Het initiatief tot het bouwen van wat toen nog een “Liefdegesticht met Rectoraat, school, kapel, gasthuis, weeshuis en oude mannen- en vrouwenhuis” heette, kwam van het R.K. Kerkbestuur van de parochie van de H. Johannes de Doper in zijn Onthoofding. Op 16 mei 1913 kreeg het kerkbestuur de bouwvergunning.

Het bouwterrein lag aan de toenmalige Klepelstraat. Als architect trad de firma J. Heijkants en Zonen op, bouwkundigen te Erp. Het uiteindelijke adres van het Liefdegesticht werd Kerkstraat 28, naast de kerk en de pastorie.

Al voor de Tweede Wereldoorlog verkocht het kerkbestuur het pand (voor 50.000 gulden) aan de Zusters van de Choorstraat, Dochters van Maria en Jozef uit 's-Hertogenbosch. Deze congregatie was aangetrokken om de bejaardenverzorging en het lesgeven op zich te nemen.

De zusters gaven het instituut de naam “Sint-Martinushuis”. Het kerkbestuur stelde bij de verkoop echter wel als voorwaarde dat de parochie het voorkeursrecht zou hebben van terugkoop, als de zusters ooit zouden vertrekken.

Toen de huidige bewoners Martin en Marijcke van Oss (van "Exclusieve interieurs Van Oss") in 1994 het volledige pand wilden kopen, leverde deze bepaling nog een behoorlijk probleem op. De Zusters hebben uiteindelijk 3.000 m² grond aan de parochie moeten afstaan om dit voorkeursrecht af te kopen.

De Zusters van de Choorstraat stelden zelf ook een voorwaarde bij de verkoop aan de familie Van Oss. Zij wilden namelijk het recht om tot aan het einde van hun leven in de school van het complex te blijven wonen. Dat was namelijk de situatie in 1994: er woonde een non in ieder klaslokaal (en dat waren er zeven) en die hadden (nog) geen alternatieve huisvesting. De verbouwing tot woonwinkel duurde ruim 1 jaar. Bij de opening werden alle ruimten gebruikt, behalve de school natuurlijk.

Drie jaar later was de huisvesting voor de Zusters in 's-Hertogenbosch klaar en de nonnen verhuisden daar naar toe. Zo kwam er een einde aan hun gedwongen samenwoning met de familie Van Oss. Meneer Van Oss benadrukt overigens dat hij nog steeds goede contacten onderhoudt met de Zusters.

De voorgevel van het statige pand is zoveel mogelijk intact gelaten. Aan de achterkant van het gebouw is een grote serre aangebouwd, met daarin een Grand Café, dat uitkijkt op het terras en de klassieke binnentuin met vijver en prieel. De naam “Villa Maasdonk” komt van de huidige bewoners, die nu zelf in de zijvleugel van de villa wonen. In het voormalige schoolgebouw dus, waar ooit de nonnen woonden en nog vroeger de tafels van vermenigvuldiging werden opgedreund.