Volgens mij is het aannemer Moeskops uit Bergeijk geweest, architect is mij onbekend.
Mijn vader heeft er destijds aan meegewerkt in 1962.

Ah, dat is bijzonder, AJM Bosch. Heeft je vader nog verteld over zijn werk aan dit pand?

Hij vertelde dat in die tijd alles ter plekke werd gemaakt ook bij het beton storten moest men grind en zand in een bak van een grote betonmolen scheppen. Zwaar werk die een lange dag duurde. Iedereen werd dan ingezet op z'n dag. Later in de jaren 60 kwamen kranen en betonmixers op de bouw wat het werk een stuk lichter maakte.....

Nou, dat moet inderdaad fysiek enorm zwaar zijn geweest! Heeft je vader ook nog met de kranen en mixers gewerkt? Met andere woorden: heeft hij zelf meegemaakt dat het werk veranderde?

Jazeker , omdat hij belangstelling had in techniek is hij kraanbestuurder geworden. In Amerongen haalde hij zijn "hijsbewijs".
Ik ben veel zaterdags op de bouwplaats geweest om kranen te smeren en onderhouden. En sinds 1972 ben ik zelf ook machinist en nog steeds actief...

Ah, dan heeft je vader zeker die kanteling nog meegemaakt. Maar ik neem aan dat jij in bijna vijftig (!) jaar ook het nodige hebt zien veranderen?

Natuurlijk dat heeft iedereen wel, de computer is wel de grootste verandering geweest. Maar waar het over ging was de architect van Maranata. Op internet kom ik er niet achter, zal eens vragen bij oud uitvoerders van die aannemer , als ze nog leven ....

Dat zou helemaal mooi zijn, bedankt alvast voor de moeite!

Het klooster wordt gebouwd naar een ontwerp van architect J. de Reus in Oss door Moeskops Bouwbedrijf n.v. in Bergeyk.
Nieuwe Eindhovense krant - 12-07-1962

Bedankt voor je reactie Hans, dat gaan we zo snel mogelijk aanpassen.
Ik heb nog even de link naar het krantenartikel opgezocht: https://www.delpher.nl/nl/kranten/view?query=moeskops+bouwbedrijf&coll=…

Vanochtend dacht ik ineens aan de retraitedag in Maranatha, Duizel, die we op de lagere school in de zesde klas (nu groep 8) mochten beleven. En dat ik er niet zo veel meer van weet, behalve de stilte, de rust en ruimte, een stil groot, mystiek gebouw in het groen, en een warme lunchmaaltijd. Maar enkele zusters waren er. Het woord retraite is toen voor het eerst in mijn vocabulaire gekomen.
Nu, veertig jaar later ongeveer, ga ik mijn carrière als retraite-begeleider eindigen na 15 jaar. Wat jammer dat ik me bijna niets meer inhoudelijk herinner van deze eerste ervaring…dus ik volg graag hier: mocht nog iemand wel herinneringen hebben dan hoor ik ze graag!