Mijn heeroom broeder Otto, ook wel de broeder met de hond genoemd, was trappist. Hij hield vogeltjes en had bijen en een hond. Als kind kwam ik daar een maal per jaar met mijn hele familie omdat er dan een mis gelezen werd voor mijn oma van moeders kant, zij was een zus van broeder Otto, en na de mis gingen we naar de vrouwentuin. In de vrouwentuin was een kleine speeltuin en een groot grasveld waar we konden ravotten. Mijn moeder en tantes maakte in de grote keuken die erbij was soep en smeerden broodjes voor iedereen. We mochten ook altijd naar de opgezette dieren gaan kijken, die stonden in een ruimte boven de toegangspoort. Wij leefden altijd naar deze dag toe. Ook kwam broeder Otto regelmatig naar ons thuis om honing te brengen, we waren door het dolle heen als we hem in zijn bruine pij de straat in zagen fietsen, dan hadden we geen tijd meer voor vriendjes en vriendinnetjes. Later toen ik al op de middelbare school zat ging ik regelmatig naar "ome Jo" toe om hem te bezoeken, ik mocht dan met hem naar de grote tuin achter het klooster en mocht ik ook het zwembad zien, dat was een hele eer omdat dat streng verboden was voor buitenstaanders. Mijn man (toen nog vriend) heeft in de jaren 80 nog een fotoreportage over broeder Otto mogen maken in de abdij.
Helaas leeft mijn oom niet meer en mis ik nog steeds de bezoekjes aan hem, ik heb daar een geweldige tijd gehad.
NOOT VAN DE REDACTIE (4 juni 2020): Jacqueline heeft nog een bidprentje van broeder Otto opgestuurd. Daarom is deze reactie ook als verhaal opgenomen op deze website. Klik hier om dat te lezen.

Dat kan ik me voorstellen, Jacqueline, het klinkt ook als een geweldige tijd!
We zijn nu wel heel benieuwd naar broeder Otto zelf; zou je wat foto's uit die reportage willen doorsturen naar info@bhic.nl? Dan zetten we die hier er graag bij.

Bedankt Jacqueline, de foto staat inmiddels onder het verhaal. Heel erg mooi, dank daarvoor!

Beste Jacqueline, in 1978, kwam ik, als 17 jarige dove jongen, in de abdij van Koningshoeven. Daar ontmoette ik Br Otto, Jan Otten. Hij had inderdaad zijn zwarte ruwharige hond. Ook had hij eerder een Duitse herder.
En hij vertelde dat zijn nichtje ook doof is.
Nu ben ik broeder van dezelfde abdij, waar Br Otto ruim 50 jaar had geleefd.
Met vriendelijke groet, Br Wim.

Wat een mooi verhaal Br. Wim, dat je mede dankzij deze geweldige Br. Otto ook broeder bent geworden. Ik hoop dat Jacqueline dit ook zal lezen.

Hallo br. Wim, het klopt idd hij had een doof nichtje haar naam was Gemma.
Fijn om te horen dat br. Otto nog steeds herinnerd wordt.
Groetjes Jacqueline de Jong-Wijgerde.

Hoi allemaal,
In ons archief heeft de levensbeschrijving van Br Otto:
' Op 2 maart 1981 werd broeder Otto, die ernstig ingesteld was in het St. Elizabethziekenhuis opgenomen. Br. Otto bleek een hartinfarct te hebben, en daarom werd hem de volgende dag het sacrament der zieken toegediend. S'avonds om 11.50 uur overleed hij, zacht en kalm, in de ouderdom van 70 jaar.
Jan Otten werd geboren in Tilburg op 18 januari 1911. Na voleinding van de lagere school ging hij, zoals zoveel arbeiders jongens uit Tilburg, op een textielfabriek werken. Maar het Trappistenleven trok hem aan, en daarom ging hij, 15 jaar oud, studeren aan St. Bernardus college in Echt. Op 1 september 1927 trad hij in als koor-novice, en op 19 maart 1931 deed hij als koor-monnik (pater) zijn tijdelijke geloften. Maar praktische arbeid lag Br Otto meer dan studie. Daarom ging hij op 15 maart 1937, over naar de lekebroeders, dus na 10 jaar bij de Paters te zijn geweest. Nadat hij zijn broeder-noviciaat beëindigd had, was er nog twijfel en daarom werd het raadzaam geacht dat hij voor de derde maal zijn noviciaat begon.
Op 1 oktober 1942 deed hij zijn tijdelijke geloften als lekebroeder. Toen hij op 1 oktober 1945 zijn eeuwige geloften aflegde, was Br Otto reeds 18 jaar in het klooster.
Kort Hierop, op 25 oktober, vertrok hij met enkele medebroeders naar de abdij van Bonnecombe in Frankrijk, die versterking nodig had, waar hij hoofdzakelijk op de kleermakerij werkzaam was. Hij leerde er goed Frans. Na een drie-jarig verblijf in Bonnecombe keerde Br Otto op 21 maart 1948, samen met pater Gozewijn Drost naar Koningshoeven terug. Hier werkte hij in het timmerwerkplaats en elders. Hij was zeer handig en heeft dan ook heel wat opgeknapt. Maar vooral was hij een groot natuurvriend, vandaar zijn belangstelling voor vogeltjes, bijen enz. Bij dit alles las hij veel, bij voorkeur Franse boeken. Br Otto heeft veel met zijn gezondheid getobt. Een gemakkelijk karakter had hij niet. Hij was zeer kritisch en kon soms scherp en cynisch reageren. Ook stond hij meestal afwijzend tegenover vernieuwingen. Maar hij had een goed hart, was dienstvaardig en bezat het nodige gevoel voor humor. Met bewonderenswaardige volharding is hij, ondanks veelsoortige tegenslagen, trouw gebleven aan zijn roeping. Nu geniet hij, naar we mogen vertrouwen, de eeuwige vrede.' (uit abdij kroniek 1981)
Groetjes Br Wim.

Br. Wim wat fijn dat U dit wilde delen, dit alles was mij onbekend dus heel veel dank hiervoor.
Groetjes Jacqueline de Jong-Wijgerde

En ook namens ons, Br. Wim, heel erg bedankt voor het delen van de levensbeschrijving van Br. Otto.