Als “Cellebroeders” verrichtten ze toen in bijna alle steden van Hollland, Vlaanderen en Noord-Frankrijk hun liefdewerken: het verzorgen van zieken en het begraven van doden.
In de tweede helft van de zestiende eeuw kwam de benaming “Alexianen” op, doordat de Cellebroeders als patroon de H. Alexius van Edessa kozen. De Alexianen zorgden tijdens de pestepidemieën ook voor pestlijders en in ‘s-Hertogenbosch namen ze vanaf omstreeks 1560 ook weeskinderen op. Vanaf het begin van de zeventiende eeuw breidden ze hun zorg verder uit tot psychiatrische patiënten.
Als gevolg van de Reformatie verdwenen de Alexianen grotendeels en na de Franse Revolutie zelfs geheel uit de Nederlanden. Maar in de negentiende eeuw begon de congregatie vanuit Aken onder impuls van rector Dominicus Brock (1844-1860) een nieuw leven.
Tegenwoordig bedienen de Alexianen inrichtingen voor de verpleging van geesteszieken en sanatoria in Duitsland, België, Ierland, Engeland, de Filipijnen, India en de Verenigde Staten.
In 1914 keerden de Alexianen ook terug naar Nederland: vanuit Boechout (B) werd een huis gesticht in het Noord-Brabantse Son, waar ze nog steeds het Sanatorium H. Hart van Jezus (Huize Zonhove) bedienen, gekleed in een zwarte tuniek met een leren gordel en een zwart scapulier (schouderkleed) met capuchon. ‘Son’ is hun enige vestiging in Nederland gebleven.
Zij leven onder het motto: “Caritas Christi Urget Nos” ofwel “de Liefde van Christus drijft ons” naar het woord van Paulus (II Kor. 5:14).
Misschien zijn er nog wel mensen in Son en omgeving die iets over hun ervaringen met de Alexianen te vertellen hebben?
Broeder Gabriël Janssen, werkzaam in de wasserij van het sanatorium. Bron: Heemkundekring Son en Breugel, fotonr. 74754.
Bron: J. Smits, Vademecum van religieuzen en hun kloosters in Noord-Brabant. Alphen a/d Maas, 2010.
Reactie toevoegen