Hallo Paul, mijn naam is Jeroen van Brussel. Van 1970-1980 verbleef ik gedurende werkdagen en soms ook weekeinden in het Antoniushuis in Acht. Ik heb weinig tot geen foto's maar kan me erg veel herinneren uit die tijd. Ik ging naar de kleuterschool die rechts naast het huis lag en later naar de lagere school in het dorp. Ik zou je graag eens ontmoeten?

My father Adriaan Vringer was an orphan here in 1920 to ?
I would like to find out more about his time there and when he left and where he may have gone to. Any help would be appreciated. Sorry for not speaking Dutch but I am Australian born.

ik mijn jongere broer en mijn 2 oudere zussen zijn hier geweest van 1961 t/m 1963. van mijn 5 tot 7 jaar.

Hallo Piet, dank voor je reactie. Wat staat je nog het beste bij van jullie verblijf in het Antoniushuis? Hoe ging het er daarbinnen aan toe?

Hallo ook ik heb daar gezeten vanaf 1962 tot 1966. Mijn naam was tonneke kluitmans . Ik heb geen fijne herinnering aan die tijd . Nog wel foto's . Was erg benieuwd hoe het nu met het gebouw was .
Gr tonny

Bedankt voor je bericht Tonny. We zouden hier enkele foto's kunnen toevoegen. Als je ze met ons wilt delen, dan kun je ze sturen naar info@bhic.nl - en als je nog vragen hebt over het gebouw of iets anders dan horen we het ook graag. Mocht je nog meer willen vertellen over je verblijf, dan ben je hier ook welkom.

Ik ben Ruud de rooij uit Tilburg en heb op het internaat gezeten van. 1954 tot 1960. Ik weet nog dat we vroeg opstonden en vroeg naar bed gingen.En ook dat we groenten schoon moesten maken aan lange houten tafels. Ook deden we optredens in het parochiehuis.En in het weekend mochten we met de bus naar huis.als het kan stuur mij dan wat meer info uit deze periode.

Hallo Ruud, dank voor deze bijdrage over je kostschooltijd. Voor meer informatie over deze periode zijn ook wij aangewezen op reacties van oud-leerlingen/internen op deze pagina. Hopelijk dat hier nog meer reacties komen van bezoekers die je verder kunnen helpen en nog materiaal hebben? Op deze site is nog meer informatie te vinden over de zusters die dit internaat leidden: https://www.zustersvandenekamp.nl/ Zij hebben hun archief nog in eigen beheer, maar misschien zijn zij hierover al wel in gesprek met het Erfgoedcentrum Nederlands Kloosterleven. Je zou dus je vraag ook nog aan dit centrum kunnen voorleggen. Contactgegevens: https://www.erfgoedkloosterleven.nl/contact/contact.html En omdat het om de geschiedenis van Acht gaat, zou ook eens kunnen kijken op de website van onze collega's van het Regionaal Archief Eindhoven: https://www.rhc-eindhoven.nl/ En op Eindhoven in Beeld. Daar vind ik bijvoorbeeld deze foto van het Antoniushuis: https://www.eindhoveninbeeld.com/photodetail.php?id=51545

Ik en mijn andere twee zussen hebben daar ook gezeten toen onze moeder in 1969 is overleden ik heb daar geen fijne tijd moge beleven wat ik me herinner is dat de jongens beneden zaterdag meisjes boven
Eerst de jongens buiten mochten spelen en toen de meisjes.

Bedankt Mieke voor het reageren. Hoe zag zo'n dag in dit Antoniushuis er destijds uit? En wat vond je van de zusters?

Mijn broer en oudste zus woonden ook in dit kindertehuis in 1957 en 1958. Dat was enige tijd na het overlijden van hun moeder, en voor het hertrouwen van mijn vader. Zij hadden daarna heel vervelende, en zelfs zeer traumatische herinneringen aan deze tijd. Vooral mijn licht verstandelijk beperkte broer; altijd zachtaardig, vriendelijk en sociaal, kromp zijn hele verdere leven getergd ineen, wanneer hij alleen maar de naam Acht hoorde. En kermde dan "nee, nee", omdat zijn herinneringen aan de strenge, boze zusters, en de kokende pap, die hij over zijn hoofd kreeg, toen zij een keer boos op hem waren, absoluut onverdragelijk voor hem waren.

@Adrian Vringer, -- See: https://www.openarch.nl/search.php?name=Adriaan+Vringer
Due to legal restrictions most BR (Bevolkingsregister - Population register) from about 1910 onwards are not yet public. Thus we can't track all of your father's goings online. Some archives have this info online though, either digital, indexed or in pdf formaat.

Bevokingsregister gem. Houten (Utrecht):
http://www.rhczuidoostutrecht.com/PDF/NT00109_814.pdf
Bladnummer: 146f. Volgnummer: 5. Naam: Adriaan Vringer. Geslacht: m. Relatie: zoon. Geboren op 1916-06-09 te Leiden. Burgerlijke staat: ongehuwd. Religie: Rooms Katholiek. Ingekomen op 1918-10-04 van Wassenaar. Vertrokken op 1920-01-15 naar Acht bij Eindhoven, St Antoniusgesticht . [ In this pdf-file you can find his siblings etc.]

When and where he went to after his years in this home in Acht? Perhaps he stayed there till he finished primary school? When he was 14 he was already in his first employment elsewhere as we can see from the immigration papers kept in the National Archives in Australia. https://recordsearch.naa.gov.au/SearchNRetrieve/Interface/SearchScreens…
In the 'Migration to Australia' papers (can be sighted online) you can find his employment history in the years before the emigration from The Netherlands to Australia in 1954. In his first employment as a 14 year old he probably lived with a family in gemeente Gendringen (Gelderland). From 1930-1933 his employer was the widow J. Cornelissen in Etten - gem. Gendringen (Gelderland).

In het Haags Gemeentearchief you can find a Gezinskaart with his name. https://hdl.handle.net/21.12124/E279CD2B43CE4C3D987BA44CB184D010 . It gives the adresses where he lived around 1938-1939, but also his arrival in The Hague on 16 Sep 1938, coming from Hamminkeln (über Wesel) in Germany. Perhaps he worked there for a while? During 1942-1945 forced labour in Hamburg [ see his employment history in the immigration papers, available through the National Archives in Australia].

Hoi ik ben nelly marsman-maas
Heb samen met mijn broertje bij de nonnen gezeten in het jaar 1966 1967 Heb daar ook mijn eerste communie gedaan.
Hoe kan ik bewijzen dat ik daar ben geweest

Op de site "Eindhoven in beeld" (zoekopdracht Antoniushuis) staan een aantal afbeeldingen m.b.t. het Antoniushuis in Acht.
Verder bevinden zich in het EiB-huys op het adres Gasfabriek 4, Eindhoven 500 foto’s uit de nalatenschap van Zr. Gerhardo. Misschien zijn er foto’s bij waar jij opstaat zoals b.v. een communiefoto.
Je zou daar kunnen informeren, telefoon: 040 2116072.

@Nelly, je mag ons ook mailen (info@bhic.nl), dan kunnen we kijken of er van jullie een voogdijkaart is opgemaakt. Deze worden opgeborgen op jaar van meerderjarigheid en zijn per persoon op naam te vinden. Als je in je mailtje jullie naam, geboorteplaats en geboortedatum vermeldt dan gaan we graag kijken of er van jullie zo'n kaart is en welke informatie daarop te vinden is.

Hallo Ik heb hier ook op gezeten.
Van 1978 tot 1980.
Ik kan mij de grote trap naar de slok nog voorstellen.En de nonnen.Goh een eeuwigheid weer..leuk om zoveel reacties te zien..

Dank Isabel voor het reageren. En vertel hier nog eens verder als je wilt. Hoe kijk je op deze tijd terug bijvoorbeeld?

Hallo allemaal.Tja de jaren vliegen voorbij.Ik zat op de groep van Yvonne en haar man.,de groep met kinderen was ongeveer 12 kinderen met mij.De nonnen waren heel lief.Als ik van school kwam met de fiets door het laantje,zag je al het grote pand.Ik moest op de fiets naar Oldenzaal.Vind heel jammer dat ik geen foto's meer heb.Kent mij iemand nog?

Ik heb hier gewoond van ongeveer 1961 tot 1967.
Ik ben geboren in 1957. Ik heb op de kleuterschool gezeten en ben naar de lagere school gegaan tot en met de derde klas. Denk aan zuster Helga en zuster Alfrida. Enkele jongens die ik van daar nog ken zijn: Harrie van Houtum(hij was mijn vriend en beschermheer tegen de zusters) de gebroeders Vullings, Bertie Trojola. Zuster Alfrida was zeer zachtaardig en overleed in mijn tijd daar. Zuster Helga regeerde met harde hand. Als je iets gedaan had wat haar niet zindde moest je naar de badkamer en kreeg je met de handstoffer voor je blote bips. We hadden nog echte kaarsjes in de kerstboom en op een ochtend bleek de kerstboom in vlammen te zijn opgegaan. Het hele huis had afgebrand kunnen worden. Toen ik naar de derde klas overging was net afgeschaft dat je de cathechismus uit je hoofd moest leren. Erg fijn. De eerste twee klassen van de lagere school bevonden zich naast het Antoniushuis en de rest op het dorpsplein tegenover de kerk in Acht. Het ultieme diner was toen frites met kip, appelmoes en mayonaise. Ook kregen we "glaspudding". Later bleek dit gelatinepudding te wezen. Het was zo lekker dat ik flink gegeten had. (Het was bij zuster Helga). Zuster Helga vroeg of ik nog meer lustte. Ik antwoordde dat ik bijna klapte. Ik kreeg direct een klap en de zuster zie mij dat ik moest zeggen: IK BEN VERZADIGD. Het is niet erg maar het maakte grote indruk op mij. Ik had een goede stem en mocht in de derde klas voor de klas zingen. Ook mocht ik toneel spelen. De zuster van de meisjesafdeling was de regisseuse. De meisjes en de jongens waren strikt gescheiden. Ik heb nog vele herinneringen maar dit is even genoeg. Volgende keer misschien meer.

Bedankt Walter voor deze mooie bijdrage. Geen catechismus meer uit het hoofd leren, maar het kon er nog wel streng aan toe gaan wat betreft het letten op de goede manieren / een correct taalgebruik of niet? Om daar nu een klap van de zuster voor te krijgen! Leuk als je nog eens verder wilt vertellen. Tot dan en hartelijke groet,

Dag Lezers en lezeressen.
Mijn naam is Jos Dionisius, geboren in Tiel op 23 februari 1943.
Ik kom uit een RK gezin met 56 kinderen.
Vanwege de zware taak voor mijn ouders om de 6 kleine kinderen groot te brengen, zou ik met ingang van de eerste klas van de lagere school (1949-1950) naar kostschool gaan.
Er werd gekozen voor het “St. Antoniusgesticht” in Acht, een kerkdorp bij Eindhoven. Het was een andere soort “gesticht” dan de naam tegenwoordig zou doen vermoeden.
Het “gesticht” werd gerund door zusters Franciscanessen uit Denekamp. Zij kwamen in 1910 naar Acht.
In 1937 werd het nieuwe klooster annex verzorgingshuis en kostschool aan de Lekstraat 2 ingewijd. Neef Ruud was daar al een tijdje. Bovendien zaten de ouders van Ruuds moeder, de heer en mevrouw van E. in het verzorgingshuis dat tot het complex behoorde.
Het was dus voor de familie min of meer bekend terrein.
De kostschool was een jongenskostschool.
Voor het onderwijs moesten de leerlingen onder begeleiding van een non naar de lagere school in het dorp op korte loopafstand van de kostschool. Deze school stond naast de RK-kerk. De onderwijzer van de eerste klas heette Gruijters.
Het voert te ver om een uitgebreide beschrijving te geven van het gebouwencomplex van het gesticht, maar de gebouwen en de meeste lokalen staan nog in mijn geheugen gegrift.
Op de vrije middagen en in het weekend in het najaar moesten we op de grote open zolder mais pellen. N.B. als kinderen van 6 à 7 jaar!!
Voordat we echter met het pellen begonnen moesten eerst tenen manden vol met maiskolven van de begane grond naar de zolder gebracht worden, twee trappen op. Het pellen bestond uit het wrijven met de vlakke hand over de kolf. Het zal duidelijk zijn dat dat niet altijd even gemakkelijk ging, zodat vaak de handen rood werden en pijn deden. Tegenwoordig, anno 2023, zou je deze arbeid ongeoorloofde kinderarbeid noemen.
De mais diende als voer voor de kippen en de varkens.
In de maanden dat het redelijk weer was gingen we in de vrije tijd spelen op een speelwei achter de kostschool buiten de poort.
Ook maakten we hele wandelingen zowel links- als rechtsom het dorp uit. De ene kant ging naar een zandvlakte met hei, de andere kant ging ook naar een heidegebied. Ik herinner me nog dat tijdens één van die wandelingen over de hei plots een haas vlak voor mijn voeten weg sprong. “Angsthaas” als ik was schrok ik me natuurlijk rot.
Iedere ochtend moesten we natuurlijk naar de H. Mis in de kapel.
Dat deed ik blijkbaar met zoveel devotie dat ik gevraagd werd om misdienaar te worden. Op een gegeven moment toen ik me niet erg lekker voelde, ben ik toch te communie gegaan. Nauwelijks terug in de bank voelde ik het al opkomen: ik kon het “Lichaam van Christus” niet meer binnenhouden en met een stortvloed van braaksel viel de hostie op de tegelvloer voor me. Gelukkig zat ik toen op de eerste bank zodat ik andere jongens geen schade had berokkend.
Het is mij niet duidelijk geworden wie de hostie heeft opgeraapt en wat er mee gebeurd is. Zou de rector dat gedaan hebben?
Ik praat over een tijd waarin hosties niet door leken mochten worden aangeraakt. Het eten op de kostschool was niet dat wat ik thuis gewend was. Meerdere keren in de week stopte ik met name het vlees stiekem in mijn broekzak om het later buiten weg te gooien.
In de eetzaal, die tevens als recreatiezaal diende, was een kast waarin de snoeptrommeltjes waren opgesloten. Op zondag mocht je één keer iets uit je snoeptrommel halen. Ik had een hoge rode trommel met gele figuurtjes er op. De non, die de eet- annex speelzaal bestierde, liep mank. De slaapzaal was aan de overkant van de eetzaal. Deze slaapzaal was alleen voor de leerlingen van de lagere school. De kleuters sliepen aan de andere kant van de gang. In onze slaapzaal stonden vier rijen bedden naast elkaar. Ik sliep aan het einde van de tweede rij. We kwamen boven via een trap die direct gelegen was aan een ingang aan de achterzijde van het gebouw.
Aan de andere zijde van de gang was het “slot”, het zusterverblijf van de nonnen. Naast het slot was de speelkamer voor de kleuters. Daar liep een jongetje rond met plastic kokers om zijn armen om te voorkomen dat hij zich zou gaan krabben. Het klooster had zowaar een kleine zwijnenstal, letterlijk gezien. Het gebeurde eens dat er een varken geslacht werd. Nadat de ingewanden eruit waren gehaald werd het dier aan de achterpoten opgehangen aan een ladder die tegen de buitenmuur was gezet. Zo keek je recht in de open lege buik met ribben van het varken.
De buitenspeelplaats achter het hoofdgebouw grensde aan de keuken, de poort naar de speelwei en de kapel. De kapel zou verbouwd en uitgebreid worden. Achter de kapel was een toegangspoort naar de belendende tuin van het verzorgingshuis.
De oma en opa van Ruud woonde aan de achterkant en je moest een stenen trapje op om naar binnen te kunnen. Zij hadden een mooi uitzicht op de tuin met een vijvertje waarbij kalebassen groeiden. Aan de achterzijde van die tuin stond een vrij lange en hoge haag.
Hierin zaten in het voorjaar meikevers. Het was een lust om die te vangen. Voor het overige was er aan de achterkant van de kostschool weinig te zien. Er lagen akkers. Op enig moment, bij het naar de slaapzaal gaan, zagen we in het donker een man lopen over de akkers.
Was dat nou een landloper?
In letterlijke zin wel natuurlijk!
Het baden was ook een speciale belevenis. De badzaal met een drietal zitbaden bevond zich direct boven aan de trap als eerdergenoemd, op de gang van de slaapzaal. Op een van de muren van de badzaal was een Christushoofd met grote ogen geschilderd met de tekst eronder: “God ziet alles”. Deze beeltenis was bedoeld voor de nonnen, denk ik, opdat zij niet geprikkeld zouden worden door die goddelijke mannelijke lichamen.
De jongens die aan de beurt waren om in bad te gaan kregen een lang hemd met elastiek om de nek. Dat hemd was zo lang dat het tot je voeten kwam. De nonnen deden je dat hemd aan, waarna zij je onder dat hemd uitkleedden.
Op deze manier zouden zij dus niet in oogcontact komen met de intimiteit van de andere kunne. Vervolgens moest je in bad gaan zitten. Ik herinner me niet meer of iedereen zichzelf moest wassen of dat de handjes van de nonnen je een beetje onder het hemd kwamen helpen. Het afdrogen en aankleden staat mij ook niet meer helder voor de geest. Tijdens mijn verblijf daar is de rector van het klooster overleden. Wij moesten afscheid van hem nemen toen hij in priestergewaad in zijn kist lag met een bonnet op zijn hoofd.
Het was een eng gezicht; kinderen, waren wij nog, van 6 à 7 jaar.
Dit was mijn eerste ervaring met een overleden pesoon.
Aan het eind van de straat woonde een boerengezin. Een van de zoons was priesterstudent en zou op zekere dag zijn eerste Heilige Mis opdragen. Voor de nonnen een reden om ‘s middags met de jongens naar de boerderij te gaan om voor het huis te gaan zingen.
Mijn meest gemene ervaring met de nonnen was iets wat zij met mij uithaalden. Rond sinterklaastijd was ik blijkbaar stout geweest en moest ik voor onbepaalde tijd op de trap naar de grote open zolder (maiszolder) zitten, met gesloten deur. Doods- en doodsbang was ik natuurlijk en dacht dat ik bij ieder vreemd geluid Zwarte Piet op zolder hoorde. Wat een straf. Zoiets doe je een kind van 6 jaar toch niet aan. Ook in één van de zomervakanties zijn mijn zusje Mieke en ik ondergebracht op de kostschool in Acht.
Aan het eind van de vakantie werd er in het gemeenschapshuis buiten de kostschool in de Lekstraat een “bonte middag” gehouden.
Alle ouders waren uitgenodigd en de kinderen mochten (moesten) een act opvoeren. Mij werd een act opgedragen waarbij ik een aantal minuten met een angstig gezicht recht voor me uit moest kijken, om een bank heen en weer lopend, om vervolgens op de bank te gaan zitten om lange tijd schaterlachend naar voren te wijzen naar wat ik al die tijd angstig had lopen kijken. Los van het feit dat ik niet durfde op te treden heb ik dat niet gedaan, waarop Mieke aangewezen werd om het te doen. Het ging haar goed af.
Met Vastenavond, de avond vóór Aswoensdag, mochten we in groepjes het dorp rond: huis aan huis aanbellen. Als er dan werd opengedaan gingen we zingen:
Vasten-, Vastenavond, ‘k kom niet thuis voor ’t avondt
Avond in de maneschijn, vader en moeder naar bed toe zijn
‘k heb vandaag nog niets gehad, geef me een stuk van ’t varkensgat
’t varkensgat is toegevroren, Mieke heeft haar mes verloren
Foekepotterij, foekepotterij, geef me een cent en ik ga voorbij
Geef me een appel of een peer
En ‘k kom het hele jaar niet meer.
Wat deze tocht heeft opgeleverd is mij niet bekend.
Het eventuele geld zal mogelijk onder de rokken van de nonnen zijn verdwenen.
Al met al was het geen leuke tijd daar in Acht.
De Redding
Maar eens, ik wist het, eens zou de redding komen.
En die kwam!!
Dat had een speciale reden: in Acht zou pas in het tweede schooljaar de 1e Heilige Communie gedaan worden. Rooms-Katholiek als mijn ouders waren, vonden zij dit te laat. In Tiel, op de Thomas van Aquino school, een RK jongensschool in de Jacob Cremerstraat, werden de kinderen al in de 1e klas hierop voorbereid en begeleid.
Gevolg was dat ik van kostschool werd gehaald en naar de 1e klas van de lagere school in Tiel ben gegaan.
Daar heb ik de 1e H. Communie gedaan in de St. Dominicus kerk op 14 mei 1958.
De zusters vertrokken in 1987 uit Acht naar hun moedertehuis in Denekamp.

PS
Bovenstaande stuk heb ik letterlijk opgenomen in mijn autobiografie die ik in 2020 heb geschreven.is mijn aandeel

Je weet het levendig te vertellen, Jos. Mooie anekdotes, hoor, ook al heb je er geen leuke tijd gehad!

Correctie.
Ons gezin bestond natuurlijk niet uit 56 kinderen, maar 6 kinderen.

Dag Jos.
Toch heftig dat je je als kind zoveel ervaringen wilde delen.
Maiskroten pellen, wat een onzin als kind, ik gooide die zo in het kippenverblijf.
Ik deed mijn Eerste H. Communie in de tweede klas dat was ivm. met de geboortedatum van 15 juli. Daar kwamen thuis weer problemen mee, wel of al niet verplicht op zondags kerkbezoek.

Dag Rini,
Bedankt voor je reactie. Ik vind er overigens niets heftigs aan. Het zijn al mijn ervaringen van de kostschool in Acht. Overigens schiet me een na te binnen van een "lotgenoot" Theo van 't Schio uit in plaats in de Achterhoek. Mogelijk ben ik fout omdat het ook kostschool "Saint Louis"
In Oudenbosch zoh kunnen zijn. Daar heb ij eind vijftiger jaren van de vorige eeuw de eerste klassen van de HBS bezocht. Ik wil toch van deze gelegenheid gebruik maken om alle lezers te adviseren om een autobiogrFie re gaan schrijven. Leuk voor je kinderen en kleonkinderen mijne biografie omvat 200 pagina"s. Momenteel ben ik bezig aan de tweede, algeheel herziene druk. Het is leuk werk en scherpt je geest. Desgewensf zal ik de inhoudsopgave sturen ter info (zonder verdere info mijnerzijds) wat de onderdelen zouden moeten zijn. Echt doen, leuk voor het nageslacht.
Groeten, Jos.

Hier samen met mijn zus gezeten rond 1966. Ons pap was overleden en ons moeder zat in Koude water, een gesloten instelling. Ik heb slechte herinneringen aan deze tijd. Mijn zus en ik werden van elkjaar gescheiden ( we waren 5 en 8 jaar), iedere morgen naar het lof, de vitamines die je niet door kon slikken werden in de soep gedaan en de koude melk die je mocht kiezen op zondag was afgekoelde melk met vel!!!
Ik heb daar heel wat afgehuild en zelfs nu ik dit schrijf krijg ik kippenvel.
Hoe daar om werd gegaan met kinderen, een schande!!! Het waren gewoon hulpjes van de nonnen. De nonnen hadden ook een voorkeur voor kinderen uit welgestelde families, ze kregen zelfs geld of goederen toegestopt door die families.
Wij waren blij dat we veel ooms en tantes hadden, zodat we ieder weekend en de feestdagen daar weg mochten.
En na het overlijden van ons mam in 1968 zijn we liefdevol opgenomen bij een oom en tante.

Dit alles heeft mijn

Wat verschrikkelijk Jolanda om te lezen, wat je voor je kiezen hebt gekregen daar. En dan zo jong, om het vervolgens altijd met je mee te dragen.. Goed dat je dit hier hebt willen delen. Dank daarvoor!