Als ex-parochiaan zou ik 10 A4-tjes vol kunnen schrijven over "Het heilige Roomse Leven" destijds in de Theresiaparochie.
Ben er gedoopt dec.1943, zat 7 jaar op de Pius X-school, werd misselijk van het iedere maand biechten, sloeg tot mijn 21e géén enkele zondagsmis over.
Omdat we een Slijterij hadden kwam regelmatig de hele klerus na de hoogmis op de borel. Ik telde dan de knoopjes van hun toog.
Frater Frederico (die nu in de hel zit) zorgde met zijn groot jongenskoor ervoor dat hoogmissen met Orgel en zang opgeluiserd werden.
Kapelaan van de Heiden was zeer geliefd vanwege zijn wereldse toegankelijke charakter. Hij was de z.g. Aalmoezenier van de jeugdbeweging.
Op sacramentsdag versierden we de straten, zetten een altaar bij de voordeur
of het Heilig Hartbeeld achter het raam en de straten werden geveegd.
De pastoor kwam dan met Baldakein, Monstrans en al door de straat waarop iedereen op de knien viel.
Zo ook als de pastoor het Heilig Sacrament bij een zieke thuisbezorgde.
Ik meen me te herinneren dat die Glas-in-loodramen geplaatst werden.
Voor ons gezin had mijn vader Bank 14 gehuurd opdat zijn 15 kinderen er
altijd plaats zouden hebben.
Om het naar de mis gaan aantrekkelijk te maken liet mijn vader iedere zondag stiekem een cent vallen wwaarmee ik dan in de Oude Langestraat een toverbal
ging trekken.
Achter in de kerk hing na de vasten een offerblok met daarop " Zuiveringsgeld".
Dat was vanwege de "Quiatertemperdagen" waarop je ook op de Woensdagen geen vlees mocht eten. Dit kon je echter afkopen met "zuiveringsgeld".
Door al dat gedoe geloof ik alleen nog in de Hel omdat daar per slot van rekening Frater Frederico in zit.

AANVULLING
In de Theresiakerk hing een majestueuse Kruisweg.
Onder het zingen van het "Sabat Mater" ging de pastoor dan van statie tot statie waarbij hij telkens wat vertelde: "Jesus valt voor de derde keer met het kruis"
"Pontius Pilatus helpt Jesus het kruis op de berg Golgotha te dragen.
Was Simon van Syrene. (red.)
Met tranen in de ogen, met vreselijke pijn aan de knien van de harde kerkvloer, keken we vol eerbeid naar al die ellende aan de wand.
Toen de kerk appartementen werd gaf de Bisschop aan het kerkbestuur, eigenhandig opdracht de hele kruisweg met een MOKER aan digglen te slaan.
Pastoor, Bisschop en Kerkbestuur houden sindsdien Frater Frederico gezelschap in de hel. (zonde van heilig schennis van de bovenste plank)

Bedankt voor je herinneringen Jeroen. Wat een lief gebaar van je vader om tijdens de mis, die vast wel lang geduurd moet hebben, een cent liet vallen. Gold dat voor alle 15 kinderen of kregen de oudsten misschien iets anders? Of werden zij geacht om het vol te houden?

Hij liet die cent NA de mis vallen want je werd geacht met eerbied en aandacht
de mis te volgen.
Nee, ik was de enige die nog met mijn vader naar de vroege mis ging. De anderen gingen naar de hoogmis of ook helemaal niet meer.
gingen naar de hoogmis of ook helemaal niet meer.

Maar je wist in ieder geval dat die cent ging vallen ! :)
Bedankt voor je reactie Jeroen.

Volgens paus Franciscus bestaat de hel niet.
Dus daar kunnen ze niet zijn.
Pastoor Verschueren vond ik een streng gelovige, maar toch een aardige man als hij op bezoek kwam

Als de Paus dat meent, dan is het waar, hij is immer onfeilbaar.
Maar waar zijn dan al die zielen gebleven?
Hebben die een "generaal pardon" gehad en zijn die nu ook in de hemel?
Zijn de doodzonden dan ook maar meteen afgeschaft?
Ik hoop niet z.z.t. Frater Frederico met zijn latje in de hemel tegen te komen.
Met dat latje heeft ie menig leerling op zijn vingers gemept.

Och Jeroen, allemaal vragen die niet te beantwoorden zijn.
En daarom maak ik me er niet druk over.
Aan frater Frederico heb ik ook geen goede herinneringen.
Zelf ben ik er niet door op mijn vingers getikt.
En toen ik 14 jaar was, had ik er niks meer mee te maken.

@ Jeroen en Ad: bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om hier te reageren. Met plezier alles gelezen! : ) En wij houden ons vanzelfsprekend graag aanbevolen voor die A4-tjes over de Theresiaparochie, Jeroen. Zo langzamerhand maak je me toch wel nieuwsgierig naar die Frater Frederico, om maar wat te noemen. Ook al zullen dat wel niet de vrolijkste verhalen zijn, vermoed ik... En waarom moest die Kruisweg nou eigenlijk aan diggelen? Te veel moeite en kosten om deze naar een andere kerk over te brengen? Enfin, mocht je nog méér willen vertellen en een verhaal gepubliceerd willen zien in de verhalenbank van bhic.nl, stuur ons dan gerust een mail t.a.v. mij en dan gaan we dat regelen. Hartelijke groeten,

Is het wel de moeite waard om allerlei dingen te schrijven over een persoon die er niet meer is ?
Ik lees graag ervaringen en verhalen over de schooltijd van vroeger maar de nare dingen die ongetwijfeld zijn gebeurt heb ik allang achter me gelaten.
Ik heb mijn lagere schooltijd en de tijd van eerste communie en de plechtige communie (inderdaad het Vormsel) niet erg negatief ervaren.
Fraters, pastoors en kapelaans hadden hun eigen aanpak, Dat zeker, maar het was een heel andere tijd.
Als positief voorbeeld herinner ik me frater Antonius.
Een zeer zachtaardige en vriendelijke frater.
Die is zeker in de hemel, als die er is.

Jeroen, bedankt voor de uitleg over het ‘Zuiveringsgeld’ In Uden was dit aangevuld met een tweede schaal het ‘Paasgeld,’ de betekenis daarvan is me nog steeds onbekend. Quatertemperdagen, 3 dagen in een week rond de (vier) jaargetijden.
Ondanks jij 6 jaar jonger bent, niemand herinnert hier het gebruik. Ik herinner dat er thuis iedere zaterdagavond in de vasten gebeden werd, bij nalatigheid een verschuldigd bedrag betaalt werd.
Het Zuiveringsgeld wordt soms anders gelezen en dan een andere betekenis gegeven als ‘Zuivelgeld.’ (melkproduct)

Jeroen, welke Bisschop gaf toestemming wat betreft die Kruisweg statie en hopend voor je dat de Hel toch bestaat.
M,n broer had een kerkboekje met de Kruisweg oefening.
Bij de Kruisval las hij voor, ‘nu weet hij hoe hard hij de grond heeft geschapen.’

Ik heb in die tijd een krantenartikel gelezen toen de Theresiakerk werd ontmantelt.
Er was protest omdat de kruisweg statie werd vernield.
De waarde van de statie bleek na onderzoek niet groot te zijn.
Het was van gips gemaakt.
In goede staat slopen bleek geen optie te zijn.
Toch mag men stellen dat het gebouw mooi bewaard is gebleven.
Kan te maken hebben omdat de kerk is gebouwd door de familie Mutsaers
Ik ben er een keer met een Theresiagroep gaan kijken.
Heel mooie woonfunctie is het geworden.
Vele andere kerken werden toen en nu ook nog totaal afgebroken.
Soms worden er appartementen te koop aangeboden. Dat kan men zien op Google door het adres in te voeren. Theresiaplein 2 Tilburg.
Ook vind je daar wat meer informatie over de voormalige kerk.

"Dingen schrijven over een persoon die er niet meer is"
Als dat niet de moeite waard zou zijn dan dan kunnen we de geschiedschrijving wel opdoeken.
De ellende en frustraties die "de kerk" veroorzaakt heeft is de verklaring waarom "het geloof" op stervens na dood is.
Laat ik tot slot wat positiefs schijven:
Frater Antonius en Frater Ladislas zitten aan de rechterhand van God de Vader hoog in de hemel te wachten op de dag des oordeels waarop ze hun verheerlijkt lichaam terug zullen krijgen.

Ik kom terug op wat voorheen allemaal geschreven is.
Wat zuiveringsgeld was weten we nu.
Maar dat van die "quatertemperdagen" heb ik zelf verzonnen.
Wat ik me herinner is dat in de vastentijd ook op Woensdagen
geen vlees gegeten mocht worden.
Gebeurde dat toch dan kon je dat aan het einde van de vasten afkopen met dat Zuiveringsgeld.
We hadden thuis voor 17 personen een enorme soeppan.
Daar had mijn moeder op vrijdag perongelijk in de groentensoep, enkele bouillonblokjes gedaan.
Gevolg: 17 personen mochten die soep niet meer eten.
Maar van de Pastoor hebben we toen "dispensatie" gekregen en konden we die soep alsnoch eten zonder naar de hel te moeten.
Tijdens de Heilige Mis moest je , behalve onder de preek, op de knieën zitten.
Van dat harde knielbankje heb ik "misdienaarskniën" overgehouden. Een botuitstulping net onder de knieschijf.
Dan de vraag waarom die Kruisweg niet naar een andere kerk
is gebracht.
Dat kon niet omdat het IN de muur gemetseld was.
En het moest kapot omdat men vreesde dat het onteerd zou worden door de toekomstige bewoners. Vergelijk dit met die moker.
Tja, en dan lees ik dat er ergens iedere vrijdagavond gebeden werd !!!
Bij ons baden we iedere avond de rozenkrans, inclusief de "geheimen" en dat het hele jaar door.
En als mijn vader aanstalte maakte zijn rozenkrans uit zijn broekzak te halen, stoven de meesten de deur uit om zogenaamd huiswerk te moeten maken.
Ik als jongste was alijd de pineut.
Tijdens de rozenkrans hingen we op onze knieën een dik kwartier gebogen over de stoelzitting.
De reuk van dat hout hangt nu nog in mijn neus.
Mijn vader bad altijd voor. Maar op een keer moest mijn moeder dat doen en die struikelde bij de "zaligmakende geheimen", over het zinnetje "heerlijk vat van Gods vrucht" en bad "heerlijk gat van Gods vrucht". Van dat gebed is verder niets meer terecht gekomen.

Hallo Jeroen, dank voor je reactie. Ik begrijp dat je herinneringen soms een dubbel gevoel oproepen. Dat lijkt me ook heel verklaarbaar. Die donkere kant is onvermijdelijk óók verbonden aan die tijd.

Zo'n verhaal over een pan met soep waar per ongeluk bouillonblokjes in zijn gedaan, dat moet bij veel mensen herkenning oproepen (waarschijnlijk op een ietwat andere manier maar de starre redenatie die er achter schuilgaat). Net zoals je opmerking over de "misdienaarsknieën" en het bidden van rozenkrans. Soms tastbare herinneringen die je je rest van je leven met je meedraagt.

Daarom vind ik het ook prijzenswaardig en bijzonder - en ook wel erg grappig - dat je afsluit met de anekdote over het "heerlijk gat van Gods vrucht", zoals je moeder zich versprak. Ik kan me voorstellen dat dat gebed helemaal in het honderd is gelopen ;)

"Opdat tenminste één van onze jongens Priester moge worden".
Dit was vast onderdeel van het Rozenkransgebed waarover ik al vertelde.
En ook: "Gebed voor onze weldoeners." Zonder die weldoeners waren we nooit met15 kinderen gezond en wel door de oorlog gekomen.
Tot priester heeft het geen van de 9 zonen gebracht.
Wél hebben er twee op het Seminarie gezeten.
Volgens de verhalen was het daar een enorm primitieve bedoening.
Zo moest men in zijn douchehokje in z'n onderbroek douchen.
Totdat er van de 17 maar 4 meer thuis waren bleven mijn ouders
de Heer smeken dat er eentje priester zou worden.
Dit was best een zware last omdat ik de enige zoon was die nog in aanmerking kon komen.
Tot slot nog een woord over de Anti-Conceptie.
Jonge lezers zullen zich afvragen hoezo ik schrijf over ons gezin met 17 personen.
Nee, geen "lappendeken" maar van één vader en één moeder.
Volgens de leer van de kerk was sexualiteit alléén toegestaan
binnen het huwelijk en moest daarbij de mogelijkheid van Conceptie gewaarborgd zijn. Dus voorbehoedsmiddelen of "voor het zingen de kerk uit" was niet geoorloofd.
En net als ONAN zijn zaad verspillen (zie onaneren) was evenmin toegestaan.
Tot rond 1938 of zoiets was onbekend dat men aan "periodieke onthouding" kon doen.
De enige kerkeljk goedgekeurde methode om aan "Gezinsplanning" te doen.
Pas in die tijd had een Duitse Arts de "thermometermethode" ontdekt waarmee men kon bepalen wanneer een
vrouw vruchtbaar was of ook nIet.
Na het 14 e kind konden mijn ouders eindelik aan gezinsplanning gaan doen. Ziehier het resultaat, ik dus 4 jaar nadien.

Ja Jeroen, jouw bijdragen laten ook zeker die schurende kant van het Rijke Roomse Leven zien. Ik kan me voorstellen dat die pressie om priester te worden als een loden last op je schouders heeft gedrukt. Dat moet zeker niet eenvoudig zijn geweest.

En wat betreft conceptie, en überhaupt seksualiteit, die bijzondere benaderingswijze komt onder meer ook aan bod in dit verhaal:

https://wierookwijwaterenworstenbrood.nl/ontdekken/verhalen/voor-het-zi…

Met alle gevolgen vandien, zoals de grote gezinnen.

We waarderen jouw aanvullingen zeer, Jeroen, omdat je uit eigen ervaring vertelt hoe het was om in die tijd op te groeien, met alle facetten die daarbij als vanzelfsprekend kwamen kijken, en hoe jij dat hebt ervaren. Dank daarvoor.

****"Als een loden last op je schouders heeft gedrukt".*****
Ik ben een gedreven schijver geworden op dit "forum" omdat ik
de jongere lezers wil laten beseffen in wat voor een heerlijke tijd ze opgroeien. Een tijd zonder "loden lasten" op hun geweten.
Tegelijkertijd gebruik ik dit forum als een soort BIECHT, maar dan in zijn oorspronkelijke vorm: een bekentenis aan God maar ook aan de gemeenschap.
Zo is het askruisje op Aswoensdag een overblijfsel van het met as op het hoofd tenschandestellen van een zondaar.
Ik als jongste van de 15 ging als enige altijd samen met mijn vader naar de Mis in de Theresiakerk.
In de vastentijd eveneens door de week, s'morgens vroeg voor school. Dat was voor mij een verschrikkelijke opgave.
Bij de mis hoort ook het ontvangen van het Heilig Sacrament.
Daarvoor moet men, niet alleen nuchter, maar ook in "staat van genade" zijn.
Voor de jonge lezers: "in staat van genade" betekent:, vrij van doodzonde.
Ontvangt men de Communie in staat van doodzonde dan is dit een "zonde van heilig schennis" met als gevolg de eeuwige verdoemnis. Alleen de biecht met een volmaakt berouw kan je daarvoor nog redden.
In de godsdienstles leerden we wat allemaal zonden is en werd je geconfronteerd met afbeeldingen van zondaars in de vlammen van het eeuwige vuur. Het geweeklaag kon je als het ware horen!
De lezer zal zich intussen afvragen hoezo ditalles betrekking op mij heeft en wat die "loden last" dan wel is geweest.
De schepper heeft de mens voorzien van hormonen en die "gieren door het lichaam " beginnend met de pubertijd.
En om die hormonen te kalmeren kan men koud douchen of masturberen.
Slapen op een hard matras en denken aan onze Lieve Heer, die voor ons aan het Kruis gestorven is, helpt ook.
In klasverband moesten we iedere maand te biechten.
Behalve uit de suikerpot gesnoept te hebben kwam in iedere biecht de onkuisheid aan bod.
6 onze vaders en 6 weesgegroetjes en je ging weer vol goede voornemens en opgelucht de kerk uit.
Maar ditalles was bij lange na nog niet de "loden last" !
Omdat ik ervan doordrongen was dat onkuisheid doodzonde is,
heb ik mijn hele jeugd de poort van de hel op een kier zien staan.
Omdat ik altijd met mijn vader naar de mis ging zat ik iedere keer met het dilemma: kiezen tussen een zonde van heilig schennis door te communie te gaan, of mijn vader laten merken dat ik een zondaar ben.
Op mijn 18e ben ik in Amsterdam bij Simon de Wit als kruideniertje gaan werken en nam de gelegenheid waar op het Waterlooplein bij de Paters te gaan biechten.
De Pater verzekerde mij dat Masturbatie géén doodzonde is.
Hij nam de loodzware last van mijn schouders.
Toen ik voor het eerst op dit forum kwam schreef ik: "ik zou best 10 A4-tjes vol kunnen schrijven".
Ik denk dat ik het volbracht heb.

In een vorige bijdrage was ik in de veronderstelling dat ik de 10
A4-tjes volbracht had.
Bij nader inzien is dat niet zo. Vandaar het volgende:
Op de Pius X school zat ik in de 6e klas bij Frater Frederico.
Voor mij hadden 3 oudere broers van me eveneens bij Frederico
in de 6e klas gezeten.
Door hun verhalen over die Frater ging ik meestal met knikkende
kniën de klas in.
Ik herinner me dat als er een jongen weer eens afgepeerd werd,
ik voor me heen dat te huilen. Het was de reinste terror.
Ik benijd de huidige jeugd die met plezier naar school gaat.
Nee, ik niet, tegen het einde van de vacantie had ik 3 dagen buikpijn vanwege het vooruitzicht weer naar school te moeten.
Kerk, school en ouderlijk huis beheersten het leven en denken.
Er was geen ontkomen aan.
In mijn bijdragen schrijf ik alsof ik diep gelovig ben.
In die tijd was dat ook zo. We waren geindoctrineerd.
Zo overtuigd ik was van het geloof, zo stellig ben ik nu TEGEN.
De Fabrikant zei tegen de Pastoor: "Hou jij ze dom dan hou ik ze arm." En zo zit het .

In het voorbije handerhalf uur had ik uitgebreid geschreven over hoe wij met z'n 17-ne de zondagen en christelijke feestdagen vierden.
Helaas de DUIVEL heeft alles in een 1000-ste seconde van het scherm geveegd.
Nu ben ik dusdanig gedemotiveerd dat mij alleen nog rest te zeggen dat we allen in de hemel komen omdat we allen een kruis in ons broek hebben.

Jeroen, mijn broer Toon die helaas ook niet meer onder ons is, was bevriend met jullie Stan.
Hij had ook heel slechte ervaringen met frater Frederico.
Hij is hem zijn hele leven dat vlak voor zijn 78ste verjaardag eindigde bijgebleven.
Triest eigenlijk dat iemand zo'n stempel op je leven kan drukken als je pas 10 jaar oud bent.

De verhalen die Jeroen beschrijft, herken ik ten dele. Mijn broer Toon heeft slechtere ervaring met de piusschool dan ik had. Frater Frederico echt de pik op hem. Onze Toon werd als enige van de klas toegelaten op de ambachtsschool. De frik zei, er is dit jaar niemand toegelaten op de ambachtsschool wegens plaatsgebrek. Onze Toon stak zijn vinger op en zei: " ik wel frater". Het antwoord van de Erik was: "Jij telt niet mee" Onze Toon is dat nooit vergeten. Verschrikkelijk om dat als kind van 12 jaar te ervaren. Ikzelf heb ook bij de frik in de klas gezeten. Ik heb gelukkig niets bizonders meegemaakt, maar merkte als kind wel dat hij voorkeur had voor sommige klasgenoten. Onder andere noemde wij fiep van Breugel. Wat er van waar is weet ik niet.

Dat is wel heel naar, voor een kind van 12 jaar om zo behandeld te worden... Zo zou het niet moeten zijn; kinderen die achtergesteld worden en slecht worden behandeld terwijl andere kinderen weer als lievelingetjes worden neergezet.

Het was in die periode wel heel extreem.
In kleinere vorm kan/zal het ook nog wel voorkomen denk ik.

Nu vraag ik me natuurlijk af of het bij andere scholen uit die tijd ook zo was... Heb je daar misschien verhalen van gehoord van leeftijdsgenoten die op andere scholen les hebben gehad? Je hebt overigens natuurlijk gelijk, maar het is wel mensen eigen om leerlingen, kinderen en andere mensen in het algemeen leuker of juist minder leuk te vinden. De crux zit 'm natuurlijk in daar goed mee omgaan. En dat gaat (althans dat hoop ik) tegenwoordig een stuk beter dan vroeger op de Piusschool.

Ik kan alleen spreken uit eigen ervaring op de Piusschool.
Het was voor veel kinderen geen fijne tijd op de "lagere school" zoals dat toen heette.
Een kind moet graag naar school gaan en dat was in die tijd zeker niet het geval.
Ik ben er nooit achter gekomen, waarom men zo autoritair was naar kinderen toe.
Zal vast een (slechte) reden hebben gehad.
Kloosterlingen die in een strak keurslijf zaten bijvoorbeeld.
Misschien dat anderen daar een visie op hebben.

Dank je voor je reactie, Ad. We zullen de echte reden waarschijnlijk nooit weten, maar- inderdaad- misschien dat anderen hun visie erop nog kunnen delen...

I was born at 20 H Berkvensstraat, and was baptised at the H Theresian Kerk the same day on 2 March 1948. I remember going to mass there with my Oma and parents. My mother was English, so we ended up in Liverpool in 1952. So the only school I attended was the kleutersschool in the road parallel with H Berkvensstraat. I think the school is dance school and community centre. In 1998 we went to Brugge for my 50th birthday. We made a side trip to Tilburg and so much had changed, but the old houses were still there though they have all been demolished and the neighbourhood redeveloped. The church was undergoing some sort of refurbisment, though having read through what went before, it seems the building remains, but it is no longer a church. What I do know that m Opa, Adriaanus Wilhelmus Kleijn was given his requium mass there and there were so many people in that huge church that the service was relayed outsde by loudspeaker. My Opa has been very involved with the Netherlands underground during the war, together with his next door neighbour De Koning who was home on leave from the Navy when the Netherlands was occupied. It would be good to know if anyone remembers my Opa and my Oma she was Gerardina Huberta Kleijn. My father Jan served his apprenticeship at Philips in Eindhoven where he worked until we went to England. My father died in 1982 at the age of 57, less than a month after his birthday. My mother died last August aged 91 -a long time to remain a widow.

voor 1965 heb ik een mevrouw van Gorp Klijn gekend,
Ze waren klnt in de zaak van mijn ouders in de N7jverstraat.

Rond 1961 heb ik het eerste jaar van mijn ULO-opleiding doorlopen aan de Pius-school in de Theresia-parochie. Ik kan me niet veel herinneren van dat jaar omdat ik het blijkbaar volledig uit mijn brein 'geblokt' heb. De kennismaking met de opgeschoten jongens die me daar naar het leven stonden was een maatje te groot voor mij na die heerlijke en veilige kindertijd op de Lagere School in de Stedekestraat.
Van de leerkrachten die er werkten (een mix van profanen en religieuzen) weet ik me ook niet veel meer te herinneren dan wat anecdotes. Wat ik wel weet is dat het hen volledig ontbrak aan empathie of enig inzicht met wie ze nou eigenlijk van doen hadden in de klas. Het was er druk en hektisch en de leerkrachten wekten bij mij de indruk dat ze zelf ook moeite hadden om te overleven.
Om een voorbeeld te geven: Ik was van jongs af aan een hartstochtelijk tekenaar (ik ben later ook naar de kunstacademie gegaan) dus ik keek elke week erg uit naar de tekenles. Helaas kreeg ik daar les van een frater die er blijkbaar niet voor doorgeleerd had. Dikke kwasten en stugge plakkaatverf, veel meer was er niet beschikbaar. We werden verondersteld om i.h.k.v. de jaarfeesten religieuze afbeeldingen te vervaardigen e.d. Ik deed mijn best om met dat klotemateriaal iets op papier te zetten maar het lukte niet erg. Daarbij kreeg ik totaal geen aandacht, die frater was de hele tijd met wat anders bezig dan behoorlijk les geven. Hij bracht de meeste tijd buiten het lokaal door. Resultaat: op elk rapport een 5 voor tekenen. Dat frustreerde me dusdanig dat ik ergens halverwege dat jaar mijn eigen tekeningen -die ik thuis maakte- dan maar mee naar school nam om aan te tonen dat het onterecht was dat ik steeds zo'n slecht punt kreeg. De frater was zeer verrast. Voortaan kreeg ik automatisch een 10 op mijn rapport, terwijl er in de lessen hoegenaamd niets aan de insteek veranderde. Die achteloze omslag vond ik zonodig nog teleurstellender dan die voormalige onderwaardering.
De hele begeleiding op die school was van dat kaliber. Tijdens de pauzes buiten voor de deur en op het Theresia-plein speelden zich drama's af en gevalletjes van prematuur hooliganisme. Niemand keek er naar om, of als ze zich er al mee bemoeiden dan straften ze de verkeerde. Ik trok me terug in mezelf en aan het eind van dat jaar werd ik van school gestuurd met een cijferlijst van louter tweeën en drieën. Er was al die tijd niemand geweest die er enige notie van genomen had, dat het niet goed met me ging. Voor mijn ouders -die er maar vaag iets van meegekregen hadden- was het een onaangename verrassing..

Mijn vader regelde daarna een plekje voor mij als 'extern' op het Juvenaat Mariahof dat -naast Piusoord- aan de Bredase Weg gelegen was. De externen werden daar toegelaten om de toenmalige terugloop qua roepingen te compenseren. De broeders penitenten die daar werkten waren veel beter toegerust op hun taak dan die lui in de Theresia-parochie en daar knapte ik geweldig van op. Daar in die bossen tussen de Bredase Weg en de Gilzer Baan doorliep ik een cruciale levensfase. Ik sloot er belangrijke vriendschappen met de andere externen en haalde alsnog, middels een drie jaar durende inhaalslag, mijn ULO-diploma.

@Joop Swaans: hartelijk dank voor je bijdrage. Moet frustrerend zijn geweest dat je passie voor tekenen en kunst zo compleet over het hoofd werd gezien. En dan zo'n 100% omslag ineens... dan kun je het toch ook niet meer serieus nemen. Wat hangt er dan toch veel vanaf of je een inspirerende docent hebt of niet. Mooi dat je dat vuurtje daardoor niet hebt laten doven en je toch je eigen weg gekozen hebt.
Zo te lezen hadden je ouders - na de aanvankelijke schrik - wel goed door dat er op die school e.e.a. mis was. Goede zet van je vader om een plek te regelen op Mariahof, gelukkig was het daar beter qua lessen en medeleerlingen. Ik zie trouwens dat je op onze pagina over dat internaat al een reactie hebt achtergelaten - top!

Puur toeval kwam ik op deze site te recht. Daar kwam ik de naam van mijn overleden broer tegen. Ik heet met mijn meisjesnaam ook van Oers. Dat zal U alle nu wel duidelijk zijn Mijn leeftijd zal U misschien ook interesseren??? Ik hoop in Dec. Dit jaar 89 te worden, en ben inmiddels in Nov. 63 jaar getrouwd!!! Mocht een van U mijn broer HUUB gekend hebben, dan zou ik dit graag van U vernemen. Via e-mail s.v.p tenzij dit niet toegestaan is . Dank bij voorbaat!

het valt mij op dat er weinig reacties zijn va leeftijdgenoten die tussen
1946 en 1960 op de piusschool zaten.
Kan natuurlijk ook als oorzaak hebben dat mensen uit die tijd niet geïnteresseerd zijn in internet, of niet meer onder ons zijn.
We zijn tenslotte intussen bejaard.

@J. Emmen-van Oers: dank voor je bericht. Mocht hier iemand reageren die je broer Huub heeft gekend, dan kunnen wij als BHIC achter de schermen mailadressen uitwisselen, indien gewenst. Hartelijke groet,

Ik bezocht de PiusX school in de Theresiastraat van 1964 tot 1968. Wat ik me nog goed herinner is het volgende. Vanuit school bestond er ook een jongens-koor voor de Theresiakerk, olv van meneer van Doornmalen. Bij belangrijke kerkelijke gebeurtenissen moesten wij aanwezig zijn tijdens de mis. Ook fungeerde ik als misdienaar.
Op een gegeven moment werd van mij verwacht dat ik tijdens dezelfde dienst èn zou zingen in het koor, én misdienaar zou zijn.
Er ontstond een pittige ruzie, waar ik als 11-jarig jongetje getuige was. Het werd koorknaapje.

In Uden was een Kruidenierswinkel van Oers En bezocht het Museum de Timmerwinkel in De Lier, daar ws een vrijwilligster met haar meisjes naam van Oers.

Onze slager in de Nijverstraat heette van Oers en ook een Kapelaan van Oers.

Hallo , ik ben geboren en getogen in de Nijverstraat . Eerst naar de kleuterschool in de straat , later naar de meisjes school waar ik al vroeg met geestelijke mishandeling te maken kreeg, door juf Bodifee , later is de meisjesschool toegevoegd aan de pius x school die later de havervelden zou gaan heten . Ik heb mijn communie gedaan in de Theresia kerk in mei 1972 . In mijn herinneringen was alles wat voor de kerk woonde, arbeiders enz niets . Ik heb er ook nog in het kerkkoor gezongen . En de ochtend mis op woensdag voor school nog mee gemaakt. Al bij al heb ik er geen fijne herinneringen aan de school, nog aan de kerk , we waren maar een arbeidersgezin .

Antoinette, het is naar wat je schreef. U schreef er geen nadere bizonderheden over, dus moet alleen maar raden wat die nare ervaringen waren. Trouwens, de arbeiders woonde ACHTER de kerk. ERVOOR waren de zogenaamde betere,
Ik dacht dat in 1972 al een iets betere tijd was. De vorige verhalen speelde zich ongeveer 20 jaar eerder af.

Dag Antoinette !
De Nijverstraat, er waren er twee.
De "1e Nijverstraat" grensde aan de woningbouw "St Josef", de 2e liep tot aan de Lange Nieuwstraat.
De 2e was vanuit mijn optiek "Niemandsland" omdat daar Protestanten zouden wonen.
Dat je geen fijne herinneringen hebt aan school en kerk kan eigenlijk
nauwelijks eraan gelegen hebben dat jullie "maar" een Arbeidersgezin waren, maar aan de druk vanuit geloof en Kerk en de vaak kleine behuizing.
De hele wijk van de Gasfabriek bestond immers uit Arbeidersgezinnen.
Ofschoon ik 7 jaren op de Pius X school heb gezeten had ik weinig kontakten buiten de school en zeker niet met meisjes.
Behalve mijn 6 zussen waren meisjes voor mij als "van een andere planeet". Jongens en meisjes groeiden immers streng gescheiden op. Het klinkt dan ook als muziek in mijn oren dat de twee lagere scholen samengevoegd zijn.

Ad, het is juist dat ACHTER de kerk de arbeiders woonden.
Dat is zo geworden door de grote hoeveelheid woningen van het projekt "St. Josef".
Vanuit "mijn" kant van de Nijverstraat kon ik over de daken van "St. Josef" kijken dat handig was als weer de zoveelste Wolfabriek van het Goirke in de fik stond.
Voor de kerk met het grote Theresiaplein stonden geheel andere woningen.
Of daar ook beter volk woonde weet ik niet.

Natuurlijk woonde voor de kerk niet het betere volk.
Misschien was het wel andersom. Maar het werd zo gezegd destijds.
Ik woonde op het Schaepmanplein (Horversplein). Dus ik weet het.

De Theresiakerk herinner ik mij als een donker koud hol, het hol van de vijandige Theresiakerk. Sinds ik 4 jaar was moest ik elke dag naar de ochtendmis. Bij ziekte was de frater Donatus uit de basisschool die het hoofd van de fraterschool daarbij was mij geen bidprentje, nadat we moesten salueren en ik koor "dag frater Donatus" roepen naast ons bankje. De vernederingen waren aan de orde van de dag, en na de les moest ik altijd na-blijven om mijn blouse goed in mijn broekje te krijgen.
Frater Antonius (3e klas) had daar patent op. Hij probeerde mij steeds sexueel te misbruiken. En dat lukte
ook vaak. Hun macht en minachting voor moeders die niet genoeg kinderen kregen was groot. Mijn moeder moest na 4 kinderen na 4 jaar snel doorwerken naar de 5e spruit.
Wat een ellendige sadisten waren die katholieke priesters en fraters.
Ze zouden bijna allemaal in de hel zitten tot ze weggebrandt zijn.
De rijken kregen een voetenstoofje
met kooltjes onder hun voeten.
Ik was in die rotkerk van 1954 tot 1963. Toen verhuisden mijn ouders.
Ik kende veel jongens die ook sexueel.misbruikt werden. Maar iedereen was doodsbang om iets te zeggen. Omdat diezelfde geestelijken ons inzwoeren dat je nooit over sex hoorde te praten.
Voor mij een groep bandieten.
Opsluiten die klerus.
Ik heb ( helaas) mijn hele katholieke geloof verloren door deze enge herinneringen. In de biechtstoel stonk.het naar hun adem.en zweet. Dam.moest je nog iets verzinnen wat je fout gedaan had. Ik dacht als kind al Vaak;
Gaan jullie maar biechten.
Later bleken mijn 2 broers ook allebei sexueel misbruikt te zijn in de Theresia parochie.
Het gebouw van de duivel....

Het relaas van Frank Picokrie is heftig en het roept bij mij weer veel in herinnering over de atmosfeer rond de Pius school en -kerk in de Theresia-parochie. 'Het hol van de vijandige Theresia-kerk' Zeer beeldend beschreven. Ook die frater Donatus met zijn streken kwam bij mij weer uit de vergetelheid naar boven.
Gelukkig hoefde ik zondags niet naar dat sombere bakstenen bastion. Mijn ouders gingen meestal naar die nieuwere kerk aan de Gasthuisstraat (tegenover De Gruyter) of -incidenteel- naar die ouwe Neo-Gotische kerk in De Hasselt. De kerk aan de Gasthuisstraat oogde wat moderner en lichtvoetiger dan die in de Theresia, maar ook daar was er sprake van sexuele impertinenties. Mijn zus vertelde thuis dat een van de kapelaans tijdens de biecht zijn tong door de gaatjes had gestoken met de mededeling dat er extra penitentie te verkrijgen was als ze die levende 'hostie' met haar eigen tong zou willen beroeren..
Mijn vader was ziedend en ging direct op hoge poten naar de pastorie. Wat zich daar precies afspeelde weet ik niet, maar binnen een week was die kapelaan al afgevoerd. Op de preekstoel werd zijn overplaatsing naar een of andere negorij in de Peel bekend gemaakt en er ging een tevreden huivering door de rijen in de kerkbanken..