeinden. Je kon de kaart trots of aarzelend aan je bezoek, (vaak je ouders) tonen.

Natuurlijk heb ik jongens gekend met (veel) heimwee. Het ging meestal wel over. Ook heb ik jongens gekend, die zeer ontevreden en ongelukkig waren. Zij hadden last van het strenge rooster en altijd te moeten leven onder streng toezicht. Dit kan voor jongens in de puberteit natuurlijk zeer moeilijk te accepteren zijn.
De broeders namen tijdens de bezoekuren van ouders de tijd om de problemen te bespreken. Aan de hand van dit gesprek werd een heel enkele keer besloten terug naar huis te gaan en nog minder weggestuurd bij ernstig wangedrag en geen voornemen met toezegging tot verbetering.
Naar mijn overtuiging is de in het voorgaande aangeduide handelwijze een passende manier voor opvoeding van jongens in de puberteit of jonger.
Voor oudere jongens zal deze vrij strenge aanpak minder passend zijn. Zij zijn immers in een andere levensfase dan pubers.

Diverse malen heb ik negatieve ervaringen gehoord en op internet gelezen over de kostschooljaren.Meestal lag dan de schuld bij de kostschool en vrijwel nooit bij kostschoolganger. Voor mij geldt echter: 'waar twee ruzie hebben kunnen ze alle twee schuld hebben' en daarover lees ik vrijwel niets. Bovendien tijdens de groei naar volwassenheid met het zoeken naar de eigen weg zijn botsingen met het gezag toch menselijk, normaal en veel voorkomend. Voor mij blijft de vraag als je thuis gebleven zou zijn was je dan een beter mens geworden of zou je meer bereikt hebben? Mijn ouders zouden niet anders gedaan hebben, indien zij er tijd voor hadden gehad op de boerderij.
Slechte of gemene Broeders ben ik niet tegengekomen op St. Louis. Wel strenge, maar is dat zo erg voor puberende jongens met een forse dadendrang en flinke dosis eigengereidheid?

De kostschool St Louis is voor mij de redding geweest om mijn jongens ideaal te kunnen verwezenlijken en daarom onderteken ik nu met:
Ir P.J.C. Romme c.i.

P.S. 1. Foto's van mijn jaren op kostschool zal ik afzonderlijk toesturen.
2. Aan Bhic heb ik eerder een 8 pagina's tellende notitie gestuurd omtrent mijn tijd op St.Louis. Ik vond het hier te lang en daarom hier een samenvatting ervan.

Instituut Saint Louis, Oudenbosch
Meer dan een eeuw lang was Instituut Saint Louis een vermaard jongensinternaat. Het internaat is inmiddels gesloten, maar de monumentale gebouwen bepalen nog steeds het straatbeeld in het historische centrum van Oudenbosch.

De stichter: Pastoor Hellemons
Willem Hellemons werd in 1810 geboren in Roosendaal. Al op jonge leeftijd trad hij toe tot het Cisterciënzerklooster in Bornhem, België. Zijn priesteropleiding voltooide hij in Rome. Die stad maakte een diepe indruk op de jonge Willem.

In 1836 werd hij benoemd tot kapelaan in Oudenbosch. Kort daarna werd hij daar pastoor. In 1840 stichtte Willem Hellemons een kloosterorde met als doel de Oudenbossche jeugd te onderwijzen. Deze congregatie werd vernoemd naar de Heilige Aloysius Gonzaga. De eerste overste was Johannes Huybrechts; die later bekend zou worden als Vader Vincentius. De congregatie huisde eerst in een klein huisje aan de Kaaistraat, maar verhuisde al snel naar het pand De Drie Koningen aan de Markt. Na enige tijd werden daar ook kinderen van buiten Oudenbosch opgevangen. En zo ontstond het jongensinternaat Instituut Saint Louis, beter bekend als ‘de Broeders van Saint Louis’.

De Kapel
Al kort na de start van Instituut Saint Louis verrees achter De Drie Koningen een nieuwe vleugel: de Mariabouw. In 1843 werd de Vincentiusbouw gerealiseerd en in 1850 de Aloysiusbouw. Tussen deze gebouwen ontstond een ruime speelplaats; een cour. Ter afsluiting van die grote cour verrees in 1865 een kapel. Deze werd in eigen huis ontworpen door een tekenleraar en een broeder van het Instituut. De Grote Kapel is duidelijk geïnspireerd op de Romeinse neobarok die Willem Hellemons zo bewonderde. De voorgevel is bijvoorbeeld gemodelleerd naar die van de Sint Jan van Lateranen in Rome. Pas in 1889 kreeg de kapel de zo kenmerkende koepel.

Uitbreiding.
De Broeders van Saint Louis stonden bekend om de kwaliteit van hun onderwijs. Op het Instituut waren een Lagere School, Nijverheidsschool, ULO/MULO, een HBS en de Bisschoppelijke Kweekschool gevestigd. Al die leerlingen en broeders moesten gehuisvest worden. In de loop der jaren verrezen daarom tientallen gebouwen rondom de grote cour. Rond 1960 bereikte Saint Louis zijn grootste omvang. Toen verbleven er in Oudenbosch ongeveer 1.500 internen en meer dan 250 broeders. Daarnaast beheerde de congregatie in binnen en buitenland nog tientallen onderwijsinstituten.

Nieuwe bestemmingen
Vanaf de jaren zestig nam het aantal leerlingen geleidelijk af. Gaandeweg werden gebouwen verkocht, gesloopt of kregen zij een andere bestemming. Ook het aantal broeders nam af. De laatsten verhuisden in 2011 naar een woonzorg-complex in Oudenbosch. De Broeders van Saint Louis tonen tot op de dag van vandaag een warme belangstelling voor wat eens hun instituut was.

Toekomst
De meeste onderdelen van het voormalige jongensinternaat Instituut Saint Louis hebben inmiddels een nieuwe bestemming gekregen. De Kapel en de naastgelegen Mariabouw worden verbouwd tot het nieuwe cultureel centrum van Oudenbosch. Het hele complex is aangewezen als Rijksmonument. De provincie Noord-Brabant omschrijft het als volgt : ‘De kapel en het klooster zijn een bijzondere uitdrukking van het hoogtepunt van het Rijke Roomse leven in Brabant. Het complex is ook van betekenis voor Brabant, omdat het bijgedragen heeft tot de bloei van Oudenbosch als onderwijscentrum van nationaal belang’.

Rondleidingen
Vrijwilligers van de Stichting Gidsen van Saint Louis verzorgen rondleidingen in de Kapel en langs de monumentale gebouwen van het voormalige Instituut Saint Louis. Omdat de meeste gebouwen in gebruik zijn als woning zijn deze niet te bezoeken. Dat is niet erg, want er is buiten genoeg te zien. Denk aan de prachtige grote cour, de gerestaureerde gevels van de Vincentiusbouw en Aloysiusbouw, de Begraafplaats van de broeders en het voormalige Latijns College (nu Brasserie Tivoli).

De kosten van een rondleiding bedragen € 1,- per persoon met een minimum van € 10. U kunt een rondleiding boeken via het contact-formulier op de website van de Stichting Gidsen van Saint Louis: www.gidsenvansaintlouis.nl Een van de gidsen neemt dan zo spoedig mogelijk contact met u op.

Openingstijden
De Kapel is elke zondagmiddag en woensdagmiddag tussen 13.30 en 16.30 geopend voor publiek. Dat geldt niet als er activiteiten zijn in de Kapel. Kijk voor de actuele openingstijden altijd eerst op de website. De toegang is gratis.

Adres en parkeren
De Kapel bevindt zich aan het Saint Louisplein 50 in Oudenbosch. Dit plein is voetgangersgebied en niet toegankelijk voor auto’s.
Parkeren: parkeerplaats Achter ‘t Postkantoor, Oudenbosch. (Toegang: tussen Markt 42 en 50).
Vanaf de parkeerplaats is het ongeveer 200 m lopen naar de Kapel.
Volg de bordjes Saint Louis plein vanaf de parkeerplaats

In vervolg op de reactie van Mark Goossens in zijn verwijzing naar het boek van Jos Perry ‘Jongens op Kostschool, hieronder nog een interessant boek.
Joos van Vugt; Broeders in de katholieke beweging: de werkzaamheden van vijf Nederlandse onderwijscongregaties van broeders en fraters, 1840-1970; (Dissertatie Nijmegen 1994).
Joos van Vugt is als historicus verbonden aan de Radboud Universiteit Nijmegen. In 1994 promoveerde hij op de betekenis van broerders, paters en fraters voor het katholieke onderwijs in Nederland. In zijn boek besteedt hij uitgebreid aandacht aan de Congregatie van de Broeders van de H. Aloysius Gonzaga; beter bekend als de Broeders van Saint Louis. Het proefschrift kan worden geraadpleegd via deze link.
http://hdl.handle.net/2066/18598

Pim.
Je spreekt over 1500 internen rond 1960. Is dat niet wat veel. Hoe zaten die verdeeld over de diverse onderwijsinrichtingen?

Dat aantal ligt inderdaad veel te hoog. Het zijn er volgens mij ooit rond de 1.000 geweest en in 1960 zaten er nog misschien ongeveer 800 in totaal, verdeeld over 4 groepen LO (4e, 5e, 6e en 7e klas), de HBS (kleine kant en grote kant), de Ambachtsschool en de Kweekschool. Er zullen ongeveer een 100 - 150 broeders geweest zijn.

@Pim, Piet, Wim: in het boek van Jos Perry over r.k. jongenskostscholen (overigens ook al online in te zien, wat een luxe: https://www.dbnl.org/tekst/perr011jong01_01/index.php ) lees ik op pagina 27 dat op Saint Louis in de bloeitijd zo'n 700 jongens verbleven. Maar een bronvermelding / voetnoot ontbreekt, dus ik wil zeker niet beweren dat dit klopt. Dat het een van de grootste (en oudste) rk jongensinternaten was, is in ieder geval wel duidelijk. Mocht ik nog ergens een bron vinden met info over de aantallen dan zal ik die hier plaatsen.

De aantallen moeten inderdaad genuanceerd worden. Deze cijfers gaan waarschijnlijk uit van het totale aantal broeders in Nederland en het totale aantal leerlingen waar in Oudenbosch les aan werd gegeven. Dus inclusief de externaten Mariaschool, St. Jozefschool. En dat wekt verwarring. Uit een eerdere telling van de Broeders van Saint Louis blijkt het volgende. Op 1 november 1939 telde de congregatie 353 broeders, waarvan 272 in Nederland en 81 in het toenmalige Nederlands - Indië. Van die 272 Nederlandse broeders wekten er 156 in Oudenbosch: 112 op Saint Louis en 44 op Sancta Maria (Postulaat en Juvenaat). Het aantal internen in Oudenbosch bedroeg in 1939 585, waarvan 495 op Saint Louis en 96 op Sancta Maria. Uiteraard veranderden die aantallen in de loop der jaren. Ik denk dat een aantal van circa 100 broeders en 800 internen in de jaren ‘50 een rëele schatting is.
Een ander interessant cijfer is dat de Broeders van Saint Louis in 1939 les gaven aan circa 8.000 leerlingen (intern en extern), waarvan 5.000 in Nederland en 3.000 in Nederlands Indië. Het totale aantal leerlingen waar de Broeders in de loop der jaren les aan hebben gegeven moet dus enorm zijn geweest. Met andere woorden: de Broeders van Saint Louis, maar ook andere congregaties, zijn van grote betekenis geweest voor het onderwijs.
Bron: Christophorus van Langen, Tussen Windvaan en Koepel, Oudenbosch 1940. Dit boek is in digitale vorm verkrijgbaar via de Gidsen van Saint Louis. Stuur een mail naar: info@gidsenvansaintlouis.nl. Het E boek is gratis.

Pim, fijn, dat je het aantal leerlingen van St Louis tot de reële aantallen hebt opgespoord en de betekenis van de Broeders van Oudenbosch voor het onderwijs duidelijk hebt weergegeven.
Thijs, de door jouw opgegeven site naar het boek van Perry. Ik heb het boek inmiddels geheel door gelezen. Ik heb geconstateerd dat met de toen beschikbare mogelijkheden een serieuze poging is gedaan een beeld te schetsen van de kostscholen. Naar mijn overtuiging zou het beter gekund hebben als rekening was gehouden met het grote verschil tussen seminaries en juvenaten enerzijds en burgerkostscholen anderzijds.

Om toegelaten te worden tot seminarie of juvenaat moest je "roeping" hebben dwz R.K. priester, pater of broeder willen worden. Het waren meestal de "bravere" jongens. Als je roeping over was dan ging je in goed overleg naar passend vervolg onderwijs of werd geholpen bij het vinden van een baan bij katholieke of cooperatieve instellingen.
Het onderwijs was vooral gericht op de later te vervullen functies en minder op een eindexamen. De aandacht voor de exacte vakken was bv beduidend minder. Meer aandacht voor muziek (zingen), spreken in het openbaar, kerkgeschiedenis en in latere jaren Theologie en Filosofie. In 1956 deden op seminarie IJpelaar 3 jongens staatsexamen gymnasium Alpha en 1 jongen gymnasium Beta (mijn broer Jac)
Op de seminaries of juvenaten werd iedereen zonder toelatingsexamen toegelaten als je maar "roeping" had.
Het seminarie IJpelaar was kosteloos, maar de pastoor van de parochie wist de ouders wel te bewegen naar draagkracht een bijdrage te storten.

Naar de burgerkostscholen werden vooral jongens gestuurd vanwege het goede onderwijs en voor een degelijke katholieke opvoeding. Soms ook wel de jongens die thuis wat moeilijker waren in de (veelal grote) gezinnen of waar de ouders onvoldoende tijd hadden voor de opvoeding. Bovendien leefde sterk dat de kinderen een betere opleiding moesten hebben dan zij zelf vroeger hadden genoten op de scholen in de dorpen. De kwaliteit ervan met de gegeven schooladviezen is uitstekend verwoord door Wim Daniels in zijn in1917 uitgegeven boek: " DE LAGERE SCHOOL".
De kostscholen waren zeker niet gratis. St Louis kostte in mijn jaren ruim fl 1000,00 per jaar.
Het onderwijs werd algemeen geroemd. De broeders waren in de klas streng en actief bij huiswerkbegeleiding. Het doel was : iedereen moet zijn examen halen!. De kwaliteit van het onderwijs werd ook als zeer hoog aangemerkt bij toelating tot vervolgonderwijs. In mijn leven ben ik en kom ik nog regelmatig mannen tegen die in hun jeugd een aantal jaren op kostschool hebben gezeten. Soms heb ik kritiek gehoord en verschilden we van mening over het kostschoolleven, maar over een ding waren we het dan toch altijd wel snel eens en dat was: het was goed onderwijs en we hebben er veel geleerd.
Perry geeft is zijn boek veel aandacht aan het optreden van de Broeders als er "iets naars" was voorgevallen. Wanneer ik de genoemde gevallen analyseer dan zijn het in mijn beleving vaak normale kwajongensstreken. Als voorbeeld daarvan noem ik het verstoppen van de bel om de volgende ochtend gewekt te worden en daardoor het strakke schema te
ontwrichten. Straf is dan voor mij logisch en normaal. Dat het dan in de herinnering blijft voortleven als vervelend is heel begrijpelijk, maar toch zeker ook om gelachen?.

Vraag aan Thijs: ik heb 22 foto's over mijn tijd op St Louis per mail naar Bhic gestuurd zijn. Zijn die aangekomen?

Waar kan ik de foto’s zien ???

@Piet: we hebben een deel daarvan in goede orde ontvangen, maar een ander deel is om de een of andere redenen niet zichtbaar in je mail. Maar daar laten we ons natuurlijk niet door tegenhouden : ) Je ontvangt over een paar minuten een e-mail van mij, dan regelen we het op die manier verder.

@ Rene: ik neem aan dat je de foto''s bedoelt waar Piet Romme het over heeft? Zo ja: ik zal er vandaag al een aantal aan dit verhaal toevoegen. Daarnaast werken we nog achter de schermen aan een oplossing, om al het ingezonden materiaal van de bezoekers te kunnen tonen. Want dat is vaak véél meer materiaal dan in het verhaal zou passen : )
Wat ik voorlopig ook zou kunnen doen, is een kopje 'ingezonden foto's' toevoegen op deze pagina, onderaan het verhaal. Ik zal eens kijken wat ik kan doen / of dat er goed uitziet.

In 1994 promoveerde Dr. J.P.A. van Vugt aan de Radboud Universiteit Nijmegen op een onderzoek naar de werkzaamheden van vijf Nederlandse onderwijscongregaties van broeders en fraters in de periode 1840 - 1970. In dit boek beschrijft Joos van Vugt vijf Nederlandse onderwijscongregaties, waaronder drie Brabantse: de Broeders van Oudenbosch, de Fraters van Tilburg en de Broeders van Huijbergen. Het is een interessant en tegelijk goed leesbaar boek dat een goed inzicht biedt in de betekenis van deze congregaties voor het onderwijs in Nederland. Het bevat ook statistieken over aantallen broeders, maar niet van leerlingaantallen. De boeken van Jos Perry en Joos van Vugt vullen elkaar goed aan.
Zie Joos van Vugt, Broeders in de katholieke beweging. Nijmegen 1994, ISBN 90 70504 48 0. Het boek is nog steeds te koop. Het kan ook (legaal) worden gedownload via de onderstaande link.
https://ru.on.worldcat.org/oclc/1029608542

Ah, veel dank voor deze inhoudelijke aanvulling, Pim! Dat is inderdaad een uitermate bruikbare verwijzing.

Pim, bedankt voor je verwijzing naar de dissertatie.
Na lezing begrijp ik beter het ontstaan van de katholieke kostscholen voor jongens sedert 1840. Ook hun groei, bloei gedurende ruim 100 jaar. Ook de snelle neergang en disfunctioneel worden van de hun gebouwen. Zij zullen in vele dorpen als blijvende herinnering voort blijven bestaan met wel een andere functie. In Oudenbosch zijn de gebouwen uit mijn tijd op kostschool nog steeds imposant aanwezig.

De bedoeling destijds onderwijs te willen brengen bij de kinderen uit armere milieus is veelal niet geslaagd. De middenklasse heeft er vooral gebruik van gemaakt, vanwege onvoldoende en zwak onderwijs in de dorpen.
Blijkens de berichten in de media zijn er thans veel zorgen omtrent de moderne jeugd en het onderwijs. Het was voor mij een verrassing te lezen dat de directeur van zijn met met sluiting bedreigde dorpsschool een oproep plaatste om kinderen van drukke ouders voor 4 dagen per week naar het dorp (Haghorst) te brengen om daar naar school te kunnen voor lager onderwijs en passende opvoeding. Het zou niet op een internaat lijken, maar zegt niet hoe dan wel. Komt op mij toch over als een kleinschalige moderne vorm ervan.

Ik heb een klassefoto van mijn grootvader op de kostschool St. Louis uit 1903 . Mijn grootvader heet(te) Jacobus Bernardus Schueler (1891-1961) uit Barneveld. Er is geen vermelding wie de andere kinderen zijn, alleen maar dat dit in Oudenbosch was in 1903.

Hallo Sietske, leuk zo'n foto van je grootvader! Zou je ons misschien een scan / kopie willen sturen? Dat kan naar het e-mailadres: info@bhic.nl, onder vermelding van "internaat Saint Louis, Oudenbosch". Dan zorgen we dat de foto aan deze pagina wordt toegevoegd. Zou je dan ook willen aangeven wie op de foto jouw grootvader is? Dan zetten we dat er gelijk bij.

@Sietske: de foto is toegevoegd : ) Nog bedankt!

I k ben op zoek naar oud klasgenoot van de mulo eerste jaar 1952 tot 1953
zijn naam is jacobs en hadden een koffie branderij in merksem
wie weet hier iets meer

Waar kan ik de foto’s bekijken die worden toegestuurd???

Hoi Rene, we zijn op dit moment nog aan het nadenken over een meer structurele oplossing voor het tonen van alle toegestuurde foto's. Nu doen we het zo dat ze op elke internatenpagina onder een kopje "toegestuurde foto's" worden geplaatst. Deze pagina heeft zoiets nog niet, maar ik zal eens kijken wat we er eventueel op kunnen zetten aan foto's.
Maar goed ondertussen wordt er wel nagedacht over wat meer structureels. Een galerij per internaat, of voor de hele internatenkaart, zoiets... Achter de schermen borrelen daar al diverse ideeën voor op.

Ik besef me dat je hier nú allemaal nog weinig aan hebt echter... Dus ik zal nog eens kijken of er onder alle toegezonden foto's nog exemplaren zitten die hier kunnen worden geplaatst.
Dank nog voor je reactie en hartelijke groet,

Hallo Thijs,
Ik denk dat wij het per internaat willen. We zijn vooral geïnteresseerd in foto's van het "eigen" internaat en niet van de andere internaten. Als alles door elkaar komt te staan is dat niet handig. Dus graag gesorteerd.

Hoi Virginie, nee helemaal gelijk we moeten het niet door elkaar gaan gooien. Ik denk ook dat je nu namens veel andere bezoekers spreekt. Ik zal het meenemen, bedankt voor je feedback : )

Geachte Heer/Mevrouw
Ik had een krantenbericht bewaard van 20 maart dit jaar en dat ging over kostscholen in Brabant. Ik heb samen met mijn broer op Sint Louis in Oudenbosch gezeten van 1947 tot/met 1952.
Vandaag heb ik de website bezocht en interessante artikelen gelezen over die tijd aldaar. Ik heb er heel goede herinneringen aan en vind dat ik daar een goede vorming heb gehad.
Met mijn echtgenote bezoek ik nog regelmatig Oudenbosch en zoeken we bekende plekjes op.
Ik stuur u klassenfoto's toe uit 1951 en 1952. U kunt die toevoegen aan de website. De foto bij het Mariabeeld is klas 1 ulo met broeder Reinerus. De foto gemaakt op het voorterrein is klas 2 met broeder Adolf.
Met vriendelijke groet
Theo de Wit

@Theo: dank voor je reactie en de foto's zijn inmiddels geplaatst. Ik vind ze echt prachtig, uitstekende kwaliteit ook. Voel je vrij om hier nog meer te vertellen over je kostschooltijd. Welkom op de site!

Op 6 jan.1953 zijn mijn broer Willibrord 10 jaar en ik ( Paul ) 12 jaar vanuit Schiedam op de trein naar Oudenbosch gezet. Voor toen en op die leeftijd toch een hele onderneming. Onze vader was enkele maanden daarvoor heel plotseling overleden. Thuis waren we met 7 kinderen en een eigen zaak.
Moeder had het in deze nieuwe situatie druk genoeg en het leek haar verstandig om mij ( de middelste ) en mijn twee jaar jongere broer naar
Saint Louis te sturen. Heb na zo vele jaren nu nog steeds goede en warme herinneringen aan deze tijd. Enkele van de mooie herinneringen zijn o.a. het vele sporten als handbal en volleybal, biljarten in de aula, de vele muziek-
voorstellingen die er van buitenaf werden gegeven , de toneelstukken
( o.a. detektives ) die wij met elkaar organiseerden . Ik was zelf toneelmeester, het in elkaar zetten van eigen radiootjes in de kelder onder het toneel etc. Heel indrukwekkend vond ik het als de kapel, wanneer er een broeder overleden was, werd "omgetoverd " in een passend decor met grote zwarte en zilveren bekleding op de muren rond het altaar. Door de jaren heb ik daar het In Paradisum zo vele malen beluisterd.
Mijn broer en ik gingen slechts driemaal per jaar op vakantie naar huis, de overige twee kleinere vakanties gingen we naar Boslust Hieraan heb ik als stadsjongen misschien wel de dierbaarste herinneringen ,zoals s,morgens de wasbeurten aan de zinken wasbakken buiten , de ijzersmaak van het opgepompte drinkwater , de nachtspeurtochten en de vele andere spellen die de broeders organiseerden in het bos. Dat waren altijd fantastische weken !
Met dankbaarheid kijk ik terug op deze jaren die mij veel gegeven hebben .Uiteraard heb ik ook dingen gemist die behoren bij het opgroeien van een tiener maar de balans valt zeker positief uit.
Als lezers willen reageren op mijn bericht dan heel graag !
Met een hartelijke groet,
Paul H.

@Paul Hosman,
U en uw broer zaten daar precies toen mijn vader op St. Louis zat. Heeft u hem toevallig gekend? Zie eerste reactie onder dit artikel. Zijn naam was Piet Goossens.

Beste Mark Goossens,
Helaas kan ik niet direct positief op uw vraag reageren, mijn geheugen laat mij wat namen betreft af en toe wat in de steek. Mogelijk heb ik uw vader wel gekend maar kan ik dit op dit moment niet nagaan aan de hand van eventuele foto,s. Op de achterzijde van een enkele groepsfoto kwam ik uw vaders naam helaas niet tegen. Ik zelf zat op de Mulo, zat uw vader daar ook of misschien op de kweekschool ?
Mocht ik u nog over andere wetenswaardigheden betreffende Saint Louis kunnen helpen dan doe ik dat graag.
Met een harteljke groet, Paul Hosman

Hallo !
Bestaan er nog klasse foto's , periode 1951 tot 1954 van klas ulo 1 , van broeder Renatus en broeder Reinerus ?
Zo ja , dan wou ik die graag eens zien.
Ik ben toen in die tijd daar geweest en mijn klassefoto van Br .renatus heb ik wel , maar toch zou ik er nog graag meer zien in verband met vrienden uit die tijd.

@ j kieboom: leuk dat je deze site bezoekt, welkom! Mag ik nog vragen hoe jij je verblijf op dit internaat hebt ervaren? Altijd fijn als oud-leerlingen hun herinneringen hier willen delen, maar voel je zeker niet verplicht!
Ik heb gezocht naar de foto’s die je noemt, maar niet exáct kunnen vinden wat je zoekt. De beeldbank van het West-Brabants Archief bijvoorbeeld bevat best wat foto’s van internaat Saint Louis, maar dan weer geen klassenfoto’s en ook uit de periode 1951-1954.: https://westbrabantsarchief.nl/collectie/beeldbank/?q=Saint%20Louis&mod…
Op deze site: https://www.gidsenvansaintlouis.nl/ staat onder andere een prachtig gedigitaliseerd fotoalbum (https://www.gidsenvansaintlouis.nl/fotoalbum/) van Saint Louis. Maar dan hebben we het over foto’s van begin 20e eeuw en vroeger...
Wel apart dat er van zo’n enorm internaat nog maar zo weinig foto’s te vinden zijn, ook vergeleken met andere internaten. Als ik nog wat meer foto’s vind dan laat ik het hier weten.

Hallo !
Thijs de Leeuw , ik ben sept, '53 in de 1e ulo bij Br Renatus gekomen en met de kerstvacantie eind '54 niet meer terug gegaan , dus de ulo niet afgemaakt , waar ik later erg veel spijt van had .ik ben toen gaan varen.
Maar oke ik ben toch goed door het leven gekomen.
En tja het was er goed maar had altijd al op kostscholen gezeten , en was er wel moe aan ,vandaar.
Trouwens ik heb zelf wel een mooie klasse-foto van Br Renatus met onze groep.
En ik heb ooit ook een tijd geleden ook die foto van Br Reinerus 6e klas ook gezien , maar is met die van mij die ik doorgestuurd had ,verdwenen.
Van iedere klas werd foto's gemaakt , dus.

@j kieboom: die klassenfoto met broeder Renatus, zou je die ons misschien willen sturen? Je kunt een scan daarvan sturen naar info@bhic.nl onder vermelding van internaat Saint Louis. Dan komt 'ie bij mij terecht.
Ben wel benieuwd en het zou een mooie aanvulling zijn van deze pagina. We kunnen ze goed gebruiken!

Ik heb de foto naar U verzonden en als U enkele namen wilt weten , kan dat ook maar weet ze niet allemaal meer helaas.

@j kieboom: bedankt nog voor de foto. Die komt hier op de pagina.

De namen voor de klassenfoto zijn zeker welkom, die kun je me mailen dan zet ik ze er bij!

Nog even over je vraag naar foto's: in de beeldbank van het Katholiek Documentatie Centrum (link: https://kdc-opac.hosting.ru.nl/search/simple) zitten er nog diverse van internaat Saint Louis. Zoeken op "Saint Louis" levert daar 92 resultaten op. Zitten mooie tussen! Alleen worden ze daar getoond in klein formaat. Voor de grote versies kun je het KDC benaderen. Bestellen van foto's bij het KDC kan via deze link: https://www.ru.nl/kdc/praktische-informatie/bestellen-beeld-geluid/

Reactie : Foto : Bovenste rij: In midden Sjaak Wesseling , uit Sassenheim.

2e rij van boven: 1e v. links , Joop Schrama 2e Siem Klüver uit Alkmaar , 7e naast Br Renatus Jan v Loon schipperszoon is niet gaan varen. 8e ook naast de broeder Harrie van Vucht uit Zevenbergen.3e rij 1e links Tiny koopmans uit Dinteloord. 5e Pietje Peters.
7e ,Edwin Ramirez uit curacao 8e gehurkt Jan Kieboom schipper , later electromachine monteur.
Onderste rij:2e van links Ben Ruijgrok. 4e Stan Beisterveld uit Brabant.

tijdens de sloopwerken in het gebouw met het leegzuigen van de sterfput deed ik een vreemde vondst een sterfput driekwart gevult met condooms en gebruikte wel te verstaan dus die gene die zeggen dat daar niks gebeurde van ik schijnheilig

Niet wetende wat een "sterfput" is, heb ik het even opgezocht: https://nl.wikipedia.org/wiki/Sterfput

Niet waard dat daar aandacht aanschenkt

Door vervelende omstandigheden heb ik maar een schooljaar op Saint louis gezeten. Ik kan mij nog de bijnamen van enkele broeders herinneren. Eentje werd de stier genoemd, en broeder Pius werd broeder pias genoemd. Met de laatste gingen we wel eens een eind fietsen. Hij was 65 jaar oud, maar hij fietste iedere pupil er uit. Ook hadden ze in de grote schuur vlakbij de kleine cour twee mobiele radiozenders staan, ieder op een karretje met twee accu's er op. Deze waren afgesteld op 575 meter middengolf. Ik was (toen al) zeer geinteresseerd in alles wat radio en radio-techniek was, maar moest telkens lijdzaam toezien dat altijd andere pupillen met de zenders op pad mochten. Als ik anno nu nog wist waar deze zenders gebleven waren, zou ik ze willen kopen.

Helemaal vergeten te vermelden; Ik zat als 13 jarige in het schooljaar 1961 - 1962 intern op Saint Louis, en op de ambacht-school in Oudenbosch in het voorbereidend jaar als opstap naar de elektrotechniek. Ik herinner mij alleen nog de leraar smederijtechniek Krols. Ook werd er les gegeven in houten barakken waar in de winter een kolenkachel gestookt werd.

De stier dat was Broeder Hygienus

@Jan: fijn dat je hebt willen reageren. Voor jou dus maar een vrij korte tijd op Saint Louis, maar gelukkig dus wel een mooie tijd gehad als ik het zo lees - wel jammer dat het je niet gegund was om met de radiozenders op pad te gaan!

@René: hierboven las ik ook over "de struis" als bijnaam van br. Hygienus. Was die struis dan iemand anders of een van de bijnamen van deze broeder? En waar verwees die bijnaam "de stier" eigenlijk naar? Dank nog voor het reageren en groeten,

Ja je hebt gelijk sorry dat was de struis en de stier was de kalende broeder bij de kleine schuur .
En Hygienus was hoofd in de grote schuur.

Ah oké, dank voor de toelichting!

Laatste foto "Klas 1 ULO met broeder Renatus, 1954.", derde rij vanaf boven geteld, vierde persoon vanaf links geteld, met stropdas, wit hemd en korte broek is M.C.M. Janssen, roepnaam Leon, geboren te Oosterhout.

@anoniem: dank voor deze aanvulling, we voegen het toe!

Op de laatste twee foto’s is het zeer opvallend, dat de leeftijdsverschillen tussen de jongste en oudste klasgenoten zo sterk uiteenlopen. De jongsten, waarvan er weinig zijn, hebben de leeftijd van rond 12 à 13 jaren. De oudsten, die in de meerderheid zijn, lijken wel 18 à 19 jaren oud. Voor degenen die de diverse discussie-fora en het boek "Jongens op kostschool" van auteur Jos Perry gelezen hebben, is het niet moeilijk te beredeneren, wie in deze klassen de ergste pestkoppen waren en wie de slachtoffers zijn geweest.

Wat in alle mediapublicaties over misbruik binnen de kostscholen tot op de dag van vandaag volledig buiten beschouwing wordt gelaten, dat is het feit dat de kinderen, die de slachtoffers later na hun kostschoolperiode hebben gekregen, ook zwaar onder het misbruik hebben geleden. Weliswaar natuurlijk niet direct, maar wel indirect door schoolfobie en doorgeslagen protectionisme van deze vaders. In de optiek van deze ouders was school slecht en werk goed. De kinderen die naar het gymnasium wilden en daar tevens geschikt voor waren, die mochten dat niet en moesten als vroegtijdig schoolverlater zonder diploma op hun 18e gaan werken, want de kwalificatieplicht van tegenwoordig bestond immers nog niet.

Eenmaal aan het werk is er geen weg meer naar het gymnasium en universiteit, immers was dat voor de jongeren ondanks wat karige studiefinanciering onbetaalbaar. Zonder financiële hulp van de ouders voldeed de de basisbeurs van 625 gulden niet om het levensonderhoud van te betalen. Zo is veel intelligentie ongebruikt gebleven en zijn deze kinderen van kostschoolslachtoffers, tevens door medeschuld van de Nederlandse staat, bewust dom gehouden. Dat had onoverkomelijk weer tot gevolg, dat problemen in de arbeidsrelaties tussen werkgevers en werknemer ontstonden, immers is het onverstandig om intelligente mensen afstompend fabriekswerk te laten doen. Diploma’s zijn blijkbaar belangrijker dan competenties, talenten en ervaring. In deze verziekte maatschappij worden domme managers met schooldiploma’s hoger gewaardeerd dan getalenteerde slimme autodidactische werknemers. De vaders hebben van de gevolgen van het misbruik op de kostscholen slechts tot het einde van hun kostschooltijd last gehad, maar hun kinderen hebben dat levenslang. Dit grote probleem wordt nog steeds volledig genegeerd en in de taboesfeer gehouden.

@Uw naam:
Inderdaad heel opvallend. Je zou haast denken dat het om leerlingen uit verschillende jaren gaat... Ook ik heb tot dusver nog niets gelezen over de kinderen van (misbruikte) oud-kostschoolleerlingen en hoe ook zij, op heel andere manieren, dat verleden van hun ouder met zich meedragen. Maar ik moet bekennen dat het ook bij mij een blinde vlek was.

Misschien dat oud-leerlingen op deze pagina hier nog op willen reageren?

Voel je vrij om nog meer te vertellen. Of je zelf op kostschool hebt gezeten bijvoorbeeld, en of je misschien ook zelf hebt meegemaakt waarover je schrijft.

Veel dank voor je bijdrage. Geeft veel om over na te denken.

Het was voor mij en ik heb nooit iets gemerkt dat er iets gebeurde op de slaapzak met chambret en later op de open slaapzaal ik was toen 12 ik ga ook geen vinger wijzen naar de toenmalige broeders en dat was op de middencour en in de kleine schuur waar ze inderdaad een houtkachel stookte . Weet alleen niet meer hoe die broeders heette het waren er twee .een broeder had een handicap en de andere was een jonge man en nooit een vervelende ervaring meegemaakt ik zelf vond het moeilijk maar dat lag aan mezelf.

Hartelijk dank, meneer de Leeuw, voor uw reactie.

Vanzelfsprekend ben ik niet op kostschool geweest, dat mocht immers niet van mijn vader. Ook een gymnasium volgen, dat door rooms-katholieke geestelijken werd geleid, zat er voor mij niet in. Hij heeft mijn VWO-opleiding afgebroken en moest naar een vakschool voor beroepsonderwijs, die ik toen ik officieel volwassen werd wegens te weinig financiële middelen noodgedwongen moest beëindigen. Zo heeft mijn vader toch nog zijn zin gekregen, dat ik van hem maar moest gaan werken in plaats van studeren.

Het onderschrift van de foto’s melden dat het om één klas gaat, dus niet om leerlingen uit verschillende jaren. Ze zijn blijkbaar allen van één schooljaar samen in één klas. Schoolkinderen te midden van pubers en (jong-)adolescenten, dat kan niet anders dan vreselijk misgaan, hetgeen onvermijdelijk daadwerkelijk is gebeurd. Waar was de onderwijsinspectie van de Nederlandse overheid in die tijd? Waarom hebben de bevoegde en benoemde inspecteurs nooit ingegrepen? De Nederlandse Staat blonk uit door afwezigheid met oorverdovende stilte.

Het is de taak van de Nederlandse Staat om de wetten van het land te handhaven en bij overtreding van de wet de verdachten juridisch te vervolgen en door de rechterlijke macht te laten veroordelen. Voor zover mij bekend is er geen enkele Nederlandse Officier van Justitie geweest, die de misbruik-zaken bij de rechtbanken aanhangig heeft gemaakt. Daarvoor in de plaats is de Bisschoppenconferentie zo onbezonnen geweest, om Wim Deetman in te huren, die zélf staatssecretaris van Onderwijs en Onderwijsminister is geweest. Het rapport van Deetman had tot de conclusie moeten komen, dat de financiële schadevergoedingen aan de slachtoffers door de Nederlandse Staat betaald hadden moeten worden, en niet door de Nederlandse rooms-katholieke Kerkprovincie. Immers is het de Nederlandse Staat die blaam treft en meer dan een halve eeuw lang niets tegen het misbruik heeft gedaan.

Waar was de onderwijsinspectie al die jaren, ex-onderwijsminister Deetman? Wat hebt U en wat hebben uw voorgangers tegen het misbruik gedaan, samen met de Minister van Justitie, toen U Minister van Onderwijs was? Niets!

De heer Deetman is zelf een protestant en heeft middels zijn rapport de rooms-katholieke tegenstanders een financiële hak gezet, vanuit zijn persoonlijke belangen om zijn eigen ministerie-straatje schoon te vegen. Dat is vanuit zijn perspectief wel te begrijpen, maar in het grote geheel absoluut onacceptabel.

In de televisie-uitzending van Pauw en Witteman op of omstreeks 7 februari 2010 (de tenenkrommende beruchte "wir haben es nicht gewusst“-uitzending) heeft Kardinaal Simonis gezegd: „Moet je spreken over smartengeld? Ik laat dat aan die commissie over, ik laat dat aan die commissie over en ik blijf bij dat antwoord, want dat heeft zoveel implicaties, ik laat dat aan die commissie over.“ Met „die commissie“ doelde hij op de commissie-Deetman. Kardinaal Simonis was zo onverantwoordelijk bezig door de belangrijkste beslissingen aan Deetman over te laten, zelf geen verantwoordelijkheid genomen en hij heeft zijn bisschoppelijke mijter naar Deetman laten hangen. Deetman zal heimelijk wel in zijn vuistje hebben gegniffeld over de onbegrensde domheid van Kardinaal Simonis. Hoe Simonis ooit kardinaal heeft kunnen worden, is een volslagen raadsel, hij is wellicht nét intelligent genoeg om voor de duivel te dansen en zijn ziel zal later waarschijnlijk branden in de hel. Simonis en Deetman hebben samengespannen om de Kerk te slopen.

Ter genoegdoening van geleden schade moet de Nederlandse Staat meer dan de helft van de door de Nederlandse rooms-katholieke Kerkprovincie betaalde smartengelden op zich nemen, dus ettelijke tientallen miljoenen Euro’s genoegdoeningen op de bankrekening van de Bisschoppenconferentie transfereren. Wanneer gaat dat gebeuren, minister Ferdinand Grapperhaus?

Zodra de Nederlandse Staat haar mede-schuld aan het misbruik financieel is tegemoetgekomen en heeft voldaan, dan kunnen op die dag alle huidige bisschoppen en kardinaal op staande voet worden ontslagen, de Nederlandse rooms-katholieke Kerkprovincie worden opgeheven, de échte Rooms-Katholieke Kerkprovincie der Nederlanden worden opgericht, die de gehele inventaris en al het vastgoed van de opgeheven organisatie overneemt, Nederlandstalige échte Rooms-Katholieke priesters uit het buitenland tot bisschoppen en kardinaal worden benoemd, die al het mogelijke gaan doen om de échte Kerk te laten groeien. Wég met al die klerikale klaplopers en weke niksnutten, die de Kerk nu al decennia lang aan het vernielen zijn. Maak plaats voor de ware Rooms-Katholieke Kerkgemeenschap. Richt de neuzen naar Rome in plaats van naar Utrecht. Ga alstublieft eens aan het werk, nuntius Aldo Cavalli en zet de Romeinse Curie in beweging om de Kerk op deze manier goed te zuiveren, de bezem er door te halen en een waarschuwende precedentwerking te doen uitgaan naar andere en toekomstige bisschoppen die de goede zaak niet dienen.

Jonge jonge kan deze flauwekul niet achterwege blijven. Wat een onzinnig verhaal. Alsof ze in Rome altijd zo lekker bezig zijn (geweest). De schrijver van voorgaand stuk is zeker de enige die alles perfect doet in zijn leven en verder zijn het hier in NL allemaal hele of halve criminelen in zijn optiek. Kruip uit uw slachtofferrol en doe iets positiefs.

Hehe eindelijk iemand die er het zelfde overdenkt al ik na dik 50 jaar..
Wat een onzin.

Beste René,
Je hoort mij dus niet zeggen dat er niets gebeurd is hoor. Ik was zelf een van de vele slachtoffers van (een van) de broeders van St. Louis in Oudenbosch. En natuurlijk zijn er fouten gemaakt en is er het nodige onder de tafel geveegd, maar daarom hoef je nog niet god en alleman uit te gaan schelden en zeker al niet als je 2e generatie slachtoffer bent geweest en daar alle narigheid aan wijt die je in je leven is overkomen zoals deze naamloze schrijver.

Uw naam ?..

Dit is een reactie op het stuk hier boven ((( de Leeuw)) die is niet op een kostschool geweest zegt hij mocht niet van zijn vader !,,..

Wat een triest verhaal van deze man. Om medelijden van te krijgen. Zet je naam bij je stuk. Dan kunnen wij je misschien wat helpen. Toon een kerel te zijn en probeer je doen en denken niet anoniem uit te dragen!.
"Zorg dat je resultaten goed zijn op school, anders kun je beter gaan werken" is voor mij en vele anderen een bekend en terecht dreigement van ouders om je best te doen. Dit hoeft zeker niet samen te gaan met een kostschoolverleden. Daarom mijn vraag: hoe waren je resultaten op het gymnasium?

Graag zou ik willen weten of wanneer mijn vader op het internaat in heeft gezeten in Oudenbosch. Wellicht zijn er zelfs nog foto's van.
Mijn vader is al geruime tijd overleden. Mijn vader is uit een verhouding is geboren. Wij als dochter hebben dus nooit de juiste achternaam gehad.
Mijn vader:
Nicolaas Josephus Keet geboren op, 1 juni 1921 te Zandvoort.
Moeder van mijn vader: Alida Wilhelmina Dral
De vader van mijn vader is dus onbekend. Keet is dus niet juist geweest maar mijn vader stond wel onder deze naam ingeschreven in dit internaat.

Mijn vraag is het volgende. Wie heeft destijds deze kosten voor het internaat op zich genomen. Mijn oma was niet rijk en wij denken dus dat het iemand is geweest waar mijn oma destijds een verhouding mee heeft gehad. Wij weten wel dat het iemand is geweest uit Den Haag. Beginnend met de letter R in de achternaam. Wellicht een franse naam dat zou best mogelijk kunnen zijn. Zo zou ik er achter kunnen komen wie zijn echte vader was.

Er moeten toch nog inschrijvingen van zijn of betaal gegevens en dus namen. In die tijd was dat denk ik toch vrij duur een internaat en men schreef alles op.
Mijn vader was ongeveer 6 jaar dus dit moet rond 1927 zijn geweest. Ik meen dat hij
2 jaar daar op kostschool heeft gezeten. Het kan ook zijn hij ouder was vanaf 12 jaar

Wie o wie kan mij iets vertellen over deze tijd?

Maaike Keet

Ik heb 2½ jaar op St. Louis gezeten en heb er veel fijne herinneringen aan. Broeder Revocatus bijvoorbeeld. Wat een ontzettend aardige man was dat. Ik probeer nog steeds één keer per jaar even naar Oudenbosch te gaan en er weer even een rondje te lopen...

@Maaike: dank voor je bericht, zoals aangegeven in mijn mail ben ik nog voor je op zoek. Je hoort z.s.m. van me, groetjes Thijs

@Remy: dank voor je reactie, in welke periode zat je op deze kostschool? En was broeder Revocatus een van de docenten?

Dag Thijs,

T.a.v. deze mevrouw wordt hier dubbel werk verricht zie ik.
Mvg.

@Norah: dank voor je bericht en inderdaad, ik zie dat op de pagina over het juvenaat van de broeders dezelfde vraag is gesteld en dat daar diverse oud-leerlingen al hebben gereageerd. Ik zal met die antwoorden ook zeker rekening houden zodat geen dubbel werk wordt verricht. Groetjes,

Nee Thijs, ik bedoel slechts de vraag van mevr. Keet, en geen oud-leerlingen.
Ik denk zelf dat dit iets voor "Spoorloos" is.

Beste Remy , ik heb broeder Revocatus ook gekend.
Zou je de functie van deze broeder willen vertellen , want dat weet ik echt niet meer.
Lijkt me leuk dat nog te horen.

@Norah: ah zo, duidelijk!

Hebben jullie de Foto’s ontvangen???

Hoi René, nee ik heb nog niks ontvangen helaas. Maar misschien moeten die nog aan mij worden doorgestuurd. Voor de zekerheid ga ik je nu mailen, zodat je ze ook direct aan mij kunt versturen. Momenteel heb ik namelijk alleen de twee foto's die al op deze pagina staan, namelijk van de internen en een broeder op de middelcour, 1962-1963, en die van de Bakkersleerlingen.

Ik heb met veel interesse alle bijdragen gelezen. Nu heb ik zelf niet op het internaat gezeten, maar heb wel alle scholen bij de broeders doorlopen: kleuterschool op Sint Anna bij de zusters (1957), de Mariaschool (1958-1964), de ULO (1964-1968) en nog 2 jaar HBS (1968-1970) bij veelal broeders als leerkracht. Indien gewenst kan ik hier als externe (t.o.v. het internaat) ook over schrijven. Heb ook alle klasse foto’s nog. Maar graag wil ik een ander punt maken.
Sint Anna en de zusters en Sint Louis en de broeders het waren voor ons gebouwen, instituten, waar we als plattelands bevolking en kinderen verder niet bij stil stonden.
Ik ben gaan studeren in Utrecht en woon al bijna 39 jaar in Den Haag, maar bezoek met regelmaat familie in West Brabant. En altijd weer trokken die gebouwen me en heb er de laatste jaren ook vaak rond gewandeld: de kleine koepelkerk, de tuinen, het broeder kerkhof, vroeger ook het arboretum.
Toen we (met mijn vrouw en de jongste 2 kinderen, 18 en 15) er vorige week ook wandelden, om van de relatieve stilte, vanwege Corona, te profiteren, zag ik achter de gebouwen opnieuw dat grote Christusbeeld in de tuin. Nu pas kwam bij mij de gedachte op: deze broedergemeenschap was ook een spirituele gemeenschap. Hoe spiritueel ging het er aan toe? Hoe zag zo’n instituut er van binnen uit: leiding, hiërarchie de totale organisatie, doorstromen met functies? Waar kwamen de nieuwe broeders vandaan? Tot welke broederorde behoorden ze? Wat waren van daaruit de diepere drijfveren en regels? Naar mijn idee was er, buiten het lesgeven op de scholen, geen interactie met de plaatselijke bevolking. Is dit juist? En nog vele vragen komen bij mij op.
Nu vraag ik me af: zijn er door de broeders zelf boeken geschreven over hun instituut? Of werken waarin gegevens worden weergegeven? Of zouden deze nog in kerkelijke archieven opgeslagen zijn?
Ik lees in de stukken ook wel dat deze broeders voor de ontwikkeling van het onderwijs stonden. Persoonlijk vraag ik me toch af, zou meer interactie met de plaatselijke bevolking niet veel beter zijn geweest voor beide partijen?
Kortom: bestaat er vanuit de broeders, vanuit het instituut, vanuit de kloosterorde literatuur? Dit mag zowel van de broeders als van de zusters van Sint Anna zijn.
Bij voorbaat bedankt (of op zijn brabans: dach ge bedankt bent da witte).

@Ad Buijs: dank voor het reageren en je verhalen en foto's zijn welkom. Foto's kun je sturen naar info@bhic.nl o.v.v. het internaat, dan komen ze bij mij en dan voeg ik ze hier toe. Naar je verhaal, juist ook als externe leerling, ook heel benieuwd - hoe was die verhouding van de interne en externe opleiding binnen één gebouwencomplex?
Naar aanleiding van je vragen heb ik nog e.e.a. opgespoord. Op het BHIC hebben we bijvoorbeeld deze boeken in huis:

- Feestnummer bij gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de congregatie van de Broeders van Saint Louis en van het instituut Saint Louis te Oudenbosch (Tilburg 1940).
- Tussen windvaan en koepel. Vertelsels over de Congregatie van Saint Louis. Oudenbosch, 1840 - 1 maart – 1940 (’s-Gravenhage 1940).

Beide kun je op onze studiezaal aanvragen en inzien.

Ik raad ook zeker het proefschrift van Joos van Vugt aan, waarin o.a. de broeders van St. Louis en hun opvattingen over het onderwijs uitgebreid aan bod komen, een digitale versie vind je hier: https://repository.ubn.ru.nl/bitstream/handle/2066/18598/18598_broeinde…
Volledige titel van dit boek is: Joos van Vugt, "Broeders in de katholieke beweging. De werkzaamheden van vijf Nederlandse onderwijscongregaties van broeders en fraters, 1840-1970" (Nijmegen 1994).

En tot slot hier nog wat links naar verdere info:
https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/de-broeders-van-de-h-aloysius-go…

http://resources.huygens.knaw.nl/zendingoverzeesekerken/RepertoriumVanN…

Hopelijk kun je hier alvast mee vooruit Ad, heel graag tot ziens op de site!

Thijs, bedankt voor je reactie.
Mijn aanvullend stuk en foto's zal allemaal nog niet direct gaan lukken. Daar ga ik op broeden, hoe ik al die schoolervaringen en de contacten met de leerlingen in de klas, die van het internaat kwamen (ik meen alleen tijdens de 2 jaar HBS) ga verwoorden. De foto's heb ik maar ze zijn wat verder weg gelegd. Gaat ook even tijd nemen en dan gaat hopelijk dat versturen lukken.
Graag nog even geduld.
Groet
Ad

Geen probleem Ad, ben allang blij dat je het overweegt : ) Het is allemaal welkom. Graag tot ziens!

Hoi Ad,
Interessant verhaal van je. Was je familie van de "negerzoenen" fabrikant. Ik heb de jaren 1961/66 op de HBS gezeten en zou je een hoop kunnen vertellen.

Beste Wim,
op de opmerking over de 'negerzoenen'-fabriek wil ik toch wel reageren.
We zijn geen familie. Maar in dit verband is wel leuk om te vertellen, dat ik op de lagere school in dezelfde klas zat als , ik meen de oudste, zoon van de Buijs van de 'negerzoenen'-fabriek. En hij was op dezelfde dag jarig als ik en hij trakteerde altijd op 'negerzoenen'.

Hallo allemaal!

Hoe het zo in mij opkwam weet ik niet, maar ik kwam ineens wat verhalen tegen over het instituut St. Louis en dat verraste mij. Ik heb 'n jaar of 12 geleden ook eens gezocht omdat van mijn dochter een boek kreeg "Paps vertel 'ns". Nu is dat geen écht boek, maar meer een ingebonden invuloefening waarmee een kind wat meer te weten komt over zijn of haar vader vanaf zijn geboorte tot zijn of haar geboorte en daar moest mijn verblijf bij St. Louis natuurlijk ook bijzitten.
Dat bracht al gelijk een probleem, want daar waar 2 regels stonden om de lagere scholen in te vullen had ik 8 regels nodig. Ik besloot toen het boek wat uit te breiden met een aantal inlegvelletjes zodat ik daarover wat meer kon vertellen. Één van die lagere scholen was dus St. Louis, alwaar ik in 1953 op 11-jarige leeftijd mocht beginnen. Ik had al eerder op een kostschool gezeten en meerdere lagere scholen, maar mijn moeder waarschuwde mij dit keer dat ik hier erg mijn best moest doen want deze school kostte wel 1.000 gulden. Dat zei mij overigens niets.
Ik was er al een keer eerder geweest en dat was vermoedelijk ter introductie. Rechts, naast de voordeur was een gigantische kamer met houten vloeren en wanden en daar heeft de introductie plaats gevonden. Daar ben ik verder nooit meer geweest. Mijn moeder had een rolletje nummers (302) meegekregen en die moesten in al mijn kleren genaaid worden zodat na het wassen iedereen z'n eigen kleren weer terugkreeg. Vele jaren later ben ik er ook achter gekomen dat ik officieel ingeschreven stond in Oudenbosch op het adres van St. Louis.

Dagritme

Over de dagelijkse gang van zaken kan ik mij niet meer zoveel herinneren omdat iedere dag eigenlijk hetzelfde was. De dag begon om 6 uur, dan was het wassen en aankleden, gang naar de kerk, ontbijt en naar school. Dat sloot tamelijk goed aan. Ik denk dat rond 12 uur weer een pauze was om aan tafel te gaan voor het middageten en daarna was het weer terug naar de schoolbanken. Alles was heel stipt en met militaire precisie.
Om half vier was de school ten einde en kregen we een of anderhalf uur speel-tijd. Dat kon op de cour, zoals die speelplaats heette. De speeltijd begon met het uitdelen van droge boterhammen. Iedereen wilde altijd "het kappie", maar aangezien 'n heel brood maar twee "kappies" had pieste ik altijd naast de pot omdat ik nu eenmaal niet de snelste was. Er waren om de cour heen een aantal opslagplaatsen waar "speelgoed" stond. Wat ik mij alleen kan herinneren waren 2 grote en 2 kleinere paardenkarren van hout, zeer goed onderhouden en heel dik in het vernis. Andere dingen waren er misschien ook wel, maar dat kan ik mij niet meer herinneren. Binnen was een grote zaal met lange tafels en er waren een paar kisten met blokken.
Ik had niet zo'n behoefte aan al die spullen. Ik had het meer naar mijn zin om samen met mijn vriendje slap te ouwehoeren over allerlei dingen. Wanneer we lang gepraat en gelachen hadden over een bepaald onderwerp onthielden we dat met een steekwoord en de volgende dag dreunde we eerst de lijst met steekwoorden samen op.
Van dat lijstje zijn er nog een paar die heden ten dagen nog steeds in m'n hoofd gegrift zitten zoals "dat doet 'n mens goed", "je maakt een mens gek", "Isma", "Richard", "Amen".
De eerste twee waren gezegden die ik net geleerd had, vreselijk grappig vond toen ik wist wat de betekenis was. Isma was een jongetje wat nieuw aan de groep was toegevoegd en die opvallend mooi was. Hij kwam, geloof ik, uit India.
Richard was ook een opvallend jongetje. Hij was goed en stevig gebouwd en had blond haar en rode wangetjes. De gezondheid straalde van 'm af en voor ons beeldde hij de ideale Nederlander uit, zo van het boerenland. Amen was de manier waarop een broeder iets afsloot. Het was fascinerend te zien hoe hij daarna zijn hand op zijn buik liet rusten en het gezicht wat hij daarbij trok en hoe hij het amen uitsprak. Uren konden we dat analyseren en ons bescheuren van het lachen. Tegenwoordig zou je zeggen "die houden we erin", dat was in feite ons lijstje van steekwoorden. Wanneer we iets nieuws hadden werd dat aan het lijstje toegevoegd, anders hadden we nog genoeg aan het oude lijstje.

(wordt vervolgd)

(vervolg)

Na de speeltijd was het weer aantreden voor het avondmaal en na het avondmaal gingen we weer terug naar de klas. Had ook zo maar andersom geweest kunnen zijn. De avondles begon altijd met het oplezen van een litanie heet dat, geloof ik, altijd de-zelfde. Iedere avond kreeg iemand anders de beurt om deze op te lezen en alle leerlingen moesten dan "bid voor ons" zeggen.
Toen ik op een gegeven moment de beurt kreeg het verhaaltje voor te lezen liet ik demonstratief het kerkboek dicht en dreunde het uit m'n hoofd op. Uiteindelijk had ik het zo vaak gehoord dat ik het uit m'n hoofd kenden en het wijsje was hetzelfde als dat van de tafel van 5 of 7. De klassenbroeder Floribertus had het gezien en sprak zijn lof uit en als beloning kreeg ik een "lekkertje". Een "lekkertje" was een soort beloning voor iemand die een topprestatie had geleverd in de ogen van de broeder. Het was een klein gesuikerd groen balletje (wat ook bij de tum-tum snoepjes zat). Hij haalde dan heel omstandig ergens van onder zijn habijt een blikje tevoorschijn waarin deze balletjes zaten en ik kreeg er dan één ten overstaan van de gehele klas. Het balletje was inmiddels (door de opbergplaats) op lichaamstemperatuur en wanneer ik daar nu aan terugdenk word ik misselijk. Het gevaar was ook nog eens dat voor "flatje" werd uitgemaakt, een woord wat ik nog niet kende maar zoiets betekende als een bruine arm halen.
In de jaren later ga je je toch afvragen hoe je een kind in vredesnaam kan laten vragen om een "Ivoren toren" en een "Gouden huis" voor ons te bidden. Dat stond zo in de litanie. Heb je ze allemaal dan nog wel op een rijtje?

Gymles

Een of twee maal per week hadden we ook gymles. Dat was dan weer een andere broeder die les gaf. Hij was vrij lang , oud en had wit haar en een harde stem. Nee, het was zeker geen gespierde jonge vent die in een sportmenu alles even ging voordoen. Zijn naam weet ik niet meer, iets van Ambrosius of zo, maar die begon in ieder geval met een "A", broeder A dus.
Hij zocht eerst altijd een jongetje uit, ging dan zitten en legde dat jongetje dwars over zijn bovenbenen met de billen omhoog. Daarna gingen we de gezamenlijk de oefeningen doen en hij telde waarbij hij bij elke tel zijn hand op de billen van dat jongetje legde. Wanneer we om beurten moesten springen zei hij bij elke sprong "bonne bonne" met elke keer weer die hand op die billen. Ik vond het heel merkwaardig, maar iedereen vond het heel normaal dus sloot ik mij maar aan door het ook normaal te vinden. Ik had een hekel aan gym maar vroeg toch aan alle engeltjes mij te besparen om dat jongetje ooit te zijn. Mijn gebed werd verhoord.

Schoonschrijven

In de klas waren verder heel veel lessen waaronder "schoonschrijven". Dat ging in een schrift met 2 smalle lijnen voor de kleine letters en een hogere lijn voor de hoofd-letters en lange letters zoals de h en de l bijvoorbeeld.
Tijdens de les mocht niet gesproken worden en zeker niet gefluisterd. Floribertus liep altijd door de klas en wanneer je iets fouts deed werd dat beloond door een rotklap op je kop, want hij had altijd wel een schrift bij de hand waarmee hij sloeg. Soms had je het niet in de gaten omdat hij achter je liep en had je weer een forse mep te pakken.
Door het krampachtige schoonschrijven kon het wel eens voorkomen dat ik iets uitschoot. Ik stopte dat even en begon heel zachtjes een wind na te doen, de mond in de fluitstand. Doordat ik de “wind” in verschillende tonen blies wist mijn buurman gelijk dat er bij mij een letter verkeerd was gegaan. Dit leverde dan ook gelijk een rotklap van Floribertus op waardoor de letter helemaal aan gruzelementen was. Floribertus hoorde werkelijk alles!
Veel vrije tijd was er dus niet op zo'n schooldag met uitzondering van woensdagmiddag, zaterdagmiddag en zondag. Op woensdag en op zondagmiddag was er een mogelijkheid om snoep te kopen. Er kwam dan een broeder met een aantal snoepdozen zoals die normaal in snoepwinkels staan en daar kon je je melden. Iedereen mocht op woensdag voor 15 cent iets kopen en op zondag voor 25 cent.
Écht geld kwam er nooit aan te pas want de snoepbroeder had een boekje waarin je "banktegoeden" van iedereen stonden en je 15 of 25 cent werden dan daar vanaf getrokken. Hoeveel die tegoeden waren en waar ze vandaan kwamen het ik nooit geweten. Het was ook totaal onbelangrijk want iedereen kon niet meer als 40 cent per week uitgeven en ik heb nooit gehoord dat iemand geen tegoed meer had.
Er waren verder veel mogelijkheden je vrije tijd te besteden. Zo ben ik een paar keer naar een schildersklas gegaan waar een broeder mij de spullen gaf en aanwijzingen hoe ik het beter kon doen. Verder heb ik leren figuurzagen wat ik niet in een klasje hoefde te doen, dat kon in de algemene speelzaal en er was altijd wel een broeder die mij verder kon helpen.
Ik weet niet waar het vandaan kwam maar ik heel erg geïnteresseerd in het planetenstelsel Een broeder die daar veel vanaf wist was broeder Servatius. Het was een broeder van een hogere klas maar hij was erg geamuseerd in mijn belangstelling daarvoor dus vertelde hij er graag over. Van hem leerde ik alle namen van de planeten die om de zon draaien en hoe lang ze daar over deden, van Mercurius tot en met Pluto. Ik verheugde mij er erg op dat ik het volgende schooljaar bij hem in de klas zou komen.
Ik schreef ook "boeken". Ik had een aantal blaadje een paar keer doormidden gescheurd en daarna opgestapeld en in tweeën gevouwen. Zo ontstond een "boek". Het was nu een kwestie van een tekening op de voorpagina en een verhaal aan de binnenkant.
Dat verhaal zoog ik zonder enige moeite uit m'n duim terwijl ik vooraf zelfs niet wist hoe het af zou lopen. Mijn eerste boek heette "Per raket naar de maan". Ik gaf het aan mijn vriendje want toen ik het af had vond ik er verder niks meer aan. Mijn vriendje was er dolgelukkig mee en ik geloof dat hij het wel 10 keer gelezen heeft.
Ik weet dat ik 'n keer ruzie had gekregen met m'n vriendje en toen vermeden we elkaar en praten we ook niet meer. Na een lange tijd werd ik het een beetje beu en begon weer een "boek" te schrijven. Ik moest mijzelf overtreffen dus het werd "Per raket naar Mars". Ik weet nog dat er een scene in voorkwam dat iemand in het raket een glas water uit het raampje gooide en dat we toen tot de ontdekking kwamen dat we niet in het zand stonden maar daar waar het water terecht was gekomen goudkorrels waren geworden. Toen ik hem het boekje gaf was onze vriendschap weer voor het leven bezegeld.

(wordt vervolgd)

(vervolg)

Het leven in zo'n kostschool speelt zich echt af binnen die muren. Van de buitenwereld heb je dan geen enkel idee. Ik weet ook niet meer of iemand de beste of de slechtste was, iedereen sukkelde maar 'n beetje door en deed wat van hem gevraagd werd. Streng en in het gelid.


Begin 1953 zat ik nog op de kostschool St. Laurentius in Rotterdam en daar kon ik vrij in -en uitlopen. Op weg naar "huis" kon ik dus een ommetje maken en kon ik zien dat de watersnoodramp ook Rotterdam had getroffen: het hele park stond onder water. Mijn moeder zag ik alleen soms tijdens de vakanties. Op bezoek kwam ze nooit en ik had geen idee waar mijn vader uithing.


Die vakanties waren er met Kerst, Pasen en dan nog de grote vakantie eind juli en augustus. Dan mochten we naar "huis". Mijn moeder had inmiddels een echtscheiding geregeld en was gaan studeren om schoonheidsspecialiste te worden. Wij "woonden" toen in bij mijn grootmoeder en oom (de broer van mijn moeder). Het was een voor-, tussen- en achterkamer woning, dus veel plaats was er niet. Ik sliep in de tussenkamer want de voorkamer (straatkant) was van oom John. Mijn grootmoeder moet dan in de achterkamer geslapen hebben, maar daar heb ik toen nooit over nagedacht. Mijn moeder was inmiddels schoonheidsspecialiste geworden en trad in dienst bij de firma Wills en croste door het land naar beurzen om van vrouwen schoonheden te maken. Ook gaf ze in het land demonstraties bij verschillende drogisterijen en bleef dan daar in een hotel. De enkele keer dat ze "thuis" was sliep ze ook in de tussenkamer.


In ieder geval liep het schooljaar in juni 1953 bijna ten einde. Inmiddels was er in St. Louis difterie uitgebroken en werden er "grenzen" ingebouwd. Dat waren grote en dikke doorschijnende zijlen en de jongens mét difterie moesten achter de zijlen blijven. Het aantal achter de zijlen werd elke dag groter. Ik had geen flauwe notie wat dat allemaal te betekenen had maar ik vond het wel fijn want de speelkamer was alleen toegankelijk voor niet besmette jongens. Tegen het einde hadden we met een paar jongens de gigantische speelkamer nog voor ons alleen. Alle jongens die besmet waren mochten in ieder geval niet naar huis voordat ze beter waren. Ik denk dat ik vervroegd naar huis werd gestuurd; difterie heb ik in ieder geval nooit gehad.


Met m'n rapport (zie hieronder) kwam ik dus thuis en kon mijn grootmoeder laten zien dat ik was overgegaan naar de 5e klas!





Ik weet niet of mijn moeder later erg onder de indruk is geweest van mijn rapport want het bleek ook gemakkelijk als boodschappenbriefje (zie hieronder), maar misschien was er in 1953 of 1954 wel een papier tekort.





Na de grote vakantie was het difterieprobleem kennelijk opgelost want we kregen bericht dat ik gewoon weer naar school kon gaan. Van wegbrengen was dit keer geen sprake meer want ik was uiteindelijk al 12 jaar. Ik kreeg dus een treinkaartje in de hand gedrukt en moest ná Moerdijk opletten wanneer de conducteur Lage Zwaluwe en Zevenhuizen omriep, dan moest ik de halte erna uitstappen. Ik geloof niet dat ik met enige tegenzin weer terug naar St. Louis ging en ik was alweer snel gewend aan het dagelijkse leven aldaar, met dat verschil dat september Mariamaand was en we niet alleen 's morgens maar ook nog eens 's avonds naar de kerk moesten. Dat vond ik wat veel van het goeie. De avondlessen kwamen, denk ik, daar door te vervallen.


De slaapzalen in St. Louis waren enorm groot. Het eerste gedeelte bestond uit "chambrettes", dat waren drie houten schotten met een gordijn ervoor. Hierdoor ontstond een kamertje waarin een bed en een stoel paste. Aan een kant had je dan een rij van 50 of meer chambrettes, maar aan de andere kant ook. In de breedte kon zo'n bouwwerk nog een of twee keer herhaald worden en daarmee had je al snel 2 tot 300 chambrettes.


De schotten waren sierlijk bewerkt en voorzien van een dikke vernislaag. Tijdens de grote vakantie werden al die schotten opnieuw onderhanden genomen. Ik merkte dat vlak voor ik met vakantie ging door de indringende geur van ammoniak die op mijn ogen en mijn keel sloeg. De kinderen van de chambrettes waren al eerder naar huis.


Direct na de chambrettes kwam er weer een grote zaal. Daar stonden de bedden zonder tussenschotten naast elkaar op een afstand van ongeveer 'n halve meter. Naast ieder bed stond alleen een nachtkastje en in een lengte van ongeveer 50 of 60 bedden. De bedden stonden allemaal met het hoofdeinde tegen een lange muur van ongeveer een meter hoog. Aan de andere kant van de muur hetzelfde verhaal.


Mijn bed stond ongeveer op de derde of vierde plaats van het begin aan de rechter kant, mijn vriendje had het bed naast mij. In het eerste bed, aan de andere kant sliep een soort aankomende broeder (ik weet niet hoe dat heet).


Dat was iemand die een stuk ouder was en broeder wilde worden. Gezien heb ik hem nooit want hij ging pas naar bed wanneer wij al sliepen. Precies om 10 uur ging het licht uit en dan moest iedereen in bed liggen. Je kon dan nog wel iets naar elkaar fluisteren maar meestal vielen we gelijk in slaap.


Ik weet werkelijk niet meer wie begonnen is maar één van ons tweeën wilde ineens zijn piemeltje laten zien. Het licht was al uit gedaan maar er bleef nog genoeg licht over om een piemeltje te zien en op gegeven moment lagen we allebei met onze pyjamabroek naar beneden naar onze piemeltjes te kijken. Van het een kwam het ander en we wilde dan ook eens elkaars piemeltje voelen. Je moest daarvoor wel op je zij op het randje van het bed gaan liggen en dan konden we er net bij komen. Het voelde heel erg spannend want ik geloof dat we allebei wel wisten dat dit eigenlijk niet mocht. Dat deden we 'n paar keer wederzijds totdat we er achter kwamen dat de aankomende broeder over het muurtje stond te kijken. Ik weet niet hoe lang hij daar stond maar wij schrokken ons rot. Hij moet een geluid gemaakt hebben of zoiets en de pyjama’s gingen weer bliksemsnel omhoog en we vielen in slaap. Er werd helemaal niets gezegd, maar we waren betrapt, dat was zeker. Zoals verwacht werd ik de volgende dag uit de klas geroepen en moest ik mij beneden bij twee broeders melden. Ik werd zeer ernstig toegesproken, betuigde meermaals mijn spijt en beloofde natuurlijk te gaan biechten en dat het nooit meer zou gebeuren.


Gemeten aan het aantal Weesgegroetjes en Onzevaders die ik na de biecht kreeg leek het mij niet tot een zware misdaad te behoren. 's Avonds werd ik door een broeder opgewacht die zei dat ik een andere slaapplaats had gekregen. Ik was verhuisd naar een chambrette! Ik voelde me zeer vereerd. Ik was altijd een beetje jaloers geweest op de kinderen die daar mochten slapen. Vermoedelijk waren de chambrettes voor wat oudere kinderen die niet meer op de lagere school zaten. Het was een paar weken voor de kerstvakantie en ik kan mij niet meer herinneren of ik mijn vriendje daarna nog gezien heb of dat wij het incident gewoon doodzwegen.


Die laatste week of weken voor de kerst gingen gewoon als altijd behalve dan dat ik nu in een echte chambrette sliep. Ik was het in ieder geval alweer bijna vergeten.


De kerstvakantie was begonnen en mijn moeder kwam mij zowaar ophalen alleen tijdens de treinreis naar "huis" merkte ik dat er iets aan de hand was. Mijn moeder zei alleen iets wanneer het hoognodig was en vroeg helemaal niets over hoe het was geweest. Mijn grootmoeder zei ook minder dan ik gewend was en er hing een soort raar sfeertje en ik begreep niet waarom. Ik werd ook ineens voorgesteld aan oom Cees, iemand die ik nog nooit gezien had. (Achteraf bleek oom Cees mijn 2e vader te worden en moest ik oom Cees ineens papa noemen).


Ik moest met oom Cees naar de voorkamer om eens te praten en toen kwam de aap uit de mouw: St. Louis wilde me niet meer hebben! Wat hij in ieder geval zeer dringend wilde weten was niet zo zeer wat ik met mijn vriendje had gedaan maar óf en zo ja welke broeder daarbij betrokken was geweest. Ook werd ik doorgezaagd over de vorige kostschool (St. Laurentius) waar ik op had gezeten, maar ik kon met de beste wil geen enkele broeder noemen die iets met dit akkefietje te maken hadden of hadden gehad. Ik begreep helemaal niet wat die broeders ermee te maken moesten hebben. Oom Cees was overigens een pure atheïst! Ik heb ik de weken daarna nog eens gevraagd of ik een brief mocht schrijven want ze hadden 2 (voor mij kostbare boeken) niet teruggeven, maar daar kon geen sprake van zijn. Verder is er nooit meer over gesproken met mij maar later ving ik toch op dat het "aangeboren" was.


Ik weet niet of het van de broeders of andere wetenschappers kwam maar ik was dus op mijn 12de al een aangeboren homofiel. Ik ben inmiddels 50 jaar getrouwd en we hebben twee kinderen en ik heb in mijn hele leven nooit behoefte gehad of er maar aan gedacht een liefdesrelatie met een man te beginnen.


Dit verhaal is iets gedetailleerder dan ik in het boek "Paps vertel 'ns" heb gezet, stomweg omdat dat boek dan uit zijn voegen was gescheurd. Ik heb dit geschreven omdat ik toch wel benieuwd ben of er nog klassenfoto’s bestaan waar ik op sta. De tijd dat ik in St. Louis doorbracht en met welke broeder moge blijken uit de bijlagen. Ook is het voor mij altijd een vraag gebleven wie die 1000 gulden schoolgeld heeft betaald en of die over het 2e jaar wel deels zijn terugbetaald.


Ruud J.P.J. Hanssen

Meneer Hanssen, wat een geweldige reactie! Dank!

KunstNetTV heeft een filmportret gemaakt van broeder Donatianus (Jaap Molenkamp), tekenleraar aan de kweekschool in Oudenbosch. De film is hier te zien: http://www.kunstnet.tv/Broeder-Donatianus-2020.htm en een nieuwsbrief over het project hier: http://www.kunstnet.tv/Nieuwsbrief-broeder-Donatianus-2020.htm
Met dank aan Marian Heemskerk (eindredacteur KNTV, die dit bij ons onder de aandacht heeft gebracht.

Beste Thijs,
Heel leuk om de verhalen over de kostschooljaren op Saint Louis te lezen. Veelal over de 50-er en begin 60-er jaren. Ikzelf heb 6 jaar op Saint Louis gezeten, van 1967 tot 1973. Het was een periode dat het aantal leerlingen afnam en de broeders meer deelnamen aan het burgerleven en soms uittraden.
Mijn ouders zaten in Afrika en wilden mijn broer en ik een goede opleiding geven om ons voor te bereiden op onze gezamenlijke terugkomst naar Nederland. Mijn vader’s broer, broeder Franciscus, werkte in de ziekenzaal en zou een oogje in het zeil houden.
Ik begon als 11-jarige in de 5e klas van broeder Gonzago die het jaar erop overigens broeder Van Oosterhout heette. Wij zaten op de middencour en sliepen op de bovenste etages van het hoofdgebouw. Drie grote slaapzalen met de bedden naast elkaar, gescheiden door een schotje van circa 1 meter hoog. Ik zat in de groep van broeder Ansgar. De twee andere groepen werden door leken geleid: juffrouw Karin en juffrouw Ellen.
Toen ik naar de 6e klas ging, verhuisden we naar over het spoor, naar het juvenaat. In de klas bij broeder Van Mook, voorheen broeder Savio, en op het juvenaat zelf bij broeder Edward.
Toen naar de brugklas van het Thomas More College en op Saint Louis weer terug naar de middencour bij broeder Hubertus. Hij was van de bonte avonden en kon zelf erg leuk toneelspelen.
De tweede klas bij broeder Revocatus in de Aula. Dat waren de gezelligste jaren. Andere groepleiders waren broeder Marinus, broeder Gerardo en wederom broeder Ansgar.
Tenslotte de derde en vierde klas bij broeder Vitus op de kleine cour. Een hele strenge man die niet helemaal met zijn tijd was meegegaan.
Dat waren mijn kostschooljaren in vogelvlucht. Ik hoor graag of er andere leerlingen van mijn kostschooljaren nog herinneringen hebben.

Beste Wijnand,
De enige voor mij bekende broeder die jij noemt is broeder Vitus. Inderdaad een strenge man, maar op zijn tijd kon hij ook nog weleens aardig zijn. In heb in de jaren 1959/1966 op St. Louis gezeten. Ik heb in de 5e en 6e klas gezeten en vervolgens intern de HBS op het TMC in 5 jaar gedaan. In de jaren 60 begonnen de diverse broeders al uit te treden of hun eigen naam te gebruiken. Jij kwam dus net een jaar na mijn vertrek binnen. Ik neem aan dat je op de HBS broeder Sigebertus en broeder Otger nog meegemaakt hebt en Achterberg als leraar Engels of als directeur.
Helaas heeft er in mijn tijd nog veel misbruik plaatsgevonden en ik hoop dat jij dat niet persoonlijk ondervonden hebt.

Beste oud-kostschoolgangers,
Reeds eerder heb ik een bijdrage over mijn jaren op Saint Louis .
gegeven zie mijn bijdrage d.d. 17 nov. 2019. Deze jaren houden mij nog regelmatig bezig. Nu heb ik een vraag : wie weet of er nog klassenfoto,s bestaan over de jaren 1952 tot en met 1957 . Ik ben daar dan zeer in geinteresseerd .
Met vriendelijke groet, Paul Hosman Soest

Beste Wim,
Idd meneer Achterberg op het TMC en broeder Sigebertus op de Grote Kant, zoals wij dat toen noemde. Nog twee broeders die me te binnen schieten van het TMC: wiskundeleraar broeder Korver en de natuurkundeleraar die ik alleen nog maar van zijn bijnaam herinner: de Nol. En dan nog de leraar Duits, meneer Erkamp, eigenlijk een pater.

@Marcel, Wim, Paul: nog bedankt voor jullie reacties!

@Paul: ik heb je vraag voor de zekerheid ook op ons Forum voor internaat Saint Louis gezet, zie: https://www.bhic.nl/ontdekken/praat-mee/terms=1054

@Marcel: mooie beschrijving van hoe het er in die dagen, toen veel internaten het zwaar kregen en ook zijn verdwenen, aan toe ging. Zo'n broeder die zijn eigen naam gaat gebruiken, een veelzeggend detail denk ik dan.
Wel opmerkelijk dat jullie in die periode, waarin ook veel internaten (tevergeefs dus) nog probeerden te moderniseren, jullie gewoon nog op een slaapzaal lagen met schotjes tussen de bedden. Was misschien niet anders door het grote aantal leerlingen? (Niet voor dat internaat misschien, maar wel vergeleken met andere internaten, het was toch een van de grootste.)

Je weet nog een hoop namen en die doen het altijd goed om meer reacties van andere oud-leerlingen te krijgen. Nogmaals dank en hartelijke groeten,

Bijzonder om hier de ervaringen te lezen van leerlingen van Saint Louis.
Zelf heb ik er een goede tijd gehad, maar er zit wel een donker randje aan.
Ben zelf geconfronteerd geweest met uitzonderlijk geweld door een broeder. en jaargenoten zijn ook misbruikt en mishandeld.
hier is meer te lezen voor de serieuze belangstellende: https://seksueelmisbruik.info/stlouis-oudenbosch/
Helaas zijn de broeders die verantwoordelijk waren al erg oud of overleden.
Toch is er enige tijd geleden nog een rechtzaak geweest, waar het slachtoffer zijn verhaal kon doen en de broeder reageerde met : 'daar kan ik mij niets van herinneren.' Toch kon aan de hand van getuigenis worden vastgesteld, wat deze broeder had gedaan.
Natuurlijk is het allemaal verjaard en ontlopen de schuldigen hun verdiende straf. Schrale troost is dat slachtoffers hun verhaal kunnen doen en erkenning krijgen voor het hun aangedane leed.

Even aanhakend op het voor mij meeslepende verhaal van Ruud Hanssen.
Leuk om te lezen , ik zat ook in die zelfde periode daar op school in de ULO met name.
Trouwens die gym broeder was Broeder Gabriel ik heb er nog foto'tjes van en klopt volgens Uw omschrijving.
Niet de meest frisse figuur overigens en niet alleen omdat hij er als een griezel uitzag maar hij heeft aan mijn billen en in mijn broekje gezeten en schaamde zich er niet voor dat te doen waar de rest van de klas bij stond toe te kijken.
Ik deed een oefening fout en moest bij hem komen en ik zou bij de volgende fout de gang van de gymzaal op moeten gaan en dan zou hij mijn broekje uit doen en me klappen op de billen geven.
Ik deed direct daarna expres de oefening fout en ging niet.
Hij had me waarschijnlijk door en liet het zo.
Dat was voor mij overigens het enige incident , maar van vriendjes hoorde ik wel meer wat daar zo allemaal gebeurde.
Het leven op die school was best goed , vooral het eten maar als men nu terug denkt als modern mens dan was het een onbegrijpelijke (schijn) heiligheid , vooral omdat ik van U de reden van verwijdering van school lees.
Onbegrijpelijk dat zulke broeders die zelf niet deugen dit soort beslissing konden nemen.
De broeders die dat gedaan hebben zullen misschien schoon zijn maar ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ze niet van de escapades van sommige broeders zouden hebben geweten.
Br Apollonius was ook zo.

Ik heb ondanks de verkrachtingen van mij van br Gabriel ook heel goeie broeders in mijn 4 jaar S. L. Oudenbosch meegemaakt. Met name: Broeder Policarpus en br. Willibrord van de grote cour. Die laatste kwam mij regelmatig even speciaal opzoeken en vragen hoe het nu met mij ging. Er kwam op een vrije middag een mij helaas onbekende broeder, omringd door enkele grote jongens, met een doos waarin een hagedis. Die was voor mij bedoeld. Ik had nog nooit een hagedis gezien, maar pakte hem voorzichtig uit die doos en was gelijk vertederd vanwege de toegevoegde reptielen info van die broeder. Hij beloofde mij zo gauw mogelijk een terrarium te maken waarin ik meerdere reptielen kon en mocht houden. Dat gebeurde ook. In korte tijd had ik daarin 4 prachtige hagedissen en 2 salamanders voor wie ik van weer een andere broeder een grote bijna platte schelp kreeg voor het water. Hoe empathisch was dat niet van die broeder om pedagogisch te enticiperen op mijn sociaal groeps probleem. Ik wilde met niemand vriendjes worden en gedroeg mij op de cour destructief. Sinds ik mijn terrarium had om voor te zorgen had br. Sjors geen problemen meer met mij. Die broeder werkte op de grote cour met br. Willibrord samen. Als je bij br Policarpus jarig was (3de klas l. s.) dan kwam je ''s morgens de klas in en was je stoel uitbundig versierd en bovenal, het driedelige schoolbord was ongewoon dichtgeklapt. Tot br Policarpus het bord enigszins plechtig opendraaide. Dan bleek hij een geweldige kleurentekening voor de jarige gemaakt te hebben. Zulke goeie kerels in mijn herinnering hebben mijn slechte herinneringen aan die 4 jaar aanzienlijk verzacht.

Geachte redactie,
Heel verrassend!
Vandaag lees ik het eerste deel van deze hele reeks. Laat ik nu in het bezit zijn van twee werkjes van Broeder Donatianus (Jaap Molenkamp). Tussen 1965 en 1969 heb ik les van hem gehad in Oudenbosch op de Kweekschool. Op een andere site heb ik toevallig gister net een stukje over hem geplaatst.
Ik kan de kunstwerkjes op de site zetten als jullie me zeggen waar ik de mail heen moet sturen.
Peter Everaers

@Iedereen: Op het Forum van internaat Saint Louis ( https://www.bhic.nl/ontdekken/praat-mee/terms=1054 ) ontvingen wij een mooie bijdrage van Willem van Beek over zijn kostschooltijd '61-'63. Deze bijdrage kun je hier lezen: https://www.bhic.nl/ontdekken/praat-mee/saint-louis-1961-1963

Voor de beginpagina van het forum, klik hier:

En voel je natuurlijk vrij om ook daar te reageren.

In de jaren 1939/40 zonder voorbereiding gezonden te worden naar een kostschool, van ouders gescheiden en dat voor 4 trimesters onderbroken door een vakantie.


Daar aangekomen, Chiamqetje toegewezen + een NR.399 voor het merken van oa. kleding.


Lagere school doorlopen en handelsschool, prestaties met rode-gouden kaarten.


Oorlogstijd, rantsoenering, groente niet altijd schoon, aardappels bevroren en enkelesneetjes brood - honger - honger.


Sporten - wandelen onder begeleiding van broeders en af en toe een film.


Kerkdiensten op zondag 3 keer naar de kerk, 1 keer door de week.

1.

2.

3.

Mijn naam is Ben van Schaik en ik kwam uit Wijk bij Duurstede.Ik heb van 1958 tot 1960 op Saint Louis gezeten en wel op de LTS.
Goede herinneringen heb ik aan broeder Hyginus, waar ik het goed mee kon vinden. Wat minder positief zijn de herinneringen aan Broeder Apolonius(?). Hij was een broer van de toen nogal bekende toneelspeler Herbert Joeks.
Omdat ik slecht 3 keer per jaar met de vakanties naar huis mocht werd ik nogal gekweld door heimwee. Als zeer positief heb ik ervaren dat we allerlei sporten konden bedrijven en we de vrijheid hadden naar het bosbad in Hoeven te fietsen. Het daar opgestelde watervliegtuig de Catalina kan ik me nog goed voor de geest halen. Ook de lange wandeltochten en vooral de weekends met de fiets naar een bos in de omgeving van Bergen op Zoom kan ik me nog goed voor de geest halen. Daar werd dan gekampeerd. Wij hadden een oude grote radiozender op een bakfiets bij ons waarmee we o.a. via morse contact met de basis mee onderhielden. Ik herinner me nog aan namen zoals de broers Hans en Herman Peters uit Helden, Ben Godrie uit Zundert, Jan Kin uit Gilze Rijen, Ad Bouwens uit Raamsdonksveer (?) en Rob Schaminee uit Zevenbergen. Alhoewel ik regelmatig gekweld werd door heimwee heeft het internaat me wel goed gedaan en wel omdat ik daar plotseling een goede leerling werd. Voordat mijn ouders mij naar het internaat stuurden was ik van de mulo in Wijk bij Duurstede gestuurd vanwege ondermaatse resultaten. Een leraar op de LTS (St. Tarcisius?) waar ik de opleiding machinebankwerker volgde sprak met regelmaat over het werk dat we later in een fabriek in een fabriek zouden gaan doen. Daar schrok ik zo hevig van dat ik als een bezetene ben gaan leren en aansluitend zonder problemen naar de UATS Autotechniek in Apeldoorn kon. Wat wel aardig was dat het meisjes internaat St. Anna ooit eens soort een open huis had. Daar mochten we naar toe, maar wel onder uiterst streng toezicht van de broeders, want contact met meisjes was natuurlijk volkomen uit den boze. Als iemand uit die tijd dit leest zo ik graag iets van hem horen. Nu ik dit zo opschrijf komen er zo langzamerhand steeds meer herinneringen boven. De meeste zeer positief.

hoi Ben, leuk om weer eens wat van je to horen na allerlei omzwervingen begrijp ik. Ik ben er altijd voor om nog eens wat herinneringen uit deze vervlogen tijd op te halen, al zal dit in deze (coronatijd) niet altijd even gemakkelijk zijn.
groet
Ben Godrie

@ Ben van Schaik: Meer informatie over Bosbad Hoeven, inclusief dat Watervliegtuig, zie: https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/bosbad-hoeven

Hallo Mark, in mijn tijd (1958 - 1960) zat er ook een Goossens op Saint Louis. Als ik het wel heb volgde hij daar ook de bakkersopleiding. Ik kan me nog goed aan hem herinneren, maar ik ben me niet zeker over zijn voornaam. Wellicht heette hij Ad Goossens.
Groet Ben van Schaik

Hoi Ben, Mijn vader zat op Saint Louis in, ik denk, 1951 - 1954. Hij heette Piet. Hij had twee jongere broers die er ook hebben gezeten, Huub en Rien die, respectievelijk 5 en 7 jaar jonger waren. Zij wellicht? Het is een grote familie. En ja, het waren bakkerszonen.

Zijn deze foto’s de enige die ik jullie heb toegestuurd van die tijd 61 / 64

Zijn deze foto’s de enige die ik jullie heb toegestuurd van die tijd 61 / 64

Ben van Schaik@
Hoi !
Je had het over br Apollonius , nou dat was mijn broeder hopman van de verkennerij.
Idd , dit figuur was niet fris hoor , hij koos altijd mooie jongens uit in de groep (ik was nog niet eens middelmatig) en die moesten altijd in zeer korte broekjes.....
Verder vertelde een vriendje van mij dat hij terwijl hij met griep in bed lag deze sinjoor hem kwam verschonen , hij was namelijk ook zo'n mooie knul met mooie beentjes....
Ik was blij dat hij niet op mij viel en ben er na 1 jaar uit gegaan en naar de wandelclub gegaan waar mijn vriendje ook was en die vertelde het me toen.

Mark, dan moet het Huub geweest zijn. Het was een heel aardige jongen en ik herinner me aan de natuurlijke korte slagen die hij in zijn haar had. Hoe is het met hem gegaan?

Jan, deze verhalen deden bij ons ook de ronde. Vandaar dat ik voorzover mogelijk uit zijn buurt bleef. Over andere broeders heb ik nooit iets dergelijks gehoord en die vertrouwde ik volkomen. Overigens hebben een aantal vriendjes en ik onder leiding van broeder Hyginus nog eens een uitstapje gemaakt naar de boerderij van mijn ouders in Wijk bij Duurstede. Dat was in 1959 een behoorlijke reis. Ik moet er nog een foto van hebben.

Ben, was dit hem?

https://www.bhic.nl/memorix/images/search/detail/4d3d0802-45fa-11e3-8b8…

@René (27 okt.): hierboven heb ik zojuist nog een zesde en zevende foto toegevoegd. Dat zouden alle foto's moeten zijn die je ons hebt gestuurd, maar als er nog meer zijn dan ontvangen we ze natuurlijk graag!

Ik kan deze herinnering niet voor mij houden na wat ik hier allemaal gelezen heb.
Het was fancy fair geweest waarop veel jongens en hun ouders tegen een kleine betaling allerlei uitdagingen mochten aangaan. Waarvan de (nep) vissenbak met water en de stroom die je kreeg wanneer je het lef had een ijzeren visje op de bodem durfde te pakken mij nog helder voor de geest staat.
Ik zat in de 6de klas (l.s.) bij broeder Thelesforus in de klas en wij haatten elkaar!
Na het avondeten was er normaal op zondag nog een 3/4 uur recreatie.
Thelesforus was de baas over Albano en ook de organisator van de Fancy Fair. Onmiddellijk na ons avondeten floot hij onze klas bij elkaar en gebood ons naar ons klaslokaal te gaan. Wij voelden aan dat er iets heel ongewoons moest zijn maar hadden geel benul wat er gaande was. Zijn door acne geteisterde litteken smoel stond op complete oorlog. We zaten met onze schoolbanken t.o.v. zijn verhoogde lessenaar in een u vorm opgesteld. Ik zat gedwongen door hem op de plaats uiterst rechts van hem.
De klas was gespannen naar wat er loos was.
Zonder iets te zeggen zat hij minstens voor mijn beleving 3 minuten alleen naar mij te kijken waarvoor hij zijn hoofd maximaal naar rechts moest draaien. Ik was nooit bang voor hem en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen vragend aan. De hele klas keek nu ook naar mij. Toen kwam het hoge woord waarom hij onze recreatie aan het verzieken was. Wat bleek? Hij bleef mij aankijken toen hij vertelde dat zijn hele fancy fair kas met inhoud en al was gestolen. Ik had echter nog nooit iets gestolen en wilde toen wel iets naar zijn mij zonder woorden beschuldigende rot kop gooien. Hij zei, "Jullie blijven van mijn part hier de hele nacht zitten, tot de dader van deze diefstal zich bekend gemaakt zou hebben. Hij en daardoor de hele klas bleef naar mij kijken. Ik was de belhamer van de klas maar diefstal zat niet in mijn genen.
Dik 3 uur later kwam broeder Overste onze klas binnen. Ging weer naar de gang met Thelesforus. Thelesforus kwam de klas weer in en ging weer op zijn lessenaar zitten naar mij kijken. Ik vouwde mijn armen op mijn schoolbank en legde mijn hoofd om te gaan slapen. Weer later kwam de broeder van de slaapzaal en de Overste Thelesforus halen. Even later moest een jongen uit onze klas naar de gang komen. Hij kwam uit Wijchen en daarna hebben we hem niet meer op het internaat gezien. Wat bleek; hij had die kas gestolen en die kas met inhoud werd onder zijn matras gevonden. Hij bleek de sleutel van die kas/kluis op zak te hebben. Ik had een ongenadig pak op mijn donder niet zo erg gevonden als deze beschuldiging zonder woorden en bewijs. Dit was pure geestelijke mishandeling!
Iedere avond na de studie
bleef Thelesforus op zijn lessenaar zitten, omringd met zijn 'flatjes' (slijmballetjes) die hem graag tot vriend wilden hebben. Puur uit tegendraads zijnde sloot ik mij altijd met een grote smile aan en genoot van hoe woedend, maar machteloos dat hem maakte.

Hallo Willem. Bedankt voor het delen van deze anekdote. Dat moet een pijnlijke herinnering zijn, dat je niet alleen door Broeder Thelesforus beschuldigd werd, maar dat iedereen je aan bleef kijken. Wel fijn dat uiteindelijk de echte dader is gepakt.

Ik bedoelde of er nog meer leerlingen uit die tijd
1961 / 1965 ???? Nog foto’s hebben.??

Geachte heren en mevrouw,
Het gaat mij om het levensverhaal van de vader van mijn vrouw Franciscus Xaverius Vos, geboren op 12 maart 1925 in Delft. Ik weet dat de oom van mijn vrouw - Paulus Johannes Vos - geboren op 10 juni 1927, een leerling was op het St. Louis kostschool in Oudenbosch. Ik vermoed heel sterk dat de vader van mijn vrouw ook naar dit internaat heeft gezeten. Sinds mijn vader in 1942 zijn loopbaan begon, had hij tot uiterlijk 1942 student op het internaat kunnen zijn.
Ik zou het erg op prijs stellen als u mij zou kunnen vertellen of er lijsten zijn met de namen van oud-studenten en hoe deze lijsten kunnen worden geraadpleegd.
Hoogachtend
D. Ziegler – Vos

Beste Rainer,
Het archief van Saint Louis wordt bewaard door het West-Brabants Archief. Je zou met hen contact op kunnen nemen over het inzien van de stukken. Hieronder de link naar de pagina waar je een pdf kan downloaden met de inventaris van de archiefstukken van Saint Louis.
https://westbrabantsarchief.nl/collectie/archieven/details/NL-BozWBA-ra…

‘TANTE AMALIA’ ONTDOOIDE BROEDER SAVIO


De broeder op deze foto (identificatienummer DCINT-000096, collectie BHIC) is broeder Savio, die zich later broeder Ton noemde, omdat hij Ton van Mook heet(te). Ik spreek over studiejaren 1967-1969. Ik heb 2 jaar bij hem in de zesde klas van de lagere school gezeten. Ton was een hartelijke, vriendelijke, humorvolle man. Ik prijsde me gelukkig bij hem in de klas te mogen zitten, en niet in de klas van ene broeder Gonzala, een gefrustreerde, onooglijke klootzak, die later naar de missie werd gestuurd omdat hij met zijn vingers niet van jongetjes kon afblijven. Smeerlap!


Savio was geheel andere koek. Omdat ik het eerste schooljaar 1967-1968 maar net kon bijbenen, werd besloten dat ik naar de ‘zevende klas’ ging, in feite doubleerde ik. Over Savio geen onvertogen woord. Wel woonde hij in een burgerrijtjeshuis samen met Gonzala, elders in Oudenbosch. Ik ben ooit op bezoek geweest en ‘Paranoid’’ van Black Sabbath schalde er door de woonkamer.


In 2001 liep ik door het overdekte winkelcentrum Helftheuvelpassage in Den Bosch en zag een ouder echtpaar, gearmd, op mij toelopen. Ik moest twee keer goed kijken; was dat niet broeder Savio? Om er zeker van te zijn, heb ik tweemaal onopvallend rond het stel gecirkeld totdat ik er zeker van was en hield hen aan. Ik vroeg de man of ik iets mocht vragen. Dat mocht. Laat ik het maar algemeen houden, dacht ik en vroeg: heeft u ooit les gegeven in Oudenbosch? De man keek me strak aan, schudde resoluut neen en ontkende. Toen we zo enkele tellen ongemakkelijk tegenover elkaar stonden, begon de vrouw te glimlachen en zei: ‘Jawel Ton, dat is wel zo.’ En toen sprak zij de magische woorden ‘tante Amalia’. De man begon nu ook te lachen en ik herinnerde me op hetzelfde moment dat in Savio’s verhalen zijn tante Amalia vroeger altijd een prominente hoofdrol speelde.


Ik gaf de man mijn visitekaartje en zei het op prijs te stellen eens – op een door hem gekozen moment - koffie te drinken. Nooit meer iets van gehoord…


Lauran Wijffels

@Lauran: nog bedankt voor het delen van bovenstaand verhaal over br. Savio. Graag tot ziens op de site.

Die foto ken ik ik sta uiterst links in een in de gestreepte trui.

Rene Schuijbroek

Die foto ken ik ik sta uiterst links in een in de gestreepte trui.

Rene Schuijbroek

Correctie op de eerste reactie hier: Ik schreef dat mijn vader en zijn broers in Oudenbosch zaten op Saint Louis, en zijn zussen op Sint Anna. Dat laatste blijkt niet correct te zijn. Mijn vaders zussen zaten helemaal niet in Oudenbosch, maar op kostschool in Aarle-Rixtel.

Beste Mark, dan is het toch een andere Huub(?) Goossens geweest die in mijn tijd (1959-1969) de bakkersopleiding gedaan heeft. Ik ben benieuwd naar eventuele verdere reacties.

@ Ben, voor de duidelijkheid: Mijn vader en zijn broers zaten dus wel in Oudenbosch. Het waren de zussen die in Aarle-Rixtel zaten. Het kan dus best mijn oom Huub zijn geweest.

Excuus,Mark, dat had ik niet zorgvuldig genoeg gelezen.

Ik weet dat dit over het internaat gaat. Wat ik met de broeders bezocht als schoolreisje en daar bleven slapen. Want de broeders van Saint Louis hadden ook een lagere school (Keizersgracht) en MULO (Falckstraat?) in Amsterdam. Het broederhuis was ook op de Keizersgracht. Waarschijnlijk heb ik nog een rapport ondertekend door Br. Leontius.

@Jos G: mooi dat je nog zo'n rapport hebt bewaard, je kan ons een scan ervan sturen en dan voeg ik die toe aan je reactie. Wanneer zat je trouwens bij de broeders op kostschool? En wat hield die schoolreis naar het andere internaat eigenlijk in? Werden dan nog gezamenlijke activiteiten, sport, spel etc. ondernomen met de leerlingen van Saint Louis? Vertel vooral verder en welkom!

@Thijs de Leeuw: Bedankt voor het welkom. Het zal even duren, maar ik zal een en ander op papier zetten en het aan je toesturen.
En proberen er een compleet verhaal van te maken. Overigens zag ik ook een link naar de site schoolbank.nl/school/saint-louis-lo . Ik ben daar geen lid van. Ik zal mijn info in een PDF sturen aan je via internaten@bhic.nl? Of liever in een andere bestandsvorm? grtsss

@Jos: pdf is prima, mailadres ook! Bedankt alvast erg leuk dat je dit wilt doen : )

zat in 1946 op bakkersschool sl was nrare tijd toen

Ik heb van 1963 t/m 1965 op de LTS. St. Jozef gezeten en op de grote kant van Saint Louis. In onze familie waren al enige neven van mij me al reeds voorgedaan.
Voorheen had ik een jaar ULO gedaan op internaat Eikenburg in Eindhoven. Vanwege dat jaar ULO begon ik een klas hoger op de LTS. Wij hadden thuis een tweewielerzaak, en ik al daardoor al veel ervaring met bromfietsen.
Ik mocht daarom de brommer van broeder Hyginus, de Struis, onderhouden en deze 's avonds van de grote kant naar de berging rijden wanneer we naar de slaapzaal gingen.
Ik ging om de twee weken een week-end naar huis. Het naar school lopen door de tuin, achter langs de negerzoenenfabriek, met kattenkwaad uithalen en stiekem roken was altijd wat spannend omdat de broeder op de brommer de stoet in de gaten hield.
Fijn waren de vrijetijdsbestedingen in de hobbyruimte en ook in de weekenden naar bos en hei, met pannenkoek beslag etc. of met de zender.
IK ging nog wel eens in de fout en dan kwam er natuurlijk een slechte maandkaart naar de ouders achteraan.
Zij konden er altijd wel om lachen.
Ik heb er een fijne en voor mijn ontwikkeling goede tijd gehad, heb vele vrienden gekend, heb gelukkig nooit met enig misbruik te maken gehad, en van mijn vrienden nooit iets daarover gemerkt of vernomen.
Ben er zeker van dat het jaren speelde mede gezien de aandacht en nieuwsgierigheid, zoals met douchen onder de kapel, van menig broeder.

Dit verhaal heb het zelf ook meegemaakt en ook ik heb geen rottigheid en ook van vrienden niet.
Ook de verhalen waren en heb ik ook mogen beleven .
Zat trouwens in 1963 op de kleine kant en ik mocht nog niet roken dan kreeg ik een cigaret van mede studenten dan ging ik in de wc in en roken daar kwam dan een rookwolk moest je toch snel naar buiten zien te komen.

@Fcj heuvelmans: dank voor je reactie. Zou je wat meer willen vertellen over de bakkersschool en jouw verblijf daar? Dat is een hele tijd geleden zeg. Hoe was dat in '46?

@Gerard en René: bedankt voor jullie bijdragen. Wat grappig dat jullie allebei nog van die levendige herinneringen hebben aan het stiekem roken : ) In een eerdere reactie las ik dat sigaretten ook als beloning werden uitgedeeld, zelfs al aan 11- en 12-jarigen. Maar was roken in 't algemeen niet iets van de ouderejaars? Wat ik me nu afvraag is hoe dat zat met die stapsgewijs toenemende vrijheid: met ingang van welke klas mocht je bepaalde dingen wél? Roken, een drankje, vaker het terrein verlaten enzovoorts... Of moeten we ons bij die verschillen niet te veel voorstellen?

Ik ben op de grote kant gekomen. Roken was op bepaalde tijden geoorloofd. Nooit buiten de instelling, dus ook niet op weg naar school, of in de weekenden buiten de poort.
In die tijd ging niemand het terrein af, tenzij voor reizen naar huis, of voor activiteiten buiten de deur, zoals in de weekenden voor de niet naar huis gaanden.
Ik kan men nog herinneren dat er een broeder altijd rookte op de slaapzaal. Je zag in het donker precies waar hij liep tijdens het lopen van zijn ronde.
Hij sliep ook op de slaapzaal maar dan in een apart kamertje.

Roken mocht je pas als je dertien was en inderdaad als we door het park naar de Lts liepen we te ook roken , Dan hadden we een afspraak met de jongens van de metaal klas die maakte buisjes waar de sigaret in konden laten vallen en konden afsluiten tot Hyginnes voorbij was gereden met zijn Brommer.
En dan kregen de metaal jongens de koekjes die wij hadden gebakken.
Bij de Bakkersopleiding heb ik ervaren dat ik DAAR mijn opleiding had moeten afmaken en na twee jaar Oudenbosch bij Dhr Wintels (brood) en Dhr Damen (Banket) die had altijd een gezegde als je te laat bij de oven kwam dan riep hij altijd GEBAKKEN en toen naar Breda de opleiding verder afgemaakt maar dat was in Breda een straat lengte verschil met Oudenbosch.ben nu 70 maar daar had ik moeten blijven en niet tegen mijn moeder dat ik heimwee had en daar trapte ze in zonde heb ik ook nu nog spijt van.
Maar heb toch een mooie werkzaam leven gehad.
ben Prive en Directie chauffeur geworden en een mooi tijd gehad .

Fijn dat jullie dat allebei nog wilden toelichten Gerard en René. Mooi om te lezen hoe levendig die herinneringen nog voor jullie zijn, ook aan van die details zoals de gloeiende sigaret van de slaapzaalbroeder in 't donker. En sterk staaltje vindingrijkheid van de metaaljongens! Zulke verhalen vervelen nooit, goed dat ze worden gedeeld. Dank!

J. Goud stuurde ons een verhaal van haar hand over de "jongeheren school" Saint Louis van de Broeders van de H. Aloysius Gonzaga te Amsterdam: https://www.bhic.nl/media/document/file/amsterdam_broeders_saint_louis_… Waarvoor dank!

Ik ben erg geschrokken van Broeder Amandus, directeur van de Hellemons Mavo Oudenbosch en broeder van Saint Louis. Dat hij zich ook vergrepen heeft aan jongeren op het internaat Saint Louis heb ik nooit begrepen. Ik was dan ook zeer verbaasd toen ik dit hoorde. Hij was een man die leerlingen goed de grond in kon boren, goed geschiedenisles gaf met veel Humor en verbaal was hij heel sterk. Er heerste onder de docenten op de Hellemons mavo ook een angstcultuur want als de BRAM sprak was iedereen stil en hij was duidelijk op een dominante manier de grote baas. Hij was erg prestatiegericht en zeer vernederend naar zijn omgeving c.q leerlingen. Kortom geen prettige man en zijn wil was wet. En ook een zeer onsympathieke man. Op het einde van het jaar gaf hij de kinderen die bleven zitten in het openbaar nog een extra trap na. Hij zat dan in een zwart pak en sprak de deliberatie uit. Walgelijk zoals ik mij dat kan herinneren. Bij zijn uitvaart werd hij overigens de hemel in geprezen.

Hallo Henk, welkom en dank voor je bijdrage. Naar aanleiding van wat je schrijft over die 'angstcultuur' en hiërarchie in het docentencorps vroeg ik mij nog af, of je aan bepaalde broeders(-docent) juist heel positieve herinneringen hebt? Of aan bepaalde lessen?

Puur toeval kwam ik op deze site, heb alles gelezen en zag het stukje van Gerard Staassen. Ik heb bij je in de klas gezeten o.a bij meneer Krols. De Reef Br. Revocatus is sept. 2019 overleden 92 jaar. Ik heb nog een klasse foto met meneer Verhalle. IK moet hem nog eens opzoeken.Ik weet bijna zeker dat jij er ook opstaat met een autogene laspit. Gr.Jac Thielen

Vraagje aan J Thielen,
Was je vader burgemeester van Heemstede ??

Hallo Rene, Ook al zat je aan de kleine kant ik moet je gekend hebben maar kan me je niet herrinneren. Mijn Vader was alleen thuis de Burgemeester ha ha wij kwamen uit Roosendaal 12 km van Oudenbosch. Heb nooit geen nare dingen meegemaakt maar ik weet wel dat ze er waren. Het Onderwijs van de Broeders was gewoon Top wijd en zijt bekend. Jij zat bij de bakkers afdeling. Wij van de metaal hebben Marsepijn geleend Wat in een kleine ruimte in een ronde Ton zat op de gang van de Bakkers Afd. Gr.Jac

Broeder Policarpus, 3de klas l.s. besteedde uitzonderlijk veel energie om zijn klas absoluut schoonschrift bij te brengen. Daar kregen we ook een apart rapportpunt voor. Nu ik bijna 80 ben, krijg ik nog steeds te horen hoe mooi sierschrift ik aan die man te danken heb.
Hij kon immers subliem tekenen en realistische kunst schilderen.
De laatste avond voor een vakantie las br. Policarpus altijd adembenemend voor in het boek " 't Ros Beyaert" met de 4 heemskinderen, waarvan de oudste Reinout heette. Op dat uitzonderlijk grote ros zaten ze alle 4 in volle rengalop.
Dat boek, voorgelezen door broeder Policarpus heeft later mijn paarden verslaving teweeg gebracht. Moeder had vroeger ook wel haar eigen paard maar daar hoorden we haar nooit over.
Het lagere school onderwijs van die broeders kan ik niet ontkennen hoe buitengemeen goed dat geweest was.
Toen vergeleken in ons gezin met onze andere kinderen tot hun laatste klas van het lager onderwijs.
Ik moest voor het gymnasium Canisius College toelatings examen doen. Met glans en wimpel geslaagd, hoewel ik op Saint Louis nooit enig huiswerk wilde maken. Die van god verlaten verrotte ‘religieuze’ appels hebben hun slachtoffers echter onvoorstelbaar veel levensschade berokkend, waar mijn medeleerlingen, die daarvan gevrijwaard gebleven zijn, zich geen voorstelling van kunnen maken. Daarenboven loopt een slachtoffer met zijn worsteling met het gewone, normale huwelijksleven zeker niet te koop.

Hallo Willem, welkom terug. Ik blijf mij toch verbazen over je vermogen om, met alles wat je op dit internaat hebt meegemaakt, te richten op de personen en de ervaringen die juist veel voor je hebben betekend. Mooie woorden over Broeder Policarpus, uit je bijdragen blijkt wel hoe veel hij voor je heeft betekend. Jammer dat er geen foto's zijn van die kleurentekeningen voor jarige internen, die vanachter het driedelige schoolbord werden onthuld. Aan de andere kant maakt het ze ook juist zo bijzonder, alleen voor dat moment en voor die ene leerling. Dank voor je verhalen en vertel nog eens verder.

Wanneer je al die afgrijselijke misbruik onthullingen leest van zoveel broeders, zou iedere lezer het gevoel kunnen krijgen dat die broeders allemaal zedendelinquenten waren. Dat was niet zo en daarom voel ik de behoefte om mijn verbazingwekkende goeie ervaringen te delen op deze site.
Wel beschouw ik het onnozele toezicht van de toen verantwoordelijken voor het welzijn van al de kinderen als een onvoorstelbaar fenomeen in die tijd. Het idee en gerucht dat broeders zulk zedelijk misbruik van kinderen van elkaar wisten en dat zonder radicale sancties lieten doorgaan is nog steeds om doodziek van woede van te worden. Ik dwing mij dan altijd om aan die broeders te denken, die ik als hun gelofte van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid waardig in mijn herinnering heb. Ik heb overigens van broeder Policarpus, toen ik 25 jaar werd, geheel verrassend de grote klassenfoto van mij met felicitaties toegestuurd gekregen. Hoe verrassend was dat niet? Ik zou niet weten hoe ik jou die foto voor publicatie moet mailen. Ik ben niet goed genoeg daarvoor op de computer. Na aanwijzingen moet het eventueel lukken.




Foto1: Foto van toen ik in de 6e klas zat.




Foto 2: Klasfoto 1950 broeder Policarpus en in kleermakerszit uiterst rechts ben ik.

Dank voor je reactie Willem. En ik zal je mailen over die foto, daar vinden we wel wat op!

Misschien maar eens de uitspraken lezen compensatie commissie Rooms katholieke kerk: uitspraken. De broeders van Saint Louis komen er absoluut niet ongeschonden uit. Ze hebben zeer hoge schadevergoedingen moeten betalen aan de kinderen die misbruikt zijn. Je kunt per uitspraak lezen over welke congregatie het gaat en ook de hoogte van de schadevergoedingen staat erbij.

Het Onderwijs was van een hoog Niveau, heb zelf nooit problemen gehad, maar kende wel een paar Broeders die niet Deugden.

Het rapport van de commissie Deetman.
https://www.knr.nl/UserFiles/File/Seksueel%20misbruik/slotmonitorfinale…

Het rapport van de commissie Deetman.
https://www.knr.nl/UserFiles/File/Seksueel%20misbruik/slotmonitorfinale…

In mijn vorig schrijven ontbreekt een belangrijk woord. Het Onderwijs was van een hoog Niveau, heb zelf nooit problemen gehad, maar kende wel een paar Broeders die NIET Deugden.

@Henk: dank voor je bericht. Gelukkig is er (hoewel veel en veel te laat) volop aandacht gekomen voor deze kant van het verhaal, voor alle vormen van geestelijk, fysiek en seksueel misbruik, op internaten en in de hele r.k. kerk.
@Gerard: dank voor de link!

Ben Schulte stuurde ons via de mail deze reactie:

"In deze jaren was ik op St Louis en wij gingen ook naar Boslust in de Wouwse Plantage, daar waren wij ook in de nacht van de watersnood.

Ook heb ik een boekje uit 1901 (waar in mijn vader die ook in Oudenbosch is geweest een prijs kreeg voor Nederlandse taal.
De Overste, Vader Hilarius.

Met vriendelijke groet,
Ben Schulte"

@Ben: helaas lijkt er iets misgegaan met je mail, waardoor wij niet over een goed mailadres beschikken om jou terug te mailen. Als je ons foto's wilt sturen van dat boekje uit 1901, dan kan dat naar info@bhic.nl onder vermelding va Saint Louis. Hartelijke groet,

De religieuze professie gezworen eeuwige geloften aan God waren de 3 zwaarst wegende principes waar de afleggers van die heilige principes op hun juvenaat en seminarie jaren op werden voorbereid en getraind. 1) De gelofte van armoe 2) de gelofte van gehoorzaamheid aan Rome of hun overste of provinciaal
3) de gelofte van zuiverheid!
"!" Dat was zelfs de Latijnse spreuk van Saint Louis Oudenbosch welke door broeder Overste diende gehandhaafd te worden en wel met het maximale Custodi innocentiam (bewaar de onschuld) Castitas ni floreat institutum pereat (als de zuiverheid niet bloeit) !!! gevoel van de verantwoordelijkheid voor de aan hen in vol vertrouwen overgeleverde jongens. Met het af en toe eens wat met een ruimhartig geweten tegen de eerste 2 om te gaan had verder voor niemand kwalijke gevolgen. Het (kunnen) zondigen tegen de gelofte van de Latijnse spreuk was misdadig juridisch, maar een doodvonnis tegen het lidmaatschap van hun orde. Een broeder waar onomstotelijk van vastgesteld was dat hij zijn lusten op weerloze kinderen niet kon beheersen kan alleen en met onmiddellijke ingang uit de congregatie gezet worden. Alleen dat was wat de overste en alle gezaghebbende primaten hadden moeten doen tegenover hun slachtoffers. Door ze tussen de kinderen te handhaven maakten de eindverantwoordelijken medeplichtig en verdacht van sympathieën voor deze misdrijven die veel slachtoffers voor hun hele verdere leven zeer ernstig mentaal invalide gemaakt hebben. Waren die enkele oprechte religieuze goedzakken onnozele naïevelingen die niets wisten of niets in de gaten hadden?

Beste Willem,

Zeer mooi omschreven. En kundig van je om ook de Latijnse teksten te benoemen.
De biologie zegt inderdaad ieder mens heeft een seksueel leven en ook priesters, broeders en zusters hebben dat gehad. En inderdaad het klooster was een vangnet om geen schaamte aan de familie te hebben over de geaardheid. Er mag wel gezegd worden dat er ook brave religieuzen waren. Niet altijd gelukkig maar wel gevochten voor hun roeping. Een gelofte afleggen van kuisheid is iets onnatuurlijks en dat heeft inderdaad heel veel problemen gegeven. Vele kinderen zijn voor hun hele leven fors beschadigd. En met geld als compensatie is dit leed maar moeilijk te verzachten.
We mogen gerust benoemen dat het ernstig is wat er gebeurd is ondanks de prachtige gebouwen, domeinen, patrimoniums, kapellen etc. etc. Want voor de buitenwereld was het pracht en praal. Lees ook het boek eens SODOMO.

Beste Henk,
bedankt voor de boekentip. Ga ik kopen en proberen uit te lezen. Waarom proberen? Normaal lees ik veel boeken en altijd helemaal tot de punt sluiten! Echter het onderwerp maakt mij niet vrolijk. De misbruikten van Oudenbosch organiseerden in 2010 en later talrijke ontmoetingen van lot-'genoten'. Ik ben nooit gegaan omdat ik verder wilde en zulke ontmoetingen zou ervaren als het koesteren van een merkwaardige horrornostalgie. Ik kon mij niet voorstellen dat ik mij door die bijeenkomsten beter zou gaan voelen. Ja, ik las tot mijn verbijstering alles wat er door de lotgenoten op het internet geschreven werd, waardoor ik besefte 'gelukkig' niet de enige door een seksuele duivel was die door hem was 'uitverkoren' voor zijn afwijking.
Maar dat was meer dan genoeg voor mij. Af en toe wilde ik mijn nog steeds bestaande woede over mijn verloren deel van mijn leven ook uiten op die site van het RKK seksueel misbruik. De grootste smeerlap was die gewijde prelaat die toen ik door een goede vriend pas eind 2010 toch werd overgehaald om opening van mijn beschadigingen door het misbruik te geven, als leugenaar werd weggehoond. Dat voelde weken lang als een dubbele verkrachting, terwijl ik zoveel tegenzin moest overwinnen om hierover los te barsten in mijn aangifte. Als die man niet zich bij de broeders had aangesloten had hij slachter moeten worden. Hij is waarachtig een wolf in fluweel zachte schaapskleding. In de Middeleeuwen had ik hem de handschoen geworpen om hem in stukken te hakken. Ik had zo wie zo mijn achternaam al mee. Jezus zou hem vergeven, maar ik ben Jezus niet,
wat ik ook probeer.

Twee weken na mijn moeders 1ste en - enige bezoek van dat hele schooljaar - werd het HERFSTVAKANTIE!!!
Het was de bedoeling, dat alle kinderen wiens ouders in Nederland woonden, voor een week naar huis mochten. Er heerste kort voor een vakantie altijd een zeer opgewonden stemming. Onze klassenbroeder ging dan voorlezen uit de “Vier Heemskinderen” en dat deed hij ongelooflijk en mij meeslepend goed. Ik vereenzelvigde mijzelf met Reinout en ik droomde mijn meest geliefde droom over zijn onoverwinnelijke “'t Ros Beijaard” die hengst welke papa voor mij moest kopen.
Ik verheugde mij, natuurlijk weer geïdealiseerd, op het weerzien van ons gezin, de hond Persie, de meisjes, die ik op afstand extra was gaan waarderen. Zelfs mijn oudste broer wilde ik graag weer zien. Ik voelde mezelf door die twee maanden kostschool ervaringen ineens veel ouder geworden. Alsof ik een verre wereldreis gemaakt had!
De avond vóór ons vertrek stonden onze koffers of grote tassen op onze chambrettes klaar voor de reis van morgen. Er lagen schone kleren bij die zorgvuldig door broeder Sylvester van de kleding waren uitgezocht en die pasten in dat jaargetijde.
Aan het eind van onze slaapzaal keek ik verbijsterd in mijn lege chambrette 79. Geen koffer, geen tas, geen schone vakantiekleren????!!!!
Koud en kil, niets!!!!
Niets wat mijn vakantie euforie kon rechtvaardigen was in mijn chambrette te zien.
Volkomen bevangen door een verblindende angst weer een belangrijke geïllusioneerde gezinsboot te gaan missen, liep ik volkomen aangeslagen naar broeder Sjors. Het was absoluut niet toegestaan zomaar te praten zonder dat de surveillant daar mij persoonlijk toestemming voor had gegeven. Ik vergat, overmand door de emoties van dat moment, mijn, volgens onze reglementen verplichte vingertje op te steken en sprak hem opgewonden aan met de help help vraag; “Broeder, mijn koffer staat - en mijn kleren liggen - niet op mijn chambrette?!!!!” Zonder antwoord te geven pakte hij, absoluut onverwachts, mij, met een verbeten uitdrukking op zijn gezicht, bij mijn oor en liep aan mijn oor trekkend, zonder een woord te zeggen, naar mijn chambarette nr. 79. Daar trok hij mij hard aan mijn oor naar beneden totdat ik op mijn knieën ging.
Ik werd nu compleet gek van woede. Toen hij mij los liet sprong ik op en vloog slaand en schoppend bovenop hem. Hij was eigenlijk niet zo heel groot of sterk waardoor hij, ten ogenschouwen van alle brave, hevig verschrikte toekijkende jongens, aardig wat moeite moest doen om mij fysiek tot bedaren te brengen. Broeder Bernulfus was op het rumoer toegesneld. Ik denk achteraf dat dit een geluk was. Dit was in de lange historie van dat internaat nog nooit gebeurd! Een gevoel van blijdschap overviel mij even toen ik mij realiseerde, dat dit incident ongetwijfeld nu de meest succesvolle en perfecte finale ontsnapping van dit internaat zou worden! Ik zou nu zeker een laatste rotschop naar Rotterdam krijgen, dacht ik. Evenzo dacht niet op de laatste plaats Broeder Sjors ditzelfde! Gemeenschappelijk belang zou kunnen verbroederen zonder onze wederzijdse afkeer.
Ik werd onmiddellijk verwijderd van de slaapzaal en moest wachten in de aangrenzende linnenkamer op de in allerijl opgeroepen broeder Overste. Hij was gebeld om zijn door Sjors en mij gehoopte finale oordeel uit te spreken! Bernulfus wist het ook niet meer wat te doen. Ik zag er gelukkig door mijn bloedneus behoorlijk gehavend uit voor het geval er standrechtelijk recht gesproken zou worden.
Het bleek dat Sjors ook enige zichtbare beschadigingen in zijn gezicht had overgehouden van mijn explosie. Het duurde heel lang en de jongens lagen al lang op bed, de lichten waren op nachtsterkte, toen broeder Overste plotseling voor mij stond. Ik had niet gehuild tijdens mijn aanval op Sjors. Wel schreeuwde ik in dolle drift, dat ik OOK naar huis wilde!!! Zeer onverwachts was broeder Overste niet boos op mij. Hij zei met zachte stem, dat mijn moeder hem had gebeld en het beter vond voor het gezin en voor mijn aanpassing op het internaat, dat ik deze 1ste vakantie maar eens mooi thuis moest overslaan!!!
“VOOR MIJN BESTWIL!!!!!” had mijn moeder nog tegen hem gezegd. Vanwege het heilig jaar zou mijn moeder 2 weken naar Rome gaan, bleek later met de Kerstvakantie. De 3 andere kinderen waren ondergebracht op het eldorado huis en bijgebouwen van haar broer, mijn peetoom. Zijn vrouw, mijn peettante vond mij een spookkind. Ik zou verkeerde invloed uitsralen op haar (oudere) kinderen. Dus ik nooit bij hun welkom.

Ik was mijn moeders “voor je bestwil” zo gaan haten!
Ik brulde het nu wel uit en, ondanks mijn heilig bedoelde voorgenomen stoere jongens imago tegenover mijn courgenootjes, liet ik nu ongeremd mijn wanhoop en mijn niet te verteren emotionele pijn de waarneembare vrije loop.
Broeder Overste, Br. Bernulfus en broeder Sylvester en broeder Sjors stonden met mij in de open linnenkamer van slaapzaal broeder Sylvester. Alle jongens op de slaapzaal konden mijn geklaag en geschreeuw van mijn wanhopig en zinloos verzet woordelijk horen.
Broeder Overste sloeg een arm om mij heen en probeerde mij te troosten. Hij beloofde dat ik het heel leuk zou krijgen wanneer ik met de Antilliaanse en Arubaanse jongens het weekje mee mocht gaan kamperen op ons landgoed “Boslust”, eigendom van ons internaat op de Wouwse Plantage. Want die jongens konden ook niet naar hun huis slechts voor een weekje helemaal naar hun familie overzee! "De jongens die morgen naar huis gaan, zullen dat mooi moeten missen," beloofde hij mij troostend. Ik kreeg zelfs een flesje sinas van de Overste om weer op verhaal te komen.
Broeder Sjors liet zich die avond niet meer zien.
Ik was nauwelijks drie maanden op Saint Louis en had al veel meer hoeken, gaten en valkuilen gezien, door- en overleefd dan knapen die daar al 5 jaar zaten.
Blijkbaar riep ik met mijn uitstraling extra emoties op zowel bij mijn moeder als bij de broeders zoals ook bij die non op mijn kleuterschool, die mij in een wachtkamertje op mijn kleuterschool opsloot en mij vergat naar huis te laten gaan. Het leek wel of er rond mij geen middenweg bestond. Het was kennelijk, mij haten of liefhebben, niets daartussen!
Welnu, Sjors haatte mij zoals hij dat nog geen ander kind ooit gedaan had!
Edoch…………………………..

Wederom dank voor het leveren van een indrukwekkende bijdrage Willem. Ook op andere pagina's reageerde ik al op jou, maar ik wilde je toch nog eens meegeven dat we deze reacties zeer waarderen. Heel goed en belangrijk dat deze verhalen zo bewaard blijven.

　
Met vrachtwagens vol overlevingsspullen vertrokken wij, de herfstvakantie-overblijvers naar ons landgoed “Boslust”.
Dat lag in de Wouwse Plantage, omgeving Bergen op Zoom en tegen de Belgische grens.
De jongens van de vakantieoverblijvers, welken niet terug naar hun families gegaan waren, kwamen uit onze (sub)tropische West of Oost waren kinderen van diplomaten in een te ver buitenland gestationeerd. De meeste van die vakantieoverblijvers waren al eerder op ‘hun’ Boslust geweest. Al hun uitgelaten enthousiasme had op mij onverwachts en gelukkig een aanstekelijk effect. Hoge verwachtingen in de main stream van hun meeslepende euforie.
De broeders, zelfs mijn grootste wederzijdse vijand broeder Sjors, maakten een ontspannen en ongewoon zeer vrolijke indruk. Er werden uit volle borst voor hen en de jongens kennelijk overbekende kampliedjes gezongen. Makkelijke meedeiners die je al na één keer horen kon meegalmen, Drie kwartier later reden we een open plek op, midden in een bos en heide omgeving.
2 lage houten gebouwen, onder dikke bomen zonder bladeren, stonden onbewogen op ons te wachten.
Het rook overal naar verbrand openhaardhout, hars en dennenappels. In de recreatieruimte stond centraal een grote openhaard, waar veel gekloofde stukken hout lagen neergekwakt. Het moest er kennelijk niet geordend uitzien. Hier geen internaats-discipline en dat voelde je direct! Geweldig, even die ongedwongenheid in die ons daarvoor uitnodigende natuur.
Alle voedsel voor ongeveer 50 hongerige monden voor 7 etmalen werd door iedereen naar de grote keuken uit de volgwagens gesleept. Ik MOEST niets, dus ik deed automatisch aan alles mee. In het gigantische, ijskoude slaapvertrek, met veel plafond- en architectonisch verantwoorde stutbalken, waren die, voor de ervaren Boslust-gangers als vanzelfsprekende stapelbedden, voor mij een nieuwe attractie. Een bovenbed werd mij aangewezen door een grote jongen. Ik moest mijn bed maar zelf even ‘opmaken’, hetgeen ook weer een nieuwe ervaring voor mij was! Geen dienstmeisjes hier, doch het kwam niet zo nauw of alles wel strak genoeg getrokken was.
Het leek wel of bijna iedereen een muziekinstrument had meegenomen en terwijl wij af en aan sjouwden met spullen, begonnen enkele oudere jongens te zingen en gitaar te spelen. Ik werd meteen vrolijk. Weggesleurd uit mijn sombere gedachten van verlaten en verraden te zijn door mijn vader en moeder, gedachten welke ik op het internaat maar niet los kon laten.
Het leek allemaal even op een geweldige droom. Die gezellige, ongedwongen en onbevreesde sfeer was overweldigend voor mij. Even geen angst voor de altijd op mij loerende broeder Sjors en m.n. mijn anonimiteit in deze uitbundige, blije groep vond ik een ongekende positieve cultuurshock. Zo zou je dus ook kunnen leven. Gewoon en ongezien meedraaien!
Er heerste een soort joviale en vanzelfsprekende groepsdiscipline en het leek of er geen direct absoluut gezag bestond in deze kinderkazerne van de onbezorgde, uitbundige lol, nu slechts allemaal drijvend op onze goede genen van huis uit. Geen opvoedkundig drammerig gemanipuleer, geknip en gescheer om ons naar brave Roomse volwassenen, zoals onze ouders, te moduleren. Gewoon blij en vrij in de spannende natuur.
De broeders waren onherkenbaar, gewoon sportief gekleed, zonder die strenge zwarte monnikenjurken met hun altijd rammelende rozenkrans om hun middel van hun gelofte van vermeende zuiverheid.
Er liepen twee vrolijk blaffende, maar zeer sociale herdershonden rond. Gewend om door iedereen geaaid en geknuffeld te worden reageerden ze niet persoonlijk herkenbaar op mijn vluchtige aaitjes in mijn poging om met hen vriendjes te worden. Zij deelden hun blije kwispelverbaal immers altijd met iedereen.
De grote kampkeuken werd onmiddellijk ingewijd en er stond meteen van alles te stomen en te pruttelen, een weergaloze eetlust opwekkende kooklucht verspreidend. Op het open terrein in het bos waren natuurlijk de onafscheidelijke goalpalen met het bijhorende geschreeuw van losse spelers, die geen bal konden weerstaan zonder er tegen te gaan doeltrappen.
Het was alleen maar plezier om mij heen en zonder uitzondering had iedereen het nu al geweldig naar zijn zin.
Na ons prima kampdiner, wars van zelfs alle basic etiketten, was het de gemeenschappelijk verplichte, chaotische afwas. Zingend en joelend en met natte handdoeken slaand hadden we de grootste lol onder het fluitje van discipline, als rem op onze soms al te grenzeloze gein. Na de afwas het Strategospel live in ons 82 hectaren eeuwenoude bos. Ik werd als kleinste de eervolle drager van de blauwe vlag! Daarmee kon ik, wanneer ik er geen barst aan zou vinden, heel eenvoudig het spel laten beëindigen door mij door willekeurig welke rooie vijand te laten aftikken.
Na ruim een uur geschreeuw en gevloek in de verte werd ergens in het bos het spel afgefloten en bleken wij, de blauwen, de vlag van de rode tegenpartij veroverd te hebben!
Ik had mij tijdens het spel verstopt aan de rand van het oude bos in een van de vele, ongeveer tien meter hoge dennenbomen. We waren met ongeveer 40 jongens van 8 tot 18 jaar. Ik was, als de 8 jarige, de jongste. Na mijn vader had ik slechts nóg een jongensheld. TARZAN!!
Daar wilde ik, wanneer ik later groot was, op lijken. Praten met de dieren en slingeren in de bomen met een mooie blonde, nauwelijks geklede vriendin, dát leek mij mijn paradijs op aarde, precies zoals in de film, welke we kort geleden in onze aula nog gezien hadden!
De jongens werden door een broeder van de grote cour eerst nauwkeurig geteld voor wij weer naar ons kamphuis mochten teruglopen. Ik zat nog steeds ongezien in die tien meter hoge dennenboom en had tijdens het spel uit verveling in afwachting wie het spel zou winnen bedacht wat Tarzan in mijn plaats in deze boomtop zou gedaan hebben.
Een half uur voordat het spel uitgespeeld was, zwiepte ik met de top van de grote den waarin ik zat naar de volgende. Wanneer ik flinke zwiepen met mijn top maakte en vlakbij de den naast mij uitkwam, sprong ik over en greep razendsnel die andere dennentop. En dat ging nog geweldig. Tijdens dat strategospel had een grote jongen van de tegenpartij mij boven in de bomen gehoord. Ik moest een blauwe band dragen en hij de rode, waardoor wij herkenbaar waren voor elkaar als iemand van elkaars tegenpartij. Met veel moeite tussen de takken turend, ontdekte hij mij in een boomtop. Hij was veel groter dan ik en riep zelfverzekerd, dat hij mij “had!!!!” Ik ‘moest’ naar beneden komen en mijn ‘spelleven’ aan hem geven in zijn hoop, dat hij hoger in rang was dan ik. Wanneer ik dat domweg gedaan zou hebben, hadden wij het spel onmiddellijk verloren, want ik was onze vlag! Iedereen van de tegenpartij kon, ongeacht zijn rang, de vlag van de tegenpartij pakken en ten gevolge daarvan; einde spel! Ik kwam dus niet en riep van mijn kant zelfverzekerd, dat hij mij maar moest zien te pakken om mij aan te tikken en hem mijn spel-rang duidelijk te maken!! Maar voor hem was de conclusie logisch, een kleintje, die zich in het spel alleen maar verstopt, moest de vlag van zijn tegenpartij zijn. Zonder zich te bedenken begon hij aan de klim van mijn boom. Die bomen zaten vol hars en hadden geen laaghangende takken. De stam was heel ruw met schors door de breekbare, grove bast die juist daar op veel plaatsen vol hars zat. Ik zat van bovenaf alles rustig naar zijn moeizame vorderingen te bekijken, want ik bleef denken, dat hij het toch niet zou halen tot mijn hoogte, mede vanwege zijn zware gewicht.
Hij zette echter stug door!
Ik begon, toen ik overtuigd was dat hij mij zeker zou gaan aantikken wanneer ik mijn nieuwe tarzan actie niet zou inzetten, te zwiepen en sprong nog net buiten zijn zicht door de dennentakken over naar de andere boom die minstens 2 meter naast onze boom stond. Hij zal gedacht hebben, dat ik met het laten bewegen van de boom hem van mij kon afschudden en hij ging onverstoorbaar door met klimmen. Ik zie nog steeds zijn verdwaasde uitdrukking, toen hij eindelijk buiten adem en onder de hars, die top bereikt had en totaal vertwijfeld hardop vloekend vaststelde, dat hij de “verkeerde” boom beklommen had......! Onophoudelijk vloekend liet hij tevergeefs zich traag en pijnlijk langs de lange stam zakken. Een voor mij onbeschrijflijk gevoel van overwinning op een veel grotere jongen overviel mij en maakte mij onmiddellijk mateloos overmoedig. Ik zwiepte en sprong van boom tot boom en mijn opwinding en zelfvertrouwen door mijn Tarzan zwiepsucces werd groter en groter............
Het spel was dus over en de jongens werden bijeen gefloten op een bosweg.
De broeders telden en hertelden de jongens en kwamen steeds weer één jongen tekort! Ik zag dat tussen de takken en hoorde de verwarring bij de leiding. Er werd nu toch echt 1 kind vermist! De jongens hingen wat verveeld met dat voor hen oninteressante gegeven te wachten en weer werd er ietwat driftig langdurig op het ‘voetbalfluitje van het gezag’ gefloten. Ik vond die verwarring wel grappig en tenslotte besloot ik mij aan iedereen op het kamp “even” onvergetelijk voor te stellen! Ik begon bijna in het zicht van alle wachtenden plotseling te zwiepen en sprong met steeds een keiharde Tarzan kreet van de ene grote den naar de andere. Dit schouwspel kon voor de brave toeschouwers volgens het burgerlijke en kostschool abc gewoon niet waar zijn. De broeders lieten versteend van schrik het even gebeuren en pas nadat zij waarschijnlijk door hadden, dat dit toch echt geen hallucinatie was, barstten zij uit in een paniekerig geschreeuw. Broeder “Fluit” deed er in het verbale tumult nog wat doorheen. Ik was voor hun ogen en hun latere verhalen al naar 10 bomen gesprongen ( dat waren er volgens mij slechts 4), toen ik argeloos door mijn overmoed van een hogere top naar een wat lagere dennentop sprong. Toen ik met de extra kracht van de zwiepsprongsnelheid, plus de zwaartekracht mezelf wilde vastklampen aan een van de dikke kruintakken, brak die ijskoud onmiddellijk met top en al af. In dat dennenbos waren talloze stronken van afgezaagde dennen met daaromheen de dikke veerkrachtige laag van de jarenlang afgevallen dennennaalden die blijkbaar nauwelijks helemaal vergingen. Ik kwam met een noodgang naar beneden en smakte op de grond, vlak naast een boomstronk! Ik had in een flits tijdens mijn val mezelf opgerold en kwam neer op mijn onderrug. Het meest ongelooflijke voor de toeschouwers was, dat ik met mijn handen strijkend over mijn onderrug opstond en naar de verbijsterde groep liep, alsof er helemaal niets gebeurd was. De gezag opeisende fluitbroeder stamelde tegen mij vermanende kreetjes enigszins in de ruimte waaruit ik net on-zachtzinnig geland was, “Dat mag jij niet meer doen, hoor!” Ik hoefde me daarna aan niemand meer voor te stellen. Met deze stomme actie was ik gelijk mijn net ontdekte gelukzalige anonimiteit kwijt! Het favoriete zoontje van zijn vader, die volgens hem best een beetje ondeugend mocht zijn en blijven, was weer met zijn idee fixe op de aarde terecht gekomen.
Ik wilde nooit opgaan in een kleurloos groepsgemiddelde. Het goed afgelopen stuntwerk gaf mij een geweldig gevoel, van binnen wel te verstaan, want mijn pijnlijke rug heeft mijn hele kampverblijf wel iets minder plezierig gemaakt. Mijn rug én ribben deden toch nog dagenlang pijn van die klap van de dennennaaldengrond en de meedogenloze zwaartekracht.

Tussen de twee, in elkaars verlengde liggende, Finse houten gebouwen bevond zich onze buiten overdekte wasplaats, bestaande uit ongeveer twintig wasbakken met alleen ijskoud vrieswater! De plasplé, vanwege de stank, overdag gelukkig open !!! plaspotten en tien douches, óók alleen met koud water, maakten onze sanitaire noodzaak vooral slaperig ‘s nachts niet erg uitnodigend! Er waren gelukkig gesloten buiten zittoiletten, waarbij je nu echter het risico liep met je billen aan de bril vast te vriezen.
Ik moest altijd 1x per nacht een plas doen. Daarvoor moest ik hier in november in mijn pyjamaatje en op mijn blote voeten naar het pikdonkere buiten!!!! toilet. Het was daar dan praktisch geheel onverlicht, op een piepklein nachtlampje na en...... ijskoud. Die donkere omgeving staarde mij de eerste nacht dreigend aan. Ik was altijd bang in situaties waarin ik geen overzicht meer had vanwaar het gevaar voor mij eventueel kon komen.
Ondanks mijn A en B zwemdiploma’s was ik bijvoorbeeld doodsbang in troebel diep natuurwater. Daarin nam mijn angstfantasie het van mijn werkelijkheidszin over en kon ik volledig in paniek raken bij het voelen van een aan de oppervlakte onzichtbare waterplant.
Het plassen gedurende die kampnachten, waarvoor ik eerst onder mijn warme deken uit moest kruipen, de ijzige kou van onze onverwarmde slaapruimte in, (want hier werd immers spartaans en neanderthalers gekampeerd!.) We hadden alleen een grote openhaard in het midden van onze sociale recreatieruimte, die praktisch uitgebrand was gedurende de nacht. Dát gedwongen plasjes ritueel, buiten in de barre vrieskou en in de onzekere, mij aanstarende, donkere en bedreigende niets van ons Spartaanse kamperen was voor mij de enige, pikdonkere traumatische ervaring.
Ik sloop dan tussen de haast onwerkelijk doodstil liggende, slapende jongens en broeders door, verliet onze muffe slaapbarak en kwam in de recreatie/eetruimte waar de open haard in het midden tussen de tafels en stoelen stond na te smeulen. Het openhaardhout gloeide nog wat ongeïnteresseerd na toen ik besloot om, i.p.v. naar het angstige “buitenplassen” te gaan, de smeulende haard een handje te helpen, door in die haard te plassen. Sissend doofde ik de laatste rode gloed. Deze Amy Groskamp-ten Have tergende en bedenkelijke ‘Tarzan’ scène van mij is op ons kamp gelukkig nooit onthuld. Wel was ’s ochtends een veel gestelde vraag, waarom die haard zo apart rook?!
Het was op het kampement iedere dag wild spannend en nieuw voor mij en daarom voegde ik mij naadloos in de stroom der ongeremde vreugde van onze jeugd in de pure natuur.
Iedereen was aardig tegen mij, ZELFS!! broeder Sjors! Ik vond het prachtig wanneer mensen mij grappig vonden. Zo bleef ik de straffen voor mijn originele grappen voor lief nemen. Ook dat was ik zo gewend.
Ongemerkt was dan ook weer, helaas veel te snel, de laatste, vólle dag van ons 7 daagse Boslustkamp in zicht gekomen.
Opvallend uitgelaten waren de jongens al die laatste kampvakantie ochtend tijdens het ontbijt, met name die jongens, welke al vaker met de broeders mee waren geweest naar Boslust.
Feitelijk was Boslust een groot landgoed met een villa, bedoeld als het vakantiehuis voor de onderwijsbroeders, met hun geloften van armoede, van ons internaat. Het lag praktisch tegen de Belgische grens, denk ik. Dat bleek pas de laatste avond/nacht definitief zo inderdaad te kloppen!
(In die tijd werd er nog veel gesmokkeld tussen België en Nederland, hoorde ik later vertellen. Ik had geen idee wat er gesmokkeld werd, maar gesmokkeld werd er, zelfs binnen de Benelux!! Kennelijk kon daar goed aan verdiend worden.)
De hele dag werd door de oudere jongens enthousiast gesproken over het nog komende hoogtepunt van onze kampvakantie.
We zouden in onze laatste kampnacht “het” nachtspel gaan spelen en dat beloofde hét spannendst van de hele kampvakantie te worden.
Hun ongeremde enthousiasme kon mij nauwelijks overtuigen van een leuk spel in die ijskoude, donkere bos-nacht in ‘t vooruitzicht.
Na ons laatste avondmaal rond 20.00 uur was het al pikdonker en steenkoud vanwege een stevige novembervorst. We werden in groepen verdeeld. Ik werd als jongste en kleinste speciaal onder de hoede van broeder Sjors genomen. Ook een andere kleine jongen uit mijn klas liep aan zijn andere hand de onheilspellende nacht tegemoet het afscheidsspel in. Ik had, geblokkeerd door mijn weerzin voor alles wat die nacht mogelijk komen ging in mijn angstfantasie, niet geluisterd naar de uitleg van de spelregels. Ik voelde tegen zeker weten in dat er iets heel bedreigends zou gebeuren. Maar wat wist ik niet.
Totaal onwetend van wat er te gebeuren stond. Dat feit van mijn spelregelonkunde bleek van geen enkele betekenis voor het slagen van het nachtspel voor de rest. Het vroor dat het kraakte en ik kreeg, door mij ongewild, veel te grote laarzen aan. Er werden stinkende petroleumlampen uitgedeeld en wij gingen ‘onverschrokken’ de totale duister in. Ik hield de hand van Sjors stevig vast. Het leek alsof ik bij mijn volle bewustzijn en verstand in een vreemde en onverklaarbare droom terecht gekomen was.
Na eindeloos lopen over zandpaden met onverwachtse kuilen en spekglad bevroren plassen, vaak struikelend over onzichtbare stronken in het donker, hoorden we plotseling vlak bij ons een ijzig geschreeuw. Het vervolgens losgebarsten getier en gevloek leek mij nou niet helemaal bij een katholieke jongenskostschool passen en al helemaal niet met de religieuze broeders erbij. Er werd om ons heen door onbekende, grote mannen heen en weer gerend. Zij schreeuwden en tierden razend naar elkaar met zaklampen flitsend waardoor we zagen dat zij niet in ons spel hoorden.
Ik begreep onmiddellijk, dat dit zeker geen onderdeel van ons bedoelde spel kon zijn, ondanks mijn kennis dat ik totaal van de spelregels onwetend was.
Tot mijn ontzetting toonde plotseling ook broeder Sjors zich nerveus, angstig en onzeker. De sfeer in dat pikdonkere bos was overdonderend en zeer beangstigend. Er werd zwaar geblaft door grote honden aan hun blafgeluid te horen, en plotseling, vlak bij ons werd er geschoten???!!!??? Broeder Sjors had zijn petroleumlamp, op luide commando’s van mannenstemmen uit het donker, ook gedoofd en drukte ons hardhandig, maar bezorgd, plat op de bevroren zandgrond langs het bospad. Dat deed hijzelf ook languit op de bevroren grond.
Het bleek later, dat wij met ons spel ongewild midden in een door de douane opgejaagde smokkelaarsbende waren terecht gekomen. Of die smokkelaars en douane te midden van ons spel.
Mannen in uniformen met zaklampen en agressief blaffende honden aan de lijn snauwden broeder Sjors toe, hier met die kinderen zo snel mogelijk weg te gaan. Ik hoorde in de verte ook grote jongens met paniekstemmen van alles schreeuwen. “Die petroleumlampen moesten uit, allemaal!!!” werd er weer ergens geschreeuwd. Dat betekende bijna op de tast in deze gespannen sfeer onze weg naar ons kamp zien terug te vinden!
Het spel had die nacht een totaal ander hoogtepunt gekregen dan de spelregels de spelers beloofden.
Zeer opgewonden bleken later de andere broeders en jongens die smokkelbende met hun boevenvakjargon over zich heen gehad te hebben.
Snel allemaal terug op ons kamp werden die hele verdere avond de kersverse verhalen uitvoerig, echter door ieders eigen bril, herbeleefd, bekeken en besproken waarbij hun subjectieve opwinding zelfs ook bij de broeders de boventoon voerde.
Ik piekerde er niet over om voor zelfs een stampvolle vrachtwagen met roomijsjes van Jamin mijn laatste sanitaire nachtruststop in onze beschikbare buitentoiletten te deponeren.
Het sluimerende openhaardvuur moest het weer sissend en dampend ontgelden.
Toen, de volgende dag terug op ons internaat, het leger van de arriverende thuisvaarders zich weer op de cour mengden tussen, in verhouding enkele kampeerders, vond ik het leuk om te zien, dat de meeste thuisgangers graag met ons mee waren geweest i.p.v. bij hun overbekende mamma’s pappot te hebben aangezeten en hun eeuwige opvoedkundige preken te moeten aanhoren al was het altijd zgn. “voor hun eigen bestwil”...... Zo werd het ook plagend geschertst door de broeders, als een soort stoere troost voor de “thuisovergevoeligen” onder de koene kampeerders, ‘zoals’ ik!

Wat een geweldig verhaal. Mijn complimenten. Wat een mooie pen heeft u. Bent u schrijver? Uw stijl verraadt dat. Ik ben benieuwd naar meer. Ook van anderen die zich nog zaken zo goed kunnen herinneren. Klim in de pen mensen, hier - op deze mooie site -wordt geschiedenis geschreven...

Waar blijven de nog levende 80ers met ook hun herinneringen aan die tijd van Oudenbosch? Moeten er toch nog velen zijn? Ik dacht dat de oud leerlingen uit die tijd en met name uit mijn klassen van ruim 30 leerlingen via mijn geschreven herinneringen toch genoeg "oh ja's" zouden hebben
na het lezen van mijn dagboeken uit die tijd? Ben ik dan zo'n uitzondering, omdat ik alle échte verhalen uit die tijd zo graag lees?

Weet iemand met een Saint Louis Oudenbosch verleden waar we uit ons toenmalige schoolblad kunnen lezen?
De "Klaroen" was een begrip voor iedere leerling destijds om te lezen. Daarin lazen we veel leuke verhalen van en over bijzonder ongewone en alledaagse kostschool wetenswaardigheden.

Patrick Chatelion Counet, auteur van een kritisch boek over de commissie-Deetman die het kindermisbruik binnen de Nederlandse rooms-katholieke kerk onderzocht. Zo zouden de misbruikcijfers die Deetman publiceerde ‘overdreven’ zijn. “Er is aangeklaagden veel onrecht aangedaan.”
Alle leden van die commissie waren onafhankelijk, universiteit afgestudeerde experts die zeer geschikt waren een RKK onafhankelijke conclusie te formuleren. Nee Patrick, mijn handen heb je idd met dit boek niet op elkaar gekregen. Hoeveel invloed heeft van Dam hierin gehad? Ik 'hoor' hem tussen de zinnen door souffleren.

Beste Wim,
Graag heb ik altijd je verhalen gelezen, maar begrijp nu niet goed hoe ik de laatste zin behoor te lezen. Wat hoorde je van Dam souffleren? Verdedigt hij zijn vele goede broeders? Volgens mij wel en dat mag toch zeker ?
Een oude tachtiger. 1945-1949 op St Louis (Mulo)

Beste Piet,

Natuurlijk mag hij dat zolang hij zich beperkt tot hoe triest het voor de onschuldige brave broeders is geconfronteerd te worden met zoveel volstrekt onoorbaars als zich te hebben vergrepen aan weerloze en onschuldige jongetjes. Doch ik maakte mee dat toen ik door een goede vriend, wie zelf drs psycholoog was, bijna onder druk werd gezet om af te rekenen met mijn gruwelijke ervaringen, door een aanklacht in te dienen tegen die broeder, ging van Dam mijn eerlijkheid in twijfels trekken om een absoluut schuldige tegen de feiten in te verdedigen. Pas toen ik in Utrecht voor de waarheidsbevinding commissie stond kwam voor mij de zin om door te gaan tegen zijn klerikale overwicht. Ik bleek genoeg identieke steungetuigen te hebben die zich net als ik gemeld hadden. Voor mij stond toen vast dat mijn argwaan waarmee ik naar die zitting van de commissie in Utrecht reed, volkomen ongegrond was. Zij waren duidelijk onafhankelijk en bemand door psychologen, pedagogen, orthopedagogen, kinder psychiaters en als voorzitter geleid door een bekende rechter. Zij worden in hun integriteit door Patrick aangevallen. Ik had en heb ook zeer te doen met de brave Broeder Policarpers en de vele mij onbekende andere van het goede hout gesneden religieuzen. Maar Piet, dat heb ik in mijn voorgaande schrijven toch hopelijk wel laten blijken? Patrick slaat echter verdacht door naar de verdediging van de daders. De provinciaal Jezuïet gaf eerlijk in de Zembla uitzending toe dat hij en alle betrokken oversten door de regisseurs van de excuuscommissie onder druk gezet werden door coûte que coûte met valse argumenten de tegenaanval in te zetten. Daar schaamde de Provinciaal s.j. zich voor en was (volgens eigen zeggen) daar bepaald niet trots op! Patrick is met zijn boek voor mij duidelijk weer op die onterechte relativerende toer nadat hijzelf weinig hinder had ondervonden van zijn seksuele ervaring op 12 jarige leeftijd op zijn sportclub. Hoe dwaas is het niet om zijn beleving als gangbare maatstaf te gebruiken tegen al die kinderen die wel hun hele leven zeer zwaar gebukt zijn gegaan doordat hun onschuld misbruikt werd door een religieus met gezag.
Wat denk jij nu hierover Piet?
Heb je het boek helemaal gelezen?

( -1949! ) Dan heb jij nog meegemaakt, dat de oude, blinde broeder Vitus op de onbewaakte spoorovergang in de broeders tuin bij zijn oversteek dodelijk gegrepen werd door een sneltrein op hoge snelheid?
Ik kwam als 8 jarige in 1950 daar en ergens in het voorjaar van 1951 werd zijn dramatische dood, op de broeders bekende wijze, plechtig herdacht in de tuin voor de Maria grot.)

Tegen mijn verwachting werd ik de volgende dag niet naar het internaat gebracht. Ik moest maar gewoon, zoals ik gekomen was, de trein naar Oudenbosch nemen. Met bloedend hart nam ik weer afscheid van ons gezin, de meisjes en vooral van onze hond Persie en sjouwde mijn zware koffer als 8 jarige weer alleen naar het station, het voorportaal van de hel, tot de grote vakantie.
Ik had geld gekregen voor het treinkaartje en zakgeld tot de grote vakantie. Daar ging ik weer…., weg van alles wat mij tot in het diepst van mijn ziel vertrouwd was. Hoe weinig de warmte thuis ook was, het gaf mij een gevoel van de oeroorsprong van mijn bestaan en mijn toekomst. Die lag bij mij thuis en niet in die kolkende, brullende massa, schuimend van onbegrip en koud van mijn afkeer.
“Voor je eigen bestwil!” was altijd Moeder’s valse voorspiegeling die in werkelijkheid ten doel stelde haar eigen rust en gemakzucht te bewaren, meer niet. Wanneer een moeder van nature zuiver van haar kinderen houdt, was het toch ondenkbaar om haar eigen 9 maanden gedragen en pijnlijk verkregen vlees en bloed, aan anderen over te laten, welke waarden en normen voor zijn geestelijke ontwikkeling worden bijgebracht? Is dit niet de kern van alle problemen rond de oorzaak van een stuurloos kind? Een kind voelt onbewust feilloos wanneer het gewild was of niet!
Stel je voor, in februari 1941 werd ik verwekt. Midden in een uitzichtloze bezetting van de weerzinwekkende, hysterische Duitse overheerser met de meest absurde en beangstigende ideologieën! De toekomst van ons volk en onze cultuur stonden voortdurend op losse schroeven, onze economie was een onzekere factor in een zich steeds dramatischer ontwikkelende wereldoorlog! Op 5 augustus 1944, Moeder’s verjaardag, bracht zij verwachtingsvol(?) mijn enige zus ter aarde. 2 kinderen midden in een tweede Wereldoorlog zonder enig uitzicht op een toekomst! Planning of gewoon doen wat er subcultuur gebonden verwacht werd?!
Probeer mij niet wijs te maken dat hier sprake was van een ordentelijke gezinsplanning. Of ik een simpelweg logisch gevolg was van het verwachtingspatroon van die tijd is natuurlijk nooit ter discussie gesteld door mijn ouders. Iedere persoonlijke, emotionele confrontatie gingen zij tot hun stoffelijke afscheid uit de weg in hun generatie.
Daar hielden wij ons aan zonder dat wij impliciet erop gewezen werden. Communicatie taboes waren kenmerkend voor een overgroot deel van mijn generatie. Niet zeuren, geen vragen stellen, wij weten wat goed voor je is en jij hoeft het alleen maar te doen!
Niettemin,…………….ik was er!!!, en moest daarom er grotendeels zelf maar wat van maken. Onbewust hadden deze beschreven gedachten zich in mij vast genesteld. Op die leeftijd, zo duidelijk afgewezen, voelde ik mij vaak eenzaam. Gek genoeg bleef ik, tegen mijn vermoedens van onbemind te zijn in, hopen op erkenning van ook een waardevol en liefdewaardig mens te zijn. Zou dat ooit gebeuren?
In de boemeltrein Amsterdam - Roosendaal zat, komende uit Amsterdam, mijn klasgenoot Stefan Versluis. Hij was een vriendelijk mannetje met altijd een vermoeiende glimlach op zijn gezicht. We reisden samen naar het internaat terwijl ik druk vertelde over mijn vakantie en hij altijd braaf luisterde. Toen onze trein een uur later het Oudenbosch stationnetje opreed, kreeg ik weer die rotpijn in mijn maag.
Waarom bleven we niet gewoon zitten? Ik had geld genoeg om naar Parijs door te reizen!
Te laat! Ik werd willoos meegezogen in de vanzelfsprekende pas van de verwachting van ons geforceerde, onvermijdelijke, gezamenlijke lot! De trein reed na een schelle fluit, langzaam zijn snelheid opbouwend, door naar zijn eindbestemming. Het laatste geluid wat ik associeerde met het vrije bestaan stierf langzaam weg in de verwachtingsvolle verte. Die verte zou ik mij ooit eigen maken! Dat wist ik zeker!
Het viel mij op, dat we zomaar zonder kaartje af te geven het stationnetje konden verlaten. In een ongeregelde optocht liepen wij geprogrammeerd vrijwillig, genummerde tamme veroordeelden van het internaatsleven, het nieuw gedisciplineerde, laatste trimester tegemoet. Iedere stap deed mij pijn en bij het zien van onze kapeltoren, hoe mooi ook, fluisterde de duivel mij zachtjes toe:
”Weg wezen, jij! Ga gewoon terug naar je moeder! Als jij je best blijft doen zoals je de laatste tijd van je vakantie gedaan hebt, zal zij je zeker thuis houden net zoals je broers en zusje!”
Ik liep automatisch in de groep mee het hoofdgebouw, met die bekende rare luchtjes van sigaren en zeep, binnen, weerloos in het te diep uitgesleten pad, het tranendal van het zinloze verzet. Het werd tijd dat ik leerde vliegen! Vliegen zoals de vogels, op eigen kracht, van boom naar boom en van nest naar nest, over bergen en oceanen, de wereld rond zonder uitleg of toestemming! Jah, dat was het! Was ik maar een vogel!
Doodziek van verdriet, in mijn machteloos verzet, stond ik weer te midden van het rumoer van die onpersoonlijke, stomme en mij niets zeggende massa.
Mijn nummer was en bleef onverbiddelijk 449!
Ik telde niet mee, alleen op papier. Een jonge populaire broeder, die ik vaak zag lopen vroeg mij al passerend, of ik een fijne vakantie gehad had. Ik antwoordde brutaal en uitdagend,” half vier!” Hij liep gewoon door, want mijn antwoord deed er gewoon niet toe! Leuk voor zijn eigen egootje om daardoor te denken bij iedereen populair te zijn.
Ik was niet meer dan de tijdelijke eigenaar van een plaats in de kapel, een plaats in de klas, een plaats in de refter en mijn piep kleine chambrette, mét eigen po op een grote slaapzaal! Verder bleef ik denken, dat broeder Sjors God iedere nacht smeekte, om mij zo spoedig mogelijk in een visgraat te laten stikken o.i.d.. Wanneer zijn blikken konden doden was ik er al lang niet meer geweest.
Wat was ik het zat!!! Het nieuwe trimester moest nog beginnen, maar gelukkig het laatste van dit schooljaar!
We werden weer tot de onverbiddelijke discipline van onze cour gebracht en tijdens de eerste nacht, terug in dit kinderasiel, stond mijn plan als een rots!
Weg wezen!!!! Als God geen mededogen met mij heeft, ga ik gewoon eens kijken wat die boze duivel voor mij in de aanbieding heeft. Logisch toch?
Tijdens de volgende ochtendrecreatie fluisterde ik Stefan in zijn oor, dat we samen er vandoor zouden gaan!!!!
Waarom met hem? Wel, ik dacht,…… wanneer wij met zijn tweeën waren weggelopen, zou het feit minder zwaar op mijn conto wegen, dan wanneer ik wéér alleen er vandoor ging, zodra het onverhoopt niet goed zou aflopen! Ik zou ook een beetje meeliften op de goodwill van zijn gouden kaarten!
Stefan keek mij verschrikt aan en fluisterde angstig, dat hij dan die maand geen gouden kaart zou krijgen! Ik verzekerde hem, wetende dat hij altijd ook veel last van heimwee had, dat zijn moeder hem, na dit avontuur, om op zijn 8ste jaar alleen met de trein terug te keren naar zijn onmisbare moederschoot, met tranen in haar warme ogen tegen haar hart zou drukken en hem om vergeving zou smeken voor hetgeen zij hem, onwetend van zijn verdriet, had aangedaan! Hij keek mij, zowaar zonder glimlach, hoopvol aan, slikte een paar keer en stamelde, dat hij het wel wilde, maar niet zo erg durfde! Ik sprong verbaal in mijn hoogste versnelling en overspoelde hem met (ook mijn) hoopvolle verwachtingen en, dat in tijd van oorlog aan niemand in de ondergrondse gevraagd werd tijdens een actie van het doodseskader, óf hij misschien wel durfde!
Doen!!!
Hij vroeg hoe ik het gedacht had.

Na het middageten stonden wij bij de achterdeur van onze cour. Nadat ik het risico ter plekke ingeschatte en aanvaardbaar laag bevond, opende ik de, nooit door ons geopende deur, gaf Stefan een zetje en sloot de deur, maar nu aan de “vrije” kant. Meteen voelde ik mij verlost van die verpletterende dwaze disciplines opgelegd door die geslachtloze zwartjurken met hun blaasfluitje in de gebiedende aanslag.
Stefan liep motorisch gestoord, alsof hij in zijn broek gepoept had, naast mij. We waren nu in onze enorme tuin waarin wij altijd alleen onder begeleiding in groepsverband wandelden. Ik wist precies, hoe we van ons internaatterrein konden ontsnappen met de minste kans gesnapt te worden. Stefan liep gehypnotiseerd door mij achter mij aan, gelukkig zonder te mekkeren. Even later haalde ik demonstratief breedvoerig diep adem en vroeg, even stil staand, of hij dat ook wilde doen. Ik voelde de vrijheid zelfs in mijn longen! Wat een intens en gratis geluk!
Ik bedacht me, dat wij, die twee keer dat we met de trein naar huis waren geweest, om 10 minuten over half van ons stationnetje vertrokken. Ik wist natuurlijk niet zeker of die trein ieder uur rond die tijd zou komen. Later bleek, dat wij geluk hadden. De boemeltrein was de enige trein die op ons stationnetje eens per twee uur stopte. Wij stonden om 13.30hr op het station van Oudenbosch. (Onze lessen waren begonnen en wij zouden gemist worden) We waren niet gecontroleerd op een treinkaartje, want wij konden ook wel iemand komen ophalen. Dat had ik zo ingeschat. De enige knelpunten waren; de controleur tijdens de rit en wanneer je in Rotterdam het station wilde verlaten, moest je door een soort nauwe koeiendrijver om je treinkaartje af te geven aan een bepette NS-rakker, die daar nog genoeg geld voor kreeg om zijn nazaten en levensgezellin in leven te houden. Door zijn pet kon ik de hoogte van zijn voorhoofd niet zien. Ik veronderstelde dat, VOOR hij onder die pet goed en wel zou beseffen wat er gebeurde, om vervolgens na zijn juiste conclusie daadwerkelijk tot een achtervolging over te gaan van een kaartjesloze kleine vluchteling, ik al lang thuis zou zijn. Want rennen zonder koffers kon ik!
Om precies 13.38hr reed de trein met de gelukzalige borden aan de zijkanten van onze einddoelen, Rotterdam-Amsterdam, ons perronetje op. Wij stapten in en niemand stapte uit. Weg! Heerlijk! Ik leef! Ik beslis! Ik doe! God, vandaag hou ik van U!
Maar U ook van mij?
We gingen in de praktisch lege trein aan het raam zitten.
Stefan begon te huilen!
Ik had aan bijna alles gedacht maar dit had ik niet in onze risicofactoren meegenomen.
Ik begon hem uit te schelden voor lafaard en papkindje!
Zinloos!!!
Wat zag hij er dom uit met die huilbek! Hij was kennelijk uit mijn hypnose ontwaakt!
Wat ik ook probeerde en in welke versnelling ik hem ook aansprak….., het bleef tevergeefs! De trein schoof met piepende remblokken op het ijzer het station ZEVENBERGEN op! Een soort opvoedkundige juffrouw Ooievaar stapte binnen en zag meteen mijn hartverscheurende, weke medevluchteling huilen. Ongevraagd en door mij ongewild zeeg “tante betweetster” neer naast het slachtoffer. Slachtoffer van zijn eigen lafheid! Ze begon zich met ons onmiddellijk, intens te bemoeien. Ze vroeg mij het hemd van mijn lijf. Ik antwoordde niet en keek quasi geïnteresseerd naar buiten. Toen beet zij zich vast in het weke vlees van de zielenpoot die zijn huilen toen pas écht de vrije loop liet. Ik zat tegenover die twee toen ik in de verte de controleur zag aankomen met zijn kaartjes knipper in zijn vakkundige hand.
Zonder te aarzelen dook ik onder de zeer stoffige bank.
De “Juffrouw Ooievaar” begreep meteen, dat er meer aan de hand was dan alleen maar een huilend jongetje van 8jaar met een vriendje op weg naar zijn moeder in Amsterdam! Dat was tot nu toe alles wat zij vanaf Zevenbergen had weten te vertalen uit het snikkende mannetje naast haar.
Ondanks mijn allergie voor stof kon ik gelukkig een niesbui voorkomen door mijn shirtje voor mijn neus te houden bij het inademen. Juffrouw Ooievaar had zich nu helemaal over de huilebalk ontfermd, toen de conducteur naar hun kaartjes vroeg. Zij loog door glashard te vertellen, dat zij zijn kaartje waarschijnlijk verloren had toen ze naar het toilet ging. De man met pet trapte erin, nadat zij hem plechtig beloofde in Amsterdam weer een kaartje voor hem te zullen kopen. Een spontane borstvoeding van haar ontbrak er nog maar aan. Wat was in Nederland het leven toen nog lief hè?
Nadat de man in functie buiten mijn gehoorbereik was, kwam ik, smerig van het stof tevoorschijn. Ik had de kinderredster niet verteld, dat ik slechts tot Rotterdam in haar gezelschap zou figureren.
Zij wilde nu wel eens precies weten, hoe alles in elkaar stak! Ze ging er eens extra goed voor zitten.
Ze beloofde ons niet te vermoorden, met een rare glimlach op haar a-sexuele, besnorde nonnenkop, wanneer wij ons gemeenschappelijke geheim van A tot Z met haar te lange neus zouden delen.
We reden Rotterdam CS binnen en ik was nog verre van bereid om deze bemoeial te antwoorden op haar indiscrete vragen. Ik hield haar aan het lijntje en Stefan stond gelukkig nog steeds in zijn hoogste snikversnelling, waardoor hij nog niet in een verstaanbare tekst van wal kon steken. De van haar geleende, kanten zakdoek was al aardig doordrenkt met zijn verdrietvocht, zag ik vanuit mijn ooghoeken, want ik kon hem in deze slappe vertoning niet meer aanZIEN!! Zij had teder haar arm om dit trieste schepseltje geslagen en geërgerd keek zij mij aan en dreigde me aan de kinderpolitie te overhandigen, wanneer ik haar niet eindelijk eens zou vertellen wat er loos was. Ik viel buiten haar opwelling van onstuitbare moederliefde, die Stefan willig over zich heen liet komen. Hij had inmiddels zijn hoofd in haar grote boezem begraven.
PS,
wat kunnen kinderen hard zijn, vind ik nu!
Rotterdam DP!!!!
Ik bleef rustig zitten totdat de trein doodstil stond, wat ik nooit kon opbrengen in mijn normale omstandigheden. Toen de trein niet meer bewoog nam ik een, voor haar volkomen onverwachte, spurt de trein uit. Zij bleef bij haar pas veroverde kinderspeeltje en liet mij, zonder actie te ondernemen gaan. De pettenman in het glazenkooitje ontving van de snel doorlopende reizigers nauwkeurig ieder kaartje. Ik was snel aan de beurt en pas toen de reiziger voor mij mijn vluchtweg niet meer blokkeerde, rende ik alsof ik door broeder Sjors achtervolgd werd, de wandelende, fietsende en autorijdende wereld in op zo’n manier, waar menig ouder een hartverlamming van gekregen zou hebben wanneer hun kind zo voor en tussen de rijdende auto’s door zou rennen. Toen ik buiten adem omkeek was er niemand in een run achter mij aangekomen.
Vervuld van twijfelende hoop liep ik naar ons huis, wat mij zo vertrouwd aankeek. Ik belde aan en verwachtte, buiten alle werkelijke proporties, dat mijn moeder mij dolgelukkig, voor altijd in haar armen zou sluiten met een of andere gevoelige tekst van spijt, over het mij aangedane. Een meisje deed zoals gewoonlijk open. Ze keek mij aan of ze een geestverschijning had. Moeder was in haar slaapkamer met haar dagelijkse rituele ditten en datten bezig toen het meisje mij bij haar aankondigde. Ik stond in blijde afwachting, ietwat ongewoon bescheiden, beneden te wachten op onze liefdevolle omhelzing.
Moeder kwam met een van woede vertrokken gezicht naar beneden gerend, trok mij aan mijn haar de salon in en gebood mij te zwijgen!!! Ze greep onmiddellijk de telefoon en begon haar halve, thuis aanwezige, familie te bellen om te vragen wat zij hier nu weer mee aan moest. Zij beweerde zeker te weten, dat het internaat nu echt de stekker eruit zou trekken na mijn tweede ontsnapping van dit schooljaar. "Vooral die goedwillende broeder Overste zal teleurgesteld zijn wanneer hij erachter komt!", riep Moeder.
Ik was radeloos!
Thuis niet welkom en terug naar een niet te voorspellen, doffe ellende in het verschiet?!!! Moeder belde op advies van de boze tante Johanna met de Ford Fairlane, broeder Overste. Hij wist het natuurlijk al lang, want ik was waarschijnlijk een halve minuut na mijn vertrek als vermist bij hem gemeld. Het leek wel of hij blij was, dat ik thuis was en niet spoorloos. Ik hoorde Moeder bezweren, dat ik alleen was en er geen andere jongen in mijn gezelschap was! Moeder was lange tijd stil naar de Overste aan het luisteren. In een vriendelijke sfeer werd het gesprek met hem beëindigd.
Ik moest meteen in haar VW cabrio plaatsnemen en vooral mijn mond dicht houden!! (Wat je noemt een prima communicatie tussen een liefhebbende moeder en haar zoontje.)
Met haar opgepoetste sex-appeal en een fraaie voorjaars robe, stoven wij richting Oudenbosch! Moeder reed met plakgas over de Afsluitdijk en waar maar mogelijk. Er werd geen woord gesproken en ik realiseerde mij ineens, dat ik vanaf mijn thuiskomst nog geen EEN woord tegen haar gezegd had.
Aangekomen liepen we in hoog tempo naar mijn cour waar broeder Sjors ons al door het raam had zien aankomen. Toen we in onze gang binnen liepen en net de deur achter ons in het slot viel, kwam broeder Sjors met een spierwitte en angstaanjagende uitdrukking op zijn gezicht op ons afgestruind. Voor er iets gezegd werd gaf hij mij zo hard hij kon een slag met zijn platte hand in mijn gezicht. Misschien had mijn moeder wel medelijden met HEM .……maar blijkbaar zeker niet met mij! Hier gebeurde een van de ergste emotionele incidenten uit mijn jeugd. Mijn moeder zou volgens mijn en haar natuurgevoelens mij in bescherming genomen moeten hebben tegen een aanval van een vreemde, op haar eigen vlees en bloed. Niets van dit alles! Zonder afscheid te mogen nemen moest ik onmiddellijk de trap van onze slaapzaal op en naar mijn chambrette! Ik huilde nooit tijdens of nadat ik geslagen werd. Toen ik op mijn bed ging zitten en overdacht wat er zojuist gebeurd was, in schrille tegenstelling tot mijn verwachtingen van die middag om 13.40hr, toen onze hoopvolle, bezegelde vrijheid in zicht kwam, barstte ik in een wanhopige huilbui uit. Ik besefte nu definitief dat ik van niemand op deze wereld iets te verwachten had.
Ik had nu ook definitief helemaal geen moeder meer, zelfs niet meer in mijn onzinnige, geromantiseerde fantasie.

Ik kan me helemaal vinden in jouw verhaal

ZOON ZIE DAAR UW MOEDER. MOEDER ZIE DAAR UW ZOON

Ik heb erg genoten van dit verhaal. Geen zin die niet boeit. U heeft een opvallend schrijverstalent. Hoop dat veel mensen dit gaan lezen en het nadien ook zeer de moeite waard vinden vanwege het verbluffende en scherp gesneden tijdsbeeld.

Beste mensen,
Zijn er mensen geïnteresseerd in het 345 pagina's dikke boekwerk (zie foto):
Tussen Windvaan en Koepel,
vertelsels over de Congregatie van SAINT LOUIS,
1840-1940 (2e druk),
Uitgave van Ten Hagen's drukkerij en uitg.-mij, Den Haag.
Via lauranwijffels@hotmail.com kunnen zij contact met mij opnemen.
Met vriendelijke groeten,
Lauran Wijffels,

1966-67 zesde klas
1967-69 eerste 2 jaar Mavo
Ik heb erg genoten van al die mooie verhalen over jullie tijden doorgebracht op Saint Louis.
Wat ik jammer vind is dat velen niet de jaren van hun verblijf vermelden.
Persoonlijk heb ik er goede herinneringen aan alhoewel aflopende.
Omdat ik niet over ging naar de 3de klas van de Mavo heb ik mijn fiets gepakt en naar huis, Boxtel, gefietst.
Thuis aangekomen heb ik gezegd: ik ga er niet meer naar terug!
Ik zou graag wat foto's willen plaatsen als iemand me zou kunnen vertellen hoe dat moet.
Groetjes,
Joost THEUNIS

Hallo Joost, dank voor je bericht en het compliment aan de oud-leerlingen die hier hebben gereageerd. Foto's kun je sturen naar info@bhic.nl o.v.v. internaat Saint Louis. Ik plaats ze dan hier, bij de andere foto's. Bijschriften voor de foto's kun je ook in de mail zetten. En vertel nog eens verder over je kostschooljaren als je wilt.

Boek Tussen Windvaan en Koepel, vertelsels over de Congregatie van SAINT LOUIS’ is inmiddels verkocht.

Hoe bizar onze pijn uit ons verleden, op latere leeftijd overpeinzend, zo zinvol en vruchtbaar geweest kan zijn.
Eenmaal de 70 gepasseerd besef je, dat je zorgen maken over je toekomst een overgave is aan gebrek aan realiteitszin.
Immers je hebt geen of steeds mindere hoopvolle toekomst meer waar je je enthousiast aan kan optrekken. Je gaat steeds vaker je hoogtepunten en dieptepunten uit je verleden bekijken en scherper en waar nodig eerlijker analyseren.
Zo kun je tot uiterst verrassende conclusies komen welke je 20 jaar geleden niet voor mogelijk gehouden zou hebben. Zo blijf ik onveranderd de drama's zien en voelen, echter daarnaast zie ik steeds meer positieve gevolgen na het overwinnen van al mijn ontwikkelings fases gebonden frustraties en slapeloze nachten destijds. Mijn 4 jaar Oudenbosch kwelling en zo beleefde kruisweg heeft mij ook oneindig veel geleerd. Te beginnen met nooit meer te generaliseren van groepen mensen. Niet jezelf blindstaren op negatieve vooroordelen, en vooral te leren om ruimte over te houden voor enige twijfel bij al je "zeker weten" meningen.
Ik heb geleerd dat alles wat zus of zo lijkt, helemaal niet zo zeker was, na alle details te weten noch zo bleek te zijn. Tegenwoordig heeft de ik. ik en nog eens ik cultuur onze wij en geloofscultuur uit ons straatbeeld verdreven. Want mensen, opzij op zij, want ik weet het ‘beter’.
Apathisch denkend en zelfoverschatting is welke fout we vaak ongemerkt steeds maken in het vormen van onze mening.
Voorheen had ik altijd minachting voor mensen die bij een enquête 'geen mening' invulden. Tegenwoordig zie ik die mensen als wijzen, wanneer zij hun ‘geen mening’ echter kunnen onderbouwen.
Ik ben nu 71 jaar later Saint Louis Oudenbosch dankbaar voor hun levensles welke ik ook in grote mate bij hen geleerd heb zonder dat iemand die bij mij erin probeerde te stampen. Oudenbosch 4 jaar is voor mij een zeer belangrijke levensschool geweest, ondanks ik helemaal nooit huiswerk maakte!

Mooie woorden Willem. Benieuwd hoeveel andere oud-leerlingen er zo tegenaan kijken, misschien ook pas veel later in hun leven. Ik heb je bijdrage weer met plezier gelezen. Tot ziens, hier of via de mail.

Een soort bos en heide gebied, “Spanjersvaart”, op een half uurtje lopen van ons internaat, was onze favoriete wandelbestemming. Daar gingen we vaak, in de warme zomerzon, in de zandkrater holen maken. Achteraf zeker niet ongevaarlijk, omdat ik de fanatiekste graver was en slaagde mezelf helemaal te laten verdwijnen in mijn gegraven zandgrondhol.
Mijn gedrag was opvallend rustig, sinds ik mijn fatamorgana’s van een warme ‘thuis’komst had opgegeven. Alle broeders, die voor mij de verantwoording droegen, hadden dat opgemerkt. Ook had ik geen noemenswaardige problemen meer met broeder Sjors hoewel ik zover als mogelijk was uit zijn buurt bleef.
Klassikaal gingen wij onder leiding van onze altijd glimlachende klasbroeder Polycarpus aardbeien, rode bessen en kersen plukken en brachten regelmatig een bezoek aan de boerderij van het internaat die grensde aan onze Albano sportvelden en -complexen. Daarheen gaan was voor mij steeds een hoogtepunt. Ik was nu eenmaal gek op dieren en vergaapte mij aan die giga dekstier met de ring in zijn neus. In een van de schuren stonden enorme landbouwmachines waaronder een aantal tractoren. Ik zag onmiddellijk dat de sleuteltjes er nog in zaten en sommige hadden geen sleuteltjes nodig om gestart te worden, volgens een Zeeuwse boerenzoon uit mijn klas. De invalbroeder, die ons begeleidde, was op een voetbalveld met de andere jongens aan het voetballen. Daarbij werd ik nooit gemist, omdat ik niet van voetballen hield!
De bonkige boerenzoon, die met mij de machines bekeek en toelichtte hoe en waarvoor die machines gebruikt werden op zijn vaders bedrijf van ruim 600 hectare, ging er weer vandoor om te gaan voetballen. Ik voelde me nu weer vrij en ging meteen op een enorme tractor zitten. Ik zat vrolijk te veren op de stalen zetel met die rare gaten die waarschijnlijk dienden als ventilatie en vrije afvoer van de boer z’n bruine bonendarmgassen, wanneer hij teveel van zijn uien en die bruine bonen gegeten had. Al snel begon ik meer spanning te zoeken. Die was nu verrassend binnen mijn handbereik. Zonder ook maar een seconde over eventuele gevolgen te denken, startte ik de prachtpatsers kolos. Het geluid en de dieselrook was overdonderend in die relatief beperkte ruimte. Niets geleerd hebbend kennelijk van mijn paasvakantie stunt met Oom Wim zijn nieuwe Lincoln Continental, die ik zwaar beschadigde in dezelfde vlaag van overmoed, gaf ik, opgewonden over MIJN veroorzaakte krachtherrie, een willekeurige ruk aan een handel aan de stuurkolom. Ik dacht, er zal nu toch wel iets gebeuren! En dat deed het! De tractor schoot vooruit en van schrik vanwege de toch nog onverwachtse schok voorwaarts, trok ik aan nog een andere handel in de hoop dat de tractor iets in ‘woede’ zou minderen. Edoch, die handel bleek het gas te zijn! Aan het stuur zat, heel onlogisch voor mij, het gas! Hij stond in een mij onbekende hoge gearing, waardoor hij met een soort woeste sprong met mij aan de haal ging. In een flits zag ik ook twee voetpedalen, die aan elkaar vast zaten met een verwijderbare beugel. Dat waren de remmen! Te ver van mij verwijderd in deze panieksituatie. Ik had nu mijn handen te vol aan het sturen waar ik 0,0 ervaring mee had. Het enige wat ik ternauwernood kon voorkomen was, dat ik met deze op hol geslagen landbouwkrachtpatser dwars door een houten en stenen muur zou knallen! Een flink spoor trekkend in de harde zand en landbouwoliebodem draaide ik met de brullende machine ongewilde rondjes. Ik hield het stuur zoveel het mogelijk was naar links waarbij het puur geluk was, dat niets op die toevallig gekozen paniek route in de fatale weg stond! Het bleek dus, dat deze, vervloekte machine voor mijn lol, een gashandel had, die via een getande geleider, zichzelf vastzette op de stand waarop de bestuurder hem bewust en in mijn geval onbewust had geplaatst. Een soort cruise control in onze auto’s van tegenwoordig. Door het snel naar links draaiend gevaarte met mij als veder lichte ‘bestuurder’, werd ik bijkans naar rechts van die onsportieve stalen tractorzetel geslingerd. Na het zoveelste rondje en vechtend tegen de middelpuntvliedende kracht realiseerde ik mij, dat ik alle handels die ik had aangeraakt terug moest zien te krijgen op hun beginstand.
Het was weer mijn tijd nog niet! Ik overleefde dit hachelijke stadsjongens avontuur en kreeg het landbouwmonster tot bedaren! Ik had met tractor en al kunnen omslaan. Toen ik het contact uitzette keek ik om mij heen om tot mijn blijdschap vast te stellen, dat niemand iets gemerkt had en ik nog steeds alleen in deze schuur aanwezig was. Jammer voor de actieve verslaggevers van ons schoolblad de Kroniek! Had een leuk artikeltje kunnen worden: “Het reptielen ventje van de kleine cour op zoek naar, spinnen op een tractor!”

Zo werd het met de langere dagen en de kortere nachten stilaan tijd om over mijn komende grote vakantie na te denken. Ik voelde mij voor het éérst in mijn leven voor iets levends verantwoordelijk. Mijn lieve beestjes! Zij floreerden onder mijn liefdevolle aandacht en verzorging! Ik gaf ze instinctief alles wat ik nooit gekregen had, echter van wie ik het gretig geaccepteerd zou hebben.Mijn oordeel over onze broeders was meestal niet zo naadloos geschikt om als tekst gebruikt te worden op hun bidprentjes maar, laat ik eerlijk zijn! Mij, een terrarium met levende have geven, bleek opvoedkundig van enkelen een schot in de roos! Je zou kunnen zeggen dat het mij ook nog nuttig bezighield. ‘t Vreemde was, dat ik niet van mezelf hield en mij altijd zeer onverschillig naar de andere kinderen opstelde, waardoor ik geen echte vriendjes had maar in schril contrast daarmee, grote genegenheid voelde voor mijn hartverscheurend kwetsbare schepseltjes, die nu hun leven alleen nog aan mij te danken hadden, zolang zij en ik nog leefden onder mijn absolute goedaardige monarchie.
De mij slechtgezindte opvoeders in mijn huidige status konden niet om deze nieuwe positieve argumenten heen. De vraag bij broeder Overste om mijn verwijdering van het internaat werd steeds minder gehoord. Het bereikte opvoedkundige resultaat werd zelfs gekoesterd door de bedenkers van mijn permanente ban, hoorde ik later.
Broeder Overste had vooralsnog gelijk gekregen. Broeder Sjors vroeg overplaatsing naar bejaardenzorg in Alkmaar, waar hij ooit het licht mocht aanschouwen. Voor zijn nimmer voltooide religieuze vorming werd dat verzoek hem door zijn superieuren niet gegund.

Mijn moeder schreef ik, dat ik met een terrarium met hagedissen en salamanders naar huis zou komen!
“Je denkt het toch niet dat ik zoiets in huis wil?”, schreef Mama, mij liefhebbend terug. Zij was doodsbang van zulke ‘monsterlijke’ diertjes en spinnen waren haar nachtmerries, lichtte ze toe in dezelfde brief vanuit haar luxe kak leven. Ik moest ze maar weer in het bos of in de vijver zetten waar ze vandaan kwamen! Ik had het haar niet gevraagd, maar medegedeeld, dat ik met mijn diertjes op vakantie zou komen! Ik kon onmogelijk zomaar afscheid van mijn vriendjes nemen om in mijn “schijn-thuis” te mogen overnachten en zelf gevoederd te worden?! Wat was er anders nog over van mijn vernietigde nest”warmte” verwachting? Niets meer! Aan broeder Overste vroeg ik, tot zijn zichtbare verwondering, of ik op het internaat mocht blijven tijdens de grote vakantie.
Ik had geen andere keus! Hij was een zwijgzame man die, voor hij ging spreken altijd een grote denk aanloop nodig had waarna hij zijn antwoord in heerlijk ruikende sigarenrook hullend uitsprak. Ditmaal leek het of hij met een mathematische vraag van het simpelste gehalte geconfronteerd werd. Razend snel antwoordde hij, “Dat is praktisch onmogelijk!” Hij beloofde de broeders van het noviciaat te zullen opdragen om voor mijn beestjes goed te zullen zorgen tijdens mijn 6 weken durende grote vakantie. Ik was er zeker van, dat hij dat zou doen en vol vertrouwen in zijn gezag en goede wil naar mij, verliet ik met de stampvolle familiehutkoffer mijn internaat.

Mijn familie was lid van de RK tennisvereniging Leonidas. In hun clubblad werd aangekondigd dat het bestuur een groots jongens zomerkamp in Oosterhout N-Br organiseerde.
Beslist werd door onze familieraad, zonder overleg met de betrokkenen, dat wij, grote broer Gustav en ik met onze twee neven, van Mama’s kant van die partij zouden zijn! De gestuurde brochure gaf aan welke spullen wij mee moesten nemen.
naar het kamp in de bossen van Oosterhout bij Breda gereden. Op naar het Leonidas kamp.
Een ware vrolijke déjà vu voor mij na het Boslust kamp.
Vrolijke bende van baldadige jongens, waarvan Hans en ik als de kleinsten, tot 18 jaar de oudsten waren. Ik herinner het mij ook als een groot feest. Het wassen ’s morgens in de open lucht was een barbaarse vertoning van smijten met water en elkaar in een van de grote teilen proberen te duwen. Verbaal onder luid gejuich wanneer er weer een kopje onder gegaan was en kletsnat zich daarna probeerde af te drogen. Met natte handdoeken kon je meer lol beleven dan ik ooit gedacht had. Je kon er prima mee slaan. De eikeltjes onder de kampleden waren voortdurend het lijdend voorwerp bij de sterkste jongens. Daar hoorde ik gelukkig nooit bij, maar mijn grote broer Guus wel!!! Wanneer ik zag, dat hij weer aan de beurt was, vond ik dat bepaald niet leuk. Ik had echter redenen te over om juist mee te pesten! Regelmatig probeerde ik te voorkomen dat hij weer gepakt werd. Een, tegen mij altijd overdreven aardige, beer van een grote jongen vroeg ik, of hij mijn broer niet kon helpen wanneer ze weer achter hem aanzaten? Instinctief voelde ik, dat hij dat wel zou doen voor mij, wanneer ik hem dat zou vragen. Mijn broer had geen last meer van die groepspesterij.
Er werden allerlei woeste liederen gezongen, die iedereen blijkbaar kende in deze tennisclub. Aan de primitieve bostafels was het ook in mijn herinnering altijd feest. ’s Middags gingen we op onze fietsen, die met een grote vrachtwagen ons waren nagebracht, naar het Oosterhoutse (toen nog) openlucht Zwembad “ de Warande “. Ik kon zwemmen als een waterrat maar was altijd bang in troebel water. Die overdreven aardige beer, die mijn broeder’s onbezoldigde bodyguard was (wat broer Guus niet eens mócht weten), gaf mij opvallend veel aandacht. Ik was volstrekt argeloos naar hem en vertrouwde hem toen hij mij mee het troebele diepe in praatte. Alleen als er iemand met mij zwom, durfde ik daar te zwemmen. Mijn fantasie sloeg steeds op hol wanneer ik mij verbeeldde, dat er een grote haai onder mij zwom die mijn benen wilde afbijten. Die overdreven aardige beer pakte mij soms boven zijn hoofd uit het water en gooide mij ver het water weer in. Ik kraaide van plezier en vond hem daarom wel aardig.
Totaal ontspannen opgaand in de kampvreugde en genietend van de speelse afwisseling van onze bezigheden genoot ik weer mateloos.
Het slapen was voor mij herkenbaar zoals wij op Boslust sliepen. Ik had weer een bovenbed! Het was nu zomer en er was geen smeulende Boslust openhaard nodig.Ik kan mij niet meer herinneren waar mijn broer en neven sliepen. Pas de tweede nacht bemerkte ik, dat die overdreven aardige beer in het bed onder mij sliep. Later bleek dat hij met een andere jongen na de eerste nacht, die slaapplaats geruild had. In mijn oververmoeidheid overviel de slaap mij vrijwel onmiddellijk. Ik was ingeslapen op mijn rechter zij. Plotseling werd ik wakker omdat ik bijna stikte. Slaapdronken voelde ik een hand op mijn mond en neus en een andere hand voelde ik bij mijn plasser!!! Ik wist mij uit die adembenemende en verstikkende greep te bevrijden door in de hand te bijten en toen ik echt wakker was, leek het alsof ik alles gedroomd had. Ik zag niemand meer toen ik mij had omgedraaid! Er was geen elektrisch licht.

Het Hollandse klimaat begon onze zomerse feestvreugde te “vergieten.”
Op een stormachtige en regenachtige middag na het kamp ’diner’ gingen Guus, Wim, Hans en ik een stuk fietsen. Kan het nog onschuldiger?
Met tegenzin trapte ik mee tegen die keiharde wind in de niet aflatende stromende regen. Waarom in godsnaam deze marteling dacht ik in mijn achterlijk ongewone sociale volgzaamheid.
Na ons waardeloze en zinloze fietsen, reden wij op een dijk waar aan onze rechterkant een riviertje en aan onze linkerkant zag ik een gigantische lichtmast van de Brabantse elektriciteitsmaatschappij PNEM middenin de wei. Razend verveeld als ik in mijn volgzaamheid was, smeet ik mijn fiets tegen de dijk en rende enthousiast solo naar deze fantastische onverwachte uitdaging.
Zonder een seconde te denken, laat staan te lezen hoe dit streng verboden en dodelijk gevaarlijk was, begon ik de steile trap naar de eerste vlonder te beklimmen. ik voelde al klimmend de ladder trillingen maken die niet door mij kwamen. Mijn neefje Hans vond dat ook wel wat en volgde mij op enige afstand. Ook zijn broer Wim, die drie jaar ouder was dan hij, zag die uitdaging ook glimlachen en volgde ons op inmiddels grotere afstand. De klim leek eindeloos en ik ging met mijn verstand op 0 maar doel gericht zo snel ik maar kon hoger en hoger met alleen de top in mijn kop als einddoel. Neef Hans bleef moedig ergens, wel ver achter, in mijn kielzog. Mijn broer Guus stond, zoals altijd en overal wanneer ik in actie was, op kritiekveilige afstand ons te bekijken, zonder zijn gedachten prijs te geven over onze plotselinge, doch kennelijk bezienswaardige apendriften. Neef Wim had het halverwege, om mij toen niet duidelijke reden, opgegeven en was zonder mijn einddoel te bereiken aan het afzakken. De wind joeg guur om ons heen en de regen bleef onophoudelijk proberen onze pret tevergeefs te verpesten. Van smal platform naar platform met steeds aan de andere kant van de taps toelopende mast de aanwezige kaarsrechte steile ladder, die pas eindigde zodra die tegen de schuine poot van de mast daar weer zou komen. Dan kwam je weer op het volgende platform, waarna je over dat smalle ding naar de andere kant van de mast liep om vervolgens de volgende ladder weer te beklimmen enz. enz.
Onvermoeid en opgewonden bereikte ik de relatief smalle top van de mast. De stalen bodem was nu van de vier poot tot poot van de mast en fungeerde normaliter als de plaats waar de monteurs hun technische arbeid konden verrichten. De afmeting van dat platvorm was ongeveer 2 ½ bij 2 ½ meter. Ik stond nu dichtbij schuin onder die enorme trossen binnen handbereik waar de stalen stroomkabels aan hingen.
Hans was iets achterop geraakt maar kwam ook door het enige trapgat naar boven. De wind gierde hier bijna oorverdovend. Het eerste wat ik nu pas zag was het fantastische uitzicht over de bossen en heiden van dat gebied. Het zien van ons kamphuis was voor mij de rede om enthousiast naar mijn neef tegen de wind in te schreeuwen en wijzend in de richting waar hij moest kijken,
“ Ons kamphuis de Singel!!!” Toen ik naar hem wilde kijken of hij mij gehoord en begrepen had, zag ik hem niet meer!
Op datzelfde moment hoorde ik boven het geluid van de gierende wind een geluid, alsof iemand met een hamer tegen die stalen mastconstructie aan het slaan was. Ik keek naar beneden en duizelde bij de aanblik van mijn neef Hans. Hij had, toen hij nog bij mij boven was, waarschijnlijk richting mijn verwijzende hand turend op zoek naar ons kamphuis, een stap naar voren gedaan. Toen moet hij precies door het enige gat van de ladder naar beneden gestort zijn!. Hij lag halverwege de hoogte van de mast, op een smal vlonder van +/- 40 centimeter breed, met een been naar beneden slingerend in de briesende wind.
Ik dacht dat ik gek werd van angst. Bij iedere tree, die ik lager op weg naar hem ging, bad ik instinctief, “Oh, moeder Maria, redt mijn neefje Hans, laat hem niet sterven!” Toen ik dichter bij hem in de buurt kwam, hoorde ik Hans weerzinwekkend en hartverscheurend kreunen. Daar heb ik daarna nog vaak van gedroomd. Het grootste wonder was, dat hij niet recht naar beneden gevallen was, maar geregeld tegen en tussen slangen naar beneden viel om onlogisch op de smalle overloop, ver schuin van onder zijn vertrekpunt, te blijven steken in zijn val. Volstrekt buiten mezelf van afschuw en angst keek ik naar de rede van zijn gekreun. Het finaal afgebroken bot van zijn rechterbovenarm stak dwars door zijn op die plek gescheurde kaki hemd! Hij kermde, “ Laat mij niet alleen, laat mij alsjeblieft niet alleen!”
Neef Wim zag tijdens zijn bijna voltooide afdaling (als gevolg van zijn plotselinge, gezond werkende verstand?), Hans zijn schoenen door de lucht vliegen en hoorde gestamp tegen de stalen constructie. Hij dacht dat wij een grap maakten. Tot hij besefte dat er een gruwelijk ongeluk gebeurd was met zijn jongere broertje. Hij wist niet hoe gauw hij weg moest komen. Mijn ‘grote’ broer Guus was er ineens ook niet meer. Zij waren net hun moeders helden en meest geliefde kinderen die nooit iets fout deden.
Op de dijk stond een Belgische auto met een vrouw die iets aan het lezen was terwijl haar man aan de waterkant zijn hengel, voor een heerlijk? Hollands riviervisje, het slechte weer trotseerde. Ik schreeuwde zo hard ik kon met mijn kleine stembanden tegen die keiharde wind in om hulp. Wim en Guus waren verdwenen. Zij hadden de hulp moeten bieden door een auto aan te houden etc. etc.
De vrouw in de auto hoorde, ondanks haar gesloten autoruiten vanwege de regen, mijn geschreeuw en meende dat haar man iets wilde. Kennelijk was door de wind mijn kindergeluid onherkenbaar vervormd. Zij stapte de auto uit en ging de dijk af naar haar vissende echtgenoot in nood? Toen ze samen op zoek gingen naar het “Help” geschreeuw, zagen zij vanaf de dijk Hans en mij halverwege de hoogte in die levensgevaarlijke spanningsmast van de PNEM. De man had volgens zijn vrouw hoogtevrees, maar desondanks rende hij zo hard hij kon naar de mast en begon moedig naar boven te klimmen. Er waaide ook bloed naar beneden en hoewel niemand, behalve ik, zien kon hoe ernstig Hans eraan toe was, bleek het zonder enige twijfel, dat er iets ernstigs daar boven aan de hand moest zijn en dat wij nog kinderen waren. Ik legde voorzichtig het naar beneden hangend been naast Hans en toen eindelijk de man boven was, wist ik niet hoe gauw ik daar weg moest komen. Deze volwassen man wist wel wat er moest gebeuren. Voor hij naar de mast rende had hij zijn vrouw opdracht gegeven de eerste de beste auto aan te houden om die mensen te vragen de politie en de brandweer te alarmeren. Er was ook even later een Benedictijner monnik op een fiets, die de heilige absolutie ging geven in het laatste Heilige Sacrament der Stervenden. Of de geestelijke gebeld was of niet, dat weet ik niet maar hij vroeg mij gehaast of ik wist of het ernstig was met het slachtoffer. In ieder geval was hij door mij niet meer gezien op de plaats van het ongeluk! En door Hans ook niet toen hij heel veel later de ziekenwagen werd ingeschoven.
Van alle kanten kwamen er nieuwsgierige en op sensatie beluste mensen uit auto’s toegesneld en iedereen moest weten wat er aan de hand was. De zegenende geestelijke beantwoordde de vragen. Ik keek toe hoe de politie en de brandweer arriveerde. Aan 4 koorden werd een brancard mee naar boven getrokken. Pas heel veel minuten later lag Hans stevig vastgebonden op die brancard. Die brancard had vier banden, in iedere hoek 1, die zowel van bovenaf als wel vanaf beneden, tijdens de afdaling van nog ruim 30 meter, de brancard moesten leiden om het slingeren in die razende wind te voorkomen. Beneden stonden vier mannen met de banden in verbinding met de dalende brancard en boven hetzelfde aantal mannen, die weer uiterst voorzichtig de banden strak houdend lieten vieren.
De ziekenwagen was met veel lawaai ook gearriveerd en het aantal schaapachtige toeschouwers bleef maar groeien ondanks het slechte weer. Toen Hans in de ziekenwagen geschoven werd, fietste ik alleen naar ons kamp. Ik was meteen verbaasd over de onbewogen sfeer die daar heerste. Niemand wist wat, noch dat er iets ernstigs gebeurd was. Pas toen ik het aan een leider vertelde gingen de leiders van ons kamp onmiddellijk naar de vervloekte plek des onheils. Ik vertelde neef Wim en Guus wat er gebeurd was. Ik zal tot mijn dood nooit begrijpen hoe vreemd zij gereageerd hebben en zij zullen nooit toegeven wat hun werkelijke reden was om a.h.w. te vluchten van de plaats van het ongeluk. Ik denk, dat zij probeerden te ontsnappen van hun verzaakte verantwoordelijkheid bij de familie om het z.g.n. niet te hebben geweten wat er precies gebeurde. Onmogelijk dat zij het beiden niet gezien hebben. Zij konden het misschien niet aan? God zal het weten!
Mijn peetoom en tante waren natuurlijk gebeld en niet veel later kwamen in het knarsende grind oom Wim achter het stuur met tante Rietje ernaast, hun zoon Wim ophalen. Hans en Wim hun spullen werden haastig ingepakt en tegen mij
,hun petekind, werd geen woord gezegd. Ze vertrokken en dat was het eind van het kampfeest voor mijn beide neefjes in gezelschap van hun altijd zo “verrassende” neefje Wimpie Degens. Helemaal helder was die sarcastische conclusie, in mijn familie altijd gehoord, doch niet in de juiste toedracht van het gebeurde. Gezien het feit dat hun zoon, en broer van Hansje, per slot van rekening 2 ½ jaar ouder was dan ik en mijn oudste broer passief hadden ingestemd. Waarom kreeg ik alles dan weer volledig op mijn kerfstok? Zo was het nu eenmaal in mijn jeugd en het is zo altijd in mijn leven gebleven! Hans heeft het echter wel dankzij mij overleefd, want hij was veel bloed aan het verliezen en dankzij mijn volhardende gegil van minstens tien kostbare minuten zonder resultaat, had die Belgische held zijn arm doeltreffend afgebonden.

De dagen na het ongeluk scheen de zon weer volop en gingen wij iedere dag naar het zwembad het de Warande of het Breda’se bad het EI. Ik werd regelmatig de dag na het ongeluk uit het water geroepen om journalisten het verhaal te doen. We hadden uitgebreid het Brabandts Dagblad opgevrolijkt. In die context was dat helaas een dubieuze eer. Wij, met zijn allen, waren zo “stadsdom” of juist hondsbrutaal om het bord, “Levensgevaarlijk- Hoogspanning” genegeerd te hebben. Het Goddelijk gestuurde toeval wilde, dat juist en alleen DIE dag geen stroom op de kabels stond. Alvorens die monteurs en onderhoudsmensen naar het door ons bereikte bovenste platform klommen, zo dicht bij de trossen waaraan de kabels hingen, werden zij voorzien van professionele veiligheidsriemen, waaraan bovendien nog eens 2 haken aan lijnen zaten, die zij, per gestegen traptrede, keer op keer, voor zij hun voet op een hogere tree plaatsten, op hoofdhoogte om beurten verhingen, werd met de grootste precisie de stroom op de kabels afgezet! Vervolgens werd vele malen gecontroleerd of het zeker was, dat de stroom uit stond! Hans en ik waren zonder enige twijfel geëlektrocuteerd wanneer we, of een dag eerder of een dag later, mijn onzalige idee ten uitvoer gebracht hadden.
De Belg heeft een flinke financiële beloning van oom Wim gehad voor zijn Hollands-Vlaamse heldendaad en Hans heeft in het Ignatius ziekenhuis in Breda zijn vele operaties van nog meer breuken redelijk doorstaan.
Ik kreeg de familie PNG.
Nooit is zijn arm helemaal goed gekomen en ik hoorde later, dat Hans lange tijd in een soort gipsbed moest slapen. Ik en alleen ik mocht hem nooit bezoeken. Mijn ster in mijn familie was nu meters onder het A.P. gedaald en is, tot hun dood ons tenslotte scheidde, daar altijd blijven hangen. Ik was vanaf dit voorval volgens mijn moeder de persona non grata in mijn familie. Ik was 11 jaar!!

In ons kamp was plotseling veel voor mij onduidelijke consternatie rond die overdreven aardige grote beer die het voor mijn broer zo goed opnam met zijn fysieke overwicht. Hij werd ergens van beschuldigd, waarvan wij jongsten geen weet mochten hebben. Er werd gefluisterd en af en toe liepen de discussies tussen hem en de leiding op tot luidkeels niveau. Hij MOEST nu onmiddellijk weg!!! Ik begreep er niets van, want hij was toch altijd zo overdreven aardig tegen mij? Oprecht was ik verdrietig toen hij gepakt en gezakt op zijn fiets als een verjaagde hond ons terrein verliet. Er werd nog lang over hem gefluisterd zonder dat ik wist, wat hij nou gedaan had.
Ik werd gevraagd of hij wel eens iets heel raars bij of met mij gedaan had. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelden. Nee dus!
Guus en ik werden nu door Mama opgehaald, toen ons kampfeest ten einde liep. Zelden had ik het ergens meer naar mijn zin gehad dan tijdens dat kamp.
Onze oom Jan had longkanker gekregen en was in de terminale fase gekomen. Het was nog maar een kwestie van een paar weken. Mama ging iedere dag naar zijn sterfbed en kon ons er niet nog eens thuis bij hebben, vond zij. Ook hadden we nog maar 1 dienstmeisje voor dag en nacht. Onze kinderjuf was ‘baby time’ en vieze geuren overbodig geworden. Mama huurde een grote boerderij in Rockanje, waar wij alleen met het meisje de maand augustus aan het strand zouden doorbrengen. Dat was een groot risico voor haar gezag met mij, want, na alle ervaringen met mijn fantasierijke geldingsdrang vroeg Mama gewoon bij haar volle verstand om nieuwe complicaties! Ik had toch ADHD, echter die benaming voor mijn gedrag was voor de wetenschap toen nog volstrekt Hottentots Chinees! Edoch, ADHD mag nooit als verschonend excuus gebruikt worden, het is niet meer of minder dan slechts de oorzaak van onconventioneel impulsief en rusteloos gedrag. Maar mijn ongeremdheid en ontembare impulsiviteit was alom bekend en door veel opvoeders gevreesd. Wanneer ik vriendelijk bejegend werd was ik een mak lammetje dat zich dán makkelijk braaf in de pas lopend liet verplichten hen op hun paden braaf te volgen.
Nadat we met twee stampvolle auto’s op die boerderij vol vakantieverwachtingen uitgespuugd werden, waren Mama en die indringer in ons gezin O.A. amper achter de horizon verdwenen of er brak al op die boerderij grote paniek uit. De boer belde mijn moeder onmiddellijk toen ze thuis kwam, dat hij mij zou vermoorden wanneer ik niet voor middernacht van zijn boerderij verdwenen zou zijn. Mijn onmenselijke dierenliefde overtrof alles wat een kind met liefhebbende ouders zou tegenhouden om zijn ouders niet door de gevolgen van zijn daden te kwetsen. Dat gevoel heb ik helaas nooit gekend als rem op mijn zoete, door mijn saaie opvoeders echter minder gewaardeerde invallen. Die boer al helemaal niet.

Eén jaar heb ik op Saint Louis gezeten. Volgens mij in 1968/69. Bijzondere herinneringen, zoals de dansles bij Ad de Bra in Roosendaal. Daar gingen we met de trein heen. En dan liepen de jongens van Saint Louis aan één kant van de straat en de meisjes van Sint Anna aan de andere kant. Met strikte begeleiding en scheiding. Tot aan de dansvloer... Die stond strak in de was en als dan het 'Heren vraag de dames ten dans' klonk, dan ging menigeen onder uit.
Kan me namen herinneren als broeder Vitus, maar ook de 'leek' Timmermans. Was een bijzondere tijd en dat was het.

Mooie bijdrage Adriaan, bedankt. Dansles is echt zo'n onderwerp waaraan menig oud-leerling nog levendige herinneringen zal hebben - en in dit geval dus wellicht ook enkele pijnlijke ; )

Leuk om deze site gevonden te hebben!
Ik ben inmiddels 69,
en heb in de jaren '60 op maar liefst 3 kostscholen gezeten.
Ik ben afkomstig van het mooie eiland Goeree-Overflakkee.
Net als Cor Koene (hallo Cor!) kom ik van het dorp Zuidzijde (Sesie voor de kenners).
In 1962 ging ik naar de Koorschool in Haarlem; deze school bestaat nog, maar het internaat is opgeheven.
Drie jaar later op kostschool in het diepe zuiden:
gymnasium St. Vincentius in Wernhoutsburg (aan de Belgische grens). De school werd opgeheven (ben er 2 jaar geweest).
Dan naar gymnasium Ypelaar te Breda.
Na anderhalf jaar besloot ik om terug op Flakkee de middelbare school af te maken (dit werd HBS).
Misschien zijn er nog mensen die mijn vader kennen: Jan de Wit,
hij heeft volgens mij ook op St. Louis gezeten?

Bedankt Leo voor je bijdrage hopelijk gaan daar oud-leerlingen en groepsgenoten van toen op reageren. Als je in de tussentijd verder wilt vertellen over je tijd op dit internaat, wees welkom.

Ik heb u al eens een foto gestuurd over mijn moeder's vader, die zat in 1903 op Oudenbosch. Maar tijdens het opruimen van het ouderlijke huis kwam ik wat oude boeken tegen, en daar stond op het eerste blad dat het een prijsuitreiking was voor mij opa (Schueler, 1903) maar ook een voor Thimoteus Koelman in 1873 (23-6-1958 - 14-1-1877) en hij was de broer van mijn moeder's grootvader aan haar moeder's kant, dus dat is weer een generatie ervoor. Ook blijken dat mijn oma en al haar zussen in Batenburg op kostschool zijn geweest. Maar hierbij dus de twee fotos van die Oudenbosch prijsuitreikingen
Met vriendelijke groeten,
Sietske Galama

Hallo Sietske, leuk om weer van je te horen. Mooie vondsten zeg! Bedankt voor het doorsturen. Hartelijke groeten,

Heel interessante familiedocumenten! Goed bewaren. Zo'n "formulier" heet "prijsbrief"; die werd geplakt in boeken die als prijs voor een studieprestatie werden uitgedeeld; dat heette dan een prijsboek. Soms had zo'n boek een speciale band (bijv. van perkament met in goud op de voorzijde het wapen van de stad); komt al honderden jaren eerder voor.

Veel verhalen van de internen doen vermoeden dat het meestal pracht en praal geweest is in dit voormalig internaat maar de schijn bedriegt.
Ik heb hier vier jaar gezeten verloren tijd geweest achteraf,ik heb onder andere gezien dat een broeder met iemand van de leerlingen bezig was ik zal nooit meer vergeten hoe akelig dat is geweest voor mij dat hij een heftige reactie kreeg en heftig begon te schokken van deze broeder mocht ik er met niemand over praten,helaas vertrouw ik niemand van de ''zwartrokken"meer.

@Ad Geurts
Je hebt volledig gelijk, ik heb ook heel veel ontuchtige zaken van die zwartrokken gezien en ook gehoord, op die kleine 2 jaar (nu 82) dat ik daar ben geweest.
Het waren complete viezerikken op enkele uitzonderingen na.
Ik heb niets meer met het geloof als alleen idiote herinneringen.

De broeders van Saint Louis hebben tonnen schadevergoeding moeten betalen voor het vele leed wat kinderen is aangedaan. Je vindt alle uitspraken terug op de compensatiecommissie Rooms katholieke kerk. Ik was destijds erg geschrokken over broeder Amanadus directie van de Hellemons MAVO Oudenbosch die zich na zijn pensionering ook als groepsleider heeft vergrepen aan jongeren. Ik had nooit gedacht dat deze man dat gedaan zou hebben.

Br. Amanadus die U noemt moet waarschijnlijk zijn Br. Amandus.

Inderdaad het is Broeder Amandus. Hij gaf geschiedenisles en was directeur van de Hellemons MAVO. Hij had als bijnam DE BRAM. Hij was zeer autoritair en onder het docentkorps heerste een angstcultuur. Hij was altijd in staat om leerlingen finaal de grond in te boren wat hij ook vaak deed. Tijdens de jaarlijkse deliberatie zat hij in zwart pak en de leerlingen die niet bevorderd waren werden nog eens extra denigrerend toegesproken door hem.

Stond heel hoog aangeschreven (Amandus) Is zelfs nog Overste geweest. Heb hem Heeel goed gekend. Ik heb het nooit geweten wat deze man heeft uitgespookt. Heb zelf nooit ergens last van gehad , maar heb er wel enkele gekend die er zich schuldig aan maakte, van jongens die het mij vertelde. Allemaal heel erg triest dat dit is gebeurd. Heb ooit gezegd het Katholieke Geloof is de Grootste Menselijke Vergissing die er ooit is geweest. Heb er dan ook helemaal niets mee.

Wat ik nog het ergste vind van mijn vijfjarige verblijf is dat niemand mij geloofde en er van weggekeken werd van wat ik hier heb gezien,zoals de heer Geurts al aangeeft is het onwerkelijk als je iemand van je eigen leeftijd geconfronteerd wordt met misbruik wie broeder Sylvester die over de slaapzaal ging heeft gekend weet wel dat hij niet deugde.

Wat ik nog het ergste vind van mijn vijfjarige verblijf is dat niemand mij geloofde en er van weggekeken werd van wat ik hier heb gezien,zoals de heer Geurts al aangeeft is het onwerkelijk als je iemand van je eigen leeftijd geconfronteerd wordt met misbruik wie broeder Sylvester die over de slaapzaal ging heeft gekend weet wel dat hij niet deugde.

Ik leef helemaal met u mee, toen mijn vader thuis vertelde dat hij weg wilde van kostschool(niet Saint Louis), en ook waarom, zei mijn grootmoeder "dat kan niet jongen, dat zijn priesters".
Ik heb het nu over een eeuw geleden.

Hallo Gerard, Sylvester was dat die Br. met die dikke brillenglazen, wij noemden hem de Boemel waarom weet ik niet, liep altijd met een sigaar. Ik praat over de jaren 63-64 aan de grote kant.

Wil reageren op het schrijven van Norah.Vroeger hadden de ouders het vermoeden dat hun kinderen in veilige handen waren bij de geestelijken dat waren veelal paters nonnen en inderdaad priesters,als toendertijd nog kind van 13 jaar had je niets in te brengen en vanuit het gezin moest je respect hebben voor deze geestelijken dus dacht je dat het wel goed zat. kan je vertellen dat het diepe sporen nalaat voor mij als je gezien heb hoe een geestelijke een jongen bevredigd en daarna ziet hoe temperamentvol (met de nodige spasmen)hij ontspant daarna,dit beeld vergeet je nooit meer en het meest vreselijke is daarbij dat niemand je daarna serieus neemt daar het geestelijke betreft,gelukkig is dit verleden tijd maar neemt voor mij niet weg dat het zomaar vergeten is,met vr groet Jan v. Donk.

Het is gewoon vreselijk wat de broeders en andere geestelijken gedaan hebben. Macht en lust speelde een belangrijke rol in hun leven en hiervoor werden jonge kinderen gebruikt. In die tijd werden de geestelijken door de maatschappij als " hoog "aangezien. Met je ouders kon je hier niet over spreken. Want er waren twee regels: Of de dader snoerde je de mond en legde je het zwijgen met de nodige dreigementen op of je ouders geloofde je niet en zij legde je dan het zwijgen op. en alles kon dan gewoon doorgaan. Want zoiets doet een geestelijke toch niet was hun antwoord. De vernedering die ik ervaren heb draag ik nog dagelijks mee. Ik ben nu 63 jaar en je vergeet dit nooit meer. Ik heb wel de keuze gemaakt om er verder met niemand nog over te spreken omdat het verder niets oplost. Al die psychiaters en psychologen begrijpen dit gewoon niet omdat ze van een andere generatie zijn. Zij kunnen zich deze tijd niet voorstellen van wat er allemaal is gebeurd. En er is veel onder de radar gebleven. Ook geld verdienen aan andermans leed wat psychiaters en psychologen doen vind ik ongepast en zij kunnen dit probleem niet oplossen. Het enigste wat ze kunnen doen is naar je verhaal luisteren en een beetje zalven. Maar daar zijn de feiten toch te ernstig voor.

Toch wil ik een tegenbericht laten horen,ik ben Jan v.d.Hurk en ben hier vroeger misdienaar geweest zat niet in dit internaat dus van misstanden weet ik niets af,zo het leuk vinden om meer reactie,s te krijgen van mannen die hier rond 1960 ook misdienaar waren.

Gerard zei op 24 oktober 2022 om 06:57

De slachtoffers van die wolven in schaapskleren hebben van hun ouders hetzelfde als jij meegemaakt. In de heersende morele cultuur waren religieuzen de woordvoerders van hun almachtige God hier op aarde. Zoals de paus, "onfeilbaar". Dus ook nooit negatief bespreekbaar. Psychiaters en psychologen zijn beroepsmatig afstandelijke klankborden met meestal weinig oprechte empathie. We moeten de kracht in onszelf zoeken tot we een modus gevonden hebben om te leven met ook alle monsterlijke herinneringen uit ons leven en inzien dat wat de Nederlandse psychiater, psychotherapeut en publicist, Jean Foudraine betoogde: Richt je aandacht van je leven op nu, want wat nu, nu is, is nu al weer voorbij. Ik wil niet proberen te treuren over alle rottigheid welk mijn jeugd mij niet bespaarde. Het nu kan ik meestal nog sturen, ons verleden is maximaal foto materiaal.
Sterkte om je verleden zo goed en kwaad als onoverkomelijk het gaat te accepteren. Het WAS niet anders, het leven zit nog steeds vol 'bermbommen'.

Het was in die dagen vroeger zelfs zo, dat als ouders in het geweer kwamen om hun kind te beschermen, dat bewuste kind nergens meer geplaatst kon worden, zoveel macht had de kerkelijke overheid in die tijd.

*Jan Kieboom, zo zie ik dat ook.
(ik herinner jou nog van mijn cour. Kwam jij niet uit Tilburg?)

Zodra een geloof een massahysterie geworden is zijn onze slachtoffer ervaringen binnen die massa een vrijbrief voor de hel op aarde. Daarom vertrouw ik alleen op mezelf en heb ik mij wijs gemaakt mij alleen staande te houden. Ik accepteer mijn littekens maar die doen mij geen pijn meer.

Heb met veel interesse en indruk de discussie gevolgd en het heeft wederom veel indruk gemaakt voor mij.
Wil niet teveel in detail treden maar herkenbaar voor mij is wat de heer Geurts verteld,zo heeft het bij mij diepe wonden achtergelaten ook nu nog ondanks dat ik in de zeventig ben.

Jah, is het niet ook een onderwerp waar we voor kunnen kiezen om daaraan te denken? We kunnen toch ook kiezen voor het leven welk nog voor ons ligt (lag) na die overleefde 'zondvloed'?
Mijn lot in de vunzige handen van mijn religieuze verkrachter wilde ik niet (zoveel) als mogelijk was mijn verdere levensgeluk laten bepalen. Ik slaagde in die strijd niet op alle fronten te overwinnen. De grootste moeite heb ik met het theatrale en schijnheilige sorry geluid wat de huidige religieuzen voor een microfoon laten en lieten horen. De onwaarachtigheid droop ervan af. Niet veel meer diepgang dan wanneer een kind 'Sorry' zegt, wanneer het een koektrommel plundert en daarop op heter daad betrapt wordt.
Ach ja, is ons hele leven niet een theater waarin je om toerbeurt als toeschouwer en daarna als podiumacteur optreedt? Vergeet vooral niet ook om jezelf te lachen en je levenslot te relativeren. Want hoe belangrijk denken we niet te zijn en zijn we de facto nu echt voor de wereld om ons heen?

Goeiemorgen,ik ben Dirk Van Rooij.ik heb zelf met misbruikt te maken gehad op Sint Louis degene die betrokken was is broeder gabriel destijs de gymleraar geweest hij vond het kennelijk fijn voor hem om zomaar even over het verplichte blauwe gymbroekje bij zijn leerlingen te strelen we konden daar thuis niets over zeggen want wij waren de jongens met problemen uiteindelijk.

Ik hoop dat je die tic van hem inmiddels hebt verwerkt. Hij ging bij sommigen heel wat verder in zijn materialen ruimte uit het zicht van iedereen.

Willem ik ben van 1940 en niet uit Tilburg, ik was toen schipperskind en zat bij Br Renatus op de ULO.

@ W Degens.
Mijn vader was uit Raamsdonksveer en moeder uit Roosendaal.

Ik ben van 1941. Zoveel scheelt dat niet maar Tilburg klopte echt niet.
Whatever.....

@ Willem Degens.
Mag ik vragen, heb jij Br Renatus ook gekend?

Ben op zoek naar mannen die begin zestiger jaren hier gezeten hebben en de "kapper"bij naam weten die ons haar altijd knipte weet zijn naam niet meer.
Indruk maakte vooral dat je van hem een witte doktersjas achterstevoren aankreeg bij het aandoen stond je met je armen naar voren om in de mouwen te doen hij stond dan altijd tegen me aan te rijen was echt een viezerik.

Ja, in mijn herinnering zie hem voor mij als een lange slanke en vriendelijke broeder voor mij. Edoch, ik heb nooit iets met hem te maken gehad. Na mijn 6de klas bij monsterlijke Theleforus ging in naar het Canisius College Nijmegen. Daar zat mijn broer ook al op.

@beste hr.Willems,ik herinner mij dat ook nog wel dat we op een draaistoel zaten om geknipt te worden weet ook de naam niet meer van die broeder,was altijd een heel gedoe voordat je op de stoel ging zitten want je moest je armen naar voren strekken en dan deed hij achterstevoren een grote witte jas aan met knopen als hij die jas sloot met de knopen schuurde hij tegen ons aan maar denk dat niemand het besef daarvan niet had waarvoor hij dit deed

Hé beste kostschoolmaatjes, we hebben via alle media in ons land sinds 2010 dus 12 jaar de tijd gehad om onze gal te spugen over die foute religieuze wolven in schaapskleding en zijn gecompenseerd voor wat we als weerloze kinderen onder hun misbruik hebben moeten meemaken.
Wordt het nu langzamerhand geen tijd om na 12 jaar hierover op te houden tegenover al die wel betrouwbare broeders die zich wel aan hun geloftes hielden? Of blijven we tot onze laatste zucht die ellende koesteren zonder recht te doen aan de goeie broeders uit onze tijd? Laten we er ajb een streep onder zetten en alleen nog leuke of andere verhalen uit onze kostschooltijd delen met elkaar. Althans ik stop er al heel lang mee mezelf en anderen te kwellen met al die verhalen die voor de onbekende lezers een totaal onjuiste indruk oproepen alsof alle religieuzen van Saint Louis Oudenbosch lid waren van een geheime weerzinwekkende pedofielen bende, vermomd als een brave betrouwbare religieus. Ik heb daar 4 jaar meegedraaid met vaak grote tegenzin echter ik heb zeer zeker ook buitengemene brave en sympathieke broeders meegemaakt waar ik nu de behoefte voor voel het voor op te nemen, al zijn ze waarschijnlijk allemaal al lang dood. Jah, een kostschool is voor ieder normaal kind geen leuk besef om door je ouders uit je gezin geplaatst te worden. Je voelt je verraden en verlaten door diegenen, die een kind het meest lief heeft. Dus mijn weerzin valt heel eenvoudig te verklaren, waar de kostschool geen schuld aan had. Laat de lezers lachen of genieten van verhalen uit ieders tijd die wel over iets anders gaan dan seksueel misbruik.
_____________________________________

Beste Willem, ik loop ook al een tijdje met deze gedachte rond. Het is natuurlijk meer als schandalig, wat er in enkele gevallen aan kinder- en machtsmisbruik heeft plaatsgevonden. Echter heb ik grotendeels goede herinneringen aan mijn tijd in de “ Grote Schuur” van 1959 tot 1961. Een broeder waar ik veel aan te danken heb, was broeder Hyginus. Ik heb er eerder al eens over geschreven. Als kind uit een, niet bepaald welvarend, groot boerengezin kreeg ik in Oudenbosch de mogelijkheid om me op allerlei gebieden te ontwikkelen. Alhoewel de heimwee vaak beklemmend was, heb ik toch overwegend goede herinneringen aan die periode. Ik ben ervan overtuigd, dat mijn verdere leven zeer positief door mijn kostschooltijd beïnvloed geworden is. Graag wil ik t.z.t. over een paar aardige belevenissen schrijven. Maar dit moest me even van het hart.

Ik blijf het herhalen, Het Katholieke Geloof is de Grootste Menselijke Vergissing die er is geweest.

Beste meneer Thielen,
Ook al ben ik niet gelovig vind ik u erg kort door de bocht. Gedrag van geestelijken heeft niets met het geloof te maken. Elk geloof heeft rare volgers. Of het een religie is, een politieke stroming, een groep complotdenkers etc. Jammer dat er zo wordt gedacht.

@mee eens Adriaan het schuilt in de mens maar als oud interne van Saint Louise weet ik wat er gebeurt is in dit internaat zo kan ik mij voorstellen dat een ieder zijn verhaal hierover mag doen,als jongen van amper veertien jaar destijds durfde ik er nooit over te praten van wat ik heb gezien vergeet niet dat wat de meeste indruk maakt in je jeugd blijft hangen in je geheugen.

*Beste Jac Thielen,
Heb jij een graad gehaald op de faculteit Filosofie, theologie? Zo niet, en dat vermoed ik,
dan is je oordeel over het Katholieke geloof complete onzin. Je zegt alleen, dat dat geloof waar jij ook mee opgevoed bent JOU niets meer waard is. Om een gefundeerd oordeel over de Katholieke Moraal theologie te kunnen uitspreken, zou het je sieren om je eigen onkunde te kennen en niet zo hoog van jouw toren te blazen. Want wie ben/zijn jij en ik nou helemaal? De sociologische ramp van deze tijd is, dat iedereen maar meent met schaamteloze zelfoverschatting overal alles van te weten. Zelfs genoeg in dit geval om een hele
religie inhoudelijk en spiritueel als bull sh*t te verklaren. Lach ook maar eens wat om jezelf wanneer je in de spiegel kijkt. Anders, wees er zeker van dat anderen dat wel doen.

Meneer W Degens, het geloof is een verzinsel van de mens zelf en als dat soort mensen daar gelukkig mee is dan is het wat mij betreft goed, maar val daar een nuchter denkend mens die zijn gewone verstand gebruikt niet mee lastig.
Verdiep je maar eens in hoe het leven op aarde tot stand is gekomen dan kom je er achter dat geen enkele god daar iets mee te doen heeft gehad.

Ik wil met goedvinden van enkele oud-internaat mensen die hier in de jaren vijftig+zestig geplaatst zijn min of meer tegen de zin in net als ik ook weten dat hier misstanden zijn geweest als je midden in de pubertijd zit en hetzelfde gezien heb wat Ad Geurts op 23-10-22 kenbaar maakt in alle eerlijkheid kan niemand er omheen dat je het vreselijk vind om te zien dat omwille de perversietijd van een broeder een jongen gebruikt wordt en de onmacht in de ogen ziet tijdens de ontlading want het gaat ergens over.

12 jaar al hebben we kunnen vertellen wat we hebben moeten ondergaan in de waan dat zulke religieuzen zoiets nooit zouden doen met onze kwetsbaarheid. Denk je niet Klaas, dat 12 jaar via diverse sites die hiervoor open stonden, voldoende tijd is geweest om op de religieuzen ongestraft en ongelimiteerd te kunnen kotsen eindelijk een keer genoeg moet zijn. Oja, nu nog een broeder kapper die misschien zelf ongemerkt:
CITAAT van DIRK van OSS
"ik herinner mij dat ook nog wel dat we op een draaistoel zaten om geknipt te worden weet ook de naam niet meer van die broeder, was altijd een heel gedoe voordat je op de stoel ging zitten want je moest je armen naar voren strekken en dan deed hij achterstevoren een grote witte jas aan met knopen als hij die jas sloot met de knopen schuurde hij tegen ons aan maar denk dat niemand het besef daarvan niet had waarvoor hij dit deed".
Wat moet jij toen al een uitgebreide seksuele fantasie gehad hebben wanneer je dat destijds allemaal zo beeldend voor de geest kon halen.
Laten we ophouden met generaliseren want er waren en ongetwijfeld zijn nog brave en respectvolle broeders die zulke oneindige aanvallen op hun integriteit ook lezen. Zou dat erg moeilijk zijn om dat te begrijpen?
Ik weet dat sommigen hun kwade verleden niet willen loslaten in hun beleving. Een soort genoegen hebben in zelfkastijding. Triest voor hen en hun omgeving. Het leven ging en gaat door en wat je meesleept als een anker kan niemand je verbieden, alleen kun je daar zelf voor kiezen.

Heren, heren!
Met verbazing lees is de polarisatie in de berichten. Ik begrijp de frustratie en de pijn die is aangedaan door een enkele broeder. Ik begrijp hoe belangrijk het is om een uitlaatklep te hebben. Maar - en dat ben ik met Willem Degens eens, het leven gaat door. Straffen zijn gegeven, de littekens na al die jaren hopelijk verminderd, zodat het leven weer mooi en waardevol is.
Velen hebben op internaten de weg naar een afgeronde opleiding en succes gevonden. Zo ook velen op Saint Louis. Laten we van deze site bij voorkeur geen scheld-, afreageer- en frustratieplek maken. Dat verdienen de goeden niet, dat verdienen wij allen niet en dat brengt ook niemand verder. Alleen terug naar - begrijpelijk - de pijn die door enkelen werd veroorzaakt.
Interessant om te lezen:

Vergevend zijn tegenover anderen én jezelf bespaart je enorm veel stress. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek dat werd gepubliceerd in de Journal of Health Psychology.

Wrok koesteren tegenover iedereen die je onrecht heeft gedaan, is heel ongezond. 148 volwassen moesten een vragenlijst invullen met vragen over hoeveel stress ze ervaren, hun neiging tot vergevingsgezindheid en hun mentale- en fysieke gezondheid.

Stress
Het zal je niet verbazen dat mensen met veel stress een minder goede mentale – en fysieke gezondheid hadden. Maar de onderzoekers ontdekten nog iets bijzonders. Mensen die anderen en zichzelf makkelijk vergeven, tonen vrijwel geen verband meer tussen stress en mentale ziektes.

Geen buffer
Sterker nog: dat verband was gereduceerd tot nul. “Als je geen vergevende aard hebt, voel je de rauwe bijwerkingen van stress meteen. Je hebt geen buffer meer tegen stress.”

Eigenschappen
Hoe het kan dat vergevingsgezinde mensen beschermd zijn tegen stress, is lastig vast te stellen. De onderzoekers denken dat vergevende mensen eigenschappen hebben ontwikkeld waardoor ze beter omgaan met stress, of dat hun reactie op stress triggers milder is.”

Kortom: wat je ook is aangedaan, probeer degene te vergeven. Want als je dat niet doet, heb je kennelijk echt alleen jezelf ermee.

Je stapt er een beetje luchtig overheen. Vooral op latere leeftijd komen deze vunzige herinneringen vooral naar boven. De schade is echt onherstelbaar.

Vergeten en vergeven wil ik gewoon niet en nooit. Maar puur uit zelfbehoud wil ik er nooit meer aan denken. Iedereen heeft moeten leren leven, met alles d'r op en d'r an. Maar niets mag mij doen vastlopen in een levenslange slachtofferrol. Daar was mijn leven gelukkig te waardevol voor zolang ik doorging zonder schuldgevoel en of angst. Henk, ik weet wat je bedoelt en vooral in onze down the hill valt Mijn theorie mij ook wel eens zwaar maar niet onoverwinnelijk.

Wederom dank, iedereen, voor het reageren. Dit waarderen we enorm en uit alle bijdragen blijkt wel hoe veel levendige herinneringen er nog aan dit instituut zijn. Of iemand nu een toptijd heeft gehad op deze kostschool of door een complete hel is gegaan, we willen als BHIC de ruimte bieden om zulke ervaringen te delen. Mooi hoe iedereen hier elkaar daarvoor ook de ruimte geeft. Wat Adriaan zegt vat onze 'huisregels' voor het forum ( https://www.bhic.nl/onderzoeken/forum/huisregels-forum
) goed samen: "Laten we van deze site bij voorkeur geen scheld-, afreageer- en frustratieplek maken. Dat verdienen de goeden niet, dat verdienen wij allen niet en dat brengt ook niemand verder."

Op17 november 2019 verwoordde ik mijn herinneringen aan mijn 4,5 jarig verblijf op St. Louis Oudenbosch in de periode januari 1953 tot en met juli 1957 . Een bijzondere periode waar ik goede herinneringen aan bewaar.
Uiteraard kan en wil ik niets afdoen aan de beschreven nare en verdrietige ervaringen die oud-bewoners van St. Louis met sommige broeders hebben opgedaan en heb er begrip voor dat dat een stempel op je leven kan drukken . Zulk misbruik had nooit mogen plaatsvinden en is te allen tijde te veroordelen.
Als tegenhanger naast alle kritiek voel ik sterk de behoefte een lans te breken voor de vele duizenden religieuzen, mannen en vrouwen , die door de vele tientallen jaren heen zich belangeloos in dienst hebben gesteld van de kinderen die aan hen waren toevertrouwd en dit met zorg en grote inzet hebben gedaan, ook op St.Louis .
Voor hen neem ik mijn petje af, mijn waardering verdienen ze in grote mate . Een hartelijke groet, Paul Hosman

Mooie herinneringen. In mijn tijd van de '50er jaren werden de cour en kapel uitbundig met bloemen aan al de muren versierd. Vele malen per jaar waren die broeders daar keer op keer mee bezig. Waar hebben we zoiets uitbundigs om het ons naar de zin te maken meegemaakt?? Nergens in deze harde en selfcentische maatschappij ben ik dat ooit nog tegen gekomen. Ik vond het eten ook meestal erg lekker. Gelukkig waren bloedworst, zure zult, rolmopsen en boeren tenen groenten zelden op ons menu. Ben ik nu de enige die mij nog haarscherp al die positieve indrukken voor de geest kan roepen? Naar ons hoofdgebouw lopend vanaf de middelcour links rook het s'morgens altijd heerlijk naar vers gebakken brood. Of je in Frankrijk op vakantie was. Er werden wekelijks allerlei events voor ons bedacht om ons leuk bezig te houden. Ook de aula speelde vaak voor ons heel onverwachts een spannende rol met een geweldige film of een spannend toneelstuk, meestal geniaal opgevoerd door onze jongens die dat toch maar allemaal door een broeder regisseur werden gecoacht. Wanneer we proberen, voor onze gemoedsrust, die horror scenario's weer net zo te verbergen voor de buitenwereld als voor onszelf, zoals we dat voor de doorbraak van Deetman 2010 gedaan hadden, dan heeft n.m.m. bijna iedereen als hij eerlijk is aardige en mooie herinneringen aan zijn verblijf op Saint Louis. Wanneer ik destijds iedere dag opstond tot ik weer ging slapen aan mijn ouders dacht, dan zou ik al mijn mooie herinneringen simpelweg gemist hebben. Ik was tegendraads voor mijn opvoeders in die 4 jaar, maar zag gelukkig ook de goede kanten van hun onderwijs en hun gemiddeld beleid, zonder de rotte plekken te negeren.

Willem ben het dit keer roerend met je eens. In 2019 heb ik mijn positieve ervaringen reeds beschreven.
Er zijn ook veel goede vriendschappen, vaak voor het leven, van overgebleven.
Over het waarom naar kostschool kan men van mening verschillen, maar in mijn jaren vlak na de oorlog waren er veel jongens van boerendorpen, omdat het lageronderwijs daar te veel gericht was op het boer worden. Ander vervolg onderwijs dan land- en tuinbouwonderwijs, gegeven door hoofd van de school, was er niet. Dat was er in de stad op meestal meer dan 10 km afstand en in beperkte mate. Het schoolaanbod was toen nog minimaal.
Kijken met de ogen van nu naar vroeger vind ik altijd gevaarlijk en leidt heel vaak tot onjuiste conclusies.
Ben inmiddels 90 jaar en denk nog met veel plezier en dankbaarheid terug aan mijn kostschooljaren van 1946 tot 1949.
Een van mijn dochters is op kostschool geweest en heeft er goede herinneringen. Bezoekt alle reünies.

Zeker nog een zeer gastvrij feit per abuis niet door mij genoemd was onze plechtige heilige communie. Voor dat door de broeders gevierde grootse feest werden door hen al de betrokken ouders uitgenodigd om bij die gelegenheid aanwezig en hun diner gast te zijn. Uitzonderlijke bloemen en vaandels versiering op de cour en in de kapel waar de bisschop de bijpassende ritus op de jongens losliet. In de keuken was culinair op ongewoon hoog niveau gekookt en de refter was omgetoverd tot een schitterende feestzaal alsof het aan boord van een luxe cruiseschip van de HAL was. Allemaal niet noemenswaardig wanneer we aan onze SL kostschooltijd terug denken? Of misschien niet opgemerkt?

Wat fijn dat de andere, positieve, kant nu ookwat aandacht krijgt. Met respect en begrip voor iedereen die ook diepzwarte herinneringen hebben aan enkele broeders.

Erg jammer dat u ,Willem Degens met alle winden mee draait,misbruik in welke vorm dan ook is niet zomaar weg te moffelen er is destijds heel veel onder de dekmantel, lees zwartrokken gehouden met vr. groet Dirk.v. Oss.

De meeste broeders hadden weinig of geen opleiding en waren niet bekwaam om kinderen op te voeden. De broeders die het onderwijs overdag deden op de scholen waren geen groepsleiders op het internaat maar hadden 's avonds gewoon vrij en brachten deze tijd door op hun eigen kamer. Sommige gaven
" bijles " met ook de ernstige gevolgen van dien. De broeders die groepsleider waren zijn duidelijk bijna allemaal hun boekje te buiten gegaan. En nogmaals de schade die ze hebben aangericht aan jonge kinderen is zeer zoniet gigantisch groot geweest. Vele ouderen nu hebben daar nu nog enorm last van. En het geldbedrag wat de compensatiecommissie RK kerk heeft uitgekeerd, dekt niet de schade die is aangericht maar is een doekje voor het bloeden geweest. En als er mensen zijn die hier luchtig over heen stappen is dit een zeer kwalijke zaak. Een broeder die directeur ( Br. Amandus ) van de Hellemons mavo was, is later wel groepsleider geworden na zijn pensionering. Hij heeft zich ook vergrepen aan diverse kinderen. Het was een gesloten gemeenschap waar de broeders gewoon hun gang konden gaan. En vele hebben hun lusten zegegevierd op jonge kinderen.

Ik volg al geruime tijd de discussies die gevoerd worden,als oud-interne leering vind ik het belachelijk hoe sommige ervaringen worden afgedaan als zijnde seksuele fantasie wat de heer van Oss heeft meegemaakt is mij ook bekend je ben gewoon machteloos het is alsof je een dwangbuis aankrijgt op deze manier en over die sigarenlucht nog maar te zwijgen wat ik geroken heb,helaas kan ik mij dan ook niet aan de indruk onttrekken dat niets maar dan ook niets serieus word genomen ook ik heb in mijn leven geen emotie ervaren van derden alles werd afgedaan als zijnde leugens!!

Beste Antoon Arts 76,
Triest voor jou dat je kennelijk geen empathisch klankbord gevonden hebt m.b.t. wat jou net als velen van ons ook daar overkomen is. Een gecertificeerde psycholoog zal naar je luisteren en je zeker geen leugenaar noemen zoals wij dat ook niet doen. Ieder mens gaat met de drama's uit ons leven anders om zonder anderen kwalijk te nemen hoe die daarmee omgaat. De 2de wereldoorlog is een onvoorstelbare gruweltijd geweest, echter die heeft ondanks al de gruwelen ook niet makkelijk te zien goede kanten gehad. Om bijvoorbeeld een overleving van de holocaust te verwerken ken ik een Russische jood die nu god dankbaar is dat hij door zijn lijden nu in Israël woont in een naar zijn zeggen redelijke welvaart. Hij zal, net als ik, nooit beweren, dat zijn lijden in Dachau niets voorstelde. Ik vind troost over mijn lijden door mij niet te beperken in mijn gefixeerde kijk op alleen wat ook mij aan Seksueel Misbruik is overkomen. Door met een soort helikopterblik terug te kijken naar ALLEEN de mooie kanten van mijn 4 jaar SL Oudenbosch waar ik NOOIT in mijn prille jeugd zingend van enthousiasme heenging. Toen haatte ik die school en alle broeders. Maar mijn leven heeft mijn voortschrijdend inzicht genuanceerd gemaakt. Ik erken die gevolgen van het misbruik van de fake religieuzen in mijn leven en word er nog steeds mee geconfronteerd in mijn getekende leven, echter ik laat zoveel mogelijk mij niet generaliseren. Niet iedere broeder was zo'n van god losse schoft, en ik weiger aan te nemen dat het wel de meerderheid van die broeders was. Sterkte en leer jezelf niet vast te roesten in je leed.

Tja allemaal heel mooi voorgespiegeld maar de realiteit is anders,ik kan jou verzekeren beste Willem dat ik meer donkere kanten heb gezien dan mooie kanten.

Jah Ad Geurts, ik ben het met je eens dat begrijpend lezen niet voor iedereen hier blijkbaar mogelijk is. Vechten tegen de bierkaai is doodzonde van mijn/onze laatst gegunde tijd op deze planeet met oneindig veel wreedheden, máár met in mijn beleving nog veel meer moois om van te genieten. De mensen schatten mij altijd 20 jaar jonger dan in mijn paspoort staat. Hoe zou dat nou toch komen wanneer ik toch echt 81 ben.
Nu is het maar net waar je je blik op wilt en blijft focussen,
die duistere kanten die we ook allemaal wel kennen,
óf de onmiskenbare zonnige schoonheid van wat deze planeet jou en mij ook te bieden heeft en had. Sterkte met het herzien van je herinneringen.

Jah Ad Geurts, ik ben het met je eens dat begrijpend lezen niet voor iedereen hier blijkbaar mogelijk is. Vechten tegen de bierkaai is doodzonde van mijn/onze laatst gegunde tijd op deze planeet met oneindig veel wreedheden, máár met in mijn beleving nog veel meer moois om van te genieten. De mensen schatten mij altijd 20 jaar jonger dan in mijn paspoort staat. Hoe zou dat nou toch komen wanneer ik toch echt 81 ben.
Nu is het maar net waar je je blik op wilt en blijft focussen,
die duistere kanten die we ook allemaal wel kennen,
óf de onmiskenbare zonnige schoonheid van wat deze planeet jou en mij ook te bieden heeft en had. Sterkte met het herzien van je herinneringen.

From: info@bhic.nl

Jah Ad Geurts, ik ben het met je eens dat begrijpend lezen niet voor iedereen hier blijkbaar mogelijk is. Vechten tegen de bierkaai is doodzonde van mijn/onze laatst gegunde tijd op deze planeet met oneindig veel wreedheden, máár met in mijn beleving nog veel meer moois om van te genieten. De mensen schatten mij altijd 20 jaar jonger dan in mijn paspoort staat. Hoe zou dat nou toch komen wanneer ik toch echt 81 ben.
Nu is het maar net waar je je blik op wilt en blijft focussen,
die duistere kanten die we ook allemaal wel kennen,
óf de onmiskenbare zonnige schoonheid van wat deze planeet jou en mij ook te bieden heeft en had. Sterkte met het herzien van je herinneringen.

U fietst om de feiten heen door zo poëtisch te schrijven

Uw en mijn door u bedoelde feiten zijn mij en zo langzamerhand iedereen in het land overbekend. U eist van mij daar eeuwig bij stil te blijven staan. Daar kan ik u gelukkig niet in tegemoet komen. Ik cultiveer geen drama's. Ben ik nu niet 'woke' genoeg of zoiets vaags? De drama's van mijn leven wens ik, met of zonder uw begrip of goedvinden, zo ver mogelijk achter mij te laten om nog waar mogelijk is van het leven van nu en mijn verleden te genieten. Henk, is gewoon een kwestie van onze vrije keus t.a.v. onze instelling. Ik ben hiermee klaar en zal niet meer reageren op stigmatisering. Ik groet U.

Meneer Degens,
Het feit dat iemand 20 jaar jonger of ouder geschat wordt heeft niets maar dan ook niets te maken met hetgeen HIJ of Zij tijdens het in leven zijn hier op AARDE hebben meegemaakt, of nog gaan meemaken. Dit is gewoon ERFELIJK bepaald, en zit in de GENEN. Gezien UW Wijsheid die U heeft, moet U dat toch ook weten. Of weet ik het niet zo goed.

Dhr. Degens houdt erg van poëzie maar is denk ik vergeten welk leed vele jonge kinderen is aangedaan en welke impact dat op latere leeftijd bij velen losweekt. Taalkundig is hij een groot licht maar gevoelsmatig heb ik mijn twijfels.

Was van 1983 tot 1986 op St. Louis. Eén van de laatste lichtingen en toch wel een heel andere tijd dan de berichten hieronder. Er werkten nog altijd een aantal broeders in de verschillende groepen, maar heb uit die tijd geen verhalen van misbruik gehoord of meegemaakt. Broeder Vitus van groep 3 was er één van de oude stempel, een echte moraalridder die soms behoorlijk dreigend en agressief kon overkomen en ook nog wel eens klappen uitdeelde. En ondertussen ’s avonds in het kamertje van de leiding met juffrouw Helen “bezig” was. Wij moesten toch wel erg lachen toen hij in die tijd uit het broederhuis is uitgetreden en bij haar is ingetrokken. Ik denk dat ze de echte viezeriken er in die tijd al hadden uitgefilterd. Bovendien was St. Anna toen al gesloten en de meeste broeders zaten waarschijnlijk niet te wachten op een gemengd internaat. Enige onaangename herinnering die ik heb was van de bijles die ik - op aanbeveling van de internaatsleiding - kreeg van een oude, gepensioneerde broeder, een voormalig wiskunde leraar. Ik weet zijn naam niet meer. Maar de bijles was in het voorhuis van het broederhuis aan de Markt tegenover de basiliek. Dit was geen onderdeel van het internaatsgebouw en het was in een klein, gesloten vergaderkamertje. De broeder was ten eerste heel erg geïnteresseerd in het cash bedrag voor de bijles en daarnaast kreeg je enge glurende blikken. Heel ongemakkelijk. Was altijd blij wanneer de bijles voorbij was, hoewel ik toen te naïef was om te begrijpen wat daar speelde. Maar goed ik vond het verder een prima tijd in Oudenbosch.

Helemaal mee eens Henk.

Zoals ik al eens eerder beschreven heb heeft het internaat mij zeer goed gedaan. Het was zeker niet altijd even leuk, maar in ieder geval voor mij erg leerzaam. Het zou jammer zijn als dit forum uitsluitend gebruikt zou gaan worden om de misstanden te beschrijven. Ik ben het met de heer Degens eens over wat betreft de positieve kanten van het leven op St. Louis. In die tijd liet de opvoeding thuis ook wel te wensen over, zeker in de vele grote gezinnen die ( katholieke) maatschappij toen rijk was. Met deze bijdrage wil ik zeker niet lichtzinnig voorbij gaan aan het leed dat sommige mensen is aangedaan.

Fijn Ben dat ook jij logisch nog goeie herinneringen aan je tijd op SLouis hebt. Hoe lang heb jij daar rondgebanjerd? Kun je nog leuke ervaringen beschrijven? Daar moeten er toch nog genoeg van zijn? Cheers!

4 internaat jaren hebben die broeders mij als een enfant terrible gehandhaafd. Waarvoor ik nu veel respect heb, want ik had zoveel geduld niet gehad met zo'n protesterend en recalcitrant joch. Mijn opgevraagd eindrapport zeg genoeg hoe moeilijk ik het had met mijn verwerking van hetgeen mij was overkomen. Het Noord Brabants archief stuurde mij deze 2 stukken op mijn verzoek.


Onbegrijpelijk dat niemand meer zich iets van ons schoolblad de Klaroen kan herinneren.

de Klaroen

Eindrapport

Wat ik nou (wederom)zo jammer vind is wel dat alles ook nu weer wordt weggehoond alsof het niets voorstelt,om bij de essentie van mijn eerder betoog te blijven van de broeder die geheel een jongen negeerde die niet toestond "gebruikt"te worden maar toch gebruikt is omwille machtsmisbuik is dat de rest van mijn leven niet meer te verkroppen als je iemand ziet van ongeveer dezelfde leeftijd die staat te schokken nadat hij "afgetrokken"is door een zwartrok dan is dat zo onwaarschijnlijk voor derden dat ze je niet willen geloven,misschien ben ik nu wat duidelijker???

Beste mijnheer Geurts,
Misschien heeft u bij mijn commentaren wat over het hoofd gezien.
Hier is van weghonen geen sprake, echter behoud ik mij het recht voor om mijn (positieve) ervaringen weer te geven zoals ik ze in herinnering heb. Om het nog eens te herhalen… het is misdadig wat er in sommige gebeurd is. Mij persoonlijk is dat gelukkig niet overkomen en ik ben de mening, dat dit met de overgrote meerderheid het geval is.

U zou de uitspraken van de compensatiecommissie misbruik Rooms katholieke kerk even moeten lezen. De broeders van Oudenbosch hebben miljoenen schadevergoedingen moeten betalen over het vele leed wat jonge kinderen is aangedaan. U kunt de uitspraken gewoon lezen op internet. Het spreekt overigens voor zich en ga niet in herhalingen vallen.

Henk, laat me niet lachen, er waren toen helemaal geen broeders meer, waar is dat geld dan naar toe gegaan, vertel?

Als je wilt weten wat er voor misbruik door de broeders van St. Louis is gepleegd dan verwijs ik je naar het rapport: "Meldpunt Seksueel Misbruik R.-K. Kerk in Nederland. Verslag van werkzaamheden 2011-2018". Dit rapport, dat veel informatie bevat, kun je bekijken via onderstaande link:
https://www.rkkerk.nl/wp-content/uploads/2017/12/Meldpunt-Seksueel-Misb…
In dit rapport staat redelijk nauwkeurig per internaat e.d. beschreven hoeveel en welke misbruikzaken zich hebben voorgedaan en hoeveel schadevergoeding er is uitgekeerd volgens het Register uitspraken Compensatiecommissie. Zie bladzijde 156 waar staat:
Broeders van de H. Aloysius Gonzaga (Broeders van Saint Louis)- aantal compensaties 35 en totaal uitgekeerd bedrag EUR 938.000, waaruit blijkt dat St. Louis op nr. 10 in de ranglijst staat gemeten naar de hoogte van het totaal uitgekeerde compensatiebedrag in relatie tot een totaal van 883 compensaties met een totaal bedrag aan compensaties van EUR 28,5 miljoen betrekking hebbend op ongeveer 65 katholieke instellingen.
Hieruit blijkt dus dat St. Louis er niet al te best vanaf komt in vergelijking met andere instellingen. Dat neemt niet weg dat ik het met een aantal van de reacties eens ben die stellen dat er heel wat gebeurd is maar dat er ook goede dingen gebeurde op St. Louis waaraan ik goede herinneringen over heb gehouden in de periode van 7 jaar dat ik er zat (1959-1966) en dat degene die zich schuldig hebben gemaakt aan misbruik van de kinderen op het internaat toch altijd nog een kleine groep vormde in relatie tot het totaal aantal broeders dat op dit internaat werkzaam is geweest gedurende de vele jaren van het bestaan van St. Louis.

Wat de nu nog dampend van ellende en onverwerkte pijn de hele site van Saint Louis Oudenbosch blijven beklagen om met anderen te delen moeten dringend psychische hulp vragen die hen zal uitleggen dat de andere lezers van deze site niet langer hun empathie kunnen opeisen zonder op grote tegenzin van hun gekoesterde leed te mogen rekenen.
Ik en velen hebben hetzelfde meegemaakt maar willen niet voor de kat haar k*t aan die meest zwarte ervaringen uit hun kwetsbare jeugd herinnerd worden. Die laatsten praten d'r in hun comfort zone nooit over en begrijpen dat er zelfs bij de empathische lezer/luisteraar een grens is van genoeg is genoeg. Mijn 4 jaar Oudenbosch waren achteraf voor mij een zeer leerzame levensschool waar ik als mentale vechtersbaas alleen maar wijzer van geworden ben. Die notoire klagers nú nog, hebben hun pijn kennelijk nauwkeurig ingelijst boven hun bed hangen. Ja, daartegen was veel eerder een goede psychische hulp nodig om niet in die excessieve draaikolk hun hele leven vast te komen zitten. Ik wil daarom niet zielig gevonden worden. Die klagers wel!
Ik - en veel meer met mij - denk met veel respect en plezier terug aan al die goeie broeders uit onze tijd op dat pensionaat.

Als er ook nog maar iemand hier gaat vertellen over de vervelende dingen die hem/haar zijn aangedaan op kostschool, dan schrijf ik mij uit van deze berichten. Ik ontken zeker niet er heel veel verkeerds is gebeurd en waarschijnlijk nog steeds gebeurd, en ik wil uw pijn en leed absoluut niet bagatelliseren, maar eerlijk gezegd denk ik dat u er met anderen over moet praten, en niet hier.

@Sietske, ik ben het volledig met je eens en voeg er dus niets bij aan.
Ik heb 3 schooljaren doorgebracht op Saint Louis, '66-'67 > '68-'69.
Zesde klas en eerste 2 jaar Mavo.
Heb er geweldige momenten meegemaakt, la houthakkerskamp op Boslust, snachts de cour spuiten om een ijsbaan te hebben en daarbij een houten beker gewonnen met de schaatswedstrijden en ik zat in het zangkoor.
Dit soort reacties zou ik hier willen lezen.
Oh ja, nog iets, vrijdags gingen we vaak stiekum na het middageten de geheel linkse refter in als ze daar friet hadden gegeten :-))
Ik ben toch altijd benieuwd of ik hier reakties te lezen krijg van mensen uit mijn tijd.

Als oud-leerling van dit internaat kan ik beamen dat hier misstanden zijn geweest.Ik zat er halverwege de zestiger jaren zestig en heb na het verlaten van dit internaat alles losgelaten althans dat dacht ik.Zo heb ik dat verhaal gelezen van de heer Geurts,ik schrik daar niet van daar er sprake was van machtsmisbruik destijds.

Het rapport misbruik eerder genoemd geeft maar een deel van het geheel aan.
1. Er zijn ook civiele zaken geweest tegen de congregatie

2. Een aantal hebben uit schaamte geen procedure aangespannen

3. Een aantal slachtoffers zijn overleden

4. Een aantal had geen steunbewijs bij de klachtencommissie

Dus het aantal slachtoffers is veel groter dan wat in het rapport staat.

Helemaal eens met Henk, ben er gekomen 1963 als 15 jarige heb zelf nooit last gehad maar ken wel een aantal jongens die dat wel hebben gehad,Ik denk die er mee te maken hebben gehad zijn voor het LEVEN getekend .En er zijn er die er nooit over konden praten. Er was maar een ding goed HET ONDERWIJS.

Wie deze schoen herkent, trekke 'em gerust aan.
Het schijnt een bekend wetenschappelijk fijt te zijn, dat sommige mensen hun seksuele fantasie op hol slaat, wanneer ze ergens oneindig zelfs beeldend kunnen losbarsten op seksuele walgelijke ervaringen van anderen of die door henzelf ondervonden seksueel misbruik die ze net zo min als een ledemaat operatief los kunnen laten, hetgeen als normaal gezien kan worden. Want hierover naar anderen ophouden, dan menen ze dat ze hun eigen identiteit publiekelijk verloochenen. Zij hebben heel weinig in hun leven meegemaakt en draaien heimelijk vrolijk bevredigend door, waar zij maar kunnen hun kijk op seksuele ervaringen ongeschoold in het rond te ouwe betten. Waar het merendeel van zulke échte slachtoffers er nooit meer aan willen terugdenken, of aan herinnerd willen worden, draven zij met irrelevante opsommingen en shoquerende indiscrete voorbeelden door. Dat soort ziekelijke gevallen zijn voer voor seksuologen. Daar wordt n.m.m.
een flinke behandeling op losgelaten. Wie willekeurig die schoen aardig vindt passen wens ik sterkte met hun noodzakelijke behandeling.

Ik neem aan dat u hoogleraar Nederlandse taal en letterkunde bent en niet heeft gezeten op Saint Louis. Hou op met dat flauwe poëtische gezever en laat iedereen zijn verhaal doen

Ik zou het waarderen dat over dit onderwerp geen reacties meer verschijnen, het wordt nu te erg.

Rob komt hier ook even uit het ei gekropen.
'Nee' Rob, ik heb idd voor jou niet op Saint Louis Oudenbosch gezeten. Jij moet een geweldige begrijpende lezer zijn waarbij mijn "poëtisch" gezever inderdaad in het niet valt. Welkom met je uitstekende toevoeging aan dit ruim 10 jaar uitgekauwde onderwerp waar ook jij je hart aan kan ophalen wanneer je al de treurnis en klaagliederen gelezen hebt. Veel leesplezier kereltje.

Lieve mensen, iedereen heeft nu z’n punt gemaakt en ik mag hopen dat daarmee de discussie kan worden afgesloten. Zoals het de afgelopen weken gaat groeit deze site uit tot ėėn grote klaagzang en daar is het volgens mij niet voor bedoelt. Laten we onze ervaringen op St. louis met elkaar delen zonder elkaar de maat te nemen. Schrijf je leuke, hilarische of vervelende belevenissen op, onthou je van commentaar en beperk je tot aanvullingen. Kunnen we dat zo, als volwassen mensen, met elkaar afspreken? Graag niet reageren op dit bericht want dan komen we wederom in dezelfde discussie terecht.
Overigens zat ik zelf van 1967 tot 1973 op het internaat. Positieve en negatieve ervaringen zoals het in een leven van een puber gaat.

Enfin, eindelijk een naam die ik ken.
Dat doet me enorm plezier.
@Marcel Wijnands.
Als ik me niet vergis was je broer ook aanwezig in die tijd.
Dit is nou precies wat ik verwacht van deze groep. Mensen uit je tijd ontmoeten :-))

Er schijnt steeds minder positiefs te melden hier. De oproep om onderhand eens op te houden met alleen maar reacties over het misbruik houdt maar aan. Ik wist het al lang, vandaar. Mocht menigeen er nog veel last van hebben zoek dan hulp, maar hier bent je daarvoor op de verkeerde plaats.

Als er iemand het met Rob eens is, ben ik het wel.
Die Degens hoort zichzelf graag, waar wij gemiddeld geen interesse in hebben, dus van mij mag hij ophouden met zichzelf bijzonder te maken.

@Joost. Een bekende naam. Ik zat een klas onder je en jij zat volgens mij in de klas van mijn broer Robert. Bij broeder Savio. Heerlijke man die prachtige verhalen hield over zijn belevenissen met tante Amalia uit Amsterdam.
Ik heb onlangs nog contact gehad met meneer Martin als je dat iets zegt. Meneer Martin was een leek en was ėėn van de begeleiders in de Aula..
Op de lagere school hadden we ook al te maken met externen, zo waar twee dames. Juffrouw Karin en juffrouw Ellen. Netjes in de rij naar de slaapzalen om kwart voor negen. 1 Gulden zakgeld per week dat je in de snoepkast kon besteden. Die was dagelijks open. Na school een potje pingpongen of biljarten. Het kon slechter lijkt me.

@Marcel, ik ben nog in kontakt geweest met Robert.
Nu dat ik dat lees komen de namen me weer bij alsnog ik ze gister nog gezien heb.
Dit is nu net wat ik van deze groep verwacht.
Leuke herinneringen ophalen en mogelijk zelfs wat fotos uitwisselen.

Joost Theunis stuurde ons deze foto's van internaat Saint Louis, waarvoor dank!

1

2

3

4

5. Op deze foto: Ad de LEEUW; Alfred-Jan van BERKEL; Alfred ROOZEN; Andre WULLEMS; Bert van DELFT; Broeder BURGERHARD; Broeder LUDWINES; Cees van MEEL; Charell MPENS; Chris RIPKEN; Erwin WEIJNEN; Frank ALBERTS; Gijs van HESTEREN; Harry GOOSSENS; Jacques VOORBRAAK; Jacques KEY; Jan SLIJKERMMAN; Johan VERROSTE; Joost THEUNIS; Jos GOVEARTS; Jos VOSKUIL; Kevin de JONG; Laurent GOENSE; Leonardo BORSTEN; Lodewijk VERGROESEN; Louis LITJENS; Oscar BUURMAN VAN VREEDEN; Peter BAKS; Pierre BASCH nu bekend als Pierre; Robert WYNANDS; Rogier van DIJK; Rudi BURM; Sibert van LEEUWEN; Wiebo van der WERF; Willem van EERD; Wim RÖLING.

Sorry, een vergissing bij de eerste foto.
Dat was schooljaar '66-'67.

Heel leuke foto’s , Joost, met veel bekende gezichten zonder dat ik er een naam bij heb. Op foto 4 herken ik broeder Petrus die in mijn beleving een soort vrije rol had bij de opvoeding. Soms was die maanden weg en dan dook hij weer op. Hij kon wel spannende verhalen vertellen weet ik nog wel. Op foto 2, een optreden van de Tiroolse jongens, zie ik achter de drums broeder Hubèrt. Hij was van de feesten en partijen en organiseerde vaak bonte avonden. Hij had dan ook een sketch van een grappig, verward maanetje dat het spoor over moest steken. Veel gekke bekken, een soort Andrévan Duin avant la lettre.
Dan op foto 3 met juffrouw Karin, zie ik de contouren van de zaal aan de midden cour waar de lagere school groep zat. Achterin de kast met de spelletjes en njet uit het zicht links, de snoepkast. Ook in de zaal twee biljarttafels en pingpongtafels. Viel niet altijd mee om een plaats te bemachtigen. Regelmatig werden allerlei toernooien georganiseerd voor voetbal en hockey. Bijvoorbeeld parallel aan de olympische spelen in 1968 een eigen toernooi met elke avond het uitreiken van medailles. Ook filmavonden waren vaste prik. We hadden het slechter kunnen treffen.
Niet alles was perfect maar de meeste broeders hadden het goed met ons voor.

Broeder Petrus klopt! Ik ken hem enkel als broeder van de ziekenzaal; hij kweet zich op fatsoenlijke wijze van zijn taak. Deze zaal was eerst naast het Zouavenmuseum dat zich toen nog op het internaat van de kweekschool bevond, op de eerste verdieping. Later is de ziekenzaal naar elders verplaatst. Mijn verblijf op Saint-Louis was op de afdeling kweekschool van 1965 tot 1969 (heette eigenlijk Saint Jean Baptiste de la Salle). Vervolgens gingen we op kamers voor het laatste jaar hoofdakte.
Wij waren geen fans van het internaat, maar we hebben enorm veel plezier gehad onder elkaar. Een grote puinhoop was het soms en dat leverde ons vaak problemen op met de leiding. Deze was totaal niet voor die taak opgeleid. Eigenlijk waren we al te oud voor een internaat; we zaten in de leeftijd van zestien tot twintig jaar. Er waren echter niet veel alternatieven en onze ouders hoopten dat we goed werden opgevangen; nou, daar kwam weinig van terecht.

Allemaal mooi en aardig wat ik lees,dus ook nog positieve berichten gelukkig.

Ja Nico, mooie vaststelling.
Maar in dit over de top verwende landje heeft de massa veel meer inspiratie om te schrijven over hun zelf gemaakte lange tenen. Op deze site heb ik meer over van alles en nog wat geschreven in de hoop dat lezers ergens op zouden inhaken.
Maar zonder illusies verliest onze levensmotor immers de brandstof om door te gaan. Heb je zelf geen leuke of interessante belevenissen in je herinnering die we graag willen lezen?

Marcel Wijnands stuurde ons deze foto’s, waarvoor dank!

1968 6e klas lagere school: Henk Lupker, Lauren Wijfels, Paul Joosten, Tiny van der Pas, Kees Nielemans, Marcel Wijnands

1971 in de Aula, 2e klas middelbare school: Ad van de Minnen, Rigo Cappendijk, Huub Buijssen, Jaap van Kluyven, Marcel Wijnands,, Ton Vos, Tonnie Arts, Willy Kreusch

1968, de olympische spelen op Sancta Maria (over het spoor), 6e klas: Michel Goes, Adri Versantvoort, …. , Marcel Wijnands, Bart Vromans, Bastiaan Romme, Hervé Leenheer

Ik zat er eind jaren vijftig begin jaren zestig en heb als ik het goed heb broeder Gabriel gekend hij was toen hier gymnastiekleraar of gaf zich er voor uit geen fijne man zover als ik van hem weet,hij heeft mij een keer meegenomen naar zijn kamer en heeft mij over het gymbroekje wat ik nog aan had gestreeld verdere details wil ik besparen maar het heeft mijn leven getekend.

Als oud leerling van het internaat kan ik alleen maar reageren op het feit dat het internaat perfect was maar sommige broeders verkeerd waren.

@ Jan van Donk.

Ik kreeg een brok in de keel zojuist bij het lezen van uw verhaal doet mij terugdenken aan mijn jeugd toen ik op kostschool zat ik had als beeldvorming voor mij dat geestelijke op de wereld waren om je te beschermen de werkelijkheid deed anders voorkomen

Ik ben van 1951 en ik herken mezelf in het verhaal van de heer Geurts.ook ik ben dupe van misbruik alleen al het zien ervan heeft voor mij diepe sporen getrokken.

Direct na het lezen van enkele verhalen van mede lotgenoten borrelde toch weer de emotie van vroeger op dacht dat ik dit losgelaten had maar dan zie je maar weer hoe moeilijk het is de betrokkenheid bij misbruik,het meest wat bij mij indruk maakt is het verhaal van Ad Geurts van 23 oktober vorig jaar dat hij zag dat een broeder met een jongen bezig was en dat deze jongen erg tekende daarna de schrik hiervan herken ik zelf ook daar ik ook op dit internaat heb gezeten in de vijftiger zestiger jaren en iets soortgelijks heb gezien,ik stond er toen ook apathisch bij te kijken en wist dat het verkeerd was edoch alles had te maken met machtsmisbruik wat we inmiddels wel weten.

Vele broeders zijn dan ook in het klooster gegaan om hun homoseksualiteit te verbergen voor de familie en hebben daardoor jongeren ernstig misbruikt. Het is vreselijk wat er gebeurd is. En kinderen konden daar met hun ouders niet over spreken. Het antwoord was dan: " Maar zoiets doet een geestelijke niet ". En je houd verder je bek. Dat was het antwoord wat velen van hun ouders kregen. De vele tranen die ik in de trein heb gelaten zijn onbeschrijfelijk en geen enkele psychiater of psycholoog kan zich voorstellen wat er zich op vele internaten heeft afgespeeld.

Met regelmaat zit ik me te ergen aan deze broeders welke niet met hun handen van jongens konden afblijven nu kan je zeggen wat gebeurt is is gebeurt maar daar word dit misbruik niet afgedaan zo merk ik dat veel van vroeger bij mij weer opkomt bij dit lezen hier.
Ik ben als misdienaar misbruikt of anders omschreven vernederd bij een juvenaat waarvan ik de naam niet wil bekendmaken daar deze zaak is afgedaan.
In mijn geval had ik hier met een ontgroening te doen maar inmiddels genoten de aanwezige paters er wel van.zo heeft een pater mij tot op mijn onderbroek uitgekleed en kreeg een priesterboord om en een toog aan het sluiten van de toog deed deze pater tergend langzaam terwijl ze naar mij keken het huilen stond mij nader dan lachen ik wist als veertienjarige dat het fout was maar durfde na deze daad er niet over te praten zo gênant is dit voor mij geweest en dan durfen we nog over die goede oude tijd te spreken!

Ik denk aan wat zich in Turkije, Syrië en Oekraïne nu afspeelt. Wat al die ontheemde mensen zonder dak boven hun hoofd en hun dierbaren ergens onbereikbaar diep onder het beton en ijzer in de kou wachten tot hun gruwel dood de verlossing voor hen wordt.
Ik zou nooit meer over mijn geleden pijnen en verdriet durven spreken, eenmaal weet hebbende van wat mijn jeugd god zijn evenbeeld doodleuk daar laat overkomen. "Uw wil geschiedde op aarde zoals in de hemel" zegt genoeg over wiens wil dit is.
God is een illusie, een fata-morgana.

Zou Meneer Degens denken dat hij de enige is die daar aan denkt.

Ja,zou zeggen schoenmaker blijf bij je leest in dit geval de heer Degens ,indien toegestaan wil ik even reageren op de heer Wijnands,dit heeft te maken dat jongens ruim voorhanden waren omdat er toen nog geen meisjes misdienaar mochten zijn.

Juist, mijn 'leest' is de alles overscheeuwende actualiteit in de wereld en niet de slachtoffer toestanden van SL Oudenbosch minstens een halve eeuw geleden. Pfff

Beste bart wijnands,inmiddels ben ik 77 jaar wat jij kenbaar maakt was zo gemeen en hypocriet dat je als misdienaar het zelfs niet tegen je ouders kon vertellen omdat je anders thuis ook nog eens in de hoek getrapt zou worden.ik ben net als jij ook als misdienaar misbruikt daarover mocht ik met niemand over praten.

En daar gaan we weer, pleurnicher, in plaats van over andere onderwerpen te schrijven. Willen we nou echt dat ik ook besluit om ingelicht te worden over de laatste reacties? Dommage :-((

Niet alles is hier onzin meneer Theunis.

Goeiemorgen,een kennis waarmee ik op internaat Oudenbosch gezeten hebt maakte mij hierop attent,verschrikkelijk wat hier is gebeurt.zelf heb ik wel één traumatisch voorval meegemaakt dit was op de slaapzaal er was iemand vervelend aan het doen hij werd zomaar met zijn pyama nog aan voor schut gezet een broeder heeft hem toen net zolang betast bij de schaamstreek tot hij ging schokken we stonden hier apathisch bij te kijken alleen al uit schaamte is hier nooit een procedure opgestart.

Ik nu 74 weet best wat er allemaal is voorgevallen. Heb er zelf gelukkig niet mee te maken gehad. Vind het wel jammer al het negatieve geschrijf hier op de site. Never iets positiefs, steeds hetzelfde wat we allemaal al lang weten. Natuurlijk heeft het bij betrokkenen onuitwisbare ellende veroorzaakt. Ik kan melden dat ik mijn verblijf daar in een prettige omgeving heb doorgebracht, en dat het mij in positieve zin heeft gevormd. Ik ben nu voorgoed uitgeschreven hier vanwege steeds hetzelfde gedoe over alleen het plaatsgevonden misbruik wat voor iedereen onderhand geen nieuws meer is.

Beste Gerard, helemaal eens met je opmerking. Wat er qua misbruik is gebeurd valt niet goed te praten en heeft menig persoon getraumatiseerd.De schuldigen moeten zeker aangepakt worden en de slachtoffers verdienen aandacht. Maar er zijn ook hele leuke en goede herinneringen. De laatste tijd gaan veel reacties over misbruik, een goed recht, maar daar zijn andere sites voor. Laten we deze site niet kapen door een eenzijdig verhaal van uitsluitend zedelijke ellende. Wie gaat nu eens een grappige anekdote vertellen? Daar heb ik behoefte aan en volgens mij velen met mij!

Ha die Marcel, als nou iedereen er zo zou over denken dan zou dit een zeer goeie site zijn.
Ben het volledig met je overeens.
Ik zal toch nog even wachten om me uit te schrijven.
"Espoir fait vivre"

Waarom steeds op de Franse tour?

ref: "9 februari 2023 om 20:57"

Goh, dát wisten we nog 'niet' .

Gelukkig meerdere lezers volgen automatisch de reacties op deze site over het leven op het internaat Saint Louis Oudenbosch. Maar om bijna nog altijd geconfronteerd te worden met waar de meeste en o.a. ik niet meer steeds aan herinnerd wil worden uit onze jeugd, lijkt hier een onvermijdelijke zaak. Niettemin niemand komt nog met iets niet 100% verzonnen over het seksueel misbruik van sommige wolven in hun schaapskleren wat we al niet vele, vele malen, met andere bewoordingen, op deze site gelezen hebben. Wanneer gunnen we allemaal met onze ervaringsverhalen de lezers een eind aan die afgekloven, stinkende in ontbinding zijnde botten van minstens een halve eeuw geleden. i.p.v. je rot ervaringen in je leven los te (leren)laten, die herinneringen koesteren, zoals gezonde mensen aan hun grote liefdes en aan hun gewilde kinderen doen. Val niet al de lezers steeds lastig met jouw blijkbaar gefixeerde problemen. Want dat stadium van woke empathisch meeleven hebben nu de meeste lezers wel gehad, lijkt mij.

Geachte heer Degens
Watt bent u toch een geweldige fantast. Vast bent u hoogleraar geweest in pseudowetenschap fantasie. U kwets velen met uw walgelijk taalgebruik. Iedereen heeft het recht om zijn eigen verhaal te doen. En dat bij velen nu pas het tijdstip is moeten we respecteren.
Ik walg van uw kwetsend taalgebruik n

Welk doel dient het om na het lezen van deze site nog je eigen idd dramatische ervaringen toe te voegen, wetende dat anderen als identieke slachtoffers ook jouw drama hebben ondergaan. Wanneer dan ook nog andere bezoekers van deze site bijna smeken om hierover eens op te houden en dat gewoonweg te negeren, lijkt mij van een zeer bedenkelijk karakter te zijn.
Voor de waarheidscommissie in 2012 werden talloze zich slachtoffer noemende voor niet ontvankelijk verklaard door die commissie. Zij werden gezien als leugenachtige oppertunisten die alleen op een schadevergoeding uit waren.
Het zou mij niets verbazen wanneer enkele daarvan deze site misbruiken om hun wraak te lozen. Daardoor stoppen volgers hun site-abonnement.
Over kwetsen gesproken.......!

Hallo allemaal,

We zien op diverse internaatpagina's op bhic.nl dat de emoties hoog op kunnen lopen. Wat ook volkomen begrijpelijk is gezien de gekozen thematiek van het kostschoolverleden (als onderdeel van het overkoepelende platform Wierook, Wijwater & Worstenbrood, met daarop alles over r.k. Brabant). Wij hebben ons nooit de illusie gemaakt dat dit anders zou gaan. Binnen het thema internaten wordt er nog steeds enorm veel gereageerd en wat er gedeeld wordt, zijn zowel zeer positieve als zeer negatieve herinneringen en in veel gevallen iets daar tussenin. Daar kunnen wij, net als de personen in kwestie, niets aan doen, dat een internaat op een bepaalde manier door iemand wordt herinnerd. Als BHIC hebben wij vanaf het begin ruimte willen bieden aan alle persoonlijke verhalen, of iemand nu een toptijd heeft gehad op het internaat of juist zeer negatieve ervaringen heeft. Heel goed als zij het lef hebben om hier of elders hun ervaringen met seksueel, fysiek en/of geestelijk misbruik te delen. Voor mij en veel anderen is het niet voor te stellen wat jullie hebben moeten verduren, zo jong al. Dit is al veel te lang onzichtbaar geweest.
Het BHIC stelt deze en andere internaatpagina's juist open voor iedereen, ongeacht hoe iemand op zijn of haar kostschooltijd terugkijkt. Wij kunnen en willen geen mensen gaan uitsluiten van reageren, om de hoeveelheid positieve en negatieve reacties meer in evenwicht te brengen. Dat vinden we niet uit te leggen.
Een andere zaak wordt het, als we kijken naar de vorm. Het enige wat we vragen, is dat reacties in overeenstemming zijn met onze huisregels, zoals deze voor alle fora van het BHIC gelden: https://www.bhic.nl/onderzoeken/forum/huisregels-forum Komt er in het kort op neer, dat we elkaar behandelen, zoals we graag zelf behandeld zouden willen worden.
We beseffen ons dat de gekozen insteek van het BHIC ook mensen kan afschrikken. Op een internaatpagina worden vooral heel positieve herinneringen gedeeld, of juist het omgekeerde. Wij hopen dan dat dit niemand ervan weerhoudt, om toch te reageren. Echter als iemand zich daar niet langer goed bij voelt, dan is er uiteraard de mogelijkheid om zelf een verhaal/pagina aan te maken over dit of welk internaat dan ook, met een zelfgekozen nadruk. (om zelf zo’n pagina te maken, zie: https://bhic.nl/page/1 ). Als dat betekent dat er nog meer over een internaat gedeeld gaat worden, dan is dat alleen maar prachtig. Ook dat past bij onze lijn, dat we ruimte bieden aan zowel alle positieve als negatieve herinneringen.

Wij kunnen en willen als BHIC echter geen keuze gaan maken voor het ene of het andere. Wij hopen op jullie begrip daarvoor! : ) Hopelijk blijft iedereen als vanouds actief op deze pagina. We waarderen alle bijdragen echt enorm, de tijd en moeite die jullie nemen om hier jullie verleden te delen.

Hartelijke groet,
Forumbeheer BHIC

Valt ook niet mee als je als kind zijnde met misbruik te maken heb gehad,ik heb hier van 1956 tot 1960 gezeten kan niet bevestigen noch ontkennen dat er misbruik voorkwam,ben zelf nooit misbruikt maar wel gezien dat een enkele broeder met iemand bezig is geweest die indruk daarna van het pulseren van iemand die je kent is vreselijk!

Deze site blijft gecofisceerd door notoire zijkerds en wsl door internettrollers.
Hierbij zeg ik mijn automatisch abonnement op.

Heel verstandig Meneer Degens. Ik denk dat er weinig zijn die deze Site volgen het erg vinden.

&Jac Thielen,
Heeft geen nut om te reageren op het schrijven van Willem Degens.
Hij heeft zich uitgeschreven.
Maar toch heeft hij gelijk met zijn laatste schrijven!

"à bon entendeur" is het niet zo @Leo ;-)

Ik vind het treurig dat de heer Degens “afscheid” genomen heeft. Daardoor verliest dit forum veel aan kleurrijke waarde.
Echt jammer.

Helaas heeft de heer Degens het laten afweten de redenen hiervan zal waarschijnlijk te maken hebben met de negatieve berichten van de heren die hun verhaal willen doen van hun ervaringen van dit internaat.dit maakt het nog moeilijker voor iemand die hier met misstanden te maken hebben gehad alsof alles zomaar verzonnen is.
Ook voor mij is dit een schop tegen het zere been als misbruik slachtoffer van dit internaat.

Hoeveel jongens met zeden delicten te maken kregen is denk ik niet te tellen,in 1956 was ik 13 jaar en heb er nog steeds de gevolgen van.heb het mijn ouders kwalijk genomen dat ik er nooit over mocht vertellen dat ze mij meermaals fysiek misbruikt hebben toen ik bij de misdienaren zat.Ik was ongeveer 14 jaar dat ik voor het eerst te maken kreeg met fysiek geweld wat inhield naakt voor de spiegel staan in de sakristie en zo gekleed worden met de toog en superplie.dit was voor de buitenwereld onwerkelijk want niemand zou je geloven dat dit gebeurde.

Er is veel leed onder de radar gebleven en fijn dat nu ouderen onder ons ook durven te praten over hun traumatische/vieze ervaringen. Vele religieuzen zijn ver buiten hun boekje gegaan en hadden ook alle vrijheid hierin. Als kind kon je niet even naar huis bellen of een brief schrijven. Het woord privacy bestond toen blijkbaar nog niet. Kinderen zijn kwetsbaar en zeker kinderen die vroeger vaak van vakantie tot vakantie op internaat verbleven en dat wisten de daders heel goed. Nu wordt er minimaal 12 jaar detentie opgelegd voor zulke feiten. Heel veel ouderen onder ons hebben heel veel last over wat er vroeger is gebeurd. De vernedering, dwang, angsten en naast seksueel geweld ook fysiek geweld. Dit kun je nooit vergeten en vaak herbeleef je dit in nachtmerries. Naar het klooster gaan was vaak een vlucht voor homoseksualiteit en pedofilie in plaats daarvan werd je in de familie een vooraanstaand persoon. Over macht gesproken.

Op speciaal verzoek van enkele vaste leden en oud leerlingen van SL Oudenbosch met ook veel goede herinneringen aan hun verblijf aldaar, ben ik weer terug mede uit respect voor al die smetteloze brave broeders die vol passie altijd klaar stonden om het ons daar zover mogelijk naar de zin te maken. Van de maximaal overtreffende aandacht en scheldpartijen hebben we meer dan genoeg gehad en gelezen. De vraag voor ieder slachtoffer is in hoeverre laat je toe dat die walgelijke herinneringen je verdere levensvreugde en verwondering laat domineren. Je emoties welke je honoreert/toelaat zijn jouw vrije keus.
Ooit moet je toch tot het besef komen dat je daar anderen niet ongelimiteerd mee kan belasten casus quo lastig vallen.
Verman je en maak iedere dag die je gegund is tot een dankbaar gegeven die je toch ook niet 24 uur op je poepdoos doorbrengt? Bespaar ook je lotgenoten die er wel in slagen een modus te hebben gevonden om nog al de shit van ieders leven te relativeren uit zelfbehoud. Doe dat voor jezelf, niemand ook hier kan je daarbij helpen. Althans zo ben ik ermee omgegaan. Moet toch iedereen kunnen? Kwestie van je keus!

Willem DEGENS bedankt voor je schrijven waar ik het volledig mee eens ben.

Willem Degens, ik ben het helemaal eens met uw pleidooi.

Geachte redactie,

Beleefd verzoek ik u om Dhr. W. Degens te blokkeren. De opmerkingen die hij maakt zijn voor velen zeer kwetsend. Ik wil u dan ook met klem vragen deze persoon te verwijderen c.q. te blokkeren.
Met vriendelijke groet en alvast bedankt voor uw medewerking

Het lijkt mij niet dat meneer Degens, zelf ook slachtoffer, anderen wil schofferen of hun leed wil bagetalisseren. Ik heb dat niet kunnen opmaken uit de bijdrages op deze site. Hij probeert mijn inziens juist voor de mensen die de pijn niet kunnen loslaten duidelijk te maken dat de oplossing tegen de pijn vanuit henzelf moet en kan komen. Ik wil ze veel liefde steun wensen bij het verwerken en loslaten.

Heren Joost Theunis en Ben van Schaik,
Blij met uw blijk van instemming, hoop ik dat er nog meerdere positivisten zijn tav hun verblijf op Saint Louis Ouderbosch, weer geschreven wordt over hun eigen opmerkelijke leuke belevenissen. Wordt graag met belangstelling gespeld door de lezers die zulke verhalen hier verwachten.

Sorry,
Jozef !

Willem, Joost is prima :-)

Beste Ricard, als BHIC doen wij eigenlijk niet aan het blokkeren van bezoekers. Tenminste, bij mijn weten is het nog maar nauwelijks voorgekomen en ik denk alleen, wanneer sprake was van het 'spammen' van de website. Als BHIC benadrukken we graag nog eens dat iedereen welkom is om te reageren. Maar dan wel, en hieraan moesten we op deze pagina inderdaad nog eens herinneren, zolang de huisregels ( https://www.bhic.nl/onderzoeken/forum/huisregels-forum , die gelden voor alle BHIC-fora) in acht worden genomen. Verdere reacties in strijd met die regels zullen we dan ook direct verwijderen. We houden dit nog eens extra in de gaten. Komt er dus kort gezegd op neer, dat we anderen aanspreken zoals we zelf aangesproken zouden willen worden. We beseffen ons goed dat er zeker wat betreft het thema 'internaten' veel emotie en zeer levendige herinneringen, zowel positieve als heel negatieve, in het spel zijn. We kunnen en willen er niet voor kiezen om ofwel de positieve ofwel de negatieve een platform te geven. Wel bieden we, zoals aangegeven, de ruimte aan bezoekers om zelf verhaalpagina's aan te maken en daarop kan de auteur dan ook nadrukkelijk een oproep plaatsen voor positieve herinneringen. Maar ook dan gelden natuurlijk die huisregels. Ik hoop op je begrip Ricard. Veel dank voor je reactie en hartelijke groeten,

René Bosch stuurde ons deze foto’s, waarvoor dank!




Foto's met daarop Br. Frans, vermoedelijk uit de jaren tachtig:

1. Start nieuwe jaar

2. Kamp Boslust: opruimen

3. Kamp Boslust: de buitenkeuken

Ja, dat was wat! De 'openstelling' van Saint Louis voor een bredere groep internen. Er moest natuurlijk voldoende geld binnenkomen om de organisatie draaiende te houden. En gezien het feit dat er steeds minder broeders waren voor de begeleiding en verzorging werd de groep leken steeds groter. Op 27 nov. 2018 overleed mijn broer, Br. Frans Bosch.
Hij was één van de laatste broeders die op Saint Louis werkzaam was. In zijn foto-albums vind ik een aantal leuke opnames uit -denk ik- de jaren 80, waarvan de eerste hier boven zijn geplaatst. Rest volgt nog.
Ontroerend vond ik de opmerking van drie dames (zussen) tijdens de nazit bij de begrafenis: "Hij heeft ons het thuis gegeven dat we bij onze ouders niet hadden".

Wat er al niet in de tussentijd is veranderd gezien deze foto,s.ik heb al eerder gereageerd.ben als nog maar net dertienjarig jochie door een zwartrok gebruikt omwille zijn lusten in de sacristie werkelijk voor velen onbegrijpelijk die na mij hier zijn geweest.

Ik herinner mij broeder Frans zeker nog uit de beginjaren 70. Hij was niet echt toebedeeld aan een vaste groep maar had een soort vrije rol. Bijzonder aardige man die veel in de weer was met zijn camera. Mijn ouders woonden toen in het buitenland en hij heeft toen een hele fotorapportage gemaakt van mijn broer en mij. Alles nog in zwart wit en ontwikkeld in de doka waarover we toen beschikten. Een hele rustige en bescheiden man, zo herinner ik mij hem.

Ook ik heb aan Boslust zeer goede herinneringen.
Dat was voor ons als jochies van ca 14 jaar steeds weer een groot avontuur.
Wij fietsten er naar toe en hadden ook een bakfiets bij ons met daarop een behoorlijke kast. Dat was een zender/ontvanger uit het leger waarmee alleen met een morsesleutel mee gewerkt kon worden en waarmee met de basis in Oudenbosch contact gehouden werd.
Ik weet niet meer wie er zo kundig was om met dat apparaat om te gaan. Je moest in ieder geval een examen voor afleggen voordat je eraan mocht komen. Ik ben echter nooit zover gekomen.
Mooie herinneringen…….

Ik herinner mij nog dat een groep jongens (van de nijverheidsafdeling / Grote Schuur?) met die zender op een handkar op de vrije middag de landerijen introkken en contact hielden met de basis. Weet niet of er al via microfoon/luidspreker kon worden gecommuniceerd. Was wel jaloers omdat zij met deze techniek mochten omgaan.
Op een gegeven moment (naar ik heb horen zeggen) moest dit stoppen, omdat de overvliegende Sabena-helikopters las hadden van die communicatie.

Die zender/ontvanger was destijds volgens mij een apparaat dat door de grote schuur werd beheerd. Ik zat daar van 1959 tot 1961.
Helaas zijn alle contacten uit die tijd, met uitzondering van Ben Godrie uit Zundert, verloren gegaan

Heb Br. Frans heel goed gekend, ook na mijn Internaat tijd. Twee broers van mijn moeder zaten de laatste jaren ook in Oudenbosch. Mijn Oom Sjaak ( Br. Valens) heeft 47 jaar in Indonesie gezeten, en mijn Oom kees (Br. Marcellinus) op verschilende plaaten in Nederland Overste geweest en les gegeven op een lagere school. Br. Frans was een van de jongste Broeders en zag er heel jeugdig uit maakte graag foto's. Rustig ingetogen man.

De bakfiets met daarop een oude (leger) zend/ontvanginstallatie, met een heel hoge antenne herinner ik mij nog heel goed. Daar heb ik, inderdaad met Ben van Schaik, heel wat vrije uurtje mee rondgefietst. Allemaal op een oude bakfiets, kon ook niet anders, want dat ding had de afmetingen van een grote sinaasappelkist. Als je dat vergelijkt met de huidige mobile middelen zijn we er wel op vooruit gegaan. Maar het was in ieder geval heel leuk en erg leerzaam. Daar was alles mogelijk of het nu was hoe je je met allerlei apparatuur moest omgaan en maken of zelf foto's ontwikkelen en afdrukken... Kortom, leerzame tijd, overigens op alle gebied, mooi tijd.

Gelukkig ook veel leuke reacties van het voormalig internaat Saint Louise. Neemt niet weg dat in begin van de jaren zestig ik met misstanden te maken heb gehad.

Dank Adrie voor het reageren. Alle berichten hier doen natuurlijk niets af, aan hoe jij je tijd op dit internaat hebt ervaren. We zien dit trouwens op de meeste internaatpagina's die we beheren, dat de daar gedeelde herinneringen enorm uiteenlopen. De ene had er een toptijd, terwijl de ander door een hel ging. Maar het vaakst nog zien we de gemengde gevoelens bij de kostschooltijd. Ook al zat je in dezelfde groep, of je zat er in hetzelfde jaar, de ervaringen kunnen enorm uiteenlopen..

Geachte heer de leeuw

De misstanden hadden overigens wel de overhand. Vooral de vernedering en de macht.

Vergeten doe ik het niet maar vergeven wel.
Heb daar vroeger ook gezeten.Mijn ouders maar denken dat ik in goede handen was omdat ze vroeger tegen geestelijke opkeken,ben maar een enkele keer gebruikt geweest omwille een ontremde broeder.
Ik schaam me er dood voor om te vertellen maar met mij zovelen hier.
Omdat ik bij de misdienaars zat noemde broeder Adulphus als ik de naam goed schrijf trouwens mij een kruipengel hij legde er steeds weer de nadruk op wat ik mij er nog van herinner.
Zo moest ik met de misdienaar kleren nog aan na de vroegmis met hem meegaan naar zijn kamer waar ik gedwongen werd om op zijn schoot te zitten en moest ik op en neer gaan waarvoor en hoe lijkt mij duidelijk,over misstanden gesproken!

Vroeger waren deze jongens ruim voorhanden als misdienaar,als je van een geestelijke een draai om de oren kreeg gonsde dat thuis ook door,dus er was gewoonweg geen keuze voor deze jongens.

Vroeger waren deze jongens ruim voorhanden als misdienaar,als je van een geestelijke een draai om de oren kreeg gonsde dat thuis ook door,dus er was gewoonweg geen keuze voor deze jongens.

De meeste broeders waren homofiel of pedofiel. Echter waardeer ik diegenen die zo waren toch de moed hadden om hun handjes thuis te houden. Maar de meeste zijn over de schreef gegaan.

re: 27 april 2023 om 10:09
.........en hoe is het (nu jij tóch zo openhartig over alle broeders schrijft) met jouw seksuele gesteldheid gesteld?
Neem eens een ijskoude douche!

Zelf heb ik ook met misbruik in de kerk te maken gehad,dus niet alleen de broeders zijn er verantwoordelijk voor,ben een regelmatige lezer van dit forum en goed dat dit open staat voor mensen met een verleden.
Voor mij was het een koster van de parochie waarvan ik de naam niet kenbaar maak hoop dat jullie dit respecteren.

Hé Robbert, geef je anonimiteit eens prijs en laat ons zien wie jij werkelijk bent met al je "wijsheden" over de seksualiteit van al de broeders!
Ook wanneer jij op Saint Louis Oudenbosch je observaties deed als intern? Dan kunnen wij je reacties volwaardiger plaatsen.
Doen! Mits je niets te verbergen hebt.

Beste Freek!
Enig verschil is wel dat jongens als internen van een internaat veel meer met misstanden te maken kregen dan bij een reguliere parochie.
Broeders hadden hun eigen kamer en zodoende gebeurde het vaak dat hun handen boven het hoofd zijn gehouden ze waren immers amicaal genoeg met elkaar.
Van misstanden van een reguliere parochie kan ik dus niet praten daar weet ik te weinig over.

En dan broeder Degens komen gluren achter de koude douche. Nee dank U

U kunt beter niet zo heftig reageren Willem Degens.
Natuurlijk en dat weet u waarschijnlijk ook zijn er nog steeds mannen die hun verhaal willen doen.

Goeiemorgen!
Inmiddels ben ik 73 jaar,ik kom veel bekende namen tegen van dit voormalig internaat,ben ook als interne bij een zedenschandaal betrokken geweest in de tijd als jong volwassene als misdienaar acoliet,ik heb het de betrokkene broeders kwalijk genomen tot op de dag van vandaag dat iemand van hen mij heeft bevredigd terwijl een andere broeder ernaar keek.
Dit als excuses daar een acoliet geen aandrang mocht krijgen zodra hij in soutane gekleed was.

Het vervelende is steeds dat Willem degens zelf broeder is geweest in het internaat waardoor hij met fantaserende teksten steeds zaken weerlegt en anderen heel erg kwetst door zijn reacties vol fantasie. Dit belemmert overigens dat anderen eerlijk en oprecht hun verhaal kunnen doen. Velen kunnen eindelijk nu ze wat ouder zijn eindelijk hun verhaal doen over de misstanden die er zijn geweest. Het is verschrikkelijk geweest wat de broeders hebben gedaan.

Dit laatste is een feitelijke onjuistheid. en moet geen eigen leven gaan leiden. Deze meneer is zelf intern geweest als leerling. Lees enkele persoonlijke anekdotes over het kostschoolleven hier op site. In mijn optiek probeert hij het op te nemen voor de goede broeders, die er ook waren. Je kunt in deze niet generaliseren toch?

Er waren naar mijn 4 jarige ervaring als intern op Saint Louis Oudenbosch op één hand te tellen pedofiele religieuze farizeeërs in zwarte camouflage toga's met een rammelende rozenkrans om hun buik.
Dat wil niet zeggen, dat al die vele broeders die geen smeerlappen waren zulke brave mannetjes waren. Zoals op willekeurige alle scholen in het land waren onder die religieuzen ook sadisten, machtswellustelingen, achterbakse leugenaars en dus gewone mannen in een grote groep. Het getuigt van onwaarschijnlijke domheid om op deze gevoelige site te generaliseren. Ik, en hier valt ook van andere ex leerlingen van SL O te lezen, welke goede herinneringen wij aan die vele rechtgeaarde, deugdzame broeders hebben. Ik kom al 69 jaar niet meer in de RKK en ben een agnost. Even in de van Dalen opzoeken, wat dat "fantasiewoord" voor de ongeletterden betekent. De doden kunnen zich niet meer verdedigen tegen de verbaal uiterst beperkte straatvechters. Daarom kom ik voor hen op, die na hun dood het niet verdienden om voor allemaal voor pedofielen uitgemaakt te worden.

Ik sluit mij bij Willem aan,ik heb vroeger op het juvenaat gezeten met de ambitie voor priester.Juist op het opvolgende seminarie moest ik min of meer gedwongen kijken met andere cursisten dat een jongen van zestien jaar ontgroent werd,een mede cursist moest hem “bevredigen” zodat hij zedenlijk ontspannen was voordat hij de soutane aantrok een exorbitant vervelend beeld was het ten tijde dat hij ontspande .dus niet de broeders wil ik ervoor verantwoordelijk stellen elders gebeurde dit ook

Duik maar nooit in de Griekse en Romeinse geschiedenis in de tijd van 500 jr voor Chr. t/m de de 19de eeuw na Chr. Toegegeven, dat heeft weinig te maken met mijn verdediging van de contentieuze broeders die zich keurig aan hun zeden beloften gehouden hebben. Absolute onbenullen en lieden met 'n zeer beperkt denkvermogen praten, schrijven en schreeuwen immers altijd in de negatieve overtreffende trap.
Vroeger hielden zulke onwetenden hun grote waffel omdat ze toen nog door hun omgeving op hun publieke afgang gewezen werden. Tegenwoordig krijgen zulke blaaskaken zelfs nog een paradijsvogelachtig podium.
Wijlen goede broeders van Oudenbosch, wij gedenken u met respect en in ere.

Duik maar nooit in de Griekse en Romeinse geschiedenis in de tijd van 500 jr voor Chr. t/m de de 19de eeuw na Chr. Toegegeven, dat heeft weinig te maken met mijn verdediging van de contentieuze broeders die zich keurig aan hun zeden beloften gehouden hebben. Absolute onbenullen en lieden met 'n zeer beperkt denkvermogen praten, schrijven en schreeuwen immers altijd in de negatieve overtreffende trap.
Vroeger hielden zulke onwetenden hun grote waffel omdat ze toen nog door hun omgeving op hun publieke afgang gewezen werden. Tegenwoordig krijgen zulke blaaskaken zelfs nog een paradijsvogelachtig podium.
Wijlen goede broeders van Oudenbosch, wij gedenken u met respect en in ere.

Dag allemaal,

Bij het ophalen van herinneringen aan dit jongensinternaat Saint-Louis in Oudenbosch lopen de gemoederen nogal eens op. Dat is begrijpelijk, want de beleving van ieders tijd op dit internaat kan, net als we herkennen van de reacties bij andere internaten, erg uiteenlopen; van een heerlijke tijd tot ronduit een hel, en alles er tussen in.

Als BHIC willen we aan alle herinneringen en gevoelens ruimte geven. Belangrijkste regel op dit forum is daarbij echter tegelijkertijd respect voor elkaar.

Een ieder is welkom hier herinneringen te delen en over de zelf doorgemaakte tijd een persoonlijke uitspraak te doen. Echter algemene uitspraken over het internaat, over alle broeders, over hoe het leven er voor een ander moet zijn geweest, enz., gaan daaraan voorbij. Evenals het anderen de maat nemen, kwetsen in hun gevoelens, tegenspreken in hun beleving van hun tijd op het internaat, enz. Daarvoor is op dit forum geen plaats, het leidt niet tot wederzijds begrip of samen verder komen, het leidt enkel tot 'ruzietjes' en daar wordt niemand wijzer van.

Zojuist ben ik de reacties van afgelopen dagen doorgelopen en heb een aantal daarvan offline gezet. Deze voegden niets toe aan het verhaal of aan de herinneringen; het waren veelal slechts verwijten over en weer.

De komende tijd zullen we de reacties bij dit verhaal strenger dan anders monitoren. Doorgaans zijn we best flexibel in wat we toestaan, maar in dit geval past eenieder vanaf nu terughoudendheid. Dus deel je herinneringen, en heb daarbij respect voor die van een ander.

Als je iets ziet wat je niet in de haak vindt, reageer dan niet zelf, maar stuur een bericht aan forumbeheer@bhic.nl

Dank Cristian,
Had graag uw functie gelezen en begrijp het handelen van BIHC.
Heb in 2019 mijn herinneringen met wat foto ‘ s toegestuurd. Volg de nieuwe berichten. Had echter graag gezien dat in reacties meer aandacht was gegeven aan omgang met lotgenoten, opvoeding en vooral ook kwaliteit van het onderwijs. Opgave van waarom naar kostschool gegaan zou ik interessant vinden, want daarover bestaan veel misverstanden.

Christian, bedankt voor het verwijderen van de reactie van "Anoniem"
Piet, jouw reactie is nou precies wat ik een tijd geleden ook gevraagd heb maar helaas is het er niet van gekomen.
Zoals ik toen zei : Espoir fait vivre.

Beste Piet, ik reageerde vanuit mijn taak als medebeheerder van dit forum, maar je bedoelt wellicht mijn formele functie bij het BHIC? Dat is die van Hoofd Publieksdiensten. En wat mij betreft is het eveneens welkom dat er meer aandacht komt voor de onderwerpen die jij noemde en noemt. De geschiedenis en betekenis van internaten moet breder verteld worden dan alleen het aspect van misbruik. Al is het terecht dat dit veel aandacht krijgt.

Beste Joost, ik heb het in mijn voorgaande bericht niet gezegd, maar zeker anonieme reacties liggen altijd extra onder het vergrootglas. (Daarbij kijken we overigens ook, of wij als beheerders wél weten om wie het gaat.)

René Bosch stuurde ons een foto van Saint Louis en van twee krantenadvertenties voor deze kostschool (uit 1960), waarvoor dank! Klik op de afbeeldingen om ze te vergroten.

1. Grote schuur

2. Advertentie voor Saint Louis, Nieuwe Schiedamse Courant, 1960

3. Rubriek ‘Onderwijs en opvoeding’, Nieuwe Schiedamse Courant, 1960 (klik om te vergroten)

Ik schaam me dood wat ik hier lees,vooropgesteld dat ik mij geen slachtoffer voel van wat mij hier is overkomen en overtuigt ben dat veel broeders erudiete mensen waren met goede bedoelingen voor hun leerlingen.
Maar helaas nu wat minder goed nieuws want wil toch kwijt dat ik met een vorm van misbruik te maken heb gehad als misdienaar zo werd ik enkele keren naakt aangekleed in toog en superplie met als doel mij seksueel te prikkelen tijdens het sluiten van de toog werd ik betast rondom de schaamstreek het is hun nooit gelukt om mij zover te krijgen omdat ik altijd erg zenuwachtig was.

Als je niet met misbruik te maken heb gehad heb je hier geen beeldvorming van. Vroeger waren jongens ruim voorhanden als koorknaap of misdienaar,zelf ben ik als dertienjarige misbruikt in de sacristie ruimte ook al wist ik dat het niet goed was liet ik het toch toe zo grootschalig is toen het machtsmisbruik geweest.

Mijn 4 jaar geleden overleden broer Eric was intern in Saint Louis van 1974 tot 1981.
Ik was zelf intern in Sint Anna van 1974 tot 1980.
Wat ik me van die tijd herinner is voornamelijk dat het verschil tussen Saint Louis en Sint Anna zo groot was. Saint Louis ging veel meer met de tijd mee. Het was er aanmerkelijk vrijer.
Ik heb mijn broer vlak voor zijn overlijden nog wel eens gevraagd naar zijn ervaring met eventuele (seksuele)misstanden. Hij gaf aan daar zelf godzijdank nooit mee te maken te hebben gehad, maar hij wist wel dat er geruchten waren.
Hij heeft de jaren op Saint Louis heel positief ervaren.
Ikzelf heb weinig positieve herinneringen aan Sint Anna. Het was een moeilijke tijd. Als klein meisje (8 jaar) van huis en broer gescheiden worden heeft me erg veel eenzaamheid gebracht. Ondanks de grote aantallen kinderen om me heen. Daarnaast werd er op Sint Anna soms erg hard met de kinderen omgegaan. Voor zover ik weet geen seksuele mishandeling, maar geestelijke en fysieke mishandeling was er beslist. Daar ben ik zelf getuige van geweest. Bovendien is ieder mens verschillend en daarmee ook ieders vermogen tot relativeren en incasseren. Inmiddels merk ik dat nu ik 57 ben mijn herinneringen aan Sint Anna en aan mijn jeugd in het algemeen, wat meer naar boven komen. Ik vermoed dat dit met leeftijd te maken heeft. Zo denk ik ook dat de jongens die een negatieve herinnering hebben aan hun tijd in Saint Louis, daar op latere leeftijd ineens weer meer last van kunnen krijgen. Zeker als het nooit op een juiste manier is afgesloten. Ik wens iedereen mooie positieve herinneringen toe veel sterkte met het verwerken van de negatieve.

Het grote leed komt nu boven. Dit omdat we ouder worden en toen machteloos waren. Als je ouder wordt, komen deze nare herinneringen boven zelf tijdens mijn slaap heb ik er last van. Maar goed we kijken vooruit en proberen de jaren die we nog hebben zinvol in te vullen hoe moeilijk het soms ook is.

Heel veel sterkte Henk!

Gelukkig kunnen we er nu vrijelijk over praten.
Inderdaad soms heel moeilijk nog ondanks dat het voor mij medio 1962 /1969 was dat ik met macht misbruik te maken had.
Als toen 13 jarige interne van Saint Louise werd ik door een missie pater die onder andere over de kapel ging en de jongens die hier dienden als misdienaar/acoliet misleid, lees misbruikt door hem.
Zelfs nu ik ruim in de zeventig zit denk ik nog steeds van wat er gebeurd is met mij en waar ik nooit over heb kunnen praten omdat ik bang was dat niemand mij serieus zou nemen want hoe leg je het uit dat een pater je heeft uitgekleed tot en met de onderbroek toe op zijn kamer en daarna in toog en superplie door hem aangekleed werd en zo voor hem moest staan terwijl hij zich zelf onzedelijk bevredigde zittend in zijn rookstoel.
Wat gebeurt is is gebeurt,maar goed vergeten doe je dit niet.

Goeiemorgen.
Iemand attendeerde mij erop van dit jongens internaat.
Veel is nog herkenbaar zoals de vele misstanden door de broeders met interne jongens.
Zelf heb ik deelgenomen als misdienaar en als ik het goed heb is daar ene broeder Clement of Clements koster geweest hij had op zijn kamer waar ik ook weleens geweest ben een soutane hangen welke ikzelf ook een keer heb gedragen nadat ik door hem ben ontkleed dit alles is voortgekomen omdat ik het Latijn naar zijn zeggen niet goed uitsprak.hiervoor nam hij mij mee naar zijn kamer en heeft hij mij hiervoor omwille zijn lusten gebruikt.
Zo en niet anders moest ik het Latijn leren uitspreken.
In mijn herinnering ruik ik nog steeds de vieze sigarenlucht daar en voelde mij er vies toen ik van hem zijn soutane aankreeg waarin ik min of meer gedwongen dat Latijn moest uitspreken.Alleen God weet wat hij met de andere misdienaars heeft uitgehaald daarom ben ik op zoek naar de mannen die er destijds misdienaar zijn geweest.

Beste klaas ik kan hier niet over oordelen en ken ook geen namen van deze broeders van St.louise.Regelmatig bezoek ik dit forum en weet hoe lastig dit is om uiteen te zetten.In het verleden heeft een pater mij ook als zodanig misbruikt en dit is naarmate ik ouder word nog steeds erg moeilijk om erover te praten met wie dan ook.Ik neem absoluut het juvenaat niets kwalijk waarvan ik de naam niet wil kenbaar maken.

Ze konden dit makkelijk doen anders kreeg je geen goed rapport en een negatief advies want als interne moest je wel mondig zijn.
Jongens die niet voor zichzelf opkwamen zijn vaak gebruikt door broeders van verschillende instellingen pas veel later ben ik gaan beseffen dat ikzelf het over mij uitgeroepen hebt dat ze mij ook gebruikt hebben omwille de seksuele geaardheid van een enkele broeder.

Ze konden dit makkelijk doen anders kreeg je geen goed rapport en een negatief advies want als interne moest je wel mondig zijn.
Jongens die niet voor zichzelf opkwamen zijn vaak gebruikt door broeders van verschillende instellingen pas veel later ben ik gaan beseffen dat ikzelf het over mij uitgeroepen hebt dat ze mij ook gebruikt hebben omwille de seksuele geaardheid van een enkele broeder.

Ze konden dit makkelijk doen anders kreeg je geen goed rapport en een negatief advies want als interne moest je wel mondig zijn.
Jongens die niet voor zichzelf opkwamen zijn vaak gebruikt door broeders van verschillende instellingen pas veel later ben ik gaan beseffen dat ikzelf het over mij uitgeroepen hebt dat ze mij ook gebruikt hebben omwille de seksuele geaardheid van een enkele broeder.

Goede morgen,gedane zaken nemen geen terugkeer dus alles wat je in je jeugdjaren aan ongerief heb meegekregen kan ieder moment van de dag opdoemen hoe vervelend dan ook!

Ik zou het fijn vinden dat de misbruikte mannen een apart topic hiervoor krijgen bij voorbaat dank.

Jahhhh, én een museum én een nationale herdenkingsdag met kransleggingen voor de chronisch lijdende lieden én natuurlijk ook een standbeeld. Dat zou pas echt fijn zijn, want ohhhh, na ruim 60 jaar gaat ons slachtoffers leed pas echt opspelen. Hoe bestaat het toch dat sommige slachtoffers van dezelfde misdaden dat maar niet willen begrijpen.
Onthullend:
Omdat........, zij natuurlijk allemaal zelf broeder geworden zijn!

Degens je dient je aan de afspraken te houden die de redactie onlangs formuleerde met je walgelijke teksten ga je weer over de schreef. Gelieve je aan de regels te houden

@Hans: Een begrijpelijke vraag. Op deze webpagina zelf kunnen alle kanten van het verhaal belicht worden. Het heeft volgens ons meerwaarde als mensen met een verschillende beleving van hun tijd op het internaat hier elkaars verhaal lezen. Maar ik begrijp heel goed dat je soms ook een 'eigen plek' wilt hebben. Ik weet dat in andere gevallen mensen bijvoorbeeld op Facebook een eigen groep hebben aangemaakt om als lotgenoten onderling berichten uit te kunnen wisselen. Voordeel daarvan is, dat je zo'n groep ook besloten kunt houden, als je dat zou wensen.

(Tot slot ter info voor alle lezers: vanmorgen heb ik een paar reacties verwijderd. Dit in navolging van mijn eerdere bericht van 1 mei jl. over het hebben van respect voor elkaar.)

Soms wel confronterend voor mij ook maar heel fijn dat je op dit forum ziet hoe open wat erg belangrijk is voor jezelf te zijn.

@Christian, het expliciet noemen/beschrijven van bepaalde onzedelijk handelingen kan traumatiserrend zijn voor lezers die denken het misbruik te hebben verwerkt en hier dan zomaar weer 'bij de koffie' mee worden geconfronteerd als geinteresseerde in dit forum. Misschien dat daar ook eens bij stil kan worden gestaan. Niet alles hoeft gezegd. Dat doe je bij de shrink in therapie maar niet 'in gezelschap' .Tsja, dan komt er soms een reactie van 'hou op hiermee' verpakt in wat andere woorden.

Wellicht val ik in herhaling. Ik wil geenszins afbreuk doen aan de mening van oud-leerlingen die door negatieve ervaringen uit die tijd getraumatiseerd zijn. Maar ik ben er zeker van, dat er ook veel (mede) scholieren zijn (zoals ik), die goede herinneringen aan die tijd hebben. Daarom zou ik het fijn vinden als er ook wat van dergelijke berichten in dit forum zouden verschijnen..

Mooi samengevat Monique.
Waarom wordt bij jou en exact mijn punt door van der Ven etc. Niet stil gestaan? Wie dat steekhoudend kan onderbouwen mag het proberen.

Beste meneer Degens /Monique,ik heb geen face book,alhoewel ik het lastig vind om over mijn verleden te vertellen wil ik mijn complimenten geven aan degene die hun relaas geven hier in alle openheid het is juist goed om het kenbaar te maken,persoonlijk ben ik van mening dat het nooit expliciet is als de waarheid boven water komt m.a.w. Uit de doofpot komt!

Uw 'doofpot' echter lijkt geen bodem te hebben. In 2010 werd publiekelijk uw 'doofpot' door Deetman geopend en leeggeschud. U weet hoop ik toch dat dat al ruim 13 jaar geleden is? En dan nu, na 13 jaar, wat denken die slachtoffers te bereiken et hun ontboezemingen een site over Saint Louis Oudenbosch waar ook veel goeds gebeurde ondanks slechts enkele seksuele misdadigers. Waren die huidige openbaar makers dan 13 jaar in coma?? Alleen dan begrijp ik deels hun klagen in deze ruimte.

Dag allemaal,

Anders dan sommigen denken, is er zeer goed nagedacht over de opzet van dit forum, en wat we al dan niet daarop toelaten. Het verleden is niet eenduidig en eensluidend positief of negatief; er zitten vele kanten aan. De ene heeft op een internaat wellicht een prachtige tijd gehad, voor de andere was het wellicht een vreselijke periode. We vinden het als BHIC belangrijk dat beide kanten van het verhaal belicht worden, zodat de geschiedenis vanuit zoveel mogelijk perspectieven wordt verteld. En ja, het geconfronteerd worden met een ander perspectief kan erg naar zijn, traumatiserend misschien soms. Dat geldt naar beide kanten uit.

Iemand die daarom of om een andere reden liever alleen in gezelschap verkeert van mensen die net als hij of zij een fijne tijd hebben beleefd op het internaat, en gevrijwaard wil blijven van verhalen van slachtoffers, staat het vrij om een eigen forum of groep te beginnen. Iemand die juist het omgekeerde heeft en liever alleen met lotgenoten praat over wat hem of haar is overkomen op het internaat, en niet geconfronteerd wil worden met verhalen van hen die er juist een prettige periode hebben beleefd, even zo. Maar op het forum van het BHIC is plaats voor beide perspectieven.

Dat wil zeggen, binnen de grenzen van wat wij zinvol en respectvol achten. Meermaals hebben we reacties offline gezet die bijvoorbeeld véél verder gingen dan 'hou op hiermee'; reacties die anderen de maat namen of kwetsend waren naar slachtoffers. Meermaals hebben we ook reacties offline gezet die te expliciet werden en te veel persoonlijk leed bloot gaven; mensen die we vaak achter de schermen van dit forum hebben aangeraden professionele hulp te zoeken.

Dat er veel goeds gebeurde op een internaat, is geen enkele reden om de negatieve kanten niet te belichten. En omgekeerd, dat er veel negatiefs gebeurde, is geen enkele reden om ook niet de goede verhalen te vertellen.

Beide moet mogelijk zijn, maar met respect voor elkaar.

Dus, waarde van der Ven, jullie nemen voor lief dat al die zelfde slachtoffers die zeer moeizaam ook hun levenslange napijnen weten weg te drukken door er gedisciplineerd niet meer aan terug te denken, door alleen en "uitsluitend" via jullie site onze grote wonden weer open te mogen laten scheuren?
Fijne prudentia houden jullie er dan op na.

Degens stop met dat flauw hoor en misselijk gezever.
Er zijn duidelijke afspraken door de redactie gemaakt hoe we comminiceren

Beste Willem, dat is wel een vrij kort door de bocht conclusie na mijn genuanceerde uiteenzetting. Maar zoals daarin gezegd: het staat ook jou vrij om een eigen forum/groep te beginnen, waar dan géén plek is voor slachtofferverhalen, zodat jij daar ook niet mee geconfronteerd kunt worden.

Zeer passende reactie die ik onderschrijf

Gaan we weer. Deze meneer Degens komt met argumenten waardoor hij er last van heeft dat er tot in detail beschreven viezigheid op deze site staat. Waarom wil niemand dat snappen? Net als bij de ingezonden brievenrubriek van een krant kun je regels opnemen waaraan een reactie moet voldoen. Zoals bijv. niet anoniem, niet racistisch, geen beschrijving van misbuikhandelingen. Is toch niet zo raar? Niemand mist daar iets aan en je beschermt slachtoffers die nog worstelen met hun verleden zo ook tegen negatieve reacties van lezers die dit niet verdragen en wiens intentie het vast niet is om deze mensen te beledigen. Meneer van van der Ven komt met een containerbegrip als 'respect'. Geef dat eens invulling dan. Nu is het niets meer dan de de kool en de geit sparen.

Beste Monique, wij (ik) snappen (snap) het punt van Willem Degens (en jouzelf?) prima, maar dat wil niet zeggen dat we het ermee eens zijn. Wij kiezen er omwille van de eerder door mij genoemde redenen voor om de huisregels voor dit forum te hanteren zoals ze zijn, en niet om ze aan te passen aan jullie wensen ("geen beschrijving van misbruikhandelingen").

Maar zoals gezegd zijn er dus echt wel momenten waarop wij berichten van slachtoffers offline zetten en achter de schermen contact met ze opnemen, inderdaad om ze te beschermen. Even zo geldt dat voor sommige reacties daar weer op.

Tot slot, om de discussie over het hier discussiëren niet steeds op deze publieke plek voort te zetten, kan iedereen die daar vragen of opmerkingen over heeft, een e-mail sturen: forumbeheer@bhic.nl

Dan kunnen vanaf nu weer berichten over het internaat zelf, en het leven daar, gedeeld worden. Dankjewel.

Beste/lieve Monique,
Wij,dus alleen degene welke met misstanden geconfronteerd zijn leggen m.i.duidelijk uit hoe zij het vroeger ervaren hebben.
Is het dan normaal om tegen je wil in te worden ontkleed in een privé kamer van een pater en je geheel naakt gaat aankleden met een misdienaar toog met een koorhemd omdat je iets verkeerd in het Latijn uitsprak.
Nou deze dingen heb ik (nog) meegemaakt,natuurlijk mag jij het vies vinden maar uiteindelijk is het mij overkomen en waarschijnlijk ook andere jongens destijds ,denk je zelf niet dat ik dit niet vies vond dat ik de binnenvoering van een toog over mijn lijf heen voelde gaan.
Als we het over machtsmisbruik hebben dan is dit het wel dus het is goed voor degene die dit soort dingen hebben gezien en of zelf hebben ondervonden het van zich af te schrijven middels b h i c met dank overigens aan iedereen hier die zich ervoor inspannen.

Weet Monique wel wat misbruik teweeg brengt bij mensen, keihard beweren dat het vieze verhalen zijn en expliciet,de realiteit is anders.

Ik lees negatieve en positieve berichten hier op het forum.Ik heb vroeger op internaat de gouden handen te Sheerenberg gezeten daar waren ze ook niet heilig die paters

Veelal zijn er onregelmatigheden geweest op r.k.instellingen bij jongens.

Ik ben zelf vroeger ook misbruikt door de zwartrokken om het zo te zeggen.

Ook passief toekijken is vreselijk dat heb ik ondervonden.

Op een gegeven moment komt de conclusie naar voren dat iets in je zegt dat het tijd is om jou verhaal te doen.
Realiteit is voor mij dat ik vroeger zelf ook door een geestelijk bestuurder van het internaat misbruikt ben,hij vond het fijn dat hij jongens naakt kon aankleden op zijn kamer als misdienaar hoe raar het ook lijkt dit enkel door een ontremde broeder.

Beste W.Degens,ik ben het ten dele met u eens maar realiseer wel dat in ieder gerucht wel een kern van waarheid zit.
Veel lezers van dit forum moeten dan ook niet denken dat seksueel misbruik met name op Oudenbosch voorkwam.
Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat op veel r.k.internaten en kostscholen onterecht naar nonnen en paters is gewezen we zijn allemaal niet heilig als het er op aankomt althans als ik naar mezelf kijk.Uit eigen wil en uit nieuwsgierigheid ben ik ook misdienaar geworden en ben in ruil voor privilege ook over de schreef gegaan.

Opeens kreeg ‘anzicht kaart uit oudenbosch en deze kaart gaf mij het idee om door google het een en ander van oudenbosch op te zoeken. Ik ben op st.Louise geweest op 1953 br.Reinerus,’54 br.Adolf, en ‘55 met br.Domitianus. Ik woon in New Zealand sinds 1957 en als je ‘n student persoonlijk kent mag je mijn email doorgeven. Ik zou het heel leuk vinden om contakt op te maken met iemand van die jaren. Fred

Bedankt Fred voor deze leuke reactie helemaal uit Nieuw Zeeland. Mocht iemand contact willen opnemen dan kunnen wij daarbij helpen. Ze kunnen dat dan hier aangeven, wij regelen de rest. Hoe heb je dit kostschoolverblijf ervaren als ik vragen mag? Hartelijke groet,

Ook ik heb op deze kostschool, ULO Saint Louis, gezeten in de periode 1954-56.


Hierbij een klassenfoto uit deze periode.


Ik herinner mij alleen dat ik veel heimwee had naar huis toen ik op kostschool zat maar ook weer, wel iets minder, heimwee naar kostschool toen ik weer thuis was.


Omdat het op het forum aan de orde is een toevoeging.


Ik heb van ontucht in de periode dat ik op deze school zat niets gemerkt.




Indien er op deze foto reacties komen zal ik hierop reageren.

Jammer dat ik geen groepsfoto uit mijn tijd van 1959 - 1961 van de Grote Schuur meer heb. Ik heb uitermate positieve herinneringen aan broeder Hyginus. Dat was een fantastisch fijne integere man.

Broeder Hyginus was inderdaad een heel fijne onderwijzer en zo waren er meer.
Ik herinner mij ook nare broeders die losse handjes hadden net als softe broeders die gepest werden.

Een broeder heeft mij enorm teleurgesteld n.l. broeder Amandus directeur van de Hellemons MAVO. Na zijn pensionering is hij weer groepsleider geworden op het internaat en heeft verschillende kinderen misbruikt. Hij had als bijnaam de bram

Heb zelf nooit ergens last van gehad, wat John zegt is helemaal waar, Amandus moet een verschrikkelijk iemand zijn geweest. Br. Hyginus kwam altijd in de badhokjes gluren om dan te roepen nog 2 0f 3 minuten warm water.

Hellemons MAVO zegt mij niets.
Br. Hyginus, zie klassenfoto, ken ik van het pensionaat in Oudenbosch in 1954.

hoi iedereen!!
ik heb van 1969 tot 1973 op st Louis gezeten. hoe het ging? ik werd door mijn ouders afgezet, ze gingen nog mee naar de slaapzaal ( bovenste verdieping van de voorbouw) om de spullen weg te leggen. namen afscheid, en daar stond ik! Over 3 weken met verplicht weekend mocht ik weer naar huis. Begeleiding door de broeders was er niet, ik weet nog goed dat ik de volgende dag naar school moest ( LTS ) maar ik wist niet waar dat was!! Ik vragen natuurlijk, met als antwoord: Ja, loop hen maar achterna dan kom je er wel. De eerste periode tot kerstmis had ik het wel een beetje moeilijk, maar na enige tijd schik je je in je lot. Voor de rest een mooie tijd gehad. Een stuk terug in dit relaas kwam ik de naam Marcel Wijnands tegen. ik herinner me jou nog wel en ook je broer. Verder Joost Theunis, je had ook een broer op t internaat genaamd Fons. Broeder Hubert vond ik een mispunt, maar verder met andere broeders geen problemen gehad. enkele namen: Br Marinus, br Frans, Jo van Pruijssen. op de Aula: Br Revocatus ( topkerel) Burchard, Frans en Gerardo. Middengroep Br Vitus, Florentius, Martin Timmermans, en niet te vergeten br Sigebertus bijgenaamd "de Sik"
Verder veel omgang met Jos vd Westen, de gebr. Mötter, Kees Nielen, Ton Joosten, Peter Schless, Hans van Leeuwen, Jeroen van der Heijden.
En nog veel meer mannen met wie ik prachtjaren heb gehad op st. Louis!!

een vervolg op het bovenstaande verhaal.
het was een mooie tijd zoals ik al schreef, maar ik wil toch nog even kwijt wat het internaat mij gebracht heeft als het gaat over mijn verdere leven.
Het leven op het internaat was vrij gedisciplineerd, alles op uur en tijd. Opstaan, ontbijten, je bed opmaken, naar school etc. De broeders waren zeker niet streng, er mocht best veel, zolang je jezelf maar aan de regels van het huis hield. Op zondag naar de kerk, waar we de mis zelf hadden samengesteld onder leiding van br. Ludwinus. Dat heeft er voor gezorgd dat ik ruim 44 jaar pianist / dirigent ben geweest van diverse kerkkoren in Goirle en Tilburg.
Ik kwam uit een beschermd gezin in een rustig dorp, dus veel had ik nog niet gezien. Ik had vrienden, hobby's Dat veranderde toen ik op st Louis kwam. Ineens was ik op mezelf aangewezen, en moest ik zelf beslissingen nemen. Tegelijkertijd moest je jezelf ook staande zien te houden tussen al die jongens, en ook vrienden maken. In die jaren zaten er gemiddeld zo'n 80 jongens op één afdeling, waar 4 broeders de leiding hadden. Dat viel absoluut niet mee om zo'n schare pubers in toom te houden!!
Je wordt dus vroeg zelfstandig, en dát neem je voor altijd mee! Toen ik 17 was, ging ik van het internaat af, en terug naar huis. Mijn ouders hadden niks meer te vertellen over mij, ik ging mijn eigen pad. Mijn broers en zussen waren vreemden geworden. Ik was veranderd, zij waren veranderd. de vrienden van de tijd voordat ik op st. louis kwam was ik kwijt. Dus na mijn thuiskomst kon ik wederom beginnen met nieuwe vrienden maken. Maar door die jaren op het internaat was ik een doordouwer geworden! Niet bij de pakken neerzitten, maar aan de slag! Ook bij mijn werkzame jaren heeft dit door gedreund!!
En zeker, er waren ook minder leuke tijden op het internaat, dat zal ik absoluut niet ontkennen. Maar al het bovenstaande was ik allemaal niet geweest als ik niet op st Louis had gezeten! dat staat voor mij als een paal boven water!!!

Vergeet vooral niet het sexueel misbruik van de broeders. Vele hadden losse handjes en overschreden de grenzen. Daardoor zijn vele jongeren voor hun hele leven gevormd.

Ik kan het verhaal van Hubert Jan van Wees helemaal onderschrijven.
Het ging met mij ook zo. Alhoewel ik in het begin behoorlijk heemwee had heb ik nagenoeg allen maar goede herinneringen aan die tijd. Dat was overigens van 1959 tot 1961.
Achteraf ben ik mijn ouders zeer dankbaar geweest dat zij mij die mogelijkheid hebben gegeven.
Het heeft mijn verdere leven zeer veel gebracht. Gelukkig heb ik persoonlijk geen nare ervaringen opgedaan, zoals hierboven wordt omschreven.

Beste Wil,
Natuurlijk ben ik die ernstige misdrijven niet vergeten! ik heb het hier bewust niet genoemd omdat er al zoveel over geschreven en gezegd is. Daar kan ik weinig meer aan toevoegen. Ik heb de positieve kant beschreven, wat het mij uiteindelijk gebracht heeft. Maar daarmee sluit ik niet m'n ogen voor wat andere jongens overkwam, helaas kunnen zij dit niet uit hun gedachten zetten, en is hun leven niet gevormd, maar MISvormd!!

Hubert-Jan van Wees stuurde deze groepsfoto uit zijn kostschooltijd op Saint Louis (1969-1973). Waarvoor dank! Het is een groepsfoto van de afdeling Aula jaar 1970/71. De foto is genomen vóór de kapel. (Klik op de foto om deze te vergroten.)

Links staan br Burchard en br Frans, rechts br Revocatus en br Gerardo. Boven vlnr: Burchard, Pius vd Elshout, Ton Joosten, Jan Jansen, Hubert-Jan van Wees (inzender foto), Martin Scholten, nn,nn, Jos vd Westen, nn, Marinus vd Elshout, Gerard Mótter, Kees Streng, Carlo Marijnissen, nn, Revocatus. Zittend vooraan vlnr : Kees Nielen, Willy van de Voorde, Paul Joosten, nn, nn, Rolf-Pieter Banus, Rob Voeten, Jeroen vd Heijden, Theo van Beers, Alex Zwaans, Fons Visser. 2e rij van achteren van rechts naar links: Peter Gordon, Marcel en Robert Wijnands, Mitchell Krijnen, Willy Kreusch, Antoine Tromp. Geheel links staand vóór br Burchard staat Rob Bierens, Hans Petersdorf, Peter Mötter, Zittend op de 2e rij 4e van links: Huub Buijsse, schuin rechts achter Huub Buijsse staat Hans van Leeuwen.

Op mijn bericht van oktober 2023 geen reacties ontvangen.
Ik ben uit 1940 en verwacht daarom ook weinig reacties.
Weinig begrijp ik maar helemaal geen is toch wel jammer.

Ja Jos van 1940 dan bent U dit jaar 84 ben zelf van 1948 dit jaar 76 en kom er weinig tot geen tegen waar ik mee in het internaat heb gezeten van 1963 -64 65. Weet ook dat er al verschillende overleden zijn. Heb in 1988 nog wel een Reunie gehad bij LTS st'Jozef nadien is deze naam veranderd in het Markland Colege Gr.Jac Thielen

Ik ben van 1948 en zat van 1959 t/m 1966 op St. Louis. 2 jaar in klas 5 en 6 en daarna 5 jaar op de HBS-A.
Heb nog wel wat contacten.
Heb zowel positieve als negatieve herinneringen, maar wel veel geleerd daar.
Nog mensen uit die tijd?

Hoi Jos, ik ben een jaar jonger dan jij en kwam op 8 jarige leeftijd op de kleine cour onder de discipline van broeder Sjors en br. Bernolfus.
Kwam jij ook in die tijd? Na de 6de klas broeder Thelesforus 1954 zwaaide ik af naar Nijmegen Canisius College gymnasium. Hebben wij volgens jouw history raakvlakken? Ik herinner mij weinig namen meer van mijn courgenoten van SLO.

Toch een reactie van Jac Thielen en nu ook van Willem Degens,
Jac kwam 10 jaar na mij naar het jongens pensionaat en Willem zat op de lagere school toen ik daar naar de ULO ging 1953-54.
Daarvoor zat ik ook bij de broeders van Saint Louis op de lagere school maar dan in Amsterdam op de Keizersgracht.
Wordt vervolgd.

@Hubert-Jan van Wees,
Leuk om je foto te zien.
Ik heb ook nog een groepsfoto, van 1968-1969, dus il zie zie op jouw foto veel bekende gezichten.
Ik zou de foto wel willen plaatsen maar hou dat moet is me niet duidelijk.

Van 1948 zat ik op st louis. 7eklas ge daan en daarna ULO A en B in drie jaren.
Gouden jaren!!
Reeds In 2018 uitvoerig over geschreven.

Die Piet ULO A en B in drie jaar, dat is snel.
Zelf na 2 jaar kostschool in Amsterdam, ook weer bij de broeders, mijn MULO diploma gehaald en had van school helemaal genoeg.
Nu weer naar Oudenbosch.
Van misbruik in Oudenbosch heb ik niets gemerkt.
Wel werd er op de lagere school, br. Solanus, geslagen. Later op de kostschool kwam ik hem weer tegen en was het een heel aimabel persoon.
In mijn beleving waren de leerprestaties ondergeschikt aan het gedrag.
Als mens heeft de kostschool en later de dienstplicht mij wel gevormd tot degene die ik geworden ben.
De hoge muren om het gebouw gaven een gevoel van veiligheid en in de kapel het levensgrote schilderij van “ De martelaren van Gorcum” dat je in het leven ook een beetje voorzichtig moest zijn.
Wordt vervolgd

Via BHIC 2x een verhaal, omdat ik dat leuk vond, geschreven maar na het oplossen van het sommetje kreeg ik de melding fout en weg mijn verhaal.
Verhaal zonder inloggen lukte wel.

Test

Alles werkt weer naar behoren.
Heb ik nog wat te vertellen, ja.
Dol was ik op voetballen, liefst als keeper omdat je dan niet zoveel hoefde te rennen. Een voetbalveld is best groot.
We hadden een leuk team en mochten een voorwedstrijd op zondag in het Willem twee stadion spelen, ja op het hoofdveld voor de wedstrijd.
Daar stond ik in het veeeeeeeeel grotere doel dan ik gewend was en was geen succes. Het publiek heeft wel veel gelachen en toch geklapt, ik heb minder gelachen.

Bedankt Jos voor je verhaal. Vervelend zo'n foutmelding, krijg ik ook weleens. Heeft iets te maken met hoe lang we met het tikken van die reactie bezig zijn. Als dat wat langer duurt, is het altijd goed om een backup te maken. En dan de site even te verversen voor je de reactie plaatst. Dan zou ook de som weer moeten werken.

@Joost Theunis: die foto kun je mij sturen, info@bhic.nl , o.v.v. internaat Saint Louis Oudenbosc. Dan voeg ik die hier toe. Ook een bijschrift, mocht je dat mee willen sturen.

Hartelijke groet,

Dank voor je reactie Thijs.
Voor mij zou het leuk zijn als ik n.a.v. de klassenfoto met namen een reactie van een van hen zou krijgen en even “bijpraten”.
Minimaal 8x in de week naar de kapel waar je dan tegen het levensgrote schilderij van “De martelaren van Gorcum” aan moest kijken.

Inderdaad Jos, dat zou mooi zijn als plaatsing van die klassenfoto contacten met oud-klasgenoten oplevert. Daar kunnen we altijd bij helpen door achter de schermen contactgegevens uit te wisselen. Wie in contact wil komen kan dat dan hier aangeven, wij pakken dat dan op.
Acht keer in de week naar de kapel minimaal(!), over de routine en regelmaat van het kostschoolleven gesproken...! En zo zal dat voor meer zaken hebben gegolden, die dan op een gegeven moment helemaal in je systeem zaten

OP EEN DAG HADDEN WIJ HET OVER DE KOSTSCHOLEN WAAR WIJ OP GEZETEN HADDEN,MIJN BROER OP ST.lOUIS.iNEENS BEGON HIJ bITTERE TRANEN TE SCHREIEN EN TE VERTELLEN. ALS DE BROEDERS NAAR BED GINGEN KWAMEN ZE ZACHTJES DE JONGENS SLAAPZZAAL OP. WENKTE NAAR EEN JONGEN DIE MOEST KOMEN EN DIE ZE GINGEN MISBRUIKEN. zIJ WISTEN HET DONDERS GOED VAN ELKAAR! HIJ WILDE NIET MEER TERUG MAAR VADER BRACHT HEM ZELF RETOUR!Hij heeft nooit een normaal huweljk gehad,de rotzakken.hoeveel jongens hebben zij verpest?Zelf heb ik nooit iets bij de nonnen ondervonden,Lekker om dat op 87 jarige leeftijd nog te delen

Het is vreselijk wat ze hebben gedaan lees maar eens sexueel misbruik rooms katholieke kerk.
De vele schade vergoedingen die ze hebben moeten betalen. Het ergste vond ik broeder amandus die na zijn pensionering als directeur van de hellemonds mavo zich aan vele jongeren heeft vergrepen. Vele broeders waren homofiele of pedofiel en dit heeft vele jaren kunnen duren.
Mijn ouders namen dit voor zoete koek en deden niets. Want zoiets doet een broeder of pater niet was hun antwoord en je kon gewoon de trein weer op naar het concentratiekamp

Het verhaal van Henk en ook van A. de Rijk -Sas is schokkend.
Zelf heb ik twee jaar op het jongenspensionaat St. Louis gezeten.
Op de slaapzaal was er altijd een broeder die toezicht hield en soms achter het gordijn van de chabrette keek, waarom ?
Van broeders die kwamen nooit iets gemerkt of gehoord.
Van haar bericht uit de 2e hand kan ik dus niet bevestigen.

Et c’est reparti pour un tour. :-((

Joost Theunis tot op de dag van vandaag duiken verhalen op zoals die waarop ik reageerde.
Heel schadelijk voor in dit geval St. Louis en omdat ik daar een fijne tijd heb gehad en niets van gemerkt, gezien of gehoord heb doet dat mij pijn en reageer ik.

Et c’est reparti pour un tour. :-((
Inderdaad Joost, daar gaan we weer!! Beste heer/ mevrouw A de Rijk Sas en beste Henk, gelieve je grieven kenbaar te maken op andere sites dan deze. Ik snap de boosheid volkomen, maar deze site is bedoeld voor de positieve kant van het internaat. en die zijn er toch ook!!

Deze keer een volledig overzicht van alle berichten die ik in het verleden heb gestuurd en ook de foto.
Als ik reacties van klasgenoten had ontvangen had ik ook meer foto’s.
Deze zijn nu allemaal rond de 85 jaar en dan wordt de spoeling dun.
Puntje: volgorde berichten is van oud naar nieuw.
Vorige keer kon ik dat omdraaien en vandaag niet. Jammer Thijs.

Het is hersteld. Door wie ?
Bedankt top.

Als Ik lag te snurken op de slaapzaal kwam de nachtbroeder mij wakker maken.Niet onbegrijpelijk , maar nooit iets gemerkt van onzedelijkhandelen door de broeder die me wakker maakte.
In 2018 en 2019 heb ik mijn ervaring en waardering van dekostschool met de broeders reeds gegeven.
Inmiddels bijna 92 en ook ooit een reactie gekregen of gelezen.6

Karel Olsthoorn fotografeerde voor ons diverse brieven (van de broeders aan de ouders) over de dagelijkse gang van zaken op Saint Louis halverwege de jaren ’60. Veel dank voor het versturen van dit bijzondere materiaal!




(Klik op de afbeelding om naar alle brieven te gaan.)

Brieven aan de ouders van internen, Saint Louis jaren ‘60

Beste,

Mijn vader, die 13 jaar geleden is overleden, heeft ongeveer 4 jaar op Saint Louis in Oudenbosch gezeten. Ik schrijf nadrukkelijk ongeveer 4 jaar want hij heeft nooit willen praten over de kostschool. Het enige wat hij in woorden losliet was dat er nooit over mocht praten. Dus dat doet hij ook niet meer. Hij mocht niet meer voelen dus gevoel bestaat niet. Dit soort "oneliners" kreeg ik van hem terug als ik hem erover vroeg. Hij heeft letterlijk ook geen enkele herinnering meer bewaard van zijn tijd op Saint Louis. Zo anders was het toen we een "studiegenoot" van hem spraken een tijdje na zijn overlijden. Hij had een grote doos vol herinneringen en vertelde honderduit over de leuke tijd die hij had ervaren. Dit, tezamen met de korte uitspraken van mijn vader over kostschool, hoe hij op "emoties" reageerde hebben en informatie na zijn overlijden hebben mij aan het denken gezet. Ik heb hier een korte monoloog over geschreven. Deze monoloog voer ik op in november, december, januari en februari. In Venlo, Eindhoven, Helmond en Panningen. Ik doe dit samen met Collectief Mens. Misschien zijn er mensen/lotgenoten die dit ook interessant zouden vinden.

Alvast bedankt voor jullie reactie.

Met vriendelijke groeten,

Jeroen Biemans

Beste Jeroen Biemans,
jouw reactie en verhaal over je vader geeft aan dat hij geen fijne tijd heeft gehad op de kostschool of “Jongens Internaat”.
Wat was zijn geboortejaar en welke jaren heeft hij op St Louis gezeten?
Met vriendelijke groeten,
Jos van Wakeren

Beste Jeroen Biemans,
jouw reactie en verhaal over je vader geeft aan dat hij geen fijne tijd heeft gehad op de kostschool of “Jongens Internaat”.
Wat was zijn geboortejaar en welke jaren heeft hij op St Louis gezeten?
Met vriendelijke groeten,
Jos van Wakeren

Beste Jos, Dank voor je reactie. Mijn vader (Jan Biemans) is in 1946 geboren (4-5-1946) om precies te zijn. Hij heeft eind jaren '50 begin jaren '60 op Saint Louis gezeten. Met vriendelijke groeten, Jeroen Biemans

Dag Jeroen,
de naam Biemans kwam mij bekend voor maar denk dat dat uit mijn Klu tijd was.
Zelf zat ik op St Louis begin 1950 op de ULO. Ben van 08-10-1940 en dus 6 jaar ouder.
Ik heb behalve heimwee geen nare herinneringen aan de kostschool.
Voor jou blijft het onduidelijk wat je vader heeft meegemaakt en dat is jammer voor hem en ook voor jou. Misschien reageren nog jaargenoten van hem maar is onwaarschijnlijk.
Alle goeds,
Jos van Wakeren

Charles van Dyck stuurde ons deze foto van klas 6b van Saint Louis in 1960, met broeder Felix. Waarvoor dank! (Klik op de foto om deze te vergroten.)

Saint Louis in 1960, klas 6b en broeder Felix

Leuk die foto. Deze heb ik ook, want ik zat ook in klas 6B. Ik zit gehurkt links op de voorste rij. Heel veel namen ken ik nog van de jongens die op deze foto staan.

Groeten aan Charles van Dyck en alle anderen die op de foto staan en dit mochten lezen.

Dank Wim voor het reageren. En mocht je hier namen willen delen dan kunnen we die toevoegen aan het bijschrift. Hartelijke groet,