Toen in 1648 bij de Vrede van Munster het huidige Noord-Brabant grotendeels werd toegewezen aan de Republiek, werden alle katholieke kerken onteigend en aan de protestanten toegewezen. Dat dreigde ook te gebeuren met de kerk van Baarle. Hoogstwaarschijnlijk daarom hield Amalia van Solms, die vrouwe was van Turnhout waaronder Baarle-Hertog viel, de grenscorrectie tegen waarmee de grens met het land van Breda werd rechtgetrokken. Merkwaardig genoeg was zij de weduwe van stadhouder Frederik Hendrik die had gevochten voor de protestantse republiek.
Zo bleef de kerk van Baarle katholiek en zo bleef ook het ingewikkelde grensverloop met zijn talloze enclaves bestaan. Baarle-Nassau en Baarle-Hertog vormden één parochie, tot volle tevredenheid van alle katholieken in het dorp. En die situatie zou misschien tot op de dag van vandaag hebben voortbestaan, ware het niet dat de bisschoppen van Breda en Mechelen het rond 1860 niet meer eens konden worden over de betaling van de pastoor. Voortaan waren er twee parochies.
Baarle-Nassau kreeg een eigen kerk, ontworpen door P. Soffers, die in 1879 in gebruik werd genomen. In 1932 en 1958 werd de kerk uitgebreid. Die laatste verbouwing ging gepaard met het herstel van oorlogsschade.
De parochie werd in de jaren vijftig bediend door pastoor J.A. Vekemans en zijn kapelaan Donkers, en met ingang van het einde van dat decennium door pastoor J.G.A. Koenraadt. Hij werd in 1958 ingehaald in de parochie en hij kreeg hulp van kapelaan Pitt.
Wij zijn benieuwd naar jouw herinneringen aan deze en de andere geestelijken van de O.L. Vrouwekerk, en aan het leven in de parochie toen er nog sprake was van het 'rijke roomsche leven'.
Reactie toevoegen