Hij heeft een paarse stola om. Een teken dat hij bezig is met een liturgisch ritueel. De lantaarn verspreidt maar een schamel licht. Af en toe klinkt de schelle altaarbel. Devoot knielen de passanten. De vrouwen slaan een kruis en de mannen nemen hun hoed of pet af.

Dimph Lodewijks is erg ziek. Zij wil graag de Heilige Communie ontvangen. Bij het huis van de zieke gaan we de trap op naar haar slaapkamer. Op het nachtkastje staat een brandend kaarsje, ook een vaatje met gewijd water en een palmtakje. Na de uitreiking van de communie en de zegening door de pastoor gaat deze kleine processie weer terug naar de sacristie.

Dit bijzonder tafereel is in het begin van de vijftiger jaren van de vorige eeuw in Westerhoven wel vaker te zien. In die tijd is de sociale cohesie in mijn geboortedorp nog erg groot en ook de "geestelijke gezondheidszorg" wordt daarbij niet vergeten.

Daags daarna is er direct na de vroege ochtendmis weer een bijzonder ritueel.

Het heet de "de kerkgang". Een nieuwe moeder mag pas weer aan de liturgie- vieringen deelnemen, als zij via gebeden en een zegening weer "gereinigd" is.

Voor die ceremonies staat in de kerk aan de evangelie-kant een speciale bidstoel. Wanneer een nieuwe moeder daarop plaats neemt, weet de pastoor genoeg. Vandaag is het moederke Baudouin die zich meld voor deze ritus. De gebeden worden uitgesproken en de pastoor wil de wijwaterkwast. Die hebben we kennelijk zo diep in het wijwatervat gedompeld dat het lieve mens een regenbui over zich heen krijgt! Die hoeveelheid is wel genoeg voor tien toekomstige bevallingen. Terug in de sacristie haalt de pastoor woedend uit en deelt zo'n ferme oorvijg uit dat die, na bijna zeventig jaar, nog voelbaar is.

Maar dat incident is nog niet uit het geheugen verdwenen of de volgende crisis dient zich aan. Zwaar en somber klokgelui klinkt over het dorp. Om tien uur is er een plechtige uitvaartdienst. In de sacristie wachten de pastoor met de misdienaars op de uitvaartstoet. Geïrriteerd en nerveus kijkt de pastoor voortdurend op zijn horloge. Het orgel zwijgt immers nog in alle talen. Uiteindelijk wordt het ook hem teveel: "Ga hem eens halen!"

Gekleed in toog en superplie snel de kerk uit. Cafe Daris en Marie van Beek voorbij en dan bij bakker Schellens Achterom naar binnen. De keuken door, de trap op en naar zijn slaapkamer. "Toon, wakker worden, er is een uitvaart!".

Dan, als de wiedeweerga weer terug naar de sacristie. Net op tijd terug om bij de entree van de kerk de pastoor te assisteren voor het naar de binnen geleiden van de lijkkist en de rouwende familie.

Gelukkig klinken dan de eerste tonen van het "Reqiuem aeternam" door de kerk.

Crisis afgewend. Je kunt dus niet zeggen dat een zevenjarige misdienaar in Westerhoven niks te doen heeft. Ook al is al dat werk: " Pro Deo".

Er moeten toch gemakkelijkere manieren zijn om de hemel te kunnen komen. Maar, daar kom je later wel achter. Als Jezus groot bent.

Dit verhaal verscheen eerder in dorpsblad de MikMak (24 mei 2024).

Bekijk hier alle verhalen in de serie