Pastoor Van den Brand uit Vlijmen had zich sterk gemaakt voor deze vestiging en pastoor Van Gerwen, een norbertijn, had voor meubels gezorgd. Godefridus en Theodora van Aanschoot, eigenaren van het landgoed De Wamberg, hadden de bouw van het klooster met een vorstelijke gift mogelijk gemaakt.
Het oude gebouw lag naast de kerk van de norbertijnen. In 1870 werd het huis met een lange vleugel aan de Kerkwijk uitgebreid. Na de overdracht door het kerkbestuur aan de congregatie in 1930, werden de gebouwen grondig verbeterd en vernieuwd.
In 1932 bouwde architect J. Tibosch uit Berlicum naast het klooster een meisjesschool en kwam tevens ruimte vrij om ook de woonvertrekken van de zusters en bejaarden te verbeteren.
De scholen werden in 1968 overgedragen aan een lekenschoolbestuur, een jaar later richtte men de Stichting Bejaardencentrum Berlicum op en in 1973 ging het gesticht over in een burgerlijke stichting.
Na geleidelijk vertrek van de zusters is het gebouw in 1975 gesloopt voor bejaardencentrum Berlerode, ontworpen door architectenbureau Tibosch-v.d. Heyden. De laatste zuster vertrok in 1977 toen het nieuwe gebouw klaar was.
Het klooster had een neogotische voorgevel. In stijl vertoont het overeenkomst met het Bossche redemptoristenklooster van A. van Veggel. Boven de ingang bevond zich in een muurnis het beeld van Vincentius. Links en rechts van het hoofdgebouw stond een naar voren uitspringende vleugel.
Bij de verbouwing van 1932 kreeg het huis een H-vormige plattegrond met speelplaats. Een smeedijzeren hek op een gemetseld muurtje scheidde de voortuin van de straat.
Weet je nog welke zusters er in Berlicum woonden? Heb je nog bij ze in de klas gezeten? Deel je herinneringen!
Bron: J. Smits, Vademecum van religieuzen en hun kloosters in Noord-Brabant, Alphen a/d Maas, 2010
Reactie toevoegen