Ik ben Jeanne Kerkhof Halewijn ben in Eersel 6 weken geweest in 1954 ik vond het vreselijk ze waren zo streng .droeg altijd een onderbroek die veel te groot was en als je aan het wandelen was en hij zakte af dan mag je hem niet omhoog trekken eten was vreselijk met geweld in je mond geduwd als je het vies vond .

Jeetje Jeanne, ik kan me voorstellen dat je daar nare herinneringen aan hebt overgehouden! Die zes weken hebben vast - voor je gevoel - veel langer geduurd. Ben je er later nog ooit naar teruggegaan?

mijn naam is Rob Kluvers ben hier in 1948 met mijn zusje uit Leiden 6 weken geweest om aan te sterken. De jongetjes links en meisjes rechts.
s'middag wandelen en een uurtje in de buitenlucht slapen, in de havermoutpap bleef je lepel rechtop staan het enige wat niet te (vr)eten was.waren de zoute haringen.
savonds in de rij voor het slapen gaan een schrobbeurt en dan naar bed heb hier geen slechte ervaring aan over gehouden maar was wel blij weer thuis te zijn.

Marilou Nillesen ik ben later terug geweest maar het was afgebroken ik ben in Eersel ook rond wezen rijden .het deed me wel wat groetjes Jeanne .ik heb nog wel een foto van de groep .

Bedankt voor het delen van jouw herinneringen aan het Sint-Jacobusgesticht, Rob! Ik kan me goed voorstellen dat je blij was om weer thuis te zijn, maar wel fijn om te lezen dat je er geen heel slechte ervaringen hebt gehad.

Jeanne, heel begrijpelijk dat het je wat deed toen je weer een bezoek bracht aan Eersel. Mocht je de foto van de groep met ons willen delen, dan kun je 'm eventueel scannen en sturen naar info@bhic.nl.

Verschrikkelijke ervaringen , strobalen waar je op sliep , in eigen overgeefsel wakker worden . Met eten overgeven dan werd ik apart gezet , en moest het alsnog opeten . Zilver armbandje van mijn vader gehad mocht als ik thuis kwam mijn naam in laten zetten , moest ik inleveren , nooit meer terug gehad . Wat heb ik ge huilde terug naar huis . Dit was in 1954 . Ik was daar met mijn verjaardag in Februari werd ik 7jr. Dat vergeet je nooit meer .

Wat erg om te horen dat je er zo'n slechte tijd hebt gehad.

Zie voor meer actuele informatie van dit klooster het boek:
Schakels in de tijd - 100 jaar zorg in de Kempen, oa geschreven door Thea Moors ( voormalige zuster Heriberta - congregatie Schijndel) en oa Ton Cox ea.
Zelf daar gaan werken in de zorg vanaf 1973 en daar tot zeker 1979 gewerkt, alvorens we naar Duizel gingen. De sloop van het klooster is dus zeker vele jaren later dan 1973!

@ Martha Janssen-Versteeg. Dank voor uw corrctie. Onze hoofdbron, het genoemde boek van Jan Smits, vermeldt 1973. Maar uit andere bronnen, o.a. de website van de heemkundekring, blijkt dat de sloop inderdaad pas in de jaren tachtig heeft plaatsgevonden. We hebben het verhaal uiteraard aangepast.

Aan Paul Huisman e.a. Er gaat een verhaal in Helmond dat een gehandicapt kind van Syss Inquart (of van zijn broer) verpleegt zou zijn in Eersel. Hebt u daar ooit iets van gehoord?

Er zouden in de jaren dertig Joodse kinderen uit Duitsland in onder gebracht zijn. Ze werden door hun ouders op de trein naar Nederland gezet omdat het daar veiliger zou zijn. De meesten hebben hun ouders nooit meer terug gezien.

@ Jolanda Bakker en Els. Daar heb ik het boek "Schakels in de tijd" - het is hierboven al genoemd - maar eens op nageslagen. Inderdaad zijn er vanaf 1939 Joodse kinderen opgevangen in het Jacobusgesticht. Maar over een zoon van Seyss-Inquart zie ik in dit boek zo gauw niets (wat natuurlijk niet wil zeggen, dat het niet gebeurd kan zijn).

Ook ik heb in de jaren 50 voor een 'herstelperiode' in Eersel gezeten. Enkele flarden zijn me daarvan bijgebleven. Die waren enerzijds niet prettig en anderzijds juist wel. Vooral over de liefdevolle opvang toen een kind een epileptische aanval kreeg ik de kerk en ik in paniek naar buiten ben gevlucht. Een van de zuster heeft me toen in bescherming genomen en gerust gesteld.
Ik zou wel eens willen weten waar de dossiers van de 'patiënten' bewaard worden en of die in te zien zijn.

@Jan: bedankt voor je vraag. Mogelijk bevinden zulke documenten zich in het archief van de zusters in kwestie. Hun archief wordt bewaard in het Erfgoedcentrum Nederlands Kloosterleving: https://www.erfgoedkloosterleven.nl/zoeken/collecties-zoeken.php?mivast… Daar, onder punt 7.12, vind je de archivalia betreffende het klooster en kindertehuis in Eersel.

Ik zou het erfgoedcentrum mailen: https://www.erfgoedkloosterleven.nl/contact/contact.html en je vraag voorleggen. Zij zullen dan de zusters benaderen en aan jou terugkoppelen of en onder welke voorwaarden je het materiaal mag inzien. Het is natuurlijk heel persoonlijke informatie uit het nog betrekkelijk recente verleden, dus ik vermoed dat e.e.a. wel goed afgeschermd is. Maar wie niet waagt...

Als de patiëntendossiers niet in dit archief zitten, dan weet ik heel zeker dat ze je bij het Erfgoedcentrum uitsluitsel kunnen geven over de locatie, ook over de inzagemogelijkheid, aangezien zij met de zusters in contact staan.

Hopelijk helpt dit je op weg. Het zou leuk zijn als je hier laat weten of deze zoekweg wat heeft opgeleverd. Veel succes gewenst!

Mijn herinneringen aan Eersel waren over het algemeen goed. Ik was daar april/mei 1949 (denk ik) ik heb n.l. een groep's foto die op 15mei 1949 gemaakt is.
Deze foto heb ik al opgestuurd naar Bhic. Ik woonde in Zeeland ( bij Uden) en er staan nog drie dorpsgenoten op die foto. We waren denk ik allemaal te mager volgens de schooldokter. Ik herinner me vnl. zonnige dagen met veel wandelen door de bossen en uit volle borst zingen. we schreven naar huis, kregen post. Het eten was goed, ik lustte alles zelfs de rode kool dat een meisje dat naast me aan tafel zat op mijn bord schoof, ik at het netjes op omdat ik wist dat we ons bord leeg moesten eten. We hadden een heel lieve juf of zuster die ook op de foto staat.. We sliepen boven in reien van bedden en douchten, ik geloof op vrijdag.. Als ik Prodent tandpasta ruik denk ik aan Eersel. Ik had wel heimwee maar vertrouwde erop dat we na 6 weken naar huis zouden mogen.

"En op het hoekje van de laan, zie je met grote letters staan, koloniehuis, koloniehuis, staat boven aan".
Dat zijn flarden van een lied, dat tijdens mijn verblijf in de gezondheidskolonie te Eersel werd gezongen, en dat mij bijgebleven is.
Mijn herinneringen aan die tijd, eind jaren veertig, zijn op een paar uitzonderingen na, niet al te best.
De levertraan, de koude gortpap, het hardvochtig roskammen, de koude douche en vooral de strenge uitstraling van de dames, zijn mij tot op de dag van vandaag bijgebleven.

ik ken de liedjes nog uit mijn hoofd .
Op Eersel moet je wezen op Eersel moet je zijn waar je allemaal geneesde
van je ziekte en je pijn .en je speelt er heel de dag ik wou dat moeder mijn eens zag kom kinderen naar buiten waar al die vogels fluiten naar buiten

@Nel, PM de Kort en Jeanne: nog nedankt voor jullie reacties, mooi om te zien hoeveel jullie nog paraat hebben aan details en anekdotes, de liederen! Werd er ook naast dat zingen tijdens de wandelingen e.d. nog veel aan zang, toneel e.a. culturele vorming gedaan? Opvoeringen?

Nee, alles stond in het teken van herstellen: bleekneusjes, holle wangen, spillebenen, bedplassers dienden omgetoverd te worden in gezonde, uitgeruste jongens.

Nee, ik kan me niet herinneren dat we les kregen of boeken hadden. Wel heb ik ooit een met potlood geschreven brief naar huis geschreven. We speelden vnl. buiten en wandelden en zongen. Ik weet ook nog dat we allemaal s'avonds laat wakker gemaakt werden om naar't toilet te gaan. Ook moesten we bij het douchen een dun katoenen wit, half schortje aan. Voor 'zedelijkheid' denk ik.
Als ik gekleurde muisjes ruik moet ik aan Eersel denken..

@P.M. de Kort en Nel: fijn dat jullie nog uitleg wilden geven. We moeten die vakantiekolonies ook wat dat betreft dus niet teveel op één lijn plaatsen met al die internaten in de provincie. Wel een aparte routine zeg, 's avonds laat wakker gemaakt worden voor het toilet. Kan me niet herinneren zoiets eerder te hebben gelezen.
Was in deze kolonie dan sprake van een heel eigen regime/dagindeling of ging het er op andere vakantiekolonies waarschijnlijk ook zo aan toe?

Nee, ik denk ook niet dat ik 't onthouden zou hebben als er niet een voorval had plaats gevonden. Op de terugweg van het toilet stapte ik in een 'drol' die op de vloer lag (waarschijnlijk uit iemands broek gevallen) de 'verzorgster' tracete het naar mijn bed en ze moest mijn lakens verschonen en mijn voeten wassen. Ze was heel kwaad ook al wist ik dat zij wist dat het niet mijn schuld was.
De rede voor de nachtelijke WC routine zal zeker geweest zijn om bedplassen te voorkomen.
Ik weet ook nog dat we "Hoog op de gele wagen' zongen als we wandelden. Het is een oud Duits liedje uit 1902, maar wij zongen de Nederlandse text. Heb het liedje daar geleerd.

Bestaat er een administratie van het Sint Jacobusgesticht in Eersel? Mijn geheugen laat me een beetje in de steek; ik weet niet precies, in welk jaar ik daar 6 weken heb doorgebracht. 1946? 1947? Nog later?

@P.M. de Kort: je zou contact op kunnen nemen met het Erfgoedcentrum Nederlands Kloosterleven. Daar wordt het archief van de Zusters van Liefde van Schijndel bewaard: https://www.erfgoedkloosterleven.nl/zoeken/collecties-zoeken.php?mivast… In deze inventaris vind je onder "Huizen en congregaties", onder 7.12 de archiefstukken voor Eersel, verdeeld over 'klooster' en 'kinderhuis'. Die laatste rubriek bevat een flinke lijst stukken. Het erfgoedcentrum kan je waarschijnlijk precies vertellen welke stukken voor jou het relevantst zijn. Contactgegevens vind je hier: https://www.erfgoedkloosterleven.nl/contact/contact.html

Hopelijk vind je via deze weg het antwoord op je vraag. Veel succes met je onderzoek!

Ik was daar in 1952 denk ik als 8 jarig Amsterdams bleekneusje met een verschrikkelijke heimwee! Ja, er werd heel veel gewandeld door de bossen.
Ook naar een klooster in volgens mij Bergeijk. Er moest daar altijd iets opgehaald worden bij die nonnen. (Het zou ook zomaar een grote boerderij geweest kunnen zijn.) Voor de terugweg kregen we altijd een grote appel mee. De pakjes die mijn ouders iedere week stuurden werden gedeeld met de andere kinderen. Mijn snoepjes (die ik o zo lekker vond) werden in en grote pot gedonderd. We kregen alleen zondag's een snoepje. Waar is de rest van het lekkers allemaal gebleven? Die taaie kapjes met gekleurde muisjes waren niet weg te krijgen!! Ook de lauwe melk met dat dikke vel was verschrikkelijk! Toch nog tijdens mijn verblijf 3 pond aangekomen. Ik vond het beslist géén fijne tijd daar. Gelukkig mocht mijn moeder 1x per 14 dagen op vrijdag of zaterdag om 19.00 uur bellen. We moesten ook iedere week gaan biechten geloof ik, maar dat wilde bij mij niet lukken..... ik zat te huilen in de biechtstoel omdat ik NIKS wist. Op het laatst ging ik maar wat verzinnen. En die 3 rozenhoedjes die mij werden opgelegd???? Nou, die konden ze wel vergeten.

Hallo Ansje, bedankt voor je bijdrage. Je werd wel ver van huis gestuurd. En veel privacy of persoonlijk bezit zat er dus niet in. Zijn er nog bepaalde lessen of activiteiten die voor een welkome afwisseling zorgden in dit regime? En wat waren dat eigenlijk, die 'taaie kapjes'?

Helaas heb ik ook geen goede herinneringen aan de periode die ik daar in de jaren 50 ben geweest. Het strenge regime is me altijd bij gebleven Op de slaapzaal mocht je zelfs je hoofd niet optillen als je niet kon slapen naar het toilet gaan was dan verboden ondanks de blaasontstekingen die ik regelmatig had. Ook ben ik nooit vergeten dat een meisje had overgegeven in haar bord pap en dat haar neus dichtgeknepen werd en alles weer naar binnen gegoten werd.
Gelukkig was er een leidster die erg aardig voor ons jonge kinderen was en door haar heb ik de 6 weken overleefd!

Bedankt Wil voor je reactie. Wat een praktijken... ik kan mij niet voorstellen hoe dat moet zijn geweest. Het zullen wel zes lange weken zijn geweest. Wat herinner je je nog het beste van die ene leidster, wat waren haar taken en zagen jullie haar vaak?

vandaag kocht ik in Schijndel een boekje genaamd Het Achterhuis,waarin een stempel Het Jacobusgesticht Eersel staat.Dus er was een bibliotheek.Misschien herinneren mensen zich dit nog.groet Karen

Dag Thijs, Nou dat waren kapjes van het brood en je trok bijna je tanden uit je mond om er een stukje af te krijgen. Het bleek dat ik bij nader inzien in 1954 en niet in 1952 daar was. Ik vond het erg leuk dat Jeanne Kerkhof-Halewijn een groepsfoto had ingezonden. Ik kan mij nog goed herinneren dat deze gemaakt werd. Ik ben het meisje met dat witte kraagje zittend op de voorgrond. De naam van de leidster op de achtergrond kan ik mij niet meer herinneren maar ze was verschrikkelijk lief. We konden vrijdags een brief naar huis sturen maar of die brieven ooit zijn aangekomen betwijfel ik. Postzegels kosten immers geld! Dat schrijven gebeurde in een ruimte met tafeltjes en stoeltjes en er stonden ook wat boeken. Of wij die ook daadwerkelijk ook mochten lezen betwijfel ik. Ik als boekenwurm heb ze in ieder geval nooit mogen pakken. Ook mochten wij nooit onze eigen tandpasta gebruiken. Iedere dag moest een meisje haar tube afgegeven en die non deed dan bij iedereen een beetje op de tandenborstel. De volgende dag was weer iemand anders aan de beurt en zo kregen we weer een ander smaakje. Een meisje had een blauw poeder in een blikje en ik vraag mij af of dat wel geschikt was om daar je tanden mee te poetsen. Wij vonden het in ieder geval niet erg lekker maar we hadden helaas helemaal niks in te brengen. Het enige positieve waren de wandelingen en het springen over de slootjes. Heerlijk in de frisse lucht! Zingen...........nou, dat deed ik absoluut niet want zo blij was ik daar niet! Al met al is het een hele vervelende ervaring geweest daar bij die gefrustreerde nonnen in Eersel en graag had ik een van die nonnen nog eens gesproken.

@Karen: dank voor je bericht, mooie vondst. Benieuwd of oud-leerlingen die hier reageren, zich die bibliotheek nog goed herinneren (en de goedgekeurde, zedelijk verantwoorde lectuur uiteraard).

@Ansje: bedankt dat je dat nog wilde toelichten. En wat toevallig dat je jezelf dan ineens op zo'n foto ziet! Jouw bijdrage voorziet zo'n foto meteen van een achtergrondverhaal. Misschien dat andere bezoekers zich nog de naam van die lieve groepsleidster herinneren?

ik kwam per ongeluk vandaag deze site tegen over dat tehuis van deze Zusters van Liefde van Schijndel, helaas een andere naam voor welke niet geschikt is om hier op te schrijven.
Ik ben hier “dacht in 1955” zes weken geweest, ik moest hier naar toe om aan te sterken na dat ik bijna een jaar in het sanatorium ion Venlo was geweest voor TBC wat ik -zo bleek later- nooit had gehad. Als ik lees hoe de andere kinderen deze tijd hebben ervaren zit ik weer ondanks mijn leeftijd nu, midden in die (..) tijd daar in Eersel. Wat mij opvalt aan deze korte herinneringen is dat er mild word geoordeeld over deze nonnen, mijn herinneringen zijn -zacht uitgedrukt- minder mild. Ik heb een foto gevonden in een oude doos op zolder waardoor deze heinneringen aan die tijd weer naar boven kwamen alsof het gisteren was vandaar dat ik meer dan blij verast was dat ik vandaag deze site vond.
Ik zal de genoemde fot opsturen in de hoop dat ik hier nog reactie op krijg zodat ik dit verhaal dat ik hier over schrijf (voor mijzelf ) na al die jaren kan afsluiten.
Groetjes Wim.

Hallo Wim, dank voor je bijdrage. De foto kun je sturen naar info@bhic.nl en dan voegen wij deze hier toe. En vertel vooral verder over je verblijf in Eersel. Stond dat sanatorium in Venlo trouwens ook onder leiding van deze zusters?

Ik kwam bij toeval op deze pagina en las over Joodse kinderen die hier opgevangen zijn. Dat klopt. Ik speel een (9+)voorstelling "Mijn pop huilt 's nachts", waarin ik het waargebeurde verhaal vertel van George en Ursula Levi. twee Duits Joodse kinderen die in 1939 door hun moeder vanuit Duitsland naar Nederland worden gestuurd. Eerst zitten ze in een vluchtelingenkamp op Heijplaat in Rotterdam en daarna in het kindertehuis in Eersel. Daar verblijven ze bijna twee jaar tot ze ontdekt worden en overgebracht naar Kamp Vught. Daarna volgen Westerbork en Bergen-Belsen.
Alle twee overleven de oorlog.
Jammer dat het tehuis er niet meer staat; zou een mooie plek zijn om de voorstelling te spelen.
Meer over de voorstelling op mijn website www.verhalenverteller.nl

Hallo Eric, bedankt voor dit bericht en de link. Een mooie website! En wat prachtig dat deze belangrijke verhalen zo letterlijk een podium krijgen. Goed dat je dit hier hebt gedeeld.

Ik weet niet pressies welk jaar maar ik was in de 1e klas van de lagere school en denk dus 6 of 7 jaar ik ben van 1948 dus vermoedelijk 1954.
Ik kan me niet herrinetrn of er meisjes waren.
Wel dat we veel gingen wandelen en dat er zsnddiunen waren waar we speelden ook dat er geen bezoek mocht komen waar mijn vader zich niet aan hield.

Bedankt Jo voor het reageren. Wat mooi dat je vader tóch gewoon op bezoek kwam! Maar hoe liep dat af, hopelijk werd hij niet alsnog weggestuurd of durfden ze dat niet? En vertel nog eens verder over die tijd in het St. Jacobusgesticht als je wilt. Het is erg lang geleden maar misschien dat nog meer herinneringen komen bovendrijven.

In een doos op zolder heb ik een stapel oude ansichtkaarten gevonden, oa gericht aan verschillende kinderen in Huize Kindervriend in Eersel, gedateerd in de jaren 50. Geen idee hoe we hier aan komen. Is er bij BHIC (of iemand anders) interesse om deze te ontvangen?

Mevrouw van den Bekerom,
Ik heb rond die tijd in Eersel vertoefd. Kan mij er echter niet veel van herinneren, maar probeer deze tijd te reconstrueren. Derhalve ben ik uiterst benieuwd naar de door u gevonden correspondentie.
Ik heb eerder op deze pagina geschreven.

Dank voor jullie reacties, Chiara en Paul.

@Chiara: naar deze oude ansichtkaart zijn wij/het BHIC zeker benieuwd. Je kunt ons scans/foto's ervan mailen, naar info@bhic.nl onder vermelding van het Sint-Jacobusgesticht in Eersel. Fysieke exemplaren (mag, maar is niet vereist voor plaatsing op deze pagina) kunnen verzonden worden naar Postbus 81, 5201 AB 's-Hertogenbosch. In beide gevallen kun je ze ook richten aan mij.

@Paul: ze zijn gericht aan Elsje, Gonnie, Toosje, Angèle, Ronny. Afkomstig uit Den Haag, Reuver en Tegelen. En destijds was het denk ik de trend om vrijwel de hele kaart leeg te laten, en enkel "Hartelijke groeten van..." erop te schrijven. Er staat dus weinig op.

@Thijs: ik zal ze per post toesturen!

@Anderen die meelezen: als je er persoonlijk iets mee hebt, kun je ze daarna mogelijk inzien/opvragen bij Thijs.

@Chiara,
Hartelijk dank voor de informatie. Ik zie de plaatsing van de afbeeldingen op deze site met belangstelling tegemoet.

@Chiara: nog bedankt voor het sturen van de kaarten. Ik heb een pagina voor ze aangemaakt ( https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/post-voor-huize-kindervriend-in-… ), en deze aan de huidige pagina gekoppeld. Bijvoorbeeld bovenaan deze pagina zie je een knop met link naar het nieuwe artikel, met een korte beschrijving. Hartelijke groet,

VAN 1940 TOT 1942 zat ik op de Bewaarschool.Mijn bank was bij het raam maar 100 meter weg van de Hoofdingang van het klooster.Zuster vermaande ons niet door het raam te kijken maar ja...kinderen HET WAS ER ALTIJD KOMEN en gaan.Ondervoede kinderen van het westen Joodse kinderen galore onderduikers zijdeur en achterdeur.

dag Chiara, Op een kaart mocht je vroeger maar een paar woorden schrijven. Ik geloof in totaal 5. Anders moest je meer postzegels erop plakken. Wilde je een boodschap doorgeven dan deed je dat versleuteld. Mijn oom spaarde kaarten van molens en als mijn moeder dan een stapeltje had verzonden als pakketje, kregen wij vaak een kaart terug met de tekst............oom Piet thanks for mills.

Deze week kwam mijn zus deze site tegen die ze direct naar mij toe stuurde. Mijn andere zus en ik hebben daar in 1946 of 1947 noodgedwongen de 6 weken vakantie doorgebracht.
De verhalen die ik las zijn voor mijn heel herkenbaar.
Wat me altijd bij is gebleven dat ook bij mij de uitgekotste rijstepap weer in mijn mond werd gepropt.(Nu nog denk ik met afgrijzen aan rijstepap) We zaten in een grote eetzaal waarin aan een kant de jongens zaten en aan de andere kant de meisjes. Er werd streng op toegezien dat we niet naar de jongens keken of enige vorm van contact maakten. De brieven die wij op zondag naar huis moesten schrijven werden altijd eerst gelezen. Er mocht vooral niets negatiefs in staan, want dan moesten we het opnieuw doen ,anders zouden onze ouders bezorgd worden werd er steevast gezegd.
Ook ik herinner me goed dat de snoeppakketjes die wij gestuurd kregen allemaal bij de rector ingeleverd werden. Af toe werd er dan iets uitgedeeld.
De mooie wandelingen in de bossen en het plukken van bosbessen is een van de weinig goede herinneringen die ik heb overgehouden en ook van een lieve verzorgster die juffrouw Annie heette . Zij deed altijd aardig en werd niet gauw boos.
Het uitgangspunt van de vakantie kolonie was vast heel nobel. maar in de uitvoering misten we vooral wat persoonlijke aandacht en liefde.
Alles verliep streng en moest vooral ordelijk verlopen.
Het waren natuurlijk ook wel andere tijden waarin nog niet zoveel aandacht was voor het geestelijk welzijn van de kinderen.
Ook in vierhouten waar ik een jaar eerder was heerste hetzelfde regime.
Gelukkig heb er verder geen problemen mee gehad en lees ik met veel herkenning jullie herinneringen.

Cor, Ansje en Bep nog bedankt voor jullie bijdragen! Goed dat deze verhalen bewaard blijven en mochten jullie nog eens meer willen vertellen over deze kostschool, wees welkom. Ook kunnen wij indien gewenst helpen bij het uitwisselen van contactgegevens achter de schermen.

Jaren geleden ging ik in Eersel werken ,bij kinderen met een verstandelijke handicap.Vooral met de kinderen ,daar hield ik van.Met de behandeling was ik het niet altijd eens.Nu jaren later heb ik nog heimwee naar die tijd en ben al enkele keren terug geweest.Alles is weg,in plaats daarvan staat het gemeentehuis.Nu heb ik voor de meivakantie toch weer Eersel gekozen en moet ik nog even de richting in waar ooit het klooster stond en het is weer fijn.Met mijn 56 ste jaar heb ik nog 10 jaar bij dementerende bejaarden gewerkt en daar heb ik het net zo fijn gehad als in Eersel.Groetjes Ria.

Ik ben 6 weken Eersel geweest ( ik denk in 1952 maar weet dit niet exact meer) na een opname van een jaar in een sanatorium in Venlo voor TBC wat ik, zoals later bleek nooit gehad heb. Mijn verblijf in dit sanatorium was voor mij een ware hel mede door die nonnen, mijn gedwongen verblijf hierna in Eersel was voor mij niet meer dan een voortzetting van wat mij in Venlo was overkomen. Mijn vraag aan iemand die dit leest en zich ook afvraagt hoe hij of zij in Eersel is terecht gekomen en ook opzoek is naar het medisch dossier en hier ook net als ik geen inzage in krijgt zou het fijn zijn als hij of zij mij hier mee kan verder helpen, of eventueel hier gezamenlijk hier stappen in te ondernemen om zo wel inzagen te krijgen in deze gegevens.
Als dat zo is kunt u mij bereiken via het mailadres dat ik hiervoor speciaal heb aangemaakt. Info.eersel@gmail.com.
Hopelijk kom ik met uw hulp verder dan wat ik al geprobeerd heb.

Bedankt Wim dat je nog meer wilde vertellen. Dat is wel heel erg zuur, dat je zo lang in het sanatorium moest verblijven en dan ook nog zonder daadwerkelijk TBC te hebben. Heb je voor inzage in je medische dossier trouwens al eens contact gehad met de instantie die deze bewaart? Zo te lezen wel, maar dat heeft dus niets opgeleverd? Maar deze dossiers zijn dus wel bewaard of is dat ook onduidelijk? Ik wil jou en anderen die op deze manier meer te weten willen komen over hun eigen verleden alvast veel succes wensen.

Ik herhaal hier nog het mailadres voor geïnteresseerden:

info.eersel@gmail.com

@Ria: bedankt voor het reageren. Dat moet wel lastig zijn geweest, enerzijds het niet eens zijn met de behandeling (waar moeten we dan bijv. aan denken? was er ruimte om deze te bekritiseren?) maar wel die liefde voor het werk dat je daar deed (en die liefde voor de zorg is zo te lezen dus ook altijd gebleven). Vertel nog eens verder als je wilt, hartelijke groet,

In het boek “Wij hebben Mutti nooit meer gezien” van Luise Jacobs staat in hoofdstuk 6 dat zij met broer, zus en 12 andere Joodse kinderen begin maart 1939 vanuit Düsseldorf naar de vakantiekolonie Sint Jacobus in Eersel gebracht. Ursula Levy is haar vriendinnetje.

Bedankt Corrie voor deze informatie. Dit sluit aan bij de reactie van Eric Borrias van 27 april 2021. Wordt in dit boek nog meer verteld over dit verblijf in Eersel? Hoe lang zijn Luise en de andere kinderen hier gebleven?

De zusjes Luise en Leni en hun broer Klaus verblijven in Eersel van begin april 1939 tot 4 december 1939.
Op 4 december brengt een leidster de 2 zusjes naar Amersfoort. Zonder Klaus, hij blijft nog een paar weken in Eersel en wordt dan naar de Bisschoppelijke Nijverheidsschool in Voorhout gebracht.

De zusjes Luise en Leni en hun broer Klaus verblijven in Eersel van begin april 1939 tot 4 december 1939.
Op 4 december brengt een leidster de 2 zusjes naar Amersfoort. Zonder Klaus, hij blijft nog een paar weken in Eersel en wordt dan naar de Bisschoppelijke Nijverheidsschool in Voorhout gebracht.

Ik ben daar denk ik geweest in 1955 vanuit Groningen {door gestuurd door een mevrouw uit de W.A Scholtenstraat uit Groningen}ik weet nog dat we s'nachts wakker gemaakt werden om te plassen,en dat we naar een bos gingen wandelen,in het dorp was een soort Brink,op het terrein van het koloniehuis was een grote kooi met 2 eekhoorntjes,zover gaat mijn geheugen ik ben nu bijna 74 maar heb een fijne tijd daar gehad!!Groetjes

Wat mooi om te horen Peter, dat je het daar zo goed gehad hebt en dat je deze leuke dingen nog kunt herinneren. Dankjewel voor het delen met ons.

Er is meer informatie over Ilse Brull en fam., Leni Klaus en Luise Jacobs en hun ouders, George en Ursula Levy met beelden en foto's.
Luise Jacobs vertelt in een interview (bron JCK over haar familie, haar tijd in Eersel en Amersfoort. Enkele van de genoemde namen waaronder de in deze lijst genoemde Ilse Brull, verbleef tijdelijk in Rotterdam Heijplaat. De boelem van Luise gaan ook in op haar familiegeschiedenis. In het interview komt Ursula Levy ter sprake. Verder zijn er beelden gevonden van George Levy, samen met document en foto's over en van dhr Macklenbergh, die een zeer belangrijke rol in het leven van Ursula en George speelde.Met behulp van de onderstaande informatie kunnen bestaande verhalen (waaronder het verhaal over het Sint Jacobusgesticht) worden aangevuld, verdiept en verbonden worden met andere locaties.

George en Ursula Levy

https://www.youtube.com/watch?v=Dg0njZ9LuRs
https://www.ilholocaustmuseum.org/profiles/george-mueller/
https://www.youtube.com/watch?v=W35pLwCRzr0
https://www.geni.com/people/Georg-Levy/6000000044273618016
https://echoesandreflections.org/wp-content/uploads/2017/07/07-03-02-02…
https://www.bossche-encyclopedie.nl/Personen/documenten/mackelenbergh,%…
https://www.brabantremembers.com/vervolging/george-en-ursula/
https://www.youtube.com/watch?v=1MUtCG_Fnd8

Ilse Brull/ ouders (Eersel)

https://www.joodsmonument.nl/nl/page/26637/ilse-br%C3%BCll
https://oorlogsgravenstichting.nl/personen/22372/ilse-brull
https://www.dokin.nl/deceased_children/ilse-brull-born-28-apr-1925/
https://www.geni.com/people/Ilse-Br%C3%BCll/6000000007948074015

Luise, Klaus, Leni Jacobs en familie

https://www.youtube.com/watch?v=SU0tsEj3vjs
https://libris.nl/BookInfo/GetSample?guid=40decf2f-91b1-4042-977a-ba0c4…
https://jck.nl/nl/event/nhm-vertelt-luise-jacobs

Mooi dat er vandaag ook wat positiefs vermeld wordt, vooral wanneer het om een familielid van mijn Bossche grootvader gaat. Ik kende dit hele verhaal niet.
Mvg.

Ik was 6 jaar toen ik samen met een vriendinnetje naar Eersel ging. Kan mij er nog veel van herinneren. Slapen in een zaal en altijd op je linkerzijde liggen. De speeltuin en het knutsel lokaal. Ook het ziekenzaaltje waar je langs liep naar de speeltuin. In de middag slapen en daarna een broodje. De jongens zaten aan de andere kant. Zuster FIA was een schat. Veel buiten spelen en liedjes zingen en ja ik kan nog het liedje van,wij zijn meisjes van kolonie... Ben nu 73 en denk nog wel eens aan die tijd. Enige jaren geleden speciaal naar Eersel gegaan om de omgeving te bekijken. Toen ik zei dat ik hier 6 weken geweest was hadden zij medelijden met mij. Heb het heel goed gehad en geen slechte herinneringen .

Bedankt, Verony, voor uw bericht. Wat mooi om te lezen dat u aan dit internaat in Eersel nog zulke goede herinneringen hebt. 'Goed' ook in de zin van: veel details! Dat vind ik toch ook best bijzonder, gezien de verstreken tijd en duur van het verblijf. In positieve zin heeft deze tijd dus veel indruk gemaakt. Weet u nog veel van de eerste dagen, dat u daar in Eersel arriveerde? Was dat niet ook enorm wennen?

Tijdens de voorbereidingen van een verbouwing heb ik de foto teruggevonden die al jaren zoek was, en waar ik met regelmaat naar gezocht heb. Deze is gemaakt zo rond 1952 en ben benieuwd wie hier allemaal op staan en wat jullie bevindingen waren van deze verplichte opsluiting, wat al verraad dat ik zelf ( links onder) hier beslist geen prettige herinneringen aan heb overgehouden.

Hoe kan ik op deze site een foto plaatsen
zoals ik aankondigde in mijn mail hierboven.??

Hallo Wim, dat kan door je foto te sturen naar insturen@bhic.nl ovv St Jacobusgesticht Eersel. Dan zetten wij hem er graag bij! Alvast dank voor de moeite!

Ik was in juni/juli 1952, zonder enige uitleg vooraf, uit huis gehaald en met nog enkele kinderen naar Eersel verbannen. Ik was 6 jaar oud en vierde (nou ja) er mijn 7 de verjaardag.
Het verblijf, het eten, de straffen: alles was er gruwelijk onaangenaam.
Nu, 70jaar later, lijd ik nog aan de gruwelijke flashbacks, ons (mij) aangedaan door de zusters van liefde. Mijn ouders kon ik niets over vertellen in die tijd, omdat de sfeer er niet naar was.

Als u meer wilt weten , neem gerust contact met me op.

Dank voor het reageren Annette. Wat jij zegt op het laatst, dat je er ook niets over kon vertellen thuis, omdat de sfeer er niet naar was, wat moet ook dat erg zijn geweest.. Je arriveerde er dus met een aantal andere kinderen? Ik aarzel het te vragen, omdat het zulke nare herinneringen oproept, maar hoe ging dat er dan aan toe die eerste dag, als ik vragen mag? Als ik het zo lees, ging het dus ook allemaal heel abrupt.. Vertel hier nog eens verder als je wilt. Goed dat je je verhaal wilt doen. Hartelijke groet,

Na enige tijd,lees ik weer de berichtje uit Eersel.Even wil ik reageren aan degene die dat vroeg.Tien jaar heb ik in nog met heel veel plezier in een verpleeghuis voor dementerende ouderen gewerkt.Bij de sollicitatie heb ik het verhaal verteld wat ik in Eersel als heel erg heb ervaren.Als een kind niet kan slikken ,de lepel tegen de raak zetten en als het dan huilt slikt het vanzelf.Voor mij geld als iemand tien minuten of een half uur over het eten doet is dat maar zo.Voor mij is het belangrijk om veel liefde te geven,te luisteren en proberen met ze mee te bewegen zodat ze zich veilig voelen.Dat heb ik gelukkig nog tien jaar mogen doen.

Dag Ria, leuk om weer van je te horen. Fijn dat je nog wat meer wilde vertellen, over wat deze tijd voor jou heeft betekend.

Annette Bolten stuurde ons via de mail deze bijdrage over haar tijd in het tehuis. Een ingrijpend verhaal, veel dank voor het delen Annette.

"Beste meneer,

Dank u wel voor uw reactie en belangstelling voor mijn eerste dag in het koloniehuis.
Als ik schrijf over de voorbereiding en de dag van aankomst kan ik dat alleen in de context, van wat ik ervaren heb.

Ik ben vlak na de hongerwinter 1945 geboren. Ik was het derde kind.
Mijn beide zusjes waren in resp. 1943 en 1944 geboren.
Ik weet niet echt of we een gelukkig gezin waren. Ik denk dat we een soort familie doorsnee waren.
Mijn vader en moeder werkten hard, hadden het niet breed. De groeiende kinderschare maar ook oorlogsgebeurtenissen, waar ze nooit over spraken, hadden in mijn optie het gevolg, dat ze niet ontvankelijk waren voor onze probleempjes en zorgen.
Ze vroegen veel van zichzelf, maar ook van ons. Speciaal van mij:. Ik zou een eetprobleem hebben gehad. Daarover herinner ik me vooral de harde aanpak van mijn vader.
Ik dacht, omdat ze het niet breed hadden, dat ze het zonde vonden dat ik eten verknoeide. Ik vond de straffen terecht, zo jong als ik was.
Achteraf bleek dat ze zich zorgen maakten om mij.

Mijn moeder kon goed naaien.
Ze gebruikte alle materiaal dat voorhanden was:
Ze gebruikte echt linnen aardappelzakken (de aardappelen waren voor de koeien) maar ook uit gebruikte kleding maakte ze nieuwe.
Ik voelde me normaal in mijn kleding, niet echt verwend maar zeker niet ontevreden.

En toen opeens:
Ik kreeg nieuwe kleren: helemaal alleen voor mij.
Mijn moeder naaide ze, ik paste ze.
Het drong niet tot me door dat dat de uitzet voor het koloniehuis werd.
Op de dag voor mijn vertrek had ik midden in de week een warm bad gehad. Het water werd gekookt in een wasketel, in een grote zinken teil gegoten, en op lichaamstemperatuur gebracht. De teil stond op een houten driepoot, een schamel.
Mijn haren werden ook gewassen en en mijn moeder draaide er lapjes in. Ik sliep ermee. De volgende dag werden de lapjes uit mijn haar gehaald. Mijn moeder draaide krul voor krul om haar vinger.
Ik voelde me heerlijk met pijpenkrullen, en de mooiste kleren van de wereld.

Over mijn afscheid weet ik niets meer. Ik herinner me de lange treinreis met een ander meisje en meerdere jongens. Van 2 jongens en van het meisje weet ik de namen nog.
Ze waren net zo mooi gemaakt als ik.

Aan een hartelijke verwelkoming heb ik geen herinnering. Ik weet wel dat de jongetjes naar een ander deel van het gebouw werden gebracht. Dat voelde niet goed. er was een heel hoge muur.
We hebben elkaar 6 weken niet meer gezien of gesproken.

Mijn herinnering aan de eerste dag is, dat ik helemaal uitgekleed werd, een schortje voor kreeg tegen onzedelijkheid, een “eva”, en hardhandig gewassen werd.
En dat terwijl ik de vorige dag nog in de teil geweest was. We werden nagekeken op luizen, en onderhand stond er een sterke ijskoude waterstraal op ons (mij) gericht.
Weg waren mijn mooie nieuwe kleren, weg waren mijn pijpenkrullen... weg mijn geluk...
We kregen grijze, veel te ruime gestichtskleren. Ik weet niet meer hoe ik reageerde.

Het eten lukte me nu helemaal niet meer, bovendien was het smerig en rook het slecht. De straf, de eerste dag, dat ik er was, was onbeschrijflijk wreed.
Ik gaf over in mijn bord. Ze werden zo boos. Ik werd weggehaald uit de eetzaal en naar een zaal gebracht, waar niemand anders was. Met avondmaal en braaksel in mijn bord. Omdat het eten niet lukte en ik steeds opnieuw kokhalsde mocht ik niet terug.
Mijn ontbijt de volgende dag bestond uit het avondeten.

Ik was pas 6 jaar.
Mijn enige troost was de gedachte aan “mijn” babietje thuis.
Ze was het achtste kind van mijn ouders.
Ik dacht steeds aan haar, maar ik was haar naam vergeten. Een moeilijke naam.

Dat was de beschrijving van de aanloop naar en de gebeurtenissen op mijn eerste dag in het koloniehuis in Eersel.

Met vriendelijke groet, Annette Bolten"

Beste allemaal,
Per toeval kwam ik op deze site terecht. Nou ja toeval, ik tikte vacantie kolonie Eersel in. Naast Eersel ben ik ook in Egmond aan zee geweest een paar jaar later. Ik ben enkele jaren geleden op zoek gegaan naar dit huis/klooster. Was er niet meer. Er stond nu het Gemeentehuis vertelde men. Ik herinner me weinig uit die tijd, weet ook niet meer welk jaartal. Alleen de eetzaal en dat we buitenom naar de slaapzaal moesten. En wassen en tanden poetsen. Ik ben altijd een slechte eter geweest en vraag me wel eens af of dat door de 2 vacantie huizen komt. In Egmond aan zee kon je elk jaar herinneringen ophalen. 4 jaar geleden nog geweest. Ook binnen geweest. Is nu nog in gebruik om jezelf weer te vinden zoals dat heet. Groeten, Lucien Brouns

Bedankt Lucien voor het reageren. En inderdaad, zulke vakantiekolonies waren toen in het hele land te vinden. Aan die in Egmond aan zee waren dus ook zusters of broeders verbonden? Wat goed dat daar zo'n initiatief is geweest om eens per zoveel jaar herinneringen op te halen.

Op Schiermonnikkenoog had je het st.Egberthuis dat was katholiek en 3 gebouwen er naast stond een gebouw voor gereformeerde kinderen,ik heb daar een prachtige tijd van 6 weken doorgebracht,maar in Eersel heb ik het ook naar mijn zin gehad,zo'n 68 jaar geleden.

Dag Peter, goed om weer een bericht van je te ontvangen. Een treffend voorbeeld van hoe verzuild de samenleving toen nog was, met twee van die instellingen zo dicht bij elkaar. Dat waren ook van die 'vakantiekolonies', om het even zo te blijven noemen? En als ik het zo lees, heb je tijdens die verblijven ook wel goed kunnen aansterken, waar ze immers voor bedoeld waren?

Ik heb nog wel een paar foto’s ,die zal ik proberen door te sturen.Groetjes Ria schuijlenburch.

Geweldig Ria, fijn dat je dit wilt doen. Dat kan naar info@bhic.nl o.v.v. Sint Jacobusgesticht in Eersel. En dan voeg ik ze hier aan je reactie toe. Zijn dat foto's van toen je daar zelf verbleef toevallig (ik weet niet of dat zo is natuurlijk)? Hartelijke groet,

Verblijf 91 jaar geleden

Verblijf 91 jaar geleden

Mijn moeder, nu 97 jaar, verbleef op 6 jarige leeftijd, in de “kolonie” te Eersel. Op dat moment sinds 3 jaar woonachtig in Den Haag moest zij in Eersel aansterken. Helaas bleek dat na een verblijf van 6 weken haar gewicht afgenomen te zijn en zij met flinke zweren thuis kwam.
Vandaag had zij het weer over haar verblijf daar bij de nonnen met die ronde kappen. Mijn moeder lustte geen vel op haar pap en gaf dat aan een ander meisje die dat wel lustte. Een van de nonnen zag dat mijn moeder moest voor straf, met enkel een onderbroekje aan, onder een ijskoude douche staan. Dit volgens mijn moeder voor een lange tijd. Na een paar dagen zag een van de nonnen dat ze dat weer deed. Hier volgde weer een straf op. Er werd melk gekookt waar bloem in werd gedaan met als gevolg dat er een flink vel op de melk kwam en klonten er in zaten. Ze werd door een non op de schoot genomen en moest deze melk, met vel en klonten, opeten. Ze werd “gevoerd”. Mijn moeder moest hiervan kokhalzen en er werd tegen haar gezegd dat als ze het zou uitspugen ze dat zouden oprapen en ze dat ook moest opeten.
Mijn moeder heeft hier een trauma van opgelopen en tot op de dag van vandaag griezelt ze bij produkten (koffie en pap) met een vel erop.
Mijn moeder gaf vandaag aan dat de kolonie zelfs in naam van een familielid werd opgericht. Mijn moeder heet de Kort en is geboren in het Brabantse land.

Beste Geza, bedankt voor het vertellen van uw moeders verhaal. 6 jaar en dan zo ver van huis, in zo'n situatie om aan te sterken, dat is wel voor te stellen dat je zoiets niet meer vergeet! Ook al is het nog zo lang geleden. Die pap klinkt ook allesbehalve smakelijk inderdaad, en dat was dus standaard maaltijd als ik het zo lees.. Wat triest dat dit dan de rest van je leven zo'n impact heeft.

Ik was daar in 1960 als wees.
Ik leer je nog kennen zuster (Sofia Sofia en zustersilia) het heeft me altijd gelukkig gemaakt dan ben ik heel blij mee

bedankt Gerard voor dit bericht, mooi dat je er zo positief op kunt terugkijken. Kun je je nog veel herinneren van dit verblijf, ook al is het best alweer een tijd geleden? Als je nog wat meer wilt vertellen, wees welkom. Hartelijke groeten,

Eind 1954 heb ik 6 weken doorgebracht in ‘Eersel’. Dit oord is door mij - in de woorden van wijlen Gerrit Komrij - ervaren als ‘concentratiekamp met streng regime’. Als kind onderga je dat met treurnis, heimwee en onbegrip; later begrijp je dat het de bekrompen en gesloten sfeer was die er heerste, een bekrompen en gesloten sfeer die gevoed werd door een zwart katholicisme en een volstrekt achterhaalde pedagogiek.
Maar de tijd heelt zo niet alle, dan toch vele wonden. Het Gesticht is weg; de nonnen zijn weg en de katholieke kerk zingt althans ten onzent inmiddels een toontje lager. O tempora! O mores!

Ook ik ben in 1952 op 7 jarige leeftijd naar het koloniehuis in Eersel gestuurd om aan te sterken. Ik weet nog dat ik na 6 weken verblijf daar enkele tientallen grammen aangekomen was. Het was er verschrikkelijk wat eten betreft en ook het omgaan met de kinderen. Zoals dikwijls al is aangegeven werden we 's nachts wakker gemaakt om te gaan plassen. En op een keer had iemand gefloten en daar werd een non kwaad om en vroeg wie dat had gedaan, niemand gaf antwoord. De straf die erop volgde was dat het licht werd uitgedaan en dat we gewoon in de WC's moesten blijven staan in de kou en in het donker. Dat heeft best een hele tijd geduurd, want we waren allemaal verkleumd van de kou toen we weer naar bed mochten. Ook was een keer mijn vader op bezoek gekomen, wat eigenlijk niet mocht, maar hij liet zich niet wegsturen en kreeg uiteindelijk toch toestemming. Hij had een grote schoendoos vol met snoep van Jamin meegebracht, waar ik helemaal geen enkel snoepje van heb gekregen omdat die gelijk in beslag werd genomen en op een dag aan een andere tafel dan waaraan ik zat werden uitgedeeld. Toen ik er wat van zei kreeg ik als antwoord dat de snoepdoos NIET van mij was totdat het deksel met mijn naam erop werd gevonden. De enige reactie was dat ik toch een snoepje gekregen had (van iemand anders) en dat ik verder stil moest houden. Ook weet ik nog dat er iemand was, juffrouw Moonen, die altijd heel aardig was en die ik eerder heb proberen te vinden maar dat dat niet gelukt is. Misschien krijg ik op deze manier nog te horen hoe het met juffrouw Moonen is gegaan?
Ook zat er buiten altijd een meisje met een "open hiel", verschrikkelijk om te zien en zeer zeker verschrikkelijk om de pijn. Volgens mij was ze ouder dan 10 jaar, maar ik had zoveel medelijden met haar dat ze elke dag, alleen, buiten op een stoel mét een open wond zat want de wond moest "drogen".
Nee, ik denk niet dat er iemand is geweest in al die jaren die volmondig kan beamen dat de tijd die daar is doorgebracht leuk is geweest.
Ik heb dus ook geen goede herinneringen aan mijn 6 weken verblijf in Eersel anders had ik dit na meer dan 70 jaar niet meer geweten, want alleen hele leuke óf hele nare dingen kun je je na zoveel tijd nog herinneren. En dit waren alleen nare dingen !
Behalve juffrouw Moonen dan !!!!!!