Geweldige mooie tijd heb ik er beleefd .
Er werd veel gedaan in groeps verband , van wandelen , fietsen , sporten tot handwerken aan toe .
Goede kwaliteit van les geven voor een goede opleiding , waar je verder mee kon . Er was elke dag vrije keus om naar de Kerk te gaan of om vrij te lezen of je huiswerk te kunnen maken . Ik kijk er dus met een heel goed gevoel op terug .

Iik heb een aantal jaren op Juvenaat St. Frans gezeten aan de Boomstraat in Huijbergen. Dit was een andere kostschool dan St. Marie. We gingen een paar keer in de week douchen in de doucheruimte van St. Marie. We deelden de sportvelden en de bossen. We hadden ook een aparte school, een mulo. Maar ik fietste elke dag met een grote groep van het Juvenaat naar de Volksabdij Onze Lieve Vrouw ter Duinen in Ossendrecht om het bakkersvak te leren. Ik mis deze kostschool op het overzicht.

Gemengde gevoelens heb ik over st Marie waar ik 3 jaar intern ben geweest. Postief vind ik de ervaring die je in sociaal opzicht opdoet om in grote groepen te leven en rekening met elkaar te houden. Negatief zijn de smeerlapperij die er plaats vond omdat diverse “broeders” niet van kinderen af konden blijven en waar ik zelf ook mee te maken heb gehad en wat het verloop van mijn verdere leven heeft beinvloed op een negatieve manier. Een deel van mij zit daar als het ware vast en ik weet zeker dat alleen die op st Marie ook te maken hebben gehad met misbruik het zelfde ervaren. Daders achterhalen gaat niet meer want er zulen er best al een aantal gestorven zijn. Als kind was je machteloos tegen de dominante en manupilatieve manieretjes van de pedopaters.
De exterene groepsleiders waar je het wel goed mee kon vinden en die door kregen wat er allemaal gebeurde waren meestal na 1 jaar al weer weg. Nee, 100% positief ben ik niet maar de leuke momenten komen alleen van mezelf en de vriendengroep die ik toen had en de eigenwijze weg die we toen bewandelen.

@De Laat: Dank voor je reactie. Dat groepsverband moet wel sterk zijn geweest, dat zien we meer terug - ook in andere reacties. In welke periode verbleef je daar?

@Piet van Kaam: Bedankt voor je berichtje. Goed dat je aangeeft dat juvenaat St. Frans er niet bij staat. Ik vraag mijn collega Thijs of hij hier achteraan wil gaan. In welke jaren (ongeveer) heb je het juvenaat eigenlijk bezocht?

@Peter van O: Veel dank voor je oprechte reactie. Het is overduidelijk waarom je hier gemengde gevoelens aan overhoudt. We waarderen het zeer dat je zo duidelijk ook deze kant van de internaten bloot legt, omdat dit onbetwistbaar ook onderdeel is van de historie. Goed te lezen dat er ook positieve herinneringen zijn, en ongelooflijk dapper om ook die donkere kant te benoemen.

Hallo, ik heb er gelukkig maar een jaar geweest de 6 de klas het was het jaar 1967 ....1968 thuis een groot gezin op de boerderij ik was nr 12 en er waren al meerdere zussen naar kostscholen gestuurd dus die Henk dan ook maar want die wil toch niet luisteren en zit nu al achter de meisjes aan. voor mij was het een straf een soort van opsluiting maar ja je moest wel. het eten was er goed, en dan kun je zien wat een watjes er zijn van dat lust ik niet. maar dat kwam voor mij goed uit want dan was het voor mij dus eten volop. na schooltijd als het mooi weer was gingen we altijd voetballen en daar heb ik dan geleerd om een goede keeper te zijn. en als we naar bed moesten was het net een militaire kazerne allemaal in de rij en lopen en mond dicht ja wij moesten altijd voor het slapen in die grote zalen van het ene gebouw buiten langs naar het andere gebouw meschien een 5 min lopen ook dat in die grote zalen was het net alsof je een gevangenen was er mocht geen letter gezegt worden. ze waren best streng. en ja ik denk dat er bestwel iets was wat die ander schrijft over dat pedofiele gedoe want waarom liep de pater s,nachts met een jongen aan de hand mee door de zaal naar achteren, ik heb er gelukig geen ervaring mee gehad . dan de weekeinde die je daar moest blijven want je mocht niet ieder weekeind naar huis dan gingen we fietsen in huijbergen en ook stiekem roken dat was leuk want ja dat mocht natuurkijk niet. en verder heb ik het te doen met die jongen,s die meschien wel meerdere jaren daar moesten zijn ze pakken wel je vrijheid af als je zo jong bent. nee een jongensdroom was het niet.maar toen kwam het, het school jaar was om en wat gaat die Henk nu verder doen. die pater daar zei tegen mijn ouders hier verderop is een LTS met internaat maar daar was ik niet zo blij mee maar met veel praten en zeuren mocht ik toch naar huis en naar de LTS in Oosterhout. en daar zag ik gelukig mijn vriendin weer. en we zijn gelukig al 47 jaar samen incl de vekerings tijd.

Ik heb vanaf 1963 3 jaar op Juvenaat St. Frans in Huijbergen gezeten. Daarna naar St. Franciscus (kweekschool - internaat) aan het Ingenhouszplein in Breda.

@Henk, bedankt voor je openhartige reactie. Een strenge tijd, zoveel is wel duidelijk. En ik kan me voorstellen dat je je nu afvraagt wat er allemaal nog meer heeft gespeeld.

@Piet: was er een groot verschil (in jouw optiek) tussen juvenaat in Huijbergen en het internaat in Breda?
Maar wat een mooie afsluiting dat je nu al bijna een halve eeuw verder bent met je geliefde.

Pfffff ongeveer 1969 tot 1974
3 jaar lagere school huybergen
4 jaar lts ossendrecht vanuit huybergen op de fiets
Mijn ouders zullen het goed bedoeld hebben, maar het waren verschrikkelijk jaren en ben er vaak eenzaam geweest. Voor mijn gevoel weggegooide jaren en heb er nog iedere dag last van .er gebeurde vreemde dingen als de lampen uit gingen, en ja ik heb ze ook zien lopen kind en broeder de smeerpijpen. Er zullen best goede bij gezeten hebben!
Dus kort samengevat ik ben blij dat ze het gebouw gesloopt hebben na 7 jaar ellende
Gr mk

Het blijft indrukwekkend om te lezen, Marinus, wanneer mensen zulke aangrijpende herinneringen hebben aan die belangrijke jaren in hun jeugd. Ik kan me voorstellen dat je graag zag dat het gebouw werd neergehaald.

Bedankt voor je berichtje!

Als oudste v an een eenvoudig boerengezin uit midden brabant,heb ik veel te danken aan het verblijf op STE.Marie.Ik zat hier 1956-1957 en een gedeelte van1958,In verband met de dood van mijn vader werd ik terug naar huis geroepen.Ik heb in 1959 eindexamen gedaan in Tiburg.Daarna Middelbaar agrarisch onderwijs en tzt heb ik het bedrijf van mijn moeder overgenomen.Samen met mijn echtgenote hebben wij het bedrijf omgevormd tot een modern bedrijf.De grondslag hiervoor is ontegenzeglijk gelegd in Huybergen.Om te overleven had je doorzettings vermogen nodig.Gelukkig heb ik dat daar opgepakt.Ik heb er mijn hele leven profijt van gehad Ik denk met veel plezier terug aan de kostschooltijd.Misschien is een reunie van"de oude garde"een mogelijkheid?
Groetjes en tot horens

Goed om te horen dat je nog steeds met plezier aan je kostschoolverblijf terugdenkt, Noud. En dat terwijl je in deze periode, op zo'n jonge leeftijd, je vader hebt verloren. Maar je hebt zijn bedrijf uiteindelijk dus niet alleen gered, maar ook helemaal bij de tijd gebracht! Een mooi eerbetoon, lijkt me. Bedankt voor je bijdrage!
En ik hoop natuurlijk voor je, dat die reünie er snel gaat komen!

In ben nu 54. Zie dat ik zo ongeveer in de laatste jaren op St Marie heb gezeten. 1973, evengoed een ervaring die enorme impact heeft gehad op mijn leven. Over St Marie kan ik positief zijn, lieve zusters, balletje trap in het bos, het kolossale gebouw (heel vaak over gedroomd) en de lagere school in het dorp. Las in eerdere reacties over doorzettings-vermogen, afzien en discipline, daarvan ligt bij mij zeker de basis voor mij op de St Marie. Mijn negatieve ervaringen lagen vooral in de zondagavonden elke keer van huis weer weggestuurd worden om naar Huybergen te moeten. Totaal geen benul van een reden of bedoeling maar een kwelling van jewelste. Voor verzet was ik veel te jong, 8 jaar, had toen wel een plan om weg te lopen, niet doorgezet. Ik ben gelukkig over de jarenlange intensieve therapie waarin ik verwerkt heb wat die periode met mij heeft gedaan. Echter het verdriet en het gevoel van afwijzing draag ik nog immer met me mee en zal nooit verdwijnen.

Bedankt Peter, voor je openhartige reactie. Wat dapper dat je dat hier zo weet te verwoorden, ondanks de littekens die dit wegsturen bij je (begrijperlijkerwijs!) hebben achtergelaten.

En wel fijn dat het verblijf op St Marie zelf prettige herinneringen heeft opgeleverd. Nogmaals dank voor je indrukwekkende bijdrage.

Momenteel ben ik 68 jaar. Op mijn 12e jaar ging ik naar Huijbergen.
In de periode 1962-1967 heb ik op het Juvenaat St. Frans 3 jaar en 2 jaar op de Franciscuskweekschool in Breda vertoefd. Werd er niet naartoe gestuurd maar het was een idealistische keuze. Uiteindelijk won het vrouwelijk schoon het, van een celibatair bestaan in het klooster.
Ik kan begrijpen, dat mensen die met misbruik te maken hadden daardoor beschadigd zijn. Ze hebben ook alle recht hierover te spreken en hun frustraties en beschadiging te uiten. Toch heb ikzelf sterk de behoefte een lans te breken voor de vele goede broeders die ik daar heb ontmoet. Mensen die met hun volle vermogen zich inzetten voor goed onderwijs en buiten de school voor een prettig, leerzaam en warm thuis op het Internaat. Groepsleider broeder Marcus, was zo’n man.
Een jaar in Huijbergen en nog twee jaar in Breda heb ik bij hem in de groep gezeten. Ik weet zeker dat allen in die groepen aan die periode goede herinneringen hebben zonder wantoestanden.
Een oprecht geïnteresseerde “vaderfiguur” die ook moeilijke en pittige opvoedende gesprekken in de begeleiding van zijn jongens niet uit de weg ging. Daarvan heb ik mijn hele leven profijt gehad.
Zoals blijkt hecht ik er zeer aan deze positieve kant van de kostschool periode te benadrukken, omdat de negatieve ervaringen helaas de laatste jaren de overhand hebben. Veel succes met uw website en de reacties die u plaatst

Ik ben één van de laatste 6 interne van Ste. Marie en mocht met enige pijn in het hart in mei 1984 de deur als laatste dichtdoen. Waar moet ik beginnen. In de tijd dat ik er kwam in 1981 waren er nog zo'n 60 a 80 interne aan de jongenskant. Het ging hard achteruit, de kosten baten rekening was niet meer van toepassing. Hoe en wat. We sliepen allemaal al op kamers, de tijd van chambrettes en slaapzalen was voorbij. Twee broeders nog als groepsleider. Broeder Jos en Broeder Johan. Jos ging in 1982 naar de overkant (Meisjes) en Broeder Johan vertrok naar de missie in Brazilië waar hij binnen een haf jaar terugkeerde als Bennie en zijn huwelijk tegemoet ging.
De andere waren groepsleiders van buitenaf. Bijnamen van die mannen, Soep, Antoinetje, Huib... Joh daar waren we goed in bijnamen geven.
Boswandelingen naar de grote Meren (Kalmthoutse Hei) Overigens wel interessant. De lokale boere medeleerling zieken. Ja, die uit de stad waren toch allemaal een kop groter en die mannen achter hun broek zitten was sport. Meisjes was in die tijd niet zo'n taboe meer. Die mochten tot half 8 op het schoolplein komen... Te lang kussen werd afgestraft. Enfin das dan nog maar notedop 1. In januari 1982 werd de winter streng en mochten wij van het internaat in overleg met de congregatie een ijsbaan van 35 op 70 meter aanleggen. 's-nachts op de vloer slapen in de zaal en om beurten de baan spuiten. 12 cm ijs hadden we aangelegd en neem van me aan... dat is misschien wel het meest dankbare wat ik daar ooit heb mogen doen. Weken lol op gehad. Broeder Henricus Bolk (Henkie) heeft ons allemaal verbaasd. Die oude baas kon nog echt schaatsen en kwam dus in z'n uppie lussen draaien en pirouettes maken.... zo'n slordige 300 man stik stil.... In 1983 hebben we hem nog eens weggelegd en weerom genoten. Helaas van iets kortere duur. Streken uitvreten, jawel via de dakgoot er van tussen om in het dorp aan het bier te gaan. Gelukkig nooit gesnaaid. Wel een missertje was het idee om op een zomerse avond vuurpijlen af te steken... Gillende keukenmeiden werden uitgedeeld echter liep dat verkeerd af, omdat er bij een een pijl van een ander zowat binnen afging... Die mocht de dag erop z'n biezen pakken. Geheel onterecht, maar niemand die zijn uitleg of die van getuigen wilde horen...
Je ziet dan een internaat slinken en je blijft met 13 man over. De avonden werden ineens gevuld met discussie al fietsend op rollers die jawel bij de TV stonden. Hoezo fit blijven. Dat had dan weer te doen met het feit dat Broeder Nico zo nodig graag fietste en dat in Frankrijk wilde verder zetten. Wij reden braaf ons ritjes binnen mee. Of ik meeging naar Frankrijk, welnee ik ging ook buiten de "muren" vriendinneke ontdekken... Mooi het vrouwelijk schoon.
Neem van me aan en er zijn foto's van, we hadden bachanalen in de afsluitende jaren.... Fondue met de laatste meiden van de overkant, nog wat vriendinnetjes erbij en broeders die je gewoon volgoot met de nodige rode wijn uit vaders wijnkeldertje... Klachten, ja .. in 1981 mocht je niks en in 1984 sloot je de deur als broers en zussen, had je dankzij de broeders en die boeremedeleerling toch de stap naar mens zijn leren maken, je had een goede basis meegekregen en tijdens de reunie van de 4e klas MAVO uit 1984 bleek dat echt zo te zijn. Je had elkaar een slordige 30 jaar niet gezien en het was alsof we net pauze hadden gehad....
Ik kan nog uren lullen over Ste. Marie ... goed en kwaad... verrek wat mis ik de kroketten op woensdag.... (dan was er een broeder overleden)

Ik heb van 1966 tot1969 in Huijbergen op school gezeten.Het eerste jaar sliep ik op een slaapzaal,dat was heel iets anders dan thuis daar had ik mij eigen kamer.Misbruik heb ik nooit gezien en ook nooit van andere jongens gehoord was dat wel zo dan had ik het mijn ouders verteld en ik weet zeker dat mijn ouders mij direct van school hadden gehaald.Het eerste anderhalf jaar mocht je maar eens in de drie weken naar huis maar als je 5 aantekeningen kreeg verviel je week-end en moest je dus 6 weken niet naar huis.Dat heb ik als eens pressiemiddel ervaren wat de broeders altijd van stal konden halen als je je niet volgens de regels zou gedragen.Elke week werd er een weekbericht naar huis gestuurd met punten voor gedrag,vlijt gedrag buiten de klas en beleefdheid.Een maand had ik geen allemaal achten of meer en kreeg direct een boze brief van mijn vader dat deed pijn.Je werd ook om niets geslagen iets wat ik van thuis uit helemaal niet gewend was.Ik ben ook een keer door le petit cochon door de gang geslagen om een geintje van niets.Er was geen enkel privé.Als je in de avond buiten op de speelplaats wat met elkaar ging staan praten dan zette broeder gonsemans in een klaslokaal een raam open en ging staan luisteren.Naar het dorp lopen werd beloond met 5 strafpunten en dus was je je week-end kwijt en bleef je dus 6 weken van huis en mocht je een heel week-end het godsdienstboek overschrijven 72 kantjes. Nee ik vond het geen prettige tijd,ik wilde niet naar kostschool maar het moest waarom?daarom.Ik heb wel een aantal leuke vrienden op kostschool gehad vooral pierre chamuleau, die was lekker gek,en jos van steenhoven.

@Rien: bedankt voor je berichtje. Zoals je wellicht al hebt gezien, komen er heel uiteenlopende reacties binnen op deze site. Mensen hebben heel wisselende ervaringen, van heel positief tot soms erg negatief. Voor beide kanten maken we hier ruimte, zodat ieders verhaal wordt gehoord. Zeker ook dat van jou! Dank voor je reactie!

@John: Jij weet wel die periode wel heel beeldend tot leven te roepen, John, dank! Wat betreft je laatste zin: waren er dan kroketten op de koffietafel tijdens een uitvaart? Of begrijp ik je dan verkeerd?

@Kees: bedankt voor je berichtje. Dat lijkt me ook een pittige straf, zo'n weekend dat wordt ingetrokken, zeker voor een leerling van die leeftijd. Jammer dat je in die belangrijke periode van je leven niet kunt terugkijken op een fijne tijd. Hopelijk werkt de aanwezigheid van een paar goede vrienden wel wat verzachtend. Veel dank voor je oprechte bijdrage.

@milou,
Ja de kroketten waren inderdaad voor de koffietafel..
En de internen aten er met smaak van mee..

Ik heb van 1973 tot 1975 op St. Marie intern geweest (5e en 6e klas). Ik ben de jongste in een groot gezin waarvan mijn oudste 2 broers reeds getrouwd waren. Nadat m'n moeder overleed in 1971 ben ik naar haar wens bij mijn broer in huis genomen die juist getrouwd waren. Omdat ik een terugval kreeg na het overlijden van moeder werd de situatie in huis bij mijn broer erg moeilijk en toen ben ik intern geplaatst door de stichting Jeugd en Gezin. Ik leefde weer helemaal op hoewel ik alleen met de verplichte weekenden naar mijn broer ging. Vooral de kameraadschap onderling was erg belangrijk voor mij en destijds waren de broeders, die in het broederhuis aan de Boomweg nr 7 woonden, toch van een modernere slag. Ik moet zeggen dat ik nooit iets gemerkt heb van misbruik maar klappen kon je wel krijgen als je wat uitgevreten had. Elk moment dat vrij was voetballen of we gingen in groepsverband de bossen in om landverovertje te spelen. Hutten bouwen hoorde er ook bij. Als er sneeuw lag naar de 7 heuvelen om te sleeën. Zomers liepen we in groep naar de Kalmthoutse Hei om daar in een ven te gaan zwemmen en dan kregen we allemaal een literfles limonade per persoon helemaal voor jezelf. Bonte avonden met voordracht en toneelstukjes. Ik heb er leren biljarten en werd nog kampioen ook. Ons voetbalteam van zaal 3 (6e klas) was een sterk team want we versloegen zelfs teams van de Mavo. Er liepen een paar pingelaars in dat team zo vlug als water onder wie Ronnie van Rijn die uit de bollenstreek kwam en Dorus de Boek die een schot in z'n poten had waar zelfs Ronald Koeman nu nog wel jaloers op zou kunnen worden.
Ik had ondanks wat ik op jonge leeftijd moest mee maken toch een sterk gevoel van vrijheid en kameraadschap daar. Aan het eind van de 6e klas werd ik geïntroduceerd in een pleeggezin in Roosendaal hoewel ik liever naar de mavo op St. Marie was gegaan. In dat pleeggezin ging het steeds slechter, zij hadden zelf kinderen waarmee ik 10 jaar leeftijdsverschil had.
Op m'n 16 ben ik weer intern gegaan maar toen op Jeugdcentrum de Vliert in 's Hertogenbosch. Het waren woongroepen die er op gericht waren om zelfstandig te worden en na een periode van begeleidend kamerbewoning ben ik op mijn 18e uitgestroomd en zelfstandig gaan wonen onder toezicht van de Stichting Jeugd en Gezin tot m'n 21e. Ondanks dat het een moeilijke jeugd was, was het zeker geen slechte jeugd. Het heeft me gevormd tot wie ik ben. Ik ben kaderlid bij de vakbond en help veel mensen in het sociaal domein en ook dat heeft er toe bijgedragen dat ik nu ook in de politiek werkzaam ben.

@John: Bedankt voor je toelichting, nu is het me helemaal duidelijk ;)

@Theo: Wat een indrukwekkend verhaal. Ongelooflijk imposant om te lezen hoe je met deze grote tegenslagen in het leven bent omgegaan, en in feite hebt weten om te buigen tot een sterke positieve levenshouding. Prachtig verhaal, Theo, heel veel dank voor het delen hiervan.

Wist niet dat "Huybergen" of-te-wel St. Marie zolang heeft bestaan. Ik was er één jaar (we zeggen "ik zat er") van 1951-1952 in de zesde klas, met broeder Martialis en Servatius voor de klas en broeder Ernest voor de andere tijden. Ik was er om me voor te bereiden op het seminarie, Ypelaar in Breda, en zat in een klas met "soortgenoten". We waren met 40 jongens. Ik heb de namenlijst nog, met de recentere adressen en geboortedatum en -plaats, met ook de namen van de broeders die voor ons zorgden (o.a. broeder Gummaris, Venantius, Paschalis, Maternus).
Ik had al een keer in mijn geboorteplaats in de zesde klas gezeten, maar de kwaliteit daar was onvoldoende om door te stromen. Maar zie op de lijst dat ik desondanks tot de jongere leerlingen behoorde. Velen waren zelfs een jaar ouder. Hoe dat kan ?
Ik herinner me nog de lange slaapzalen, met wel twintig bedden naast elkaar. Aan de andere kant van het muurtje was nog zo'n rij bedden.
Ik heb er geen nare herinneringen aan, heb ook niets vervelends gemerkt.
Ik kreeg soms bezoek van mijn ouders, maar ik ging alleen met vakanties naar huis, een hele reis in die tijd, van Huybergen naar Den Hout. Ik had goed contact met enkele klasgenoten, ik herinner me hun namen nog.
Ik heb nog rapporten, met daarop ook cijfers voor gedrag buiten de klas, voor beleefdheid en voor godsdienstzin, naast een rapport "maandelijks verslag der goede aantekeningen" en als die een kleur kreeg, d.w.z. onder de 90 punten kwam, was je gedrag kennelijk "onder de streep" !

@Walter: wat leuk dat je nog zoveel materiaal uit je kostschooltijd hebt bewaard! En een mooi beeld dat je hier schetst van het leven op internaat Ste Marie. Het was voor jou dus echt een tussenstap op weg naar de priesterstudie. Kun je een voorbeeld geven van hoe je bij de broeders in Huijbergen precies werd voorbereid op dat seminarie? Moet ik dan al denken aan een introductie in het Latijn? Of extra aandacht voor godsdienst?... Dank voor je bijdrage!

Op twaalfjarige leeftijd (misschien nèt dertien) worden losgelaten tussen een bende leeftijdsgenoten uit alle windstreken is op zijn minst gezegd een enerverende ervaring. Een weinigje invechten was het wel. Nu was ik als jongste van een groot gezin gelukkig niet op mijn mondje gevallen, want van mijn indrukwekkende fysiek moest ik het als klein manneke niet hebben. Ste Marie is de belangrijkste ervaring in mijn leven geweest. Ik sluit me hier aan bij Noud van Poppel die ik ook heb gekend, want dezelfde periode. Het allerbelangrijkste dat ik heb overgehouden aan het (zeer goede) onderwijs in die tijd, was overigens ook een bijprodukt zou men kunnen zeggen. Namelijk liefde voor literatuur, voor kunst en voor klassieke muziek. Jammer dat ik nergens de namen zie van de broeders die verantwoordelijk waren voor het onderwijs. Dan doe ik het maar, en noem Broeder Avelino (Engels, Handelskennis en Bedrijfsrekenen) Broeder Venantius (Frans), Broeder Arcenius (Duits). Hier houden we het kortheidshalve maar even op, maar ik zou gemakkelijk een uurtje volpraten met ervaringen.

Hallo Jos, veel dank voor je waardevolle bijdrage. Goed dat je die namen noemt; de grondleggers voor jullie goede scholing! Overigens hoef je het van ons niet kort te houden hoor ;)

Als je meer herinneringen wil delen, of andere ervaringen wil vertellen, dat mag altijd. Je kunt ook nog overwegen zelf een verhaal te schrijven via deze link:
https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/een-verhaal-maken#About

Alvast dank voor deze reactie!

Hoi

Wat zal ik ervan zeggen. Gevoel weggestopt te zijn op het op ste Marie na een zeer traumatische ervaring. Wel een wisselende tijd gehad. Het was zeker een mooie omgeving. Alleen de kookkunsten hetl eten dat kon beter. Er waren ook juffen die waen lief n rdig.
Sommige broeders hadden lossen handjes.
Maar goed het leven gaat verder.
Oja mijn broer en ik zaten rond 1972 tot 1974 op ste Marie.

Veel groeten Hans van der Pas

Hallo Hans, fijn dat je hier een bericht hebt achtergelaten, ook al is die hele periode van het kostschoolleven voor jou dus geen fijne ervaring geweest, maar op zijn best een "wisselende tijd" - zoals je al aangeeft. Dat zien we ook bij veel andere internaten terug, die gemengde gevoelens... Mocht je nog meer willen vertellen, over het positieve óf negatieve, dan ben je hier in ieder geval van harte welkom. Hoe heeft je broer Ste marie trouwens ervaren, hetzelfde?

Pas nu deze site ontdekt. ,ik kan jullie vertellen dat ik een van de eerste leerlingen was op het pensionaat ton de lagere school geopend werd ik ben vanaf 1948-1960 intern geweest.
Naaste leuke tijd heb ik. toch ook nog wel iets anders meegemaakt dat mijn verdere leven sterk beinvoeld heeft.
Wel Geb ik goede herinneringen aan bv broeder Joshep, en broeder Ernst alles as wel streng maar uiteindelijk toch ook wel weer leerzaam

Hallo Arnold en welkom op de site. Je hebt een flink aantal jaren op dit internaat gezeten zeg. We horen van veel mensen dat ze echt met heel verschillende gevoelens terugdenken aan hun kostschooltijd. Harstikke fijn dat je ondanks die negatieve ervaring toch naar onze site gekomen bent. Mocht je willen dan horen we graag meer van je. Waarom herinner je je juist die broeders Joseph en Ernst nog zo goed bijvoorbeeld?

Uit mijn herinnering, weet ik nog dat broeder Ernst, een zeer strenge moeder was hij was hoofd van de refter, en kon om de meest onbenullige dingen reageren met nu kan jij op woensdagmiddag geen snoep uit je kastje halen.
Ook was er in die tijd een kaarten systeem welke per maand opnieuw uitkwam.
je kreeg in het begin 1 gouden kaart met 100 punten vooraleer wat je tot deed en dat was nog al wat ging er een punt af,
als je 90 punten overhad kreeg je een witte kaart, daar weer 10punten af een groenkaart, daadweer 10 puntgaaf een Roode kaart.
Als je die had was echt het echt hommels dan werden de ouders ingeschakeld met alles van die.

Leuk om je weer terug te zien, Arnold, fijn dat je er nog meer over wilt vertellen. Lijkt me wel een heel gedoe, zo'n kaartensysteem iedere maand. Was het moeilijk om met goud te eindigen of was het ook weer niet zó streng? En was er dan nog een extra beloning? Heb je nog van die kaarten bewaard trouwens?

De tijd op seminarie de Steffenberg in Vugt werd afgesloten. Er werd samen met mij en mijn ouders gezocht naar een alternatief. Zodoende kwam Juvenaat St. Frans van de broeders in Huijbergen in beeld. Ook wel Alverno genoemd. Ik zou dan lessen kunnen volgen op de ULO van het Juvenaat of een vak leren op de Volksabdij Onze Lieve Vrouw ter Duinen in Ossendrecht. Ik koos voor de laatste, gezien de goede ervaringen die mijn broers daar hadden. Ik werd wederom met mijn grote groene hutkoffer met de op alle persoonlijke kledingstukken opgenaaid leerling-nummer door een van mijn broers en moeder afgeleverd. Mijn broers hadden inmiddels de Volksabdij alweer verlaten en waren aan hun vervolgopleiding aan de UTS en HTS in Breda begonnen. En ze gingen tussendoor of daarna ook nog beiden voor twee jaar in militaire dienst. Thuis werd het rustiger in huis.
Toeval wilde dat een oud medestudent van de Steffenberg, Henk Verkooijen uit Langeweg, ook koos voor Juvenaat St. Frans en De Volksabdij. We hadden een beetje houvast aan elkaar. Het Juvenaat aan de Boomstraat huisvestte ook de aspirant-broeders. Een ervan, Piet Klaassen uit Klein-Dongen, heb ik later nog op de reünie van OLV ter Duinen ontmoet. Naast het hoofdgebouw was de ULO met de grote gymzaal, tegenover was de toneelzaal. Daarnaast het Wilhelmietenmuseum in het uit 1610 daterende poortgebouw annex fietsenstalling. Op het terrein was een soort van boerderij annex timmerwerkplaats. Ik herinner me dat de grote aula afgebroken werd en er een nieuwe voor in de plaats kwam. Hier keken we film, waren diverse muziek- en toneelvoorstellingen en bijeenkomsten.
Er waren twee groepen. We aten en recreëerden per groep in een ruimte. Het werden hechte groepen. Het eerste jaar zat ik bij de jeugdige Broeder Patrick Brooijmans in de groep. Hij was jong en van de nieuwe lichting en niet al te streng. Maar soms kreeg hij het aan de stok met ons opstandige pubers en liet dan reëel zijn gezag gelden. Zijn broer Hubere is later ook als broeder ingetreden, hij zat in een groep boven mij. Uit het gezin Brooijmans uit Oud-Vossenmeer zijn diverse pastoors, kloosterzusters en broeders voortgekomen. Het jaar daarop zat ik bij de groep van Broeder Longines. Hij was een geweldige begeleider en creëerde rust. We deden veel aan creativiteit zoals handenarbeid en knutselen en natuurlijk sport. Broeder Dionysius maakte indruk op mij. Hij was handig, grappig en creatief. Hij is op doorreis per solex naar zijn geboorteplaats Rijen eens bij ons thuis geweest. Mijn moeder kwam van oorsprong ook uit Rijen en haar ouders woonden naast de kerk en na even praten bleek dat ze nog familie van elkaar waren via de Teeuwes kant.
Omdat ik al wat ouder was, sliep op een kamertje met een lichtkoepel op de bovenste etage tegenover de mysterieuze apenzolder en niet op zaal zoals de eerstejaars. De apenzolder was ruimte waar veel snuisterijen en voorwerpen uit de missiegebieden werden opgeslagen waaronder een opgezette aap. We mochten er eigenlijk niet komen, verboden terrein, maar toch. Het waren mooie jaren. We draaiden veel muziek, knutselden en luisterden naar de radio naar de hits op Radio Veronica en de latere top 40. We maakten de opkomst van de Beatles, Rolling Stones, Elvis en The Suprimes mee. Er was ook een orkest bestaande uit melodica spelers, een soort van mondorgels. Ze deden mee aan wedstrijden en die werden ook wel eens op nationale radio op KRO uitgezonden. We konden veel buiten spelen in de bossen en vennen. Sporten was een dagelijkse afleiding. Van voetbal tot wielerrennen. ’s Nachts werden er ook droppings gehouden of een spooktocht in de bossen. Vaak gingen we naar de mooie Huijbergse bossen met de witte zandduinen of de uitgestrekte Kalmthoutse heide in België, met de mooie bossen en vennen. ’s Winters kon je er ook schaatsen. Op St. Marie werd ’s winters een speelplaats ondergespoten om op te kunnen schaatsen. Ook gingen we zwemmen, maar bij gebrek aan een eigen zwembad fietsten we dan weer naar Kalmthout in België naar een paterklooster dat wel een zwembad had. Er werd veel gefietst. Een keer naar Antwerpen naar de Zoo. Naar Bergen op Zoom als je schoolspulletjes nodig had of een surprise voor de Sinterklaasviering en natuurlijk de Bergse kermis. We fietsten ook naar Etten-Leur om daar te voetballen tegen de medestudenten van het Juvenaat van de broeders van Liefde Edward Poppe of te wel in de volksmond Don Bosco. Nog een stapje en trapje verder, fietsten we naar Breda om daar een bezoek te brengen aan St. Franciscus, de kweekschool. Dat zou immers onze volgende standplaats moeten worden. Ik mocht dan zoals andere medeleerlingen, die uit de buurt van Breda kwamen, even op en neer naar huis fietsen om een klein bezoekje te brengen aan onze ouders. Ik fietste een lang stuk mee met Jan Geerts wiens ouders in de Valkenierslaan woonden. Ik moest nog een paar kilometer verder. Altijd een fijne verrassing want je zag anders je familie alleen bij de Kerst, Pasen en de grote vakantie. Daarna weer die hele weg terug naar Huijbergen zo’n 40 kilometer en gedeeltelijk door België om de weg af te snijden. Maar het fietsen waren we gewend en soms werd er gelukkig gestopt en kreeg je te drinken. Dat er soms iemand lek reed en geplakt moest worden vonden we niet erg, konden we even bijkomen.
Met het aangrenzende internaat St. Marie was weinig contact. Een paar keer per week gingen we daar douchen en soms naar de mis. Wel werd er gezamenlijk processie gelopen naar het altaar in de bossen. We hebben ook wel eens deelgenomen aan een gezamenlijk sporttoernooi.
We gingen dagelijks naar onze eigen kapel. De diensten werden daar verzorgd door Rector van Weas (bijgenaamd de Beer)die tegenover het Juvenaat in een groot herenhuis woonden samen met zijn huishoudster Marie. De Rector was een kleine grommende gedrongen hinkende man met zijn eeuwige sigaar. Op zaterdagen mochten een paar jongens van boerenafkomst, waaronder ik en Henk Verkooijen, klusjes doen in en rondom huis. De tuin zag er dan weer opgeruimd uit. Altijd een welkome afleiding. Gezellig schoffelen, wieden, vegen en later als beloning werden we getrakteerd op drinken en wat lekkers. In de weekenden mochten we in het cafetaria tegenover het Juvenaat een frietje kopen of iets anders lekkers. Een klein zakje chips met apart een zakje zout of een mars. Daar werd gretig gebruik van gemaakt. Ook de kapper in het dorp deed goede zaken. Verder was er in Huijbergen niet veel te beleven. O ja, de drumband van OLV ter Duinen kwam er weleens optreden.
Later woonden op het terrein van het St. Frans de ongeschoeide Karmelieten. Momenteel wonen er in de latere nieuwbouw de gepensioneerde broeders. De gebouwen van St. Marie dienden nog als onderdak voor asielzoekers en zijn er later woningen gemaakt. Ook het buitenterrein met de bossen is gereed gemaakt voor huizenbouw. In het herenhuis van de rector zetelt nu het Generalaat.

Nogmaals mijn persoonlijke reactie van laten we zeggen een jaar geleden ...

Ik heb deze site enkele maanden terug ontdekt en met veel plezier bekeken, ook al ben ik 'nog maar' 45 ... Ik heb er even over getwijfeld of ik hier zou reageren, maar ik doe het toch omdat ik het idee heb dat enkele jaartallen in de omschrijving hierboven niet kloppen. Het internaat is niet gesloten in 1984 maar in 1989 en de mavo iets daarvoor. In het oude gebouw Boomstraat 7, waar nu dus Sainte Marie III gevestigd is, was ik één jaar leerling van 1985-1986. Ik heb er mijn vormsel gevierd. Mijn broer kwam er in 1987 en hoorde tot de allerlaatste groep. in 1988 gingen zij van de Boomstraat naar het oude klooster, omdat Boomstraat 7 gesloopt ging worden. In 1989 hield het internaat inderdaad op te bestaan, enkele overgebleven leerlingen verhuisden hierop naar o.m. Etten-Leur. De laatste groepsleider vanuit de broeders was broeder Huub Brooijmans, samen met juffrouw Barel die toevallig nu bij mij in de straat in Etten-Leur woont. Dat Sainte Marie III in 1999 zou zijn ontstaan, daar twijfel ik ook aan, dat zou wel eens eerder kunnen zijn geweest. Rond 2006 is het oude klooster ontdaan van de lange vleugel richting de sportvelden en de grote kapel. Daar is een villawijk gebouwd en op de oude cour van de mavo staat nu een standbeeld ter herinnering aan alle leerlingen die in Huijbergen geleerd en geleefd hebben. Als je in de buurt bent, is een rondje door de wijk en langs het oude klooster zeker even de moeite waard. Naar de huidige standaard is het mooi geworden, al blijft de sloop van al dat mooie erfgoed natuurlijk jammer. Maar in de eerste helft van de jaren negentig was de boel wel aan het verpauperen, gelukkig staat een groot gedeelte aan de Staartsestraat er nog. Sapere Aude, het ga U allen goed hoe bij eenieder de herinnering aan weleer ook is, ik heb er een goede basis meegekregen - GK

@Geert Krijnen,
dan was dat het internaat van de Lagere School... Dat van de MAVO aan de Staartsetraat is definitief gesloten in mei 1984. Ik heb als laatste van de 6 interne jongens de deur voorgoed gesloten

Dag.
Vraagje. Hoe is het verlopen met juffrouw Paula en juffrouw Franca?

@Hans: dank voor je vraag en goed om je terug te zien op de site. Het antwoord moet ik je helaas schuldig blijven maar hopelijk dat de oud-leerlingen op deze pagina je vraag kunnen beantwoorden?

(en wie waren de juffrouwen Paula en Franca trouwens als ik vragen mag?)

@John
Da's wel toevallig, mijn broertje Pieter-Jan deed juist van inderdaad de Lagere School de deur voorgoed dicht. Maar dan bent U zelf dus al een stukje in de vijftig. De laatste groep bestond uit ongeveer twaalf kinderen van 7 tm 12 jaar medio 1989. Zelf was ik toen al drie jaar weg. Juffrouw Barel heet José, is nu voor in de zeventig. Juffrouwen Paula en Franka ken ik niet, in mijn tijd had je nog juf Sjuul en Lous, die allebei mijn jaar zwanger werden. Voor Lous kwam dus José en voor Sjuul het jaar erop juffrouw Jopie. Heb ze wel meerdere malen ontmoet, als ons ma mijn broertje op vrijdag ging halen en ik was op tijd uit school dan reed ik wel eens mee. Had zelf nog wat vrienden in het dorp. Vriendelijke groet en dank voor Uw reactie.

@Geert Krijnen,
Klopt beste man , net in de vijftig en nu weten we ook exact hoe de lagere school tot sluiting kwam... Wat een leuk toeval !!

Nog iets: Ik ben al langere tijd lid van de internaatsgroep op Facebook. Daar kan je lid van worden als er interesse is. Ik hebn de vraag van eerder deze week over Paula en Franca eens daar neergezet, ik laat het wel weten als er iets meer bekend is (geen garanties voor succes) ... de groep heet: Schoolinternaat St. Marie Huijbergen. Juiste spelling wel nodig anders is het wellicht wat moeilijk te vinden, meer dan vijftig leden telt ze. Groet, Geert

Ik heb er twee jaar gezeten ik denk 1975 76 77 ergens en ik vond het afschuwelijk. Ik ben er getraumatiseerd van af gekomen. Mensen spugden in elkaars eten, het eten was smerig, de WC's lagen vol poep, iedereen was aggressief, de broeders waren op jacht naar jonge jongensvlees. Het was geen gezonde omgeving.

Goed dat je hier reageert Khannea, ook al roept deze pagina bij jou dus vooral heel nare herinneringen op. Wat je schrijft geeft daarvan nog een kleine indruk, denk ik. Maar ook deze ervaringen met het internaatsysteem moeten (ook hier!) gehoord worden. Als je meer wilt vertellen over jouw verblijf, bijvoorbeeld hoe je daar binnenkwam en hoe de eerste dagen waren, dan ben je van harte welkom. Ik wens je alle goeds en graag tot ziens op de site.

Ik ben zoon van kermisexploitanten, en was in Saint Marie in de jaren 56; 57. Ik ging naar de 4de klas, met broeder Everardus. In de refter en slaapzaal broeder Everistus, en broeder Jozef was op de wasafdeling. In mijn periode heb ik absoluut niets meegekregen van eventuele onzedelijke bejegeningen vanwege de broeders.
Ik ben er enkele jaren geleden nog eens geweest, en toen zonk mijn ziel in de schoenen. Het was toen een opvangcentrum voor “politieke” vluchtelingen, imigranten. Verschrikkelijk, van een mooi en schoon gebouw naar een grote troep.
Ik heb er toneel gespeeld, moest 1 zinnetje zeggen en bloednerveus. Ieder jaar hadden we ook sporttoernooi. Ook werden we gedropt in de bossen met alleen een kompas. Veel natuurlijke omgeving. Ik herinner mij dat in de klas gekleurde kaarten werden uitgedeeld, goud was heel goed, rood slecht. Broeder Everardus leesde iedere dag een stukje voor uit het boek “de derde logée”, heel spannend. Mijn ergste beleving was het flesje warme melk dat we in speeltijd moeste opdrinken, ik moest er van kokhalzen. De liedjes uit die tijd “ ik sta op wacht” van Joop de Kneght en Pat Boone, Dorus enz.
Ik was er niet gelukkig want ik had veel heimwee naar thuis. Iedere 2 weken mochten we een weekend weg, als we werden opgehaald door een familielid.
En het was echt geen soort gevangenis, zoals iemand beweert, je kon er gewoon weglopen als je dat wilde. Al met al een toch wel mooie tijd, we sliepen o een slaapzaal, en iedereen had een wastafel tegenover het voeteneinde, en een nachtkastje met persoonlijke dingen. Broeder Everistus sliep in een kamertje apart, zonder dak, dus die kon alles horen. Om 7 uur ( dacht ik) deed hij de TL buizen verlichting aan, en klapte hard in zijn handen, opstaan en wassen en tanden poetsen. Ik ben nu 74 jaar, en kan mij aardig veel te herinneren toch.

Hallo Herman, mooi om te zien hoeveel jij je nog herinnert van die tijd. Dank voor je bericht en vertel nog eens verder als je wilt. Wat mij dan opvalt is dat het voor jou een mooie tijd was, alles bij elkaar, maar je er toch niet gelukkig was.

Van 1969 tot 1972 was ik een leerling aan de MAVO. De eerste dag voelde ik mij alleen op de wereld. Alles was nieuw voor mij en dan ook nog in zo'n groot gebouw. Ik moest erg wennen. Toch ook wel vrienden gemaakt, ook een vriend die in het dorp woonde. Later toen ik in Huijbergen op een camping stond heb ik hem weer ontmoet. Nu als wethouder en loco burgemeester van onder andere Huijbergen. Gedurende mijn tijd op het internaat zocht ik nog wel eens de grenzen op. Tijdens die periode heb ik ook wel eens een heel weekend strafwerk moeten schrijven en ook 24 uur buiten de groep moeten eten. (in eerste instantie kreeg ik geen eten maar dat werd door broeder directeur ongedaan gemaakt). Uiteindelijk heb ik wel mijn diploma gehaald en heb ik meer dan 40 jaar bij diverse onderdelen van de Belastingdienst gewerkt (Niet bij toeslagen en de douane). Inmiddels ben ik al weer enkele jaren met pensioen en werk ik nog als zelfstandige. Het lijkt zo kort geleden maar toch is het al 50 jaar geleden dat ik met mijn diploma het internaat heb verlaten. Groeten aan alle oud leerlingen.

Bedankt John voor je bijdrage, het zou leuk zijn als daar weer andere oud-leerlingen en wellicht nog oud-groepsgenoten op gaan reageren. Ook dit zijn weer van die bijzondere verhalen. Wat een straffen werden er uitgedeeld zeg. Wees welkom en vertel nog eens verder als je wilt, zoals over dat opzoeken van de grenzen (en of je daarmee wegkwam) en over die eerste dagen/weken op het internaat, hoe de internen onderling dan waren.. Noem maar op.

Ik kwam er eerste en tweede jaar van de MAVO. Mijn ouders in Den Haag waren in het criminele milieu en ik was thuis niet veilig. Ik was in een overbeschermende omgeving opgegroeid, met er veel geweld, dus ik was al niet helemaal OK. Ik ben heel erg gepest en vond het afschuwelijk dus ik heb de eerste maanden eigenlijk nonstop gehuild. Ik werd daarna gepest, en zoals bovenstaande, en broeders deded doodleuk mee met mij klassikaal vernederen. Een keer liet die engnek in de eerste MAVO mij uit de vuinisbak een boterham eten. Daarna at ik niets meer in de 5 dagen dat ik er vebleef, ik ging niet naar het toilet en ik sprak een jaar lang met niemand. Toen het pesten te erg werd heb ik naar mijn herinnering in de school her en der lopen slopen en vandalisme, en ik heb volgens mij gigantische schade aangericht. Ik denk vele duizenden euro's. De sfeer werd verziekter met de dag, en zoals gezegd, er werd in het eten gespuugd dus ik kwam vrijdag uitgehonderd thuis en ik at 5 dagen niets. Dat gaf gigantische stress bij de broeders want die zaken dat het helemaal mis ging. Uiteindelijk ben ik weggerend en naar huis teruggevlucht. Het was een van de eerste periodes van mijn leven en ik heb er een knauw aan overgehouden.

Goed om je hier terug te zien Khannea. Bedankt dat je nog meer wilde delen. Wat is dat in en in triest, wat jou is overkomen, al zo jong. En dan nog wel op een plek waar je juist die bescherming had moeten krijgen die je thuis dus niet had. Ik wens je alle goeds en je bent hier altijd welkom om nog meer te vertellen.

Beste,

Sainte Marie was voor mij een goede tijd; eerste halfjaar (6de klas) had ik wat heimwee, maar na 1 jaar ziekte heb ik zelf gekozen om terug naar Huybergen te gaan. Op broeders heb ik niets aan te merken en heb ik nooit slechte zaken ervaren. Mijn jongste broer, 6 jaar jonger, spijtig genoeg wel. Hij heeft daarom Huybergen verlaten.
Ik ben vandaag heel wat bekende namen tegengekomen in de verslagen, maar ben naderhand nooit meer iemand tegengekomen uit mijn tijd in Huybergen.
Achteraf kan ik zeggen dat het studeren in Huybergen goed aangeleerd werd. Mulo ( volledig pakket) was zeker goede basisopleiding. Naast de opleiding heb ik zowat elke sport beoefend, waardoor ik toch wel voor lag op mijn leeftijdgenoten in mijn geboortestreek.
Al bij al is Huybergen goed geweest voor mijn latere leven.

Groeten
Jos van Esbroek

Beste Jos, veel dank voor je reactie. Interessant wat je allemaal schrijft over je verblijf, zoals de invloed daarvan op je verdere leven. Waarin zie je dat bijvoorbeeld terug?

Beste Thijs,

Hoe Sainte Marie mij vormde voor mijn verdere leven:
Vanaf ik Huybergen verliet, ben ik eerste instantie vanaf thuis mts en hts gaan doen. Mijn ouders hadden geen gevoel voor verder studeren; ik stippelen zelf mijn studiepakket uit, ging van mis Terneuzen naar hts Tilburg en vervolgens vlissingen. In het verenigingsleven was ik degene die veelal het initiatief nam. Na hts schreef ik me in om in Irak te gaan werken. Toen ik na 2 jaar terugkwam begon ik met studie internationaal inkoopmanagement en werkte als internationaal inkoper door heel Europa.
Toen ik op 50-jarige leeftijd voor een 7 jarig contract wilde tekenen wilde mijn vrouw en kind niet meer mee. Wel besliste ik op dat moment voor de overheid te kiezen, omdat ik dubbele dagen geleefd had en ik wilde afbouwen naar een gezond pensioen. Dit heb ik gedaan totdat i´met 66 jaar en 8 maanden met pensioen kon.
Resultaat: ik had mijn studies en loopbaan zelf in handen genomen en leef nu gezond en wel verder in het ´buitenland´ dat mij altijd aangetrokken had. Dat buitenland, waar wij wonen, ligt enkele kmters onder Huybergen.

Groetjes

Jos van Esbroek
( nu Belg in hart en nieren, maar Nederlander zal i´toch wel beetje blijven totdat ik van het aardse verdwijn)

Fijn dat je nog op mijn vraag wilde reageren Jos, bedankt!

Thijs is er nog sprake van een reunie van oud studenten ed. ?

Niet dat ik weet, Khannea. Ik zou deze vraag ook zeker stellen op de Schoolbank-pagina voor Ste Marie: https://www.schoolbank.nl/school/ste-marie-internaat , of deze Facebookpagina: https://www.facebook.com/stemariehuybergen/ En misschien reageert hier nog een oud-leerlingen die op de hoogte is van een naderende reünie of plannen in die richting heeft?

Toeval dat ik op deze site met berichten van Huibergen-internaat kom. De vader van mijn kinderen, Piet Krijnen, zat in de 6e klas in Huibergen. Ikzelf op twee kostscholen voor studies. Wij zeiden, alhowel we goeie ervaringen hadden: onze kinderen op kostschool? Nooit, zeiden we….
Door omstandigheden die vader Piet niet meer meemaakte, zijn Geert Kijnen een jaar en Pieter-Jan twee jaar op kostschool, het internaat in Huibergen gewest.
Heel prima ervaringen, broeder Huub Brooijmans als tijdelijk ‘ vervangende’ vader en José Barel als ‘ moeder’ zorgden er mede voor dat onze zonen zich goed ontwikkelden. Pieter-Jan deed inderdaad voorgoed mee de deur dicht van het internaat. Huub, nog steeds grote dank!!!!

Dank voor je bericht Rentia, mooie woorden ook voor broeder Brooijmans en juffrouw Barel - ik geloof dat ik ze ook in eerdere reacties al eens ben tegengekomen. Bijzonder om ook die laatste jaren van het internaat te hebben meegemaakt.

Op deze site heb ik al een heleboel berichten nagelaten vanwege mijn verblijf als 5 - jarige in De Krabbebosschen te Rijsbergen en later als adolescent op "St. Frans" te Breda. maar mijn langste tijd was ik toch op St. Marie te Huijbergen. Als 9 - jarig jongetje vertrok ik in 1962 naar Huijbergen en bleef daar tot ik 16 was. Eeen lange en beslissende periode in mijn leven. Daar ben ik later wel achter gekomen. Ik zal hier in een later stadium, in volgende berichten nog over schrijven.

Toen ik hier de namen van de mensen zag die berichtjes over St. Marie achterlieten, kwam ik twee bekenden tegen!! Dat is altijd leuk....gedeelde herinneringen!!
Kees van Disseldorp. volgens mij hebben wij in dezelfde klas gezeten en ook in dezelfde refter. Ik lees dat je ervaringen niet altijd even positief waren. Ik herinner me jou als een jongen met blond haar, een bril, beetje klein van postuur. Met allerlei activiteiten deed je volop mee..... Wat leuk je hier te ontmoeten, ook al is het allemaal erg lang geleden.
Jos van Esbroek. Jos.....In al die jaren die verstreken zijn kwam je af en toe wel mijn gedachten binnenwaaien. Wij ontmoetten elkaar in Huijbergen, kwamen allebei uit Zeeland en er staat me zelfs iets van bij dat op zondagvond wij door een van onze ouders tesamen weer naar Huijbergen gebracht werden. We hebben nooit samen in dezelfde klas gezeten , maar wél in dezelfde refter....en konden het goed met elkaar vinden. Totdat jij na een vakantie niet meer terugkeerde en wij hoorden dat jij vrij ernstig ziek was. Ik heb je daarna nooit meer gezien. Later heb ik nog wel gehoord dat jij voor een poos teruggekomen bent, maar toen was ik er al niet meer.
Leuk om je hier op deze manier te "ontmoeten" Jos!

Zijn er nog broeders, leraren, groepleiders of anderszins die medio 1975-78 ergens op Ste Marie waren - die nog in leven EN bereikbaar zijn?

Paul,
Ik vind het een beetje bijzonder, dat jij mijn naam hierboven neerschieten. Waarom? We konden het destijds goed met elkaar vinden; moet in de 6de klas geweest Zijn. Toen ik na de 6de hersenontsteking kreeg, was ik 6-tal maanden jaren op intensieve verpleging aangewezen in ziekenhuis Sluiskil en ca 1,5 jaar thuis om weer een beetje op adem te komen. Toe ik terug in Huybergen kwam, zat jij al in je examenjaar. Mijn eerste reactie was; hoe haal ik die jaren weer ? Dat was moeilijk, maar na 1 jaar mts kon ik doorschuiven naar hts. Op hts wilde ik 2 opgeleidingen tegelijk doen, wat natuurlijk te gortig was, maar het lukte me wel om in 1 jaar extra 3 diploma´s te hebben. Op dat moment dacht ik: zo, nu loopt Paul maar jaartje meer voor op mij. Dat je in het onderwijs je geluk zou vinden, was mij in al die tijd wel bekend. Je moet mij daartoe toch iets gezegd hebben, dat permanent is blijven hangen. Ik denk wel dat jij altijd in Brabant bent blijven hangen?
Vele groetjes
Jos

Paul,
Klein schrijffoutje; neerschieten, moet neerschrijft zijn.
Kort gezegd vond ik dat jij het ideale parcours aflegde, terwijl ik door ziekte op achterstand stond en het zo goed wilde doen als jou.
Jos
P.S. sainte Marie is voor mij wel erg goede school geweest

Eerst een berichtje voor Khannea. Br. marcus heb jij vast meegemaakt toentertijd. Hij is nog steeds op het huidige St. Marie . Dat is gevestigd in een nieuw klooster in Huijbergen. Ondanks het feit dat hij de 80 gepasseerd is, is hij nog steeds daar de overste.

Ha Jos......wat leuk dat jij zegt dat ik op de een of andere manier voor jou het goede voorbeeld gegeven heb! Inderdaad ben ik het onderwijs ingegaan. Heb uiteindelijk Nederlands gegeven op allerlei scholen en ben woonachtig in Breda.
Dat het voor jou een lastige periode is geweest met die plotselinge hersenvliesontsteking en het "rusttraject"daarna waarna je ook nog een achterstand in had te lopen realiseer ik me maar al te goed.
Maar zat ik nog in het 4e mulo-jaar toen jij daar voor de tweede keer kwam? Kan ik me niet meer herinneren......

Ik kwam in 1962 als 9 - jarig jongetje op St. Marie in Huijbergen aan. Ik herinner me dat ik al een keer was gaan kijken een aantal maanden daarvoor. Er was een duidelijke reden dat mijn ouders en ook de huisarts vonden dat ik naar het bosrijke Huijbergen moest verhuizen. Sinds mijn geboorte had ik astamtische bronchitis waar, ondanks de vele doktersbezoeken, pillen, poeders en drankjes niet veel tegen te doen was. De huisarts dacht dat boslucht mij, meer dan de zeelucht in Zeeuws-Vlaanderen, goed zou doen.
Ik, dus als schuchter Zeeuws jongetje naar Huijbergen waar een massa jongens uit het hele land mij "'opwachtten". Het eerste wat ik deed was razendsnel mijn Zeeuws_Vlaamse dialect omzetten in ABN, want dat was iets waar je op aangekeken werd, mee gepest werd.....had dat gelukkig snel onder de knie.
En ja....natuurlijk had ik heimwee...ver van huis....'s avonds in bed op de slaapzaal, met links van me Jan Hopmans en rechts Cees Vrolijk, lag het maar te malen in mijn hoofd......maar als je 's morgens om half zeven je bed uit moest moest je verder, je hele dag was volgepland, om te beginnen met een Mis om 7 uur en vervolgens school, studie, sport, biljart, tafeltennis, bosspelen, wandelen, handenarbeid, dammmen, schaken, Bonte Avonden, Conge's, filmvoorstellingen, tv - programma"s in de avonduren en ga zo maar door. De broeders lieten je niet veel tijd over om te mijmeren over thuis.
De eerste maanden nadat ik in augustus '62 gearriveerd was mocht in niet naar huis. Vast om de gewenning door te zetten. Wellicht kwamen mijn ouders mij een keer bezoeken in die tussentijd, maar pas toen het kerstvakantie was kon de koffer gepakt worden. Vier maanden aan één stuk ondergedompeld in die gestructureerde maar ook woelige wereld van de kostschool/internaat.
Maar de zgn "horrorwinter" van 62/63 gooide roet in het eten. Door de hevige sneeuwval + stormen konden auto's niet de weg op. De broeders bedachten het volgende. Ze bestelden bussen die de jongens verschillende kanten opreden. Voor de groep uit Zeeuws- Vlaanderen zou , via Antwerpen, een bus rijden naar Hulst. In mijn herinnering was dit een erg spannende gebeurtenis. Je moet je voorstellen een hevige sneeuwstorm en dan voetstaps in een bus de bijna 100 km naar huis. Op een gegeven moment kon de bus niet meer verder....het was te onverantwoord en hij is toen weer naar Huijbergen teruggekeerd. Daarna allerlei chaotisch telefonisch verkeer met de ouders, met de boodschapdat ze niet op de aankomst van hun kinderen moesten rekenen.De andere dag stapten we weer in de bus en toen kwamen we na vier maanden eindelijk weer thuis.....

Paul,
Toen ik herstarte op St Marie zat jij in de laatste of voorlaatste klas. De andere jongens van jouw jaar had ik vroeger wel gezien, maar herinner ik me niet meer vanwege het geheugenverlies gedurende enkele jaren. Volgens mij zat Patrick ... en Hein Geboers ook in jouw jaar. Ik wist overigens niet dat je al enkele jaren in Huijbergen was op het moment dat ik daar voor de eerste keer begon. Je moet me toch ooit gezegd hebben dat je het onderwijs in wilde.
Ik heb ook nog enkele jaren in Steenbergen gewoond en gewerkt; liefde voor Brabant was ontstaan in Huijbergen.
Groetjes
Jos

Jos, dat ik het onderwijs in wilde.....ja dat zal ik toen vast wel eens verteld hebben. Heb het ook 42 jaar gedaan en heb nu pensioen.....Van mijn laatste schooljaar , 1968 - 1969 heb ik ook nog een klassenfoto's. In mijn klas zat één van de drie gebroeders Geboers. Dat was Kees. Ze kwamen uit Eersel.
Overigens, ik heb overwegend positieve ervaringen over St. Marie al realiseer ik me dat het lang niet voor iedereen eenvoudig was.....

Paul,
Cees Vrolijk en de gebroeders Geboers uit Eersel en Patrick Laumans herinner ik me nu erg goed. Heb jij nog ooit iets vernomen van de gebroeders ´t Hoen uit Fortaleza. Ik heb met hun ook regelmatig opgetrokken, maar nadien nooit meer iets van gehoord.
Gr Jos

Jos, Cees Vrolijk was een jongen uit Fijnaert, met een bepaald soort humor. Je kon met hem lachten.....Hij kwam daar tegelijkertijd met mij in 1962. Omdat hij naast me lag op de slaapzaal zag ik dat hij heel veel aandacht aan zijn haar besteedde. Met Brylcrème werd dat elke ochtend in de juiste vorm gebracht.
IK heb alleen Tonny 't Hoen gekend, geen broers en Fortaleza
(plaatsnaam?) zegt me ook niks.

Paul,
Ik heb die Braziliaanse jongens ( Eloy en Vincent) leren kennen toen ik terugkwam, na mijn ziekte. In de grote vakantie mocht er altijd 1 broeder mee naar Fortaleza (ligt helemaal rechtsboven in Brazilie). Zo zat er in de 6de klas(ca 1964 denk ik) ook een Japanse jongen met een Nederlandse naam. Naam ben ik vergeten.
Gr Jos

Beste Thijs,
Nadat ik met Paul van Driessche in contact kwam sedert 1 maand, heeft Paul wederom een positieve invloed op mij gehad. Omdat ik een stukje van mijn geheugen, gedurende enkele jaren na het 6de leerjaar, kwijt was, heb ik de jaren van toen de laatste weken proberen sorteren. Br. Josephus, Ernest, Mathias, Camillus en zijn opvolger kan ik me nu heel goed voor de geest halen. Als ik per persoon wat verder denk, heb ik enkel zeer mooie herinneringen en weet ik wat hun beste indruk op mij was. Dit geeft aan dat de 6 jaar die ik in Huijbergen was mooie jaren geweest Zijn. Als ik dan de medestudenten hun namen onder elkaar zet, weet ik van de meesten welkom hun naam, karakter was en waar ze woonden. Velen zouden nu nog mijn vrienden kunnen zijn. Maar hoe gaat dat? Ieder gaat na de mulo weer naar zijn geboortestreek en vervolgt zijn opleiding en verdere interesses. West-noord Brabant heeft door mijn tijd in Huijbergen wel een tweede ´thuis-gevoel´aan mij gegeven. Ik vind het spijtig te lezen, dat niet ieder mijn mening deelt, maar daarvoor zal elkeen een bijzonder degelijk verhaal hebben. In de laatse maand dat Paul en ikzelf kleine zaken deelden op papier, ben ik door de verhalen van St Marie, juvenaat,Ossendrecht, St Jans Breda gelezen en ben ik heel veel leuke zelfde belevingen tegengekomen. Bijzondere dank aan degenen, die deze sites hebben opgezet en de schrijvers hierop.
Jos van Esbroek, Assenede, België

Hallo Jos, goed om weer van je te horen! Veel dank voor het compliment, ook wij zijn heel blij met alle reacties, het maakt toch veel los.

Jos, wat leuk om te lezen dat onze contacten via deze "wierook, worstenbrood en wijwater - pagina" ( wierook en wijwater op St. Marie was er genoeg, maar worstenbrood??) herinneringen van ons verblijf in de jaren 60 in Huijbergen heeft teruggebracht.
Die jaren 60 waren in allerlei opzichten natuurlijk een tijd van enorme veranderingen en dat merkten we op St. Marie maar al te goed.
Toen ik er als 9 - jarige in 1962 aankwam was veel nog traditioneel, al zag ik tot mijn verbazing wel overal in het gebouw televisies staan tertwijl dat toentertijd in de gezinnen nog zeer ongebruikelijk was. Onze avonduren vóór hewt slapengaan waren vaak gevuld met allerlei programma's van Stiefbeen en Zn tot the Man from U.N.C.L.E. en van "Swiebjen" tot The Saint. Maar verder was alles erg traditioneel...de broeders liepen in zwarte pijen met een koord om het middel en liepen op gezette tijden te "brevieren". "S Morgen om 7 uur zaten we al in de kapel en de mis was gewoon een traditionele mis. We mochten pas na enkele maanden eens naar huis en bezoek was er ook al niet veel bij. Zo rond 1965 kwamen de veranderingen.....de broeders gingen in een zwart pak met wit boordje lopen......ik herinner me dat bij br. Joseph en ook br. Erhardt nog goed. Er kwam een mooie nieuwe kapel (de oude was op de plek waar later een gymzaal kwam) met een veel lossere , begrijpelijkere liturgie. Rector van Waes stond niet meer met zijn rug naar ons toe, maar er was een nieuw altaar van waarachter hij ons kon zien. We zongen geen latijn meer maar Nederlandstalige liederen. Ook verdwenen er soms broeders zomaar van de een op de andere dag ...we hoorden dan dat zij "uitgetreden" waren......met ander woorden , ze hadden er geen zin meer in. Zo sleepte er een affaire met br. Gonzaga die verdween en ook weer terugkwam en opnieuw verdween. Zijn ouders werden daarbij ook veelvuldig gesignaleerd. Ons deed dat allemaal niet veel....wij kregen daar langzaam maar zeker steeds meer mogelijkheden......naast onze studie organiseerden de broeders van alles....voetbaltoernooien....bonte avonden....toen de grote aula gebouwd werd, werd het filmprogramma flink uitgebreid, toneelstukken, Scapino-balletvoorstellingen......
We waren zeer bij de tijd....hadden transistorradio's en hielden de top 40 bij. Beatles, Stones en Kinks schalde door de gangen en refters.....ook de broeders hadden belangstelling merkte ik wel....
In mijn laatste jaren , ik was 14/15 16 probeerden de broeders ons ook kennis te laten maken met het andere geslacht......er werden danslessen georganiseerd en er kwamen ook meisjes om te dansen... ha...dat ging met toen te ver...dat durfde ik niet...
We konden toen ook om de twee weken naar huis, met een koffertje of weekend tas.......gek genoeg deed ik dat niet altijd.....ik vond de weekenden wel leuk toen op St. Marie......ontspannen, veel vrijheid....beetje voetballen op de velden...., biljarten, tafeltennissen........een stuk relaxter dan door de week....
En zo gingen we naar 1969....ik haalde mijn diploma en vertrok....en zoals Jos ook zegt.....de meeste jongens zag je daarna nooit meer, maar wat maakte die kostschoolperiode een indruk....althans op mij.....!

Was dat in de 60er jaren verplicht, die kerk ellende? Ik was in de 70er jaren al overtuigd atheist.

Ja in vond die jaarlijkse sportdag een heel evenement, daar leefde je gewoon naar toe. Ik deed bijna mee aan alle sporten, alleen in hart lopen was ik niks waard. Weet nog goed, ik meen de 1500 meter, dat waren verschillende rondjes rondom het voetbalveld, dat vond ik een drama. Zomaar rondjes lopen, nee niks voor mij.
Is er iemand uit mijn tijd ?? Zo rond 1957 1959. Ik ging naar de 4 e klas, ik ik ben geboren in 1947.
In mijn klas was broeder Everardus en in de refter broeder Everistus !!

Kheanna ....Zeker in de eerste helft van de jaren 60 was het naar de kerk (kapel) gaan verplicht. Niet gek natuurlijk want we beleefden de nadagen van "het Rijke Roomsche leven"......Het hele leven was overgoten met een religieus sausje. Ik was thuis ook zo opgevoed, dus ik wist niet beter........Ji spreekt van "ellende"....ik merk dat jij er anders in staat , maar voor mij was kerkbezoek, communie, bidden voor het eten de normaalste zaak.....
Herman Roels....ik kwam een aantal jaren na jou, we hebben elkaar niet ontmoet en gekend. Br. Evaristus heb ik natuurlijk meegemaakt. Een zeer kundige en aimabele man met hart voor de jongens in zijn refter.......

MULO Ste. Marie, 1953-1957.
Geboortig in Woensdrecht.
Sinds 1961 in Nijmegen.
Nog steeds Brabander in hart en nieren.
Nostalgische, dierbare en warme herinneringen aan "Huijbergen"

Bedankt Henny voor het reageren. Goed om te lezen dat het een mooie tijd was op dit internaat. Wat roept die tijd bijvoorbeeld op aan dierbare herinneringen?

Ik woon sinds 50 jaar in het buitenland, maar kom toch wel jaarlijks naar NL. Jaren geleden ging ik eens een kijkje nemen op het internaat st Mary in Huybergen. Het zat vol met asielzoekers en het was een puinhoop. Vond het erg om te zien. Alles was nog hetzelfde, de kapel, de refter, de schoollokalen enz.
Vorig jaar was ik er ook in juni, en het internaat is nu veranderd in appartementen complex. Van internaat niet veel meer van over, wel stond de kapel nog overeind maar weet niet waar het voor gebruik word. Wel de prachtige natuur er omheen, is in takt. Prachtige omgeving, ook heb ik een standbeeld ontdekt, wat de tijd van St Mary en de broeders herinnert. Ik wilde de foto hierbij plaatsen, maar zie niet de mogelijkheid.

Bedankt Herman voor het reageren. De foto kun je sturen naar info@bhic.nl o.v.v. internaat Sainte Marie in Huijbergen, dan voegen we die hier toe aan je reactie.

Een berichtje speciaal voor Jos van Esbroek.
Jos, laat ik nu altijd gedacht hebben dat wij op Ste Marie nooit bij elkaar in de klas hebben gezeten, maar dat is niet helemaal volgens de waarheid. Een maandje geleden ben ik weer eens op visite gegaan naar Huijbergen, dat doe ik met enige regelmaat, en heb daar een genoeglijk samenzijn met de broeders Marcus, Michaël en Adri (vroeger Br .Felix geheten) gehad. Ik had een Limburgse vlaai meegenomen en die is helemaal opgegaan.......!
Bij Br Michaël zat ik in in het schooljaar 64 - 65 in de zesde klas. Ik heb daar ook nog de klassenfoto van die ik voordat ik naar Huijbergen ging voor mijn bezoekje nog eens goed bekeken heb. En laat ik jou daar, tot mijn verassing, nou toch òòk op de foto zien staan! Het bewijs is er dus: wij hebben wèl bij elkaar in de klas gezeten in 6A bij Br. Michaël!
Ondanks zijn hoge leeftijd, hij is nu in de 90, gaat het met Br. Michaël redelijk goed. Hij wist nog zo te vertellen wie er in die tijd en dat is toch bijna 60 jaar geleden, in zijn klas zaten......!

Speciaal voor Paul van Driessche

Ik heb de indruk dat jij in het laatste berichtje nog iets wilde vertellen Jos....!

J.W. Krutzen (intern 1959-1963) stuurde ons zijn "Herinneringen aan pensionaat Ste Marie: Internaat voor ‘jongelingen van nette familie’ van de Broeders van Huijbergen". Waarvoor veel dank!

Klik op de link hieronder om dit verhaal te lezen (pdf):
https://www.bhic.nl/media/document/file/herinneringen-aan-ste-marie.pdf…

Zijn internaatnummer: 116. Klassen: 7e/1a/2a/3a