Aan zulke roepingen bestond vroeger bepaald geen gebrek. In de jaren vijftig, bijvoorbeeld, telde het missiehuis van de paters nog zo'n 160 inwoners waaronder ruim dertig paters en broeders. Net als andere kleinseminaries was dat van de paters in Helmond bedoeld om jongens van twaalf jaar en ouder, middels een gymnasiumopleiding, voor te bereiden op de eigenlijke opleiding tot pater (aan het grootseminarie) en uiteindelijk intrede in de kloostergemeenschap. (Voor dat laatste kozen de meeste leerlingen in de praktijk overigens niet; zij kozen na het kleinseminarie voor een bestaan als 'leek'.) Kleinseminaries tellen in de regel zes klassen en bij de paters in Helmond konden daarvan de eerste drie worden doorlopen. Na de derde klas vervolgden de leerlingen hun opleiding aan het kleinseminarie van de paters in Bergen op Zoom, waar alle zes de klassen vertegenwoordigd waren en de opleiding dus kon worden voltooid.
De leerlingen, de seminaristen, verruilden hun ouderlijk huis voor een geïsoleerde wereld van strikte dagelijkse routine en discipline. Continu werd er gewaakt voor een kuise, sobere en gehoorzame houding. Privacy was schaars. Zo kregen alleen de ouderejaars bijvoorbeeld een eigen kamer. En niet het individu maar de groep stond voorop. Slapen, wassen, eten, studeren, ontspannen... Het ging allemaal in groepsverband, in de daartoe bestemde ruimtes en vaak onder het toezicht van een broeder of pater. Dag en nacht, ook wanneer de internen op bed lagen, was er immers de surveillant.
De dag begon vroeg met het ochtendgebed in de kapel. Na het laatste kruisteken ging je terug naar de slaapzaal om je bed netjes op te maken, waarna het gezamenlijke sobere ontbijt en daarna het klaslokaal volgde. Zo deed je vrijwel alles in groepsverband.
Oud-leerlingen herinneren zich bijvoorbeeld nog hoe ieder jaar, vaak bij het Heilig Hartfeest begin juni, een fotograaf van atelier "Prinses" uit Helmond langskwam om een groepsfoto te maken. Weer een ander herinnert zich het zwembad en de sportvelden, die in de winter door broeder Vincentius tot ijsbaan werden getransformeerd. Vrouwen herinneren zich bijvoorbeeld hoe zij als meisjes in de jaren vijftig en zestig naar dit Missiehuis gingen voor bezoek, maar niet verder mochten komen dan de hal net voorbij de voordeur en daar moesten wachten. En herinner jij je nog de legpuzzels die door de paters werden uitgegeven om leerlingen te werven? Of de missiebladen?
De laatste paters hebben het missiehuis eind jaren zestig verlaten.
Bronnen
Heb jij nog op kostschool gezeten? Reageer dan hieronder, deel je herinneringen en vul deze pagina aan! Ook zoekt het BHIC foto's van dit internaat. Stuur ze naar info@bhic.nl, dan voegen wij ze hier toe en aan onze collectie. Hieronder een greep uit de inzendingen:
Kees Hermans (intern '64-'65) deelde zijn herinneringen aan het internaat en stuurde deze foto's:
Foto's uit de periode 1965-1969, met dank aan Henk van Uden:
Reactie toevoegen