“Wie zouden er allemaal zijn?” Zou Rien er zijn? Of Mariëtte? Peter? Kees? Marion met haar epilepsieaanvallen? Kan ik eindelijk sorry zeggen over mijn gedrag naar haar toe in die tijd. Leidsters, leraren?

“Zou ik ze zo herkennen of heb ik herkenningspunten nodig zoals de bordjes met jaartallen in de tent waarbij de mensen zich verzamelen?”

“Zou ik antwoord kunnen krijgen op de vraag wat me zo enorm veranderd heeft de tijd dat ik er gezeten heb?”

Via een leuk versierde route naar de tent. En dan, in de rij voor de tent, de eerste herkenning. De leraar van de vijfde klas. Is hij het nou wel of niet? Nee, maar mijnheer Verschuuren van klas zes volgde enkele ogenblikken later. Goed dat ik erop attent gemaakt werd. Ik zou hem niet herkend hebben merk ik. Wat is hij inmiddels grijs geworden zeg! Hij wist zich mij nog te herinneren. “Was jij niet die altijd rustige jongen? Anderen waren altijd wat druk, maar jij viel op omdat je rustiger was dan de rest. Is dat nog zo? Ben jij nog steeds zo rustig?” “Ja, nog steeds is dat zo.”

Nog wat verder gepraat met hem, en ik merk dat hij na al die jaren nog steeds iemand is waar ik graag bij in de buurt ben. Inmiddels is ook de echte leraar van de vijfde klas gearriveerd en ook die herkende ik eerst niet.

Veel herinneringen worden door de tijd gekleurd en veranderd merk ik weer eens.

Verder op zoek naar oude bekenden. Leidsters, andere kinderen, waar zouden ze zijn?  In de tent nog niemand te zien. Ook op het fotobord herken ik weinig uit ‘mijn’ tijd.

De huisjes zouden ook opengesteld worden als het mogelijk was. Op naar de Filistijnen. Helaas, de deur op slot. Door de ramen was te zien dat er nog veel van de oude indeling behouden was, maar wel met andere meubels. En ook hier niemand van de periode '65-'68.

Terug in de tent weer zoeken naar bekende gezichten. Goed dat er op diverse naamstikkers datums vermeld staan. En dan plotseling, jawel, een bekende naam: Corrie Bax. De datum klopt, het gezicht ook! Ook zij kende me nog. “Jij was altijd met radio bezig. Pieep pieep!” Ze wist het nog precies. Ze vertelde dat ze getrouwd was met de man waar ze in die tijd verkering mee had en dat die inmiddels overleden was. Chef heette hij. Ik kon hem me nog herinneren omdat hij toen in militaire dienst zat en wel eens van die groene batterijen mee bracht. Er komt nog iemand bij die in 'mijn' tijd in de Filistijnen gezeten had. Onherkenbaar veranderd. Maar ja wat wil je, we waren kinderen toen. Amper tien jaar oud. Ook haar naam zei me weinig. Ze had een poëziealbum bij waarin juf Corrie een versje geschreven had.

Weer verder zoeken naar oude bekenden. Rondlopen over het terrein. Er is veel veranderd. In de speeltuin zijn de paddenstoel en het fort verdwenen. Ze werden te gevaarlijk. De tand des tijds had ze niet ontzien. De pomp en de vijver waren er nog. Vele liters water hebben we daarmee opgepompt. Even het huisje binnen waar de presentatie van de nieuwe plannen gegeven wordt. “Wat is het hier kil aangekleed.” De presentatie was niet aan de gang. Even boven naar de slaapzalen kijken. Weg! Een grote ruimte met vloerbedekking en enkele stoelen. Brrr.. Wegwezen hier!

Een aantal andere huisjes was ook open. Hier was veel veranderd. De kast met de kisten om ons speelgoed op te bergen is dichtgemetseld en heeft een andere ingang en functie gekregen. De slaapzalen zijn veranderd in slaapkamers. De groepen zijn dus kleiner geworden? “Hee, nog steeds dezelfde granieten aanrecht van toen”

Terug naar de tent. Misschien zijn er toch nog enkele bekenden gearriveerd. Weer kom ik juf Corrie tegen. Ze vertelde dat er nog een leidster uit 'onze' tijd was gearriveerd. Juf Thea. Na enig zoeken ook die weer gevonden. Even kijken.... nee, of toch? Ja, even later kon ik ze me weer voor de geest halen. Ook zij was niet echt veranderd. Dan komt Peter tevoorschijn en ook Ria die in dezelfde tijd bij mij in het huisje gezeten zou moeten hebben. Peter zou ik zonder zijn naambordje niet herkend hebben, en Ria kon ik in mijn herinnering helemaal niet terug halen. Toch begonnen de verhalen los te komen. De kerstboombrand. Mijn witte muizen. Na school verplicht buiten spelen, weer of geen weer. De vrijheid die wij hadden in ons spel. Maar ook dingen die je je nu nauwelijks voor kunt stellen. Leidsters die zes weken aaneengesloten daar waren. Vierentwintig uur per dag. Als ze nachtdienst hadden, moest de deur van hun slaapkamer open blijven, anders mocht hij dicht. Vaak waren ze niet veel ouder dan achttien of negentien jaar. En dan toch de verantwoordelijkheid over twaalf, dertien kinderen. Soms alleen, maar meestal met een of twee collega’s. Dingen die nu ondenkbaar zijn, waren toen heel gewoon.

Na dertig jaar zijn veel van de herinneringen vervaagd of vertekend. Toch weet ik dat het een mooie tijd was. Hutten bouwen in de zandbak. Kikkers vangen op Gorp en Rovert. Te voet naar het zwembad in Goirle. De knutseluurtjes in de kelder van het hoofdgebouw. Zelf karamellolly’s maken. Op kamp ergens in een bos in een huis van de fraters naar ik meen. Keten 's avonds in bed en dagen nadien als straf vroeg naar bed en stil zijn! Skelterwedstrijden met de trapskelter. De door de nonnen zelfgemaakte rozenbotteljam.

Dit alles lijkt in schril contrast te staan met de gang van zaken nu. De groepen zijn kleiner. Geen gezamenlijke slaapzaal meer om te keten. Ook hier lijkt de geest van deze tijd huisgehouden te hebben. Kleinere klassen. Alles is steeds meer op het individu gericht. Als je toen ruzie had met iemand, kwam je daar op een of andere manier wel uit. Dat moest wel, want je kwam elkaar altijd wel ergens tegen. Nu lijk je te kunnen ontsnappen naar je eigen kamer. Is dat zoveel beter?

Alles bij elkaar was het een leuke maar te korte middag. Er leek nog zoveel te bepraten. Eigenlijk wilde ik met de reünie ook die periode uit mijn verleden definitief achter me laten maar ik merk dat het leuk is om toch wat oude herinneringen op te halen. Ik word ouder ben ik bang.