Wat een eenzijdig en , nog erger, reclame verhaal. Huize Rustoord was voor heel veel kinderen geen thuis. Een verdrietig hoofdstuk uit hun verleden. Jammer dat een gemeente als Oisterwijk daar zo mee omgaat. Heb, samen met mijn twee broertjes, van 1963 tot 1967, in dat tehuis "gewoond".

Beste Anton, hartelijk dank voor je reactie. Deze gegevens hebben wij (met toestemming van de auteur J. Smits) overgenomen uit het boek 'Vademecum van religieuzen en hun kloosters in Noord-Brabant'.
Het zijn 'kale' gegevens over het gebouw en de functie van het gebouw.
Waarbij bij natuurlijk graag de herinneringen van onze lezers willen horen om dit verhaal kleur te geven. Mocht je dit willen doen, dan alvast onze hartelijke dank.

Als kind heb ik daar vaak gespeeld. In de grote vakanties, en ook op de woensdagmiddagen. Wij woonden op Lind 4 en later op Lind 40. Wij hadden 9 kinderen waarvan 3 meisjes en 6 jongens. Ik heb het over de jaren net naar de oorlog. Mijn ouders zijn in 1947 van Boxmeer naar Oisterwijk verhuisd. Mijn vader werkte bij de firma Linthorst en maakte religieuze beelden. Zo stond in de tuin van Rustoord een soort Lourdes grot. Het Maria beeld is van de hand van mijn vader. En het is best mogelijk dat wij daarom mochten spelen In de tuin en mee mochten eten. Dat was altijd buiten, aan lange smalle banken van aluminium borden! Het was altijd zomer, en het rook er naar gemaaid gras!

Bedankt voor het delen van deze leuke herinneringen; het gevoel dat het de hele zomer mooi weer was en de gezelligheid van die lange tafels; dat moeten mooie zomers geweest zijn.

@Truce; heb je toevallig nog een foto van deze Lourdesgrot?

Wat een rot tijd hebben we daar gehad bij die nonnen, ik en mijn broers en zussen kwamen daar in 1966
Ik zelf heb daar ruim 3 jaar gezeten
Mishandeling was daar heel normaal en wat al niet meer er gebeurde van alles behalve iets goeds

Helaas geen foto van de grot, ik las ook dat iemand het een ‘grotje’ noemde’! Wellicht was het maar een grotje!

Misschien staat hier iets bij
http://www.toyoly.nl/rustoord/rustoord.htm

Dank je wel, Gerry, voor de verwijzing naar deze website. Er staat inderdaad een foto uit augustus 1958 in van de grot en het Mariabeeld.
Wat triest om te lezen dat jij daar met je broers en zussen zo'n moeilijke tijd hebben gehad. Ik hoop dat het jullie nu goed gaat!

Ja hoor dit Maria grotje stond bij de ingang links van de lange tuin en moestuin die in mijn herinneringen afgesloten was. Hier speelden wij niet.En alleen bij bijzondere gelegenheden (communie, familie,maatschappelijk werkster en of voogd of voogdes. Er liep dan altijd een zuster op de achtergrond mee.. Meestal Soeur Mathea van groep Irene en Soeur Augusta S’Ugusta genoemd van mijn groep Margriet.Dit waren 2 zussen..(later overste) de andere kant van de heg speelden wij op een grote weide met aan het einde de afscheiding met indrukwekkende hoge populieren. Als ik nu waar dan ook populieren zie denk ik altijd aan deze bomenrij. Bovendien vanuit deze weide kon ik altijd nog mijn vader uitwuiven als hij op het perron stond als hij op bezoek geweest was. Ik zag dan een stuk van schoenfabriek Jupiter aan de linkse kant en dan nog een gebouw en dan een stukje doorkijk naar een ietsie pietsie perron wat hoger lag.

Mooi verhaal!
Zo heeft dit gebouw en omgeving voor iedere betrokkene een eigen herinnering!
Een vader waarna je zwaait als hij op het perron staat. En idd dat is er aan de linkerzijde achter! Nu is er de pleegzorg bij gezinnen thuis. Ook niet altijd fijn voor de kinderen.

Bedankt Caroline en Truce, voor jullie reacties op ons verhaal. Inderdaad mooi om te zien dat ieders persoonlijke herinneringen aan dit gebouw en alles wat er zich afspeelde met anderen wordt gedeeld.

Anton de Bruijn uit Rotterdam ja dat weet ik nog goed jij je twee broertjes en jouw vader kwam dan op bezoek.

Daar vond kindermishandeling plaats en er werden kinderen verhandeld. Veel mensen hebben daar trauma's opgelopen.

Ik zat toen in zgn Groep Beatrix bij zuster Rosalie en rector Hansen woonde daar in het naastgelegen huis hij droeg op de zondagen de mis op in het kapel voor de aanwezige zusters. Ik herinner mij nog de reis naar Italie en het 40 jarig bestaan van dit Kinderhuis Rustoord aan de Heudensebaan 7 Oisterwijk. Ik heriinner mij ook Sander en Maarten Bredero en de twee Kermis jongens Fred en John en de van Nispen Joop en Ad van deer Steen. Adje van Mechelen, Josje Puts van de naastgelegen schoenenproducent. Rene van der Wiel uit Oisterwijk Ik herinner mij nog de zusters Mathea, Moeder overste Agusta, zuster Carolina en Gundulfa, zuster Elisabeth en zuster Albedina. Sint Josphschool en de Ulo Mulo de fraters in Tilburg. De schooljuf van der Meer en de tuinman Koenen.

Bedankt voor jullie reacties Hannie en Peter. Wat verschrikkelijk om te horen dat er dit soort dingen gebeurd zijn, maar uit de reactie van Peter maak ik op dat er gelukkig ook goede herinneringen zijn aan dit kindertehuis.

De meeste kinderen die daar zaten in mijn tijd hebben slechte herinneringen, er zijn natuurlijk ook uitzonderingen , sommige nonnen hadden duidelijk een voorkeur voor sommige kinderen en dat was niet altijd voor niks , daar zat vaak ook weer iets achter, ( vul zelf maar in)

Ik heb goede herinneringen. Ik mocht mee naar een vakantiereis Italie en andere uitstapjes. Ik was daar van 4 tot 10 jaar. Groep Beatrix groepsleidster was Lies Borst uit oosterhout daar kocht in de weekende logeren en zuster Rosalie ik had het zeker niet slecht. De jongens slaapzaal en meisjes slaapzaal Het kapel en de speeltuin de moestuin en de grot met Maria ze hadden ook fazanten en krielkippen Zuster Angelina reed toen in een donkerblauwe Fiat Moeder Augusta kon lekker koken. Ik had het niet slecht.

Wij zaten er met 6 kinderen, wij hebben nooit geen uitstapjes gehad . Ik zei al je had uitzonderingen
Zuster Alberdina liep altijd met een paar jongentjes aan de hand , dat waren haar beste vriendjes, die konden niks fot doen

Ik bedoel fout doen

Mevrouw Hannie de Cort, wat bedoelt u met de opmerking dat er op Rustoord 'kinderen verhandeld werden?' Bedoelt u dat letterlijk?
En die mishandelingen, weet u dat uit verhalen van verschillende kinderen?
Piet Jacobs, lid Oisterwijkse heemkundekring De Kleine Meijerij.

Nog steeds voor mij niet duidelijk waarom ik er naar toe moest maar de trauma's zijn nooit weg gegaan al hebben ze tegenwoordig een plekje
ben opzoek naar het archief weet iemand waar ik dat kan vinden zodat ik puzzelstukjes op zijn plek kan leggen en het gewoon af kan sluiten
ik ben er in 1969 geweest dat ik zeker weet , het was iets waar niet over gepraat werd.

Foto van het grotje, in de link

https://www.bhic.nl/media/oisterwijk__rustoord_communiefeest_4_mei_1967…

Hallo lieve mensen, ik vind dit platform van het BHIC geweldig om weer met elkaar in contact te komen en onze gezamenlijke geschiedenis te delen. Heb sinds januari 2018 niet meer gereageerd. Maar 1 maart 2019 was ik verbijsterd en verontwaardigd over de opmerkingen en vragen van Piet Jacobs. Beste man, wat heb jij te zoeken op deze site van het BHIC? Ik dacht dat het een forum was voor de kinderen [van toen] van huize Rustoord. Jij hebt geen ene betrokkenheid en toch trek je het verhaal over de mishandelingen van Hannie de Cort in twijfel. Als je iets wilt weten over toen, neem maar contact met mij op. Ik kan wel een boekje open doen. Zo niet, blijf s.v.p. weg van deze site. Gr.Anton de Bruijn.

Allereerst, voor degene die graag het verhaal willen lezen bij de foto van de grot waar Truce naar verwijst, is hier de link: https://bhic.nl/ontdekken/verhalen/lourdesgrot-in-oisterwijk

@Ellen: Niet altijd zijn de archieven van dergelijke tehuizen bewaard gebleven, helaas. Ik vermoed dat je in dit geval het beste eens kunt informeren bij het Erfgoedcentrum Nederlands Kloosterleven: https://www.erfgoedkloosterleven.nl

@Anton: Het is natuurlijk heel fijn dat een verhaal als dit op onze website een ontmoetingsplaats wordt voor de kinderen van toen. Bij meerdere verhalen zien we een soort van digitale reünies ontstaan, waar mensen elkaar soms na jaren weer terugzien, leuke herinneringen delen, maar ook vreselijke gebeurtenissen ophalen. Die ontmoetingsfunctie is ook een doel van deze website.

Maar níet het énige doel. Het is namelijk beslist niet zo -en daarin moet ik Piet Jacobs in bescherming nemen- dat de kinderen van toen, de enigen zijn die zich rond dit verhaal mogen scharen om te reageren. Ook mensen die bijvoorbeeld historisch onderzoek (willen) doen naar het rusthuis, zijn welkom. En gezien zijn vragen en lidmaatschap van de lokale historische vereniging, hoort Piet Jacobs daarbij. Welkom dus.

Overigens lees ik persoonlijk in Piets vragen geen twijfels bij het verhaal van Hannie, maar vraagt hij in mijn ogen slechts om verduidelijking en bevestiging. En daarmee is niets mis.

Desondanks kan ik me voorstellen dat zijn vragen héél vervelend over kunnen komen bij betrokkenen, inderdaad alsof hij het verhaal van Hannie in twijfel trekt. Wellicht wil hij zijn vragen nader toelichten, en het doel waarmee hij ze stelt. Zodat zijn (goede) intentie duidelijk wordt.

wat een verhalen dit raakt mij zo vooral als de kinderen er zo jong al komen.
zelf heb ik in heize de beuken gezetyen in nijmegen en daar waren de zusters erg lief en goed voor de kinderen.
in den HAAG bij de zusters in huize Angela daar heb ik 5 en een half jaar erg moeilijk gehad.
De groep zuster die wij hadden gaf niets om de meisjes en ze had haar handen los.
ik hoorde dat zij ook zelf het klooster later uit is gestapt.
ik heb veel nachtmerries van die non .
toen ik 13 jaar was werd er door deze non gezecht tegen mijn dat wij blij mochten zijn dat wij bij hun waren want wij deugen niet en horen niet in deze wereld.
dit hoor en zie ik iedere keer in mijn nachtmerries terug.
ik ben nu 69 jaar en ik raak het maar niet kwijt.
ik maak het met mijn dieren wel goed en heb ook bewust gekozen om mijn leven alleen door te brengen.
wens alle kinderen nu volwassen mensen veel geluk en gezondheid.
lieve groet m.mulders

Enorm geroerd door je aangrijpende verhaal, M. Mulders. En wat dapper dat je dat hier vertelt. Het voelt zo onrechtvaardig dat ook op je 69ste je dromen (en daarmee ook je leven zelf) nog worden bepaald door mensen die je op jonge leeftijd zoveel verdriet hebben aangedaan, terwijl je zo afhankelijk van ze was.

Veel respect voor je oprechte bericht, ik wens je alle goeds, sterkte en kracht.

beste mensen

Ik heb in rustoord gezeten vanaf mei 66 tot Den ik oktober.

Ik herinner meAnton en Kokkie de Bruijn van deze reacties. fijn om contact te krijgen.

Wil graag delen. inmiddels ben ik 65 jaar. Herinner me nog veel uit deze periode.

groet Wilma Weerens

dag beste mensen
veel te vertellen over Huize Rustoord. Heb er kort gezeten doch genoeg stof om over te praten. Naast de familie de Bruin was er ook nog familie De Poot uit Oss, familie van Delft en Wijnands. ik zat in de groep van juf. Maria uit loon op zand en juf Ria. Veel nonnen.Zuster Ancilla is me erg bijgebleven. Er was ook een babyafdelin. Ene Gerda staat op mijn netvlies. José de Bakker uit Schin op Geul.
Caroline Vervaet herinner ik me ook nog. Er waren stenge regels doch buiten was het goed op de wei en in de speeltuin.
hartelijke groet Wilma Weerens

Kinderhuis Rustoord. Ik zat bij zuster Rosalie in groep Beatrix. Ik had het niet slecht. Ik ken ook zuster Angelina, zuster Albedina, zuster Gondulfa , zuster Lodefica, zuster Elisabeth, zuster Agusta, zuster Mathea, Josje Puts van de schoenen farbriek, Anton en Kokkie de Bruin uit Rotterdam, Rene van der Wiel, Sander en Maarten twee zonen van huisarts dokter Bredero. De twee kermis jongens Jonny en Freddy, Ad van der Steen Joop van der Steen, Adje Mechelen, familie van Nispen, ik herinner mij nog veel over de tijd dat in dat tehuis verbleef. De vakantie reis naar Italie met de bus. Het 40 jarige bestaan van het tehuis was een groot feest. De tuinman meneer Toemen en Meneer Ko. De rector die daar naast het huis woonde het kapel waar de zuster gingen bidden, De zwart wit geblokte tegels in de gang naar het kapel. het vertrek waar de zusters verbleven in de hoofdgebouw de ingang waar altijd een dakloze man een bordje eten kreeg bij de voordeur op de grond zat te eten. de moestuin en de hoge populieren die daar aan het eind van het grasveld in een rij naast elkaar stonden. De speeltuin en de paden waar op de fiets doorreden ik heb daar toe wat afgefietst. de fazanten en kippen en ook de groenten tuinen aan de achterkant van de aangebouwde groepen want later werd een nieuw stuk aangebouwd. De jaarlijkse sinterklaas viering. Ik had het niet slecht. ik was 11 jaar toen ik daar wegging.

Bedankt Wilma en Peter, voor jullie herinneringen.
@Wilma: kun je je nog wat strenge regels herinneren?
@Peter: wat mooi om te lezen dat je het er niet slecht gehad hebt. En de vakantiereis naar Italië zal vast indruk gemaakt hebben, denk ik?

Ook ik ken nog alle namen van die nonnen
Maar ik wou dat ik ze nooit gekend had
Wat een ellende hebben we daar gehad
Lichamelijke m ishandelingen en misbruik en geestelijke mishandeling

Merkwaardig dat er ook erg veel negatieve reacties zijn. Vooral die reacties van Gerry ik vind het hoogst merkwaardig. Ik weet niet wat ik daarvan allemaal moet geloven. Ik had het zeker niet slecht, dus hoe kan dat dan? Dat sommigen het "heel erg slecht" hadden ? Ik heb er totaal niets van meegekregen dat destijds in dat tehuis mishandeling plaatsvond of andere strafbare feiten. Ik vraag het mij af of dit wel echt zo is, want ik ben er niet van overtuigd, of dat daar destijds strafbare feiten plaatsgevonden hebben tegen kinderen, die daar om welke reden dan ook tijdelijk en of voor lange duur werden opgevangen. Ik heb nog iets van gemerkt dat daar kinderen werden mishandelt of anderszins nooit! Ik had het niet slecht. Dus daar blijf ik bij. ;-)

fijn dat jij het fijn had Peter
ik zelf heb er lang niet bij stil gestaan en kon dingen die ik ervaarde niet altijd plaatsen tot dat
ik als zorgverlener bij iemand die in de appartementen woonde moest zijn.
toen ik het gebouw binnen liep kreeg ik braakneigingen
eerst snapte ik niet waarom tot ik ontdekte dat waar ik was.
en mogelijk wordt het door jou niet als mishandeling ervaren maar door mij wel
ik kreeg daar elke ochtend een bord Brinta, dit lustte ik niet. maar moest ik eten , kreeg niets anders. Omdat ik weigerde werd het naar binnen gelepeld, waarop ik moest braken, dit braaksel werd opgelepeld en ook in mijn mond gestopt.
ik kreeg dus een voedzame maaltijd.
Op kaarten die naar mijn familie werden gestuurd die ik zogenaamd geschreven had stond dat ik het erg naar mijn zin had. Jammer dat ik nog niet echt kon schrijven .
al met al ervaringen die niet super zijn. en ik wil niemand over een kam scheren.
dus noem geen namen want in je geheugen kan dit anders zijn.
Zoek nog steeds naar mijn dossier, heb dit nog niet kunnen vinden heb wel een dossier van de kinderarts maar daar staat geen opname reden in en die wil ik heel graag weten. Zoek gewoon verder want ooit komt alles boven water.

Beste Peter
Er zijn meer negatieve reacties als positieve
Dus noem mijn naam niet
ik ben echt niet de enige met een hele slechte ervaring

Ik denk dat ik wel weet wie Peter is
Was jij eerst niet hier onder een andere naam?
Die zat ook alles goed te praten over Rustoord
ik weet biet waar je op uit bent
Maar hou aub op met die fabels

Beste Ellen
Als je meer wilt weten kun je misschien
je dossier inzien bij het BHIC in de Bosch
Dat heb ik namelijk ook gedaan samen met een zus van mij
Groetjes Gerry

Beste mensen, eenieder is hier gerechtigd om op een acceptabele manier zijn of haar herinneringen te delen, of deze nu goed of slecht zijn.
En bij ons, het BHIC, zijn inderdaad de rechterlijke archieven van de provincie Noord-Brabant ondergebracht. Mocht er een dossier zijn dan kan dat inderdaad hier ingezien worden. Het beste is om een mail met zoveel mogelijk gegevens aan ons te sturen (info@bhic.nl) waarop wij alvast het onderzoek kunnen gaan starten.

Gerry jij gaat mij toch zeker niet zeggen wat ik doen moet? Ik dacht het niet! Jouw "waarheid" is zeker niet de mijne , mijn ervaring en bevindingen zijn zeker niet negatief. Bovendien vind ik jou negatieve houding en reacties niet verstandig. Maar ga mij niet zeggen wat ik doen moet. Over fabels gesproken? Weet wat je zeg en schrijft en zegt. Dat lijkt mij veel verstandiger. Bovendien jij kent mij niet eens! Wil jij mij daar niet mee lastig vallen? Dat lijkt mij veel verstandiger.

Beste Maried Bruggeman kun je misschien even ingrijpen
Die Peter raast maar door
Dit is niet normaal
Hij maakt ons voor leugenaar uit , hij heeft het daar goed gehad
Maar met mij vele kinderen niet
Hij is hier de enige met positieve reacties
Ik zou haast denken dat het Zuster Alberdien zelf is
dat was nl het grootste kreng wat daar rond liep
Want dat is ook een van de weinige nonnen van daar die nog leeft

En het klopt wel dat zuster Alberti En twee
lievelinge6tje had
Een daarvan was vast Peter
Dus dan heb je het zeker goed

Zuster Alberdien bedoel ik natuurlijk
Spellingscontrole maakt er een ander woord van
Ze is ook een tijd van Rustoord verwijderd
omdat ze een jongen heel hard in zijn rug had geschopt
Toen kwam ze later onder een andere naam terug

Amandina, Alberdina,Marker Kans
Ze woont in Luik

Marriet Jans

In de jaren 50-tig, was de naam van dit kindertehuis in een halve boog aan de voorzijde van het pand op de grond de letters ‘RUST OORD’ te lezen! Deze waren vervaardigd van stukjes kapot servies!
Vond ik altijd prachtig en creatief ....weggooien is zonde!!

Hallo Gerry,

Normaal bemoei ik mij hier niet mee, misschien niet zo verstandig, maar ik leef volledig met je mee en sta achter je. Ik heb de afgelopen tijd genoeg over dit zgn. rustoord gelezen, en ik weet wat nonnen kunnen aanrichten.
Het allerbeste gewenst!

Lieve mensen, laten we aub ons verleden en herinneringen delen! Niet oordelen over wat ieder van ons heeft beleefd en ervaren. Ik zelf heb Rustoord niet fijn gevonden. Er was in die tijd ook geen plaats voor persoonlijke aandacht voor de kinderen. Elke avond huilend in slaap vallen, vanwege de heimwee naar huis en het verlies van moeder. Wie boeide dat? Dat er nonnen rondliepen met losse handjes? Dat ik, als 12-jarige, dat niet accepteerde zit mij nog steeds dwars. Dat is nl. de reden om ons, de kinderen de Bruijn, over te plaatsen naar een ander internaat.Toen kwamen wij terecht in een kompleet andere wereld, die veel erger was als Rustoord. De wet van de sterkste heerste hier. Maar, terug naar Rustoord. Ik heb nog een aantal fotos uit die tijd. Als ik de gelegenheid heb ze te digitaliseren, plaats ik ze op dit forum. Blijf lief voor elkaar, een groet van Anton!

Beste Anton
Jou naam komt me bekend voor
Volgens mij zat je daar dezelfde tijd als wij
Wij kwamen daar in mei 1966

https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/155314/Fietje-Knubben-is-slachtoffe…

Hier een verhaal van een van de kinderen van Rustoord

Mooi verwoord Anton, laten we zeker lief zijn voor elkaar en elkaar met alle respect blijven behandelen en zeker respectvol voor elkaars mening en herinneringen. Die foto's, Anton, zullen we graag voor je plaatsen. We willen ze ook voor je digitaliseren hoor, maar mocht je ze gescand krijgen, dan mogen ze opgestuurd worden naar info@bhic.nl.

Ja zuster Albedina ik had het niet slecht dus mij zie je niet klagen. Die Gerry wel die blijft gewoon negatieve verhalen ophangen ik vraag mij af of dit wel zo verstandig is. Mijn ervaring was niet negatief en daar blijf ik bij en niemand die mij een andere mening oplegt ook niet op deze site! Ik wens jullie veel sterkte met de verwerking van jullie "negatieve" ervaringen. Er wordt hier zelf over mensenhandel gesproken houd eens op zeg! Ik reageer niet meer op jullie want ik ben hier echt helemaal klaar mee ik wens jullie nog veel roddel plezier!

Ja Peter bij die non Amandina alias Alberdien
liep jij altijd hand in hand
Wat een fijne herinnering
Jij had het niet slecht

Nee Gerry ik had het zeker niet slecht en daarom ook hoor je mij niet klagen. Ik had het goed! Ik was bij de 40 jarige bestaan van het tehuis en ik mocht ook mee op reis naar Italie en dag dagjes uit naar Schiphol Madurodam enz. Ik had het goed! Maar jij blijkbaar niet? Ik sta versteld van de negatieve verhalen en ik vraag mij ook af wat ik daarvan allemaal moet geloven, dus vandaar dat ik zo reageer. Ik wens je veel sterkte met je negatiever ervaringen. Gelukkig ben ik positief dat is veeeeeel beter!

Nee Peter ik weet intussen wel dat jij het goed had
Je valt steeds in herhaling"ik ik had het zeker niet slecht"
Je vriendin woont in Luik ik zou zeggen ga eens bij haar op bezoek
Dat zal je goed doen
Ze zit vast net smart op je te wachten

Kunnen jullie misschien ook ip adressen achterhalen
Want dit lijkt echt nergens meer op met meneer
" ik had het niet slecht "
Hij wil zeggen dat iedereen hier zit te liegen en hij alleen de waarheid spreekt
Dan vraag ik me toch af wat hij daar voor moest doen om het zo goed te hebben

Hallo,

Het is een bekend feit dat sommige nonnen daar een voorkeur hadden voor bepaalde jongens en die werden met fluwelen handschoenen behandeld. Snap dat zij een andere belevingswereld hebben en gelukkig voor hun, ik gun niemand wat ik daar heb meegemaakt samen met mij zussen. Spreek uit ervaring ook over verhandeling van kinderen. Alle negatieve verhalen kan ik bevestigen daar is niets van gelogen. Ieder heeft zijn eigen ervaringen in het leven en niet die van jezelf is alleen de waarheid benader dit respectvol. Er was daar maar een lieve non en die wilde daar ook liever niet zijn, de rest waren echt geen zusters van liefde eerder van de duivel zo erg was het ja. Doeislief :)

Zuster Alberdien had sowiezo twee jongens
die altijd bij haar waren , die liepen aan het handje mee
Wat ze daar me voorhad weet ik niet
Maar iets klopte er niet

Ik heb van al die negatieve verhalen totaal niets van meegekregen. Er wordt beweerd dat er zelfs kinderen werden verhandelt? En dat er mishandelingen plaatsvonden enz. Ik waag dit alles wel te betwijfelen. Ik had het goed. Maar de meesten reflectanten op deze site dus niet? Spijt me dan voor jullie maar ik heb zo mijn eigen bevindingen. Ik vraag mij af of het wel zo verstandig is om een negatieve verhalen zonder wederhoor rond te strooien. Mijn IP adres wordt zeker niet prijsgegeven Gerry ik weet niet wat je van plan bent? Jouw waarheid is zeker niet de mijne. Als je dat maar weet! Niemand van jullie die mij de mond snoert! Mijn ervaring is mijn waarheid!

Fijn voor jou Peter
En wij geloven jou wel hoor, ieder van ons heeft zijn eigen ervaring
Maar ga niet vertellen dat Wij de waarheid niet spreken

Ik kan je wel het adres geven van zuster Alberdina dan kun je haar opzoeken in Luik,zal ze vast fijn vinden ,dan kan ze je handje vasthouden, misschien neemt ze je nog wel een keer mee op vakantie

Na twee verzoeken van onze kant om op een acceptabele manier herinneringen op te halen en elkaars meningen en herinneringen te respecteren blijkt dit toch niet voldoende te zijn.
Zeker de laatste reacties waren van dien aard dat wij ze hebben verwijderd. Dit soort reacties horen hier op ons forum niet thuis.

https://m.noordhollandsdagblad.nl/cnt/dmf20180921_59354518/babyhandel-d…

Die Gerry moet je maar verwijderen! Zij is niet goed bij haar hoofd! Zij doet aan stemmingmakerij! En verteld niet de waarheid!

Ik had het goed. Ik mag niet klagen. Ik mocht mee op reis naar Italie, ik mocht het jubileumfeest 40 jarig bestaan bijwonen. Ik mocht in de weekenden weg. Ik mocht met de twee kermis-jongens het dorp in dat waren John en Freddy. Ook was ik regelmatig op wandeling en mocht ik meerijden met zuster Angelina zij had de zorg over de kinderen die ziek waren. Ik herinner mij het kapel en de rector. Ik herinner mij de twee tuinmannen. De tent en de fiets/wandelpaden. De fazanten en de grot de moestuin en de hoge populieren. De kapper en de gymleraar. in de wintermanden levertraan en onder de hoogte zon. Zondag's was het bezoek dag je kon dan ook snoep kopen aan het loket bij zuster Elisabeth. zuster Augusta kon lekker koken. Ik herinner mij Sander en Maarten Bredero, ik herinner mij Anton de Bruin en Kokkie die kwamen uit Rotterdam Ik herinner mij juffrouw Agnes en Lies. Josje Puts van de schoenenfabriek Sint Joseph school en de fraters in Tilburg de Mulo Ik herinner mij Rene van der Wiel uit het dorp ik was regelmatig op de lindelaan bij Hoetel de Zwaan Ook herinner ik mij dat toen Princes Beatrix in Oisterwijk kwam bij een van haar beste vriendinnen dat was toen vlak bij het Kindertehuis. Ik herinner mij zuster Lodefica zij vergde de was zij was altijd hard aan het werk. Ik heb veel goede herinneringen.

Ik heb er ooit eens een rondleidingen gehad in de Leijhof
Heel veel dingen zijn hetzelfde gebleven
De stenen trappen , de kelder en de zolder
De lange gang als je binnenkomt
Heel vreemd om het allemaal terug te zien

Rondleiding moet er staan

Helemaal duidelijk hoor, Gerry. Ik kan me voorstellen dat het heel bevreemdend werkt om dat na al die jaren weer terug te zien.

Ik reageer omdat ook wij als kinderen hier hebben gezeten.
Ik zie veel dezelfde namen, ik ben inmiddels 65 jaar en nog steeds getraumatiseerd, alsmede mijn familie. Ik ben hier nooit overheen gekomen.
Ga weleens kijken en ervaar steeds opnieuw de pijn en trauma's en herkenbare verhalen. Ik zoek en denk nog vaak aan personen die ik graag zou ontmoeten. Wij hebben nog zeker foto's van die tijd ook de Maria grot, als er iemand is die onze naam herkend, o.a. Kitty de Kleijn? Henky
een joggie van 2 jaar die de meeste tijd in de hoek stond .
Er is veel over te vertellen en heb al veel herkenbare verhalen gelezen.
Het was een groot drama in Kindertehuis Rustoord!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Elly en misschien kennen jullie mijn zus Marjo Verwijst
Ik zoek nog steeds naar herstel van de aangerichte schade bij heel veel kinderen nog steeds speelt op volwassen leeftijd
Groetjes Elly verwijst

Hoi Elly ik ken je nog wel , ook je zus Marjo en Jola
Wij zaten er in de zelfde tijd als jullie
Annie, Nellie ,Gerry , sjannie ,Harrie en Tonnie de Poot
Ons Annie en ik zijn nog bij jou thuis geweest toen jullie weer thuis woonden ,ik geloof dat dat in Den Bosch was,klopt dat?
Groetjes Gerry

Beste Gerry,

Ik werd een paar dagen geleden geconfronteerd met deze o.a. deze informatie over "Rustoord" ik komt ineens veel binnen. Ook met Marjo
erover gesproken. Beide moeten we het nog even laten bezinken,het roept teveel emoties op. Wel kan ik je alvast zeggen, dat wij dan in de zelfde tijd daar verbleven, Nu herken ik de namen van het gezin de Poot.
Jij zou dan bij mijn zus Marjo in de groep hebben gezeten. Je vraagt of wij toen nog in Den Bosch woonde, helaas niet, we waren verhuisd. Ik ben 1 keer weggelopen, toen ik met een vuist op mijn hoofd werd gebonkt, opstaan, na het handgeklap van Zuster Alberdien en schelle geluid "geloof zei Jezus christus, en dan moest je direct op je knieën naast je bed zitten om te bidden. Ik werd niet wakker. Vandaar die vuisten op mijn hoofd. waarna ik ben weggelopen. Hoe me dat lukte weet ik nog maar vaag. alleen met mijn nog kleine spillen beentjes rende en rende, huilde maar stopte niet, volg de bordjes Den Bosch dit was op een ochtend om half zeven. Ik zal je een nog lang en traumatisch verhaal kunnen vertellen.
Nu even terugkomend op je vraag of wij toen nog in Den Bosch woonde, moet ik antwoorden met nee. Want zelfs ik wist niet meer waar we woonde. Aankomend in Den Bosch dodelijk vermoeid en verzwakt stond ik voor ons huis, maar we woonde er niet meer. Uiteindelijk zijn we verhuisd naar Veghel. Waarschijnlijk ben je daar dan op bezoek geweest.
Ik wilde het kort houden, maar ook een antwoord geven.
Dikky volgens fam. de Kleijn donker prachtig lang haar , stil en in haar eigen wereld, was mijn grootste toeverlaat en ik was veel bij haar.
Ik zou graag met haar in contact komen. En Henky 2 jaar ik ontfermde me altijd over hem, een klein bond jochie. ik heb nog ergens op zolder van heel veel kinderen een album met van veel kinderen een heel klein plukje haar.
Groetjes Elly Verwijst

Hoi Elly
Ik zat in de groep van Zuster Alberdien
Wat was dat een kreng zeg ,die heeft veel kinderen geslagen
Ik weet ook nog dat ze met een klerenhanger op je bed kwam slaan
als je in bed lag ,of met die stok met die haak om de bovenraampjes open te maken
Kinderen moesten ok vaak voor straf op die enge zolder
of de kelder in

hallo dappere mensen wat een leed is jullie daar aangedaan.
i weet ook dat als ze te laat wakker werd dan riep de non op staan en wij gaan geen tanden poetsen want dan komen wij te laat in de kapel.
nu te tandde pasta lag achter slot en grendel dus dan moest je met je tanden borstel na voren komen en dan kreeg je een heel klein likje er op.
ze kwam langs de chameretten en dan trok ze het gordijn met een rot gang open en trok ze mijn deken van het bed af.
i had het winters erg koud en moest bij het raam liggen want ze riep altijd je stinkt,al was dat niet zo maar ze had echt een hekel aan mij.
weet nog dat ze riep jullie mogen blij zijn dat jullie hier zijn want jullie deugen niet en horen niet in deze wereld.
ik was toen 13 jaar en ze komt zo uit het niets na mij toe lopen en roep dat tegen mij en liep vervolgens zo weer langs mij heen weg.
ook het klein neren van vragen wil je lang haar of kort? Ik zij lang, nu dan krijg jij het kort zij ze en knipte alles er af en lachte zij dat het zo scheef was zo ging dat met alles wat jij zij wat jij wilde dan zij na dan krijg je korte sokken aan.
goed ik loop nog in mijn eigen huis nachts op mijn tenen bang dat de buren wakker worden als ik na de wc moest want je mocht je bed niet uit..
ik mocht niet hoesten want dan riep ze dat je op moest houden met hoesten anders ging je de oude douche in.
dit was in huize Angela op de prinsegracht in den Haag.
ik ben altijd alleen gebleven want ik vind het vies als mensen aan mij zitten.
heb veel respect en bewondering voor al de kinderen nu volwassen mensen dat zij ook heb moeten vechten om in leven te blijven.
dit van mij was door een kreng van een groep non gedaan. Hoorde later dat zij uit het klooster was gestapt.
ik heb 5 en een half jaar daar gezeten .
lieve mensen diep respect voor u allemaal die zo nog wat van hun leven heb kunnen maken zo ver het nog ging ergste heb ik altijd gevonden dat toen je wegging niemand mocht zien en dat je geen afscheid mocht nemen.
hellaas was dat zo ook in het kindertehuis de beuken waar iender een het zo goed heeft gehad maar geen een klacht van is geweest.
je kwam uir school ik was 12 jaar en snapte niet waarom de meester van mij een hand wilde, ik zij meester ik kom zo toch weer terug, ja zij hij.
de meester mocht niet zeggen dat je over geplaats werd.
ik kom aan op de Beuken en mocht niet na binnen en moest gelijk in de auto stappen en werd zo weggevoerd na Angela in den Haag.
en daar in de Beuken had baby's en peuters en kleuters en jonge school gaande kinderen het zo na de zin die zuster waren er voor de kinderen
daar mocht je gewoon nachts na de wc en als je hoesten moest kwam ze een beetje drinken brengen.
wat een verdriet toen ik zo maar ineens weg werd gebracht.
goed ik ben 9 jaar en ik leid aan ptss van wat er thuis is gebeurd en bij de non in de haag. Ik leef op goede medicijnen daar voor.
beste mensen probeer hoe moeilijk het ook kan zijn zelf plezier in je leven te maken?ik leef met 5 katten en kreeg van de gemeente ineens een bos bloemen om dat het zo vris en netjes hier is en dat de katten de vrijheid in huis en de 20 meter lange afgezette tuin hebben.
lieve groet Maria Mulders.

Mischien herkend iemand hier mij en mijn zusjes en zijn er nog meerdere foto's die ik dan graag zou willen hebben?
http://toyoly.nl/rustoord/fotopagina/communiefeest%204%20mei%201967_2%2…

nog een link
http://toyoly.nl/rustoord/fotopagina/nellie,%20sieme,%20hannie%20&%20co…

Lieve mensen,
Gerry voor jou wil ik laten weten dat ik je nu ook terug ken net als Nelly
fam. de poot. van o.a.jullie heb ik nog foto's gevonden.
Wilma Weerens zou volgens mij ons gezin ook moeten kennen, Marjo, Jola, Helma en ik zelf Elly Verwijst, ik zoek nog uit welke broertjes er ook waren, wij kwamen uit een groot gezin van negen kinderen, Marjo en ik waren een van de oudste uit ons gezin, Rene, Helma, Jola, Frans zijn helaas overleden. Ook de namen Anton en Kokie de Bruijn klinken bekend.
Naar Anton de Bruijn, wil ik graag zeggen , dat je een mooi bericht deelt.
laten we inderdaad onze ervaringen delen en niet oordelen over anderen,
ieder van ons heeft zijn eigen ervaring en eigen tijdsverblijf, herinneringen. Voor mijzelf en Marjo geld zeker dat we veel verhalen herkennen en nog steeds een traumatische ervaring blijft ook al zijn we nu volwassen mensen..
Delen is helen.
Intussen weet ik de achternaam ook van Henky Raijmakers, ook al was ikzelf nog een kind, maar ontfermde me veel over hem.
En ik weet nog dat ik veel tijd vertoefde op de babykamers, na het ontbijt vroeg ik vaak mag ik naar de babykamer, ik gaf daar flesjes door de spijltjes aan de kleine kindjes. Weg uit de zaal, volgens mij verbleef ik in de Margriet groep. Oh en een kleine herinnering , volgens mij zeiden wij en nu nog steeds niet zuster Albertina, maar altijd Schrabedien, echt een
vreselijk, traumatiserende non..
Zorg allen goed voor elkaar en begrip. We lijden niet voor niks nog steeds.
Elly Verwijst

Daar schrik ik van Elly , ik ging veel met je zus Jola om
Volgens mij was ze net zo oud als ik ,ik ben nu 63
Maar ik wil je zeggen zet door meid , laat je verleden niet je leven beheersen.
Loslaten is moeilijk , maar we moeten door

Elly volgens mij staat hier een foto van jullie bij

http://kinderhuisrustoord.blogspot.com/?m=1

reactie voor Gerry,

Wij staan inderdaad op je foto, rechts op tafel Helma, onder rechts met bril is Marjo, en ik sta achteraan naast dat meisje met donker haar links, volgens mij naast Nelly de Poot, Jola staat er niet op.
Mooi om terug te zien, dank je wel. Het ga je goed.
Elly Verwijst

Ik krijg al vanaf 9 september 2019 geen berichten/reacties meer! Hoe kan dit? Gr.Anton

Hallo Anton, bedankt voor je berichtje. Ik heb het even nagekeken maar er zijn sindsdien geen reacties meer bijgekomen. Waaraan dat ligt, durf ik niet te zeggen: de mogelijkheid om te reageren staat open...

We zien overigens dit soort schommelingen wel vaker terug op onze site. En soms wordt er naar jaren opeens weer wel gereageerd dus wie weet, gebeurt dat hier ook wel weer een keer.

Via een artikel over planten en bomen kwam ik uiteindelijk uit bij een boom bij Huize Rustoord en las ik vervolgens alle bovenstaande reacties.
Voor iedereen is het aan te bevelen om het boek te lezen van Daniëlle Hermans/Esther Verhoef: Stil in mij, overleven bij de nonnen.
Ik heb het net vorige week gelezen en het boek is een openbaring. Veel van het bovenstaande zie je daarin terug met de getuigenis van de kinderen (nu volwassenen), die in de diverse instellingen hebben gewoond.
Het gaat zeker niet voor iedereen op, maar voor de buitenwereld was het beeld anders dan de werkelijkheid.

Wat een klaagzang op deze site, verschrikkelijk en het zijn ook iedere dezelfde personen, die de negatieve verhalen rondstrooien! En ik vraag mij af wat dit allemaal voor zin heeft.

Ja Peter jij bent hier de enigste die niet klaagt
Jij had het zo goed met zuster alberdina
Ze was zo lief voor jou
Je mist ze vast .Ik kan je wel haar adres geven
Kun je met moederdag bloemen brengen
Of was het meer een vriendin????

Beste Peter,
Ik kan met de beste wil van de wereld uit mijn bijdrage geen klaagzang constateren. Maar aan je reactie te lezen lijkt het wel alsof je, om wat voor reden dan, bewust de ogen wil sluiten voor de mensen die andere ervaringen hebben.
Ik kom, zoals eerder gemeld, volkomen objectief op deze site terecht en had toevallig het genoemde boek gelezen, waarin ook getuigenissen voorkomen over Rustoord en Catharinenberg, beide in Oisterwijk.
Mijn advies: lees eerst dit boek eens en kom dan bij deze discussie terug met een gefundeerd oordeel. Tenzij je niet openstaat voor wat er (ook) gebeurde.

Goed gezegd Peer
Iedereen mag zijn verhaal kwijt
Goed of slecht...de meeste die daar waren hebben
slechte ervaringen

Hallo allemaal, ik kwam hier terecht omdat ik zocht op het huis waar ik een paar weken heb doorgebracht. Ik herken mijzelf op foto's van mei 1967. Ik was er niet op mijn plek, het was een vergissing want ik had een probleem met mijn longen en was per ongeluk door de huisarts naar dit tehuis verwezen. Mijn ouders kwamen mij opzoeken en kwamen er toen achter dat dit geen sanatorium was voor gezondheid maar een tehuis voor kinderen wiens ouders er (tijdelijk) niet voor konden zorgen. Ik ben er dus maar kort geweest maar ik ben geschokt door de verhalen, geen idee of mij zoiets is overkomen of dat ik iets gezien heb bij andere kinderen. Ik was op 3,5 jaar, te jong wellicht om mij te herinneren. Ik wens iedereen veel sterkte en kracht toe vanwege de gruwelijke ervaringen.

Hallo beste mensen,
Ik heb onlangs enkele reacties gegeven. maar zie ze niet geplaatst.
De reden weet ik niet goed. Misschien moet ik een account aanmaken.
Hartelijke groet,
Elly

Hallo allemaal
Jaja Ik heb het hele zooitje eens gelezen, en ben het met velen eens.
Die zusters waren echt geen lieverdjes.
Ik was drie of vier jaar en had per ongeluk in mijn broekje gepoept en in bad smeerde ze het broekje in je gezicht en lieten ze je zo een tijdje zitten.
ben met zes jaar naar de fraters in Tilburg gegaan en het was daar al niet veel beter, daar kreeg je met het spaans rietje op je blote billen als je rapport niet goed genoeg was,
Groeten Gerard van der Wal

Ik kan geen bericht plaatsen

Thuis moesten we weg omdat onze ouders niet voor ons konden zorgen
Maar we waren nog liever thuis
dan daar bij die rot nonnen
Er werden kinderen sexueel misbruikt , er werd geslagen met kleerhangers of een grote sleutelbos. Als je in bed had geplast werd je flink tussen je benen geknepen .Eten werd naar binnen gepropt en oren met geweld schoon gemaakt
Het was er vreselijk.

hallo allemaal, ik ben op zoek of iemand mijn man heeft gekend. Hij heeft daar gezeten vanaf 1958, zijn naam Jos Paar.
Hij kan zich niks meer herinneren van die tijd, wss alles weg gestopt. Ik hoor graag.
Met vriendelijke groet,
Jolanda Paar

Hallo mijn naam is Thea kremers ik heb er ook lang gezeten het was een hel ik ken vele van jullie Antoon en zijn broers en nog vele van jullie zou graag nog in contact willen komen met jullie gr thea

Hallo, ik kan van mijn tijd in Rustoord niets herinneren want ik was één van die babies. Ik (heette toen Charlotte van Kemenade) heb er 9 maanden gewoond vanaf juni 1964 tot februari 1965. In 1965 ben ik geadopteerd en gelukkig heel goed terecht gekomen. Heb fantastische adoptie-ouders gehad want ze zijn inmiddels overleden. Ik lees dat Elly Verwijst regelmatig op de babayafdeling was. Ik weet niet of dat in die tijd was maar ik zou graag er iets meer over willen weten. Ook of er nog foto's bestaan uit die tijd. Op de toyoly website staan 2 foto's waar Charlotte/Charlotje bij staat maar weet niet of ik dat ben. Heb lang geleden contact gehad met de verzorgster Jeanne Kivits maar die wist het ook niet. Alvast dank en groetjes, Ingrid

Beste Ingrid, 3 november 2020
Ik kan helaas je geen antwoorden geven, maar hieronder stuur ik je 2 links van 2 foto-pagina's met ook de babykamer en de buitenplaats die aan de babykamer grenst.
Heel veel lieve groetjes, Ina Wijnands

http://toyoly.nl/rustoord/rustoord.htm
http://toyoly.nl/rustoord/ingezonden_fotos_2/ingezonden_fotos_2.htm

http://toyoly.nl/rustoord/ingezonden_fotos_2/ingezonden_fotos_2.htm

Lieve groetjes, Ina Wijnands

http://toyoly.nl/rustoord/ingezonden_fotos_3/rustoord_adgijzel_2.jpg
http://toyoly.nl/rustoord/ingezonden_fotos_3/rustoord_adgijzel_2.jpg

http://toyoly.nl/rustoord/ingezonden%20fotos/ingezonden_fotos1.htm
Dit is de andere pagina 1 van 3 pagina's

Beste Ina, dank voor het sturen van de linken met foto's van Rustoord. Ik ken deze foto's en hiertussen staan ook 2 foto's met de naam Charlotje en Charlotte maar het is helaas niet duidelijk of ik dat ben of niet. Lieve groet, Ingrid

Hallo Ingrid,
Als ik in de gelegenheid kom voor meer informatie zal ik je zeker er van op de hoogte brengen. Door deze site te gebruiken.
Hieronder nog een link die je naar meer foto`s leid van Huize Rustoord.
Groetjes, Ina

http://toyoly.nl/rustoord/fotopagina/fotopagina.htm
https://wierookwijwaterenworstenbrood.nl/ontdekken/verhalen/kinderhuis-…

Beste allen,
Hier een reactie van mij, Nelleke van Nispen, ik verbleef samen met mijn zusje, Tineke van Nispen, vanaf 1954 t/m 1961 ook in het kinderhuis Rustoord!
Ben verbluft, en geschokt, wat ik lees over de ervaringen van de mensen, die daar ook gewoond hebben!
Mijn zus en ik hebben dat gelukkig allemaal nooit meegemaakt!
Wij praten veel samen over ons verblijf daar , en we kunnen er niets slechts over zeggen!
Wij zijn daar altijd zeer goed verzorgd, het ontbrak ons aan niets!
Lekker eten, goede kleding, leuke gezellige feestdagen, en ook cadeautjes!
Regelmatig werd er iets leus georganiseerd!
Ook vrijheid, wat betreft,buiten het gebouw, naar vriendinnetjes gaan!
Er was ook altijd een fiets beschikbaar!
Wij kregen maar heel weinig bezoek van ouders,-en familie, en mochten dan regelmatig een weekend mee, met een juffrouw, naar haar huis!
Vonden wij geweldig, werden dan verwend!
In die tijd dat wij daar verbleven, woonden daar ook:(
Tiny Schelkes
Carolina Vervaet
Annelies Ras
Kokkie van Wijk en zus
Ans-en Jaqueline Ernst
Fidosia-en Ria Verbiezen
Jan van de Wal
_____________________
Soeur Augusta
Soeur Liesbeth
Soeur Lidwine
Soeur Mathea
Soeur Godeliva
En anderen, waarvan ik de namen niet meer weet!
Ook wij kregen wel eens straf, maar werden niet mishandeld!
Ben jaren later nog eens langs gegaan, toen leefde moeder Augusta nog! Wij hebben daar een goeie tijd gehad!
Vriendelijke groet,
Nelleke van Nispen

Ik heb ook nog een aantal foto,s van die periode!
Lukt me niet ze te versturen nu, komt nog!
P/S: Wij hadden ook veel contact met de Fam. Puts, kwamen daar graag! Lieve mensen, waren dat,, en dat kon allemaal gewoon!!! Bedoel maar!
Kan me ook nog Gijsje de Rooiy uit Breda herinneren!
Groet Nelleke.

@Nelleke: hopelijk wil het uiteindelijk toch lukken met de foto's. Benieuwd! Je kunt ze - samen met bijschriften - sturen naar internaten@bhic.nl en dan voeg ik ze hier toe.

Weer zo iets...ik bedoel maar

Alsof iedereen hier zit te liegen
zo komt het over.

Die paar menen die het goed hebben gehad..dat is juist ongelooflijk

Ben het helemaal eens met G v d Wetering,
zo'n lieverdjes waren het niet die nonnen.

Nee dat is waar Gerard
In onze tijd was het er vreselijk

Ik kan het nauwelijks geloven, deze gruwelijke verhalen!
Nadat ik en mijn zus in 1961 voorgoed naar huis gingen, zijn wij er nog regelmatig op vakantie geweest, omdat we dat zelf graag wilden, en vonden, het dan heel fijn daar!
Ook leuk was het onze vriendinnen weer te ontmoeten, en merkten dat zij veel vrijheid hadden gekregen!
Voor ons blijft Rustoord een goede herinnering!!
Natuurlijk blijft het altijd fijner in een gezin op te groeien, maar,, is niet altijd beter!!
Zeer zeker zijn er onder de nonnen-en juffrouwen altijd ( lieve, en minder lieve!
Die mensen zijn er in een normaal leven ook!
In ieder geval in mijn beleving ( 1954-1961) en aantal jaren nadien!
Geen kwaad woord over Rustoord!!

@pma van nispen: graag wil ik je via deze weg nog bedanken voor de mooie foto's die je ons hebt gestuurd. Ik zal ze vandaag aan deze pagina toevoegen.

Wat fijn om te horen dat je zulke goede herinneringen hebt aan Rustoord. Op de meeste internaatpagina's zien we dat er heel verschillend wordt gereageerd, natuurlijk ook met veel emotie, net als hier. Want het is gewoon een heel belangrjik deel van jullie leven geweest, nog los van hoe jullie erop terugkijken. We krijgen dagelijks reacties van zowel oud-internen die een geweldige tijd hebben gehad, als internen wiens leven eigenlijk al grondig is verziekt (om het nog netjes te zeggen), en dan door degenen aan wiens zorg ze in goed vertrouwen waren overgeleverd. Bij minstens zoveel oud-internen zien we juist de gemengde gevoelens. Voor al die mensen geldt dat zij er niks aan kunnen doen dat ze het internaat zo herinneren en hebben ervaren. Als BHIC zijn we blij met ieders reactie ongeacht welk oordeel over een internaat wordt gegeven. We vinden het het belangrijkst dat op de internatenkaart ruimte blijft voor alle oud-leerlingen om hun ervaringen te delen.

Kan ook nog veel namen herinneren
De tijd dat wij er waren was vanaf 1966.
Sommigen van mijn broers en zusjes hebben er langer gezeten
Ik ging na 3 jaar naar een pleeggezin
In onze tijd daar hebben we echt geen goede herinneringen.
niemand van mijn broers of zussen .

@Gerry: Hopelijk jij, je broers en zussen op Rustoord in ieder geval bij elkaar nog steun kunnen vinden.. Ik kan me ook niet voorstellen hoe het moet zijn geweest dat jullie vervolgens uit elkaar werden gehaald en in pleeggezinnen terechtkwamen en wat dat de rest van je leven met je doet. Hadden jullie na Rustoord nog veel contact met elkaar of duurde het een tijd voordat jullie elkaar weer vonden? Dank voor je reactie.

@Thijs
We zaten niet allemaal bij elkaar in de groep. De jongens zaten bij zuster Rosalie en de oudere zusjes zaten ook in een andere groep. We waren daar met zijn zessen, drie broers en nog 2 zusjes van mij. Buiten zagen we elkaar wel . Maar je kwam nooit in een andere groep...ik weet ook niet of dat mocht.
We zijn later nog lange tijd uit elkaar geweest, sommigen bleven daar en de rest ging naar pleeggezin of een ander tehuis .
Het was er echt heel streng. We moesten ook altijd in de rij naar school lopen , zuster Elizabeth liep er dan achteraan. alleen dat al was heel niet.Het gevoel dat je bekeken werd. Ik vond het er vreselijk. Straf in de kelder of op zolder...slaag met sleutelbos of klerenhangers. En de vernedering als je in bed had geplast. Vreselijke tijd was het

@Gerry: dank voor de toelichting en vreselijk wat jullie allemaal op zo'n jonge leeftijd al hebben moeten doorstaan. Bij wat je hier al beschrijft krijg je toch de rillingen. Ik had er trouwens nog niet bij stilgestaan, maar als je niet in dezelfde groep zat dan leefde je dus alsnog het grootste deel van de tijd gescheiden...

Het archief van Rustoord is helaas weer in het bezit van de Belgische congregatie 'De zusters van Liefde". We hadden deze nodig voor mijn rechtszaak maar deze was vernietigd werd me medegedeeld. Ik heb inderdaad contact gehad met Erfgoed Kloosters en deze bevestigde dat 2 jaar voor de processen het complete archief was opgehaald. Ik heb contact gehad met de congregatie in België en deze hebben me verteld dat alles vernietigd was, dit kon ik niet geloven maar helaas was hier niets tegen te ondernemen. De rechter gaf geen toestemming voor verder onderzoek! Ik ben in een klooster gaan werken om het klooster leven beter te kunnen begrijpen en ik weet dat alle gegevens bewaard moeten blijven, zeker als er nog een lid van de congregatie leeft. Zuster Alberdine (ook onder andere aliassen bekend), leeft nog en was op de rechtszaak aanwezig. Het was absoluut geen fijn leven in Rustoord, ik probeer het verleden niet mijn leven te laten beheersen. Maar de gevolgen zijn soms heel groot, Ik heb al jaren geen contact meer met mijn familie, iedereen heeft er een enorme trauma aan overgehouden. De een wat erger dan de ander. Wat ik als zeer ongelofelijk heb ervaren: Dat degene die in Rustoord seksueel, geestelijk en lichamelijk misbruikt zijn niet serieus genomen zijn. Zowel door mensen die er zelf gezeten hebben als groepsleiders en de congregatie en de rechtbank. Toen ik mijn proces begon en tijdens het proces, kwamen steeds meer gevoelens, herinneringen en voor mij ongelofelijke gedachten naar boven. Ik had mijn beerput geopend en kreeg deze niet meer dicht. Nachtmerries, slapeloze nachten, ik werd steeds vaker getriggerd. Ik durfde niet meer onder de douche, kon niet tegen de kou, als mijn partner me wilde aanraken raakt ik in een soort waas, 's nachts werd ik gillend wakker. Kreeg steeds meer lichamelijke klachten doordat ik alles opnieuw beleefde, alleen nu veel bewuster. Hoe langer de tijd verstreek hoe meer er naar boven kwam. Ik ben door mede bewoners beticht dat ik hun verhaal gepikt hebt, ongelofelijk. Ik dacht we staan samen sterk, we gaan samen tegen de congregatie, maar nee. Blijkbaar was het voor vele een verhaal van wie de ergste ervaring had beleefd en werd de saamhorigheid en het elkaar helpen door je verhaal te vertellen en elkaar te steunen totaal vergeten, genegeerd. Ik heb mijn weg van genezing en verwerking alleen enmaar samen met mijn partner bewandeld. Ik hoopte op meer steun en meer erkenning, maar helaas kwam deze er niet of maar half. 7 jaar later, heb ik alles een plekje kunnen geven, ben in therapie gegaan. Heb een geweldige therapeuten mogen ontmoeten, die me met EMDR therapie het een plaats heeft kunnen geven. Tijdens mijn verwerken heb ik soms ook getwijfeld of dit allemaal wel gebeurt was, het onmenselijke wat enkele zusters ons aangedaan hebben. Gelukkig heb ik ook fijne herrineringen over rustoord, zoals de bomen, de tuin, het Mariakappeletje, de pauwen, sommige groepsleidsters en zusters die wel aardig waren zoals zuster Ancilla. Ik hoop dat ook jullie een weg van genezing vinden en het niet meer je leven beheerst, ik hoor nu niet meer de stem van Alberdine, dat mijn ouders niet van me houden en dat God niet van me houd, dat niemand van me houd. Ik wil ze geen gelijk geven, ze hebben me in mijn leven al veel afgepakt zoals een stuk van mijn jeugd, maar gelukkig heb ik mijn eigenwaarde behouden en ben ik het zeker waard om te leven.

Ik heb dit bericht gelezen en weet er alles van had mij maar gebekt of geschreven want ik wist er alles van heb er ook alles aan gedaan om haar weg te krijgen dien non en het is mij ook gelukt naar een lange tijd ik zat veel in de kelder omdat ik alles zag wat er gebeurde een hel was het

Hallo allemaal,
Ik heb ook in Rustoord gezeten maar ik heb eigenlijk weinig herinneringen. Dat zal niet zomaar zijn. Nu ik het boek “Stil in mij” aan het lezen ben komen er wat dingen los. Zeker de mishandelingen. Ik kreeg een hele tijd geleden ook vreemde gevoelens toen ik in de kranten las over het misbruik wat daar gebeurde.
Gelukkig kan ik ondanks dat mijn partner en mijn kinderen wel de nodige liefde geven. De Rustoord website op Toyoly is van ons, daar staat mijn verhaal op en heel veel foto’s die ik van lotgenoten heb mogen ontvangen. http://www.toyoly.nl/rustoord/rustoord.htm
Groetjes, Jeanne Hendriks (Heesbeen)

Hallo, lieve allemaal|
Heb samen met mijn twee broertjes vanaf 1-3-64 tot eind juni 1967 in huize Rustoord gewoond(geleefd?) Ik kom nu van mensen allerlei verhalen/ervaringen tegen op deze site. Hartstikke prima! Wat ik jammer vind, ik herken geen namen van jullie. Dus, een verzoek van mijn kant is, geef aan wie je bent(voornaam/achternaam) welke periode, welke afdeling, welke non, welke leken, welke periode je in Rustoord bent geweest. Tussen haakjes, wat een rare naam voor een kindertehuis. Voor alle duidelijkheid; ik ben Anton de Bruijn en mijn broertjes zijn Cor ( toen Cokkie) en Wil. Misschien kunnen we samen wel ten strijde trekken tegen alle onrecht en pijn die velen van ons hebben ervaren.

Hoi Anton ik ken jullie heel goed was haast 10jaar daar vond het vréselijk daar er leeft nog maar een non van de bende van ellende en die is voor het gericht geweest maar dat heeft helemaal geen zin ze zit nog in Luik groetjes thea

Zuster Alberdien leeft nog
Ze woont inderdaad in Luik
Wat een vals kreng was dat zeg

Hoi Thea dat is een lange tijd dat jij daar zat.
Dan heb je heel wat meegemaakt
Ik ken de namen Anton en Cokkie ook nog wel
Anton wij waren er met 7 zussen en broers
De oudste was Annie , Nellie
Gerry , Harrie, Sjannie,Tonnie en Willemjan de Poot was de jongste die was toe 2 jaar

Hoe moet ik ook weer een foto plaatsen?

Hoi gerry jij hebt mijn foto's ook nog niet dat ik ze hoef Meschien kun je ze ook plaatsen als je dat wilt weet ook niet hoe dat moet

Hoi Thea
Ik hoop dat ik foto's kan plaatsen
dan zal ik dat iig proberen

Morgen ga ik de foto's uitzoeken

Hoi Gerry, over de foto's: mocht je er ook op deze pagina willen plaatsen, dan kan dat door een mail te sturen aan internaten@bhic.nl, dan komen ze bij mij en dan voeg ik ze hier toe (zoals ook hierboven al is gedaan). Maar misschien heb je het wel over die andere site over Rustoord. Hartelijke groet,

Dank je Thijs
Ik zal ze wel eens doorsturen

Beste Mensen,
Ik ben Huub Knubben en alles over jou zelf de verslagen van de jeugd kinderbescherming liggen opgeslagen in `s - Hertogenbosch Bhic. Ik heb deze zelf mijn mijn zus die hier ook een stukje geschreven heeft het uitgezocht. En mochten alles inzien ook de stukken die de jeugd kinderbescherming weggelaten hadden waren daar wel openbaar en dat heeft ons met de rechtszaak goed kunnen gebruiken. Zelf had ik het geluk dat ik op Rustoord al het een en ander in een schriftje had geschreven. Wij hebben met alle 6 daar gezeten. Alle verhalen zijn herkenbaar en ik snap hey verhaal van Peter ook dat hij goede herinneringen heeft over Rustoord veeg zijn verhaal niet weg. iedereen heeft zijn of haar verhaal. Oordeel of veroordeel de ander niet laat ze in hun waarde dat wordt helaas te weinig gedaan heb respect voor elkaar. Er waren fijne dingen op Rustoord maar helaas te veel slechte. Ik heb mijn eigen levensverhaal geschreven met als Titel ` Overleven zonder vertrouwen` Ik heb mijn verhaal geschreven van mijn eigen standpunten wat ik nog weet en welke gevolgen het heeft en nog voor mij het tekent je hele leven en je moet verder. Toch bereik je een eindpunt en helaas is die voor mij nu bereikt. Ik heb Euthanasie aangevraagd omdat ik behoorlijk ziek ben en niet meer uit de visiuele circel kom en voor mij het niet meer hoef het vechten is voor mij voorbij. Ik heb hulp via een fijne huisarts die mij helpt in deze lange traject door omstandigheden zie ik geen andere uitweg er is te veel gebeurd voor mij ben alles kwijt geraakt en weet ik was niet de makkelijkste altijd maar was er wel voor mijn familie en helaas was dat de druppel voor mij want vanaf dat ik op rustoord weg was was mijn familie mijn enige houvast en door verloop van omstandigheden heb ik het breekpunt gehad ( Ik zelf ben getroffen door grote fraude ik heb een vriendin gehad in die geld voor mijn hulphond weghaalde en mijn pincode afgekeken en ik in een nacht en dag 12.000 kwijt was en mijn auto gestolen waarmee voor ruim 10.000 verkeersboetes zijn veroorzaakt.
Ik ben helaas doordat de belastingdienst al mijn geld van mijn rekeningen afschreven dakloos geworden omdat ik de vaste lasten niet meer kon betalen. Ik woon door omstandigheden in Eindhoven tot mijn een WLZ aanvraag is goedgekeurd en ik een zorg of verpleeg appartement krijg. Helaas ben ik heel erg ziek geworden zeg maar behoorlijk ziek, alles kwijt geraakt je bedrijf waar je hard voor werkte enz enz.)

Ik wilde toch even nog hier wat neer zetten in de hoop dat ik nog mensen blij kan maken met Ik ben ook bij de zusters geweest toen ze aan de overkant van Rustoord woonde en heb toen in de 2 grote koffers vele foto`s gepakt niet alleen van mij zelf en familie maar ook van andere die bekend waren. Zo heb ik verschillende de foto`s kunnen geven. Mocht je foto`s willen hebben ik heb er echt heel veel. je kan altijd contact met mij opnemen en help jullie graag.

Groetjes Huub Knubben

Dank voor je bericht Huub, maar wat een verhaal zeg. Wat erg! Fijn dat je toch de weg naar onze site hebt gevonden en op die manier inderdaad ook andere bezoekers helpt. Je noemt een verhaal dat je hebt geschreven en veel foto's. Uiteraard zijn al deze gegevens meer dan welkom op onze pagina. Als je wilt kun je daarover contact opnemen met ons door een mail te sturen naar info@bhic.nl
Hartelijke groet en alle goeds gewenst,

Beste Huub
Ik schrik van je bericht dat het slecht met je gaat.
Vreselijk wat er allemaal gebeurt is.
Ik ken je niet maar weet dat jij ooit ook op mijn
Website gereageerd hebt.
Ik wens je voor de laatste tijd nog veel sterkte.
Groetjes, Jeanne Hendriks (Heesbeen)

Hoi Jeanne,

van Rustoord is dat jou site

Hoi Huub,
klopt, dat is mijn website.
Wij hebben jaren terug eens per email contact gehad. Klopt het dat je daarin meldde dat jij vroeger het oude pannenkoekenrestaurant in Kaatsheuvel aan de Horst runde?
Daar staat me iets van bij.
We hebben 2019 ook contact gehad met je broer(?) Sjaak. Hij meldde toen dat hij in de periode 1965/67 tot 1973 op Rustoord gezeten heeft.
Groetjes,
Jeanne

Ja ik heb de zelfde periode ook daar gezeten met mijn 5 broers en zussen in groep Christina bij Juf. Toos en Annie. Familie van Lieshout zaten bij ons Henkie Raymakers, van Houtum enz.
Nee heb nooit dat pannenkoekrestaurant gehad. Ik heb mijn eigen bedrijfje lang gehad Boba ( Bureau Ondersteuning Aangepastsporten & Toeganelijkheid is door de problemen tijdelijk gestopt. Heb nu nog een stichting. STG ( Stichting Sport Toegankelijkheid & Gehandicapten beleid. Ik geef aan valide leerlingen basisonderwijs groepen 1 tot 8 les, voorgezet onderwijs onder en bovenbouw, hogescholen zoals Avans, TU Eindhoven en jeugdinrichting in Breda en Vucht.

Mijn lessen heten ` Kruip In de Huid van een andere dan ga ik in groepjes het dorp of stad in op de toegankelijkheid te belichten in winkels en openbare ruimtes en die te verbeteren.
De leerlingen en studentes krijgen allemaal 1 handicap zoals rolstoeler, doof/slechthorend, blind met taststok en blindenbril en slechtziend en doen ze opdrachten die op hun handicap die ze dan krijgen zolang en elkaar helpen na elke winkel krijgen ze een andere handicap na 4 winkels is de ochtend voorbij en dan krijgen ze theorie nog. Hieruit zijn beter overstekken gekomen zebrapadden en winkels denken meer om de toegankelijkheid te verbeteren die doe ik al ruim 28 jr. Dan geef ik sportlessen om te ervaren hoe iemand sport met een handicap.

Ook help ik mensen met aanvragen WMO zoals PGB, hulpmiddelen enz. Ik ben door 2 grote fouten in 2 verschillende ziekenhuizen in een rolstoel gekomen en kon kleine stukjes lopen nu sinds 1,5 jaar niet meer. En ben helaas behoorlijk ziek geworden.
En door de Corona heb ik al lange tijd geen lessen meer. Wat een gemis is.

Helaas door omstandigheden kom ik niet meer uit de cirkel en ben alles aan het verliezen. Ik ben mijn zelfredzaamheid kwijt aan het raken en behoorlijk snel.
En door alles wat ik eerder beschreven heb hebben veel mensen mij laten vallen ook in de familie. vanaf die tijd ben ik alles kwijt geraakt na de laatste vriendin die ik gehad heb en in de schulden ben gekomen 12.000 euro kwijt raken, mijn auto`s en de verkeersboetes van ruim 10.000 en tanken zonder te betalen wat ze gedaan hebben, was ik elke maand door het afschrijven van de belastingdienst alles kwijt had ik maar 50 euro voor te leven en voor mijn vaste lasten. En de ene na de andere instanties laat je vallen als een baksteen.

En de ene rechtszaak na de andere over dingen wordt je veroordeeld terwijl je niets misdaan hebt. En dat is onrecht wat hard inslaat. En dan je lichamelijke problemen erbij ben ik ruim 18 maanden dakloos geweest en nu in Eindhoven in een opvang tot mijn WLZ ( Wet langdurige zorg) aanvraag goedgekeurd is zit ik hier. Mijn hulphond afgepakt omdat een familie lid gemene dingen om internet gegooid heeft wat niet klopt en eerlijk was heeft de eigenaar van mijn hulphond die ik met de 8 weken gekocht had de hond terug gepakt via de politie wat weer onrecht is mij geloofde ze niet.
En mijn hulphond Eefke was mijn enige houvast nog en daarna is alles in elkaar gezakt en ga ik steeds verder achteruit.
Hulp is ver te zoek na 1 jaar brieven schrijven 25 stuks na de belastingdienst reageren ze pas toen was het te laat en kon ik niet meer in huis blijven. wel kreeg ik excuus waar je niets aan had.
15 brieven naar de rechtsbank die tot op heden nog steeds niet gereageerd heeft. en de gene die die veroorzaakt heeft is nog nooit verhoord laat staan opgepakt terwijl bekend is wie ze is en waar ze zit. Nee voor mij heb ik het helemaal gehad met dit alles en zie geen uitweg meer.
En ik wilde graag reageren om kijken of mensen nog foto`s willen van Rustoord ik heb er heel veel. Mijn mail is stichting.stg@outlook.com

Groetjes Huub

https://m.noordhollandsdagblad.nl/cnt/dmf20180921_59354518?utm_source=g…

Vreselijk, ik zat het bovenstaande verhaal net te lezen

Ik heb gisteravond van alles zitten schrijven hier en zie niks terug.... Hoe kan dat? Gisteravond leek het erop te staan.
Wie snapt het en kan me vertellen hoe het zit?

Ben waarschijnlijk abuis. Ik kwam in 1963, amper 6 jaar oud en zat er met mijn zusjes Carla (3), Jenny (8) en Joyce(11) gedurende de zomervakantie. Allemaal in een aparte groep en we mochten ook niet naar elkaar toe.
Ik heb ook bijna alleen heel nare herinneringen aan deze tijd en mijn zussen herinneren zich helemaal niks. Waarschijnlijk vanwege hun leeftijd dan en dat zij nog meer hebben meegemaakt dan ik.
Ik lees niks over 'mijn' periode en zie er ook geen foto's van. Weet iemand nog dat de carrousel geopend werd?

Beste Randy, ik ken jou helemaal niet. Waarschijnlijk dat jij en de andere kinderen het geluk hebben gehad alleen de vakantie te kunnendoorbrengen in dit door god vergeten (rust)oord!

Dankjewel voor je reactie, Anton.
Ik was dan ook pas, net, 6 en een meisje en was er idd goddank 'alleen' die 6 weken in de zomervakantie van 1963, maar ook een schoolsemester in 1964, voorafgaande aan onze 1e H. Communie.
Toevallig zag ik gister ook dat filmpje over Fietje en las haar verhaal vlak daarna ergens anders, maar heb het niet meer helemaal gelezen. Ik heb er nog steeds een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel van en ben verbijsterd over wat 'mensen' kunnen bedenken om mensen in het algemeen, maar kinderen en zeer jonge kinderen in het bijzonder aan te doen.
Ook heb ik begrepen van Jeanne Heesbeen van de website Kinderen van Rustoord, dat de 'vakantiekinderen' gescheiden waren van de 'vaste kinderen', dus dat verklaart wel iets.
Van de tijd, dat ik dus ook naar school ging, herinner ik mij helemaal niets van Rustoord, wél van school en daar was het prettig. Vraag me wel af of het mogelijk is dat ik vlak in de buurt in een ander kinderhuis zat...

Bedankt voor jullie reacties, Randy en Anton! Wat naar dat ook jullie negatieve herinneringen hebben aan jullie tijd op dit rustoord. Ik heb nog even gekeken, maar er zijn geen eerdere berichten in onze spam blijven hangen, Randy.

@Randy: ik heb je nog gemaild over die verdwenen reactie(s). Helaas niets kunnen vinden achter de schermen, zodat het gissen blijft, maar dit is natuurlijk heel erg zuur. Het is ook mij weleens overkomen maar of dat dezelfde reden had, is niet te zeggen. Ik hoor graag van je en je kunt mij voor de zekerheid altijd je reacties mailen, dan plaats ik ze hier onder jouw naam. Het spijt me dat ik je meer kan helpen. Hartelijke groet,

Ik ken vele van jullie ben ook naar Italië op vakantie geweest ik denk nog vaak aan iedereen Antoon de bruin dacht dat jij ook mee was naar Italië maar weet het niet zeker meer

Dat verhaal wat hier 'kwijt' is, was een verhaal over 'Mook', zegt iemand van jullie dat iets??? Dat had ik op hun fb gezet, dus sorry voor de 'consternatie' ;-)
En St. Maarten? En 'de Baronielaan? En Intermezzo?????

Op de gezinskaart van mijn opa en oma zie ik dat mijn vader Tinus en zijn vier jaar oudere zus Elisabeth op 26 september 1926 in het pensionaat rustoord Oisterwijk zoals het wordt genoemd zijn geplaatst. Zij moeten daarmee een van de eerste kinderen geweest zijn die er zijn ondergebracht. Mijn vader was amper een week oud.
Mijn vraag, is er archief, zijn er foto's uit die beginjaren van het pensionaat, wat ik zou kunnen inzien?

Fred, zo'n oude foto's heb ik niet gezien. Oud materiaal is wel te vinden in het Brabants archief maar dat zijn alleen oude artikelen ovee Rustoord en over verbouwingen etc.
Toen de zusters in 1975 vertrokken naar Maastricht is het archief meegegaan. Naar ik weet is dat niet openbaar, dus niet te raadplegen. Mogelijk is het al vernietigd.
Bijna alle foto's van kinderen in Rustoord zijn gemaakt door derden en niet door de organisatie om te bewaren in een archief.
Op mijn website staan wel wat oudere foto's van het gebouw maar de foto's met kinderen zijn van de periode 1950, 1960 en 1970...
Groetjes, Jeanne.

Ik wil graag contact met Anton de Bruijn. Zoek je mij op op fb? ZAP-kids staat in mijn profielfoto.

Ik heb hier met mijn broertjes en zusjes gezeten. Ik was de laatste uit een groot gezin. Ouders hadden een hotel/café (De Nederlander) in Oisterwijk, dus niet veel tijd voor de kinderen. Ik heb nauwelijks herinneringen, was de jongste uit het gezin en er waarschijnlijk niet zo lang opgezeten. Wie waren wij dan, hier volgende de namen van oudste naar de jongste: Ineke, Herman, José, Frank, Anton, Maria, Conny, Bernhardine (dat ben ik dus, ben uit 1955). Mijn broer Anton (tegenwoordig Toine), kan zich zuster Fika nog herinneren, ze noemde hem altijd Antolleke. Voor zover ik weet hebben wij geen van allen vervelende herinneringen aan onze tijd daar. Ik heb wat foto's naar de redactie gestuurd van ons gezin, die waren daar in de tuin genomen.
Ik meen mezelf te herkennen op de foto van Petra van Nispen, de zuster rechtsboven draagt mij.
groetjes Bernhardine

Thea Cremers jou ben ik nog ja weet hey nog net de bus naar Italië 2 dagen reizen en 10 dagen in Italië. Bergwandelingen en overnachten in Frankrijk. Was een lange reis. Ook familie Puts nam deel aan de reis ik herinner mij ook het 40 jarig bestaan van Rustoord. Toen was het groot feest. Ik zat in Groep Beatrix bij zuster Rosalie. Je had ook groep Mareike zuster Mathea. Groep Margriet Zuster Albedina. Zuster Elisabeth stond in de keuken, ziet er Liduana deed de was, en zo had iedere zuster een taak. Dan die twee tuinmannen meneer Ko en meneer Toemen, moestuin, kippenren, Grot Maria, het kapel met rector Jansen, de bekende aardappelen kelder, trappen schrobben met groene zeep. De zwart wit geblokte vlieg naar het kapel boenen, Ja ze hielden elkaar wel bezig, jonger slaapzaal. Meisjes slaapzaal. Ik herinner mij nog veel over Rustoord. De twee kermis jongen John en Fred, Ad van der Steen Joop van de r Steen. Adje Mechelen, Tiny Vermeulen, Anton en Lijk je de Bruin uit Rotterdam, Sander en Maarten Bredero, juffrouw Agnes, juffrouw Lies Borst. Genoeg herinneringen. Maar ik kijk er verbaasd op hoe een aantal hun verhalen schrijven over hoe slecht het was in Rustoord. Ik had het goed.

Ach ja Peter.
Nu weten we het wel. Met jou ging alles goed.
Wat fijn toch voor jou.
Geluksvogel.

Met Peter gaat alles beter.

Zo leuk

Heeft iemand foto's uit de periode van 1963 tot 1965? Met name die van de carrousel?

@ Randy Roels: kijk eens op mijn website:
http://www.toyoly.nl/rustoord/rustoord.htm
Daar staat ergens een foto van de carrousel op. De meeste foto's die daar op staan zijn uit de periode die je opgeeft.
Groetjes, Jeanne

Ik heb nog wat foto's doorgestuurd
Er zijn er nog meer maar die komen later nog

Hoi Jeanne,

Bedankt voor je tip. Ik heb bijna alle foto's bekeken en vond het leuk om er eentje van de carrousel te zien.
Het zijn allemaal foto's van de 'vaste' kinderen, niet van de 'vakantie'kinderen.
Ik heb geen herinneringen van huiselijke settings, alleen grote zalen, lange tafels en rijen met bedden.

Je foto's zijn toegevoegd Gerry, bedankt nog!

Beste Ina,

Wat fijn om te horen hoe jij je tijd in Rustoord hebt beleefd.
Heb je ook herinneringen aan de zomervakantietijd en de kinderen die dan tijdelijk in Rustoord kwamen?

Groetjes,

Randy

Beste Ina,

Wat fijn om te horen hoe jij je tijd in Rustoord hebt beleefd.
Heb je ook herinneringen aan de zomervakantietijd en de kinderen die dan tijdelijk in Rustoord kwamen?

Groetjes,

Randy

Ina Wijnands


Huidige naam: Ina Wijnands


Geboortedatum: 5 december1951


Rustoord periode: eind 1965 - begin 1967


Woonplaats: Best


Burgerlijke staat: ongehuwd (17 jaar gehuwd geweest)


e-mail: inawijnands@gmail.com




Bijzonderheden: Theo, Tonnie en ik hebben in de groep bij zuster Rosalie gezeten. En iets later is mijn zus Ria erbij gekomen. Die jongere kinderen uit het gezin zijn in het jaar 1964 tot 1971 in Huizen Rustoord gekomen ze heten Willy, Hennie en Gerdie. Gerdie kwam op de babykamer toen was ze nog geen jaar oud. Met zijn drieën hebben ze een tijd in de Margriet groep gezeten daarna in de Beatrix groep. Overleden zijn Willy (†1991), en overleden is mijn oudere zus Ria (†)




Beste Huizerustoordkinderen,




Het verhaal over mijn verleden en Huize Rustoord.




Ik zat op de basisschool, waar ik als kind met trots naartoe ging. Maar jammer genoeg was die periode van korte duur. Doordat mijn moeder ziek werd, moest ik vaak thuisblijven van school. Het gevolg was dat ik een grote achterstand opliep door de gemiste lessen op de basisschool die moeilijk ingehaald kon worden. Mijn lezen en schrijven waren dan ook een drama, wat ik heel erg vond. Juist de Nederlandse taal heb je nodig voor je ontwikkeling. Mijn eigenschappen kon ik goed inzetten in het huishoudelijke werk. Maar ik leerde daarentegen geen vaardigheden ontwikkelen zoals opkomen voor jezelf (juist in een situatie zoals deze) en vaardigheden die je nodig hebt voor je ontwikkeling en het volwassen worden. Mijn redding was – luister maar naar mijn verhaal¬– de periode in Huize Rustoord in Oisterwijk. De rust en regelmaat keerden terug, ook kreeg ik een sociaal leven. De periode 1965-1967 (mijn puberteit) was een heftige tijd maar ik had wel hoop op een toekomst, doordat ik eindelijk weer naar school kon en onderwijs kon volgen. Ook al waren de lessen moeilijk te begrijpen door mijn achterstand, voor mij was het een groot geluk. En ik voelde me ook niet meer alleen, want ik was niet de enige met zorgen en verdriet. Achteraan in de Beatrixzaal had je aan de zijkant het trappenhuis waar je mij tegen kon komen, want ja, ik schrobde het trappenhuis met groene zeep. Daarmee verdiende ik… dat treinkaartje voor een weekendretourtje naar huis.




`s Morgens vroeg was ik ook op de jongensslaapzaal te vinden. Bij zuster Rosalie, om haar te ondersteunen als er niet voldoende andere hulp beschikbaar was bij onder andere het bedden opmaken voor de allerjongste kinderen, bij het tandenpoetsen aan de wastafel of zaterdags bij het douchen. En ja, ik vond het heel leuk om te helpen.




Hallo Anton de Bruijn, jij was ook niet meer de allerjongste. Je had goed gehoord dat mijn leesvaardigheid niet al te best was. Op een avond moesten alle zusters bij elkaar komen, dus er moest iemand anders even voor de jongere kinderen aanwezig zijn op de slaapzaal. Dus ik “mocht” voorlezen. En Anton hoorde het goed, waarop hij een opmerking maakte over het voorlezen.




7 dagelijkse bezigheden




`s Avond werden de tafels opgedekt voor het ontbijt van de daaropvolgende dag. `s Morgens vroeg schoon en fris aangekleed naar beneden. Na het dankgebed werden de rieten mandjes gevuld met wit- en bruinbrood en 1 of 2 plakjes kaas die door de zuster uitgedeeld werden. Dus “op” tafel stonden de bruine basterdsuiker en de jam, maar af en toe lag er ook een plakje vleeswaren.




Goed verzorgd gingen we allemaal op tijd naar school, nadat de tafels opgeruimd waren, de afwas naar de bijkeuken was gebracht en de zaalvloer schoongeveegd was. We konden dan naar school, het was 15 a 20 minuten lopen naar de Sint Martha huishoudschool (deze school is nu een verzorgingstehuis). Een jaar later werd er een grote vaatwasser aangeschaft voor in de bijkeuken, die door oudere meisjes gebruikt werd. Dat ging echt veel sneller, ook mijn oudere zus Ria stond voor een korte tijd in de bijkeuken en strijkkamer. `s Middags stond het warme eten op tafel dat in de grote keuken werd gemaakt door de kok en Siska de keukenmeid. Op de eerste verdieping had je een waskamer en strijkkamer waar oudere meisjes moesten werken. Peter, jij was ook een goede hulp voor zuster Rosalie bij het sorteren van de schone was in de kast.




Zaterdagsmiddags mochten de kinderen tv kijken als er een leuk kinderprogramma was. Zondagsochtends naar de H. Mis in de kapel en op heilige feestdagen. Achterom had je een huisje waar we met zijn allen op zondagmiddag naar de Sinterklaasintocht mochten kijken. Jawel, er waren ook heel leuke momenten. Vooral het samenzijn, kinderen bij elkaar.




Heel veel lieve groetjes van Ina Wijnands

Hallo Ina, nog bedankt voor deze prachtige bijdrage! (Ik heb je zojuist ook gemaild hierover. De foto zal ik toevoegen). Hartelijke groet,

Hoi Ina,

Prachtig verhaal en heel duidelijk. Ik heb bij jou gezeten in de groep ik heb nog kaartjes met de namen van alle kinderen die in de groep zetten. Toen ik in Asten ging wonen. Ik zal hiervan morgenvroeg foto van maken en hierop zetten.

Huize rustoord heb ik gemengde gevoelens over.
Samen met mijn zus was het tehuis 7 jaar ons huis. Ons gezin bestond uit 5 kinderen, twee meisjes en drie jongens, onze moeder werd zwaar ziek en werd opgenomen in een ziekenhuis. Mijn vader stond er alleen voor hij kon in die tijd niet voor ons allen zorgen. Het gezin werd gesplitst, mijn twee andere broers gingen naar een ander tehuis, mijn oudste zus bleef thuis, ik en mijn andere zus gingen naar rustooord.
Ik was 2 jaar en mijn zus 3 en half en we zijn in 1955 hier terecht gekomen. Samen met mijn zus hebben we hier ca 7 jaar gewoond.
Mijn zus heeft een vreselijke tijd meegemaakt, ikzelf kan pas va 5 jaar herineringen ophalen.
Mijn herinneringen zijn wisselend, ik kan mij nog goed herinneren dat mijn hoofd in een wasbak onder water werd geduwd als ik mijn eten niet opat, in een do kere kelder werd opgesloten als ik kwajongensstreek had uitgehaald. Hoe lang ik opgesloten zat in het do keer dat weet ik niet, voor mijn gevoel leek het wel een dag, doodsbang voor alle vreemde geluiden, opgesloten gezeten bij de verschillende dieren die daR in hokken zaten, ganzen pauwen etc ik was daar e het bang voor.
Klappen met een Li iaal op je handen als straf als ik iets ondeugend had gedaan. Ik hen erg kromme teenen dat is niet van het lopen maar omdat ik pad nieuwe schoenen kreeg als de zool versleten was waardoor ik altijd met pijn in mijn tenen liep.
Welke zusters er aardig waren en welke niet voeg voor mij niets toe.
Als ik mij keurig gedroeg en een helpende hand toestak kon ik op dat moment niets verkeerd doen omdat moment beleefde ik de dag van mijn leven.
Ik heb er lang over gedaan om mijn jeugd aan mijn vrouw te vertellen, wilde niet terugkijken in de tijd. Die tijd is een gesloten boek die je niet wilt openen, ik ben in die tijd mijn jeugd verloren.

Mvg Pierre

Beste, Pierre Nijsen, datum: 17 april 2022

Heftig Pierre, wat je allemaal op zo`n jonge leeftijd mee gemaakt hebt. Konden we het maar allemaal voor nu en in de toekomst er een eind aan dat onmenselijk gedrag maken.
Maar ik wens jou en je lieve vrouw, nu en voor altijd heel veel sterkte warmte liefde en geluk in je leven.

Vriendelijke groet,
Ina W.

Een aantal vrijwilligers van Oisterwijk in Beeld (zie www.oisterwijkinbeeld.nl) maken documentaires over allerlei historische onderwerpen. Op ons wensenlijstje staat ook Rustoord. Planning 2023/2024. Als er iemand voor de camera zijn of haar verhaal wil vertellen, dan kun je mailen aan joost@oisterwijkinbeeld.nl

Hoi Ina,

Jij zat ons in de groep bij de familie Knubben, ik heb nog kaarten gekregen toen ik in Asten zat met jullie namen erop.

Ik zou graag een stukje kwijt willen heb een nieuwe huisarts die ik afgelopen dinsdag gesproken heb en zoals jullie weten heb ik al veel over mij zelf verteld en heb met de huisarts over mijn wens euthanasie te doen omdat ik zoals jullie weten veel verloren ben en er niet meer uit kom. Ben al ruim 3 jaar mijn eigen vertrouwen in mij zelf kwijt, redzaamheid en noem maar op het traject is een lange weg. voor mij wel hoop ik dat iemand mij wil helpen mijn levensverhaal over seksueel misbruik uit te brengen ik heb mijn eigen boek geschreven en zou die uit willen bregne laat weten als iemand mij zou willen helpen.

Dag Huub, wat een aangrijpende reactie en wat verdrietig om dit te lezen. Het ons spijt dat je dit allemaal hebt moeten meemaken en wat intens heftig dat dit zo'n weerslag heeft op je verdere leven. Het getuigt van bijzonder kracht dat je dit hier deelt en dat je ook een huisarts bezoekt.

We hopen heel erg dat je met iemand in contact kan komen om je verhaal te publiceren, en wensen je heel veel sterkte. Met alles.

Hallo Huub Knubben, ben benieuwd naar jouw levensverhaal, misschien kunnen we er wat mee?
Joost@oisterwijkinbeeld.nl

bel mij maar op Joost, via info@bhic.nl kun je mijn telefoonnummer krijgen.

Ik heb hier 2 weken in een vakantie doorgebracht (mijn moeder had rust nodig om diverse redenen). De langste 2 weken van mijn leven... Ik moet een jaar of vier zijn geweest, zo rond 1974. Ik herinner me niet veel, maar wat ik wel nog weet, is erg pijnlijk. Een huilend kindje in een ledikantje werd met een theedoek stil geslagen. Het gescheiden worden van mijn broer, die ik 2 weken alleen op afstand buiten kon zien. Het moeten zwijgen tijdens het eten omdat mijn mond te groot zou zijn. Het moeten doorslikken van iets dat ik niet lustte. De boosheid van de nonnen als ik vroeg wanneer mijn ouders me zouden komen ophalen. Hoe het me verboden werd om met 'die even lieve non' te praten (volgens mij een moeder overste die me wel een veilig gevoel had gegeven bij binnenkomst). Ik moest lief zijn en anders zouden ze me niet ophalen...
Ik heb deze herinneringen verdrongen, totdat het tehuis in het nieuws kwam...ik heb er er nachtmerries en herbelevingen van gehad. Vooral over de onveiligheid en het opgesloten voelen. De dreiging met fysiek geweld als je huilde. Het verbod om mijn knuffelbeest in bed te nemen, het niet op mijn buik mogen slapen, het gescheiden zijn van mijn broer...maar vooral het slaan van jonge(re) kinderen die huilden in de nacht. Dat is geen inbeelding, dat staat in mijn geheugen gegrift. Ik begrijp nu ook pas waarom ik nooit het spoor over durfde vanuit Oisterwijk, ik had altijd het gevoel dat daar iets engs was. Dat klopte dus.
Ik vind het vreselijk voor alle kinderen die hier jarenlang hebben moeten leven en zich onveilig hebben gevoeld. Fijn voor de kinderen die dat gelukkig niet hebben hoeven doormaken. Wat ik in twee weken heb gevoeld, was al traumatisch genoeg. Deze verhalen mogen dus echt serieus genomen worden.
De nonnen die dit deden, moeten flink gefrustreerd zijn geweest. In mijn ogen hadden dit soort plekken nooit geleid mogen worden door machtige kerkelijke instituten, waar misbruik blijkbaar lang kon voortbestaan zonder controle van buitenaf.
God is liefde, Jezus is liefde, moeder Maria is liefde? Ik heb me verlaten gevoeld, mede doordat dit is gebeurd.

Wat heftig Chris, begrijpelijk dat deze twee lange weken je zo zijn bijgebleven. Wat triest ook dat het zo'n blijvende impact heeft gehad met alle 'herbelevingen' zoals je het zegt. Allesbehalve het gevoel van een veilige omgeving dus. Om maar een paar dingen te noemen: 'het verbod om mijn knuffelbeest in bed te nemen, het niet op mijn buik mogen slapen', bizar dat dan daar de nadruk op werd gelegd, in plaats van het bieden van die geborgenheid en liefde. Dank dat je hebt willen vertellen wat er bij jou is gebeurd.

Beste mensen,

even een kleine update over mij zelf, helaas gaat het slechter en slechter met mij zelf. en mijn aanvraag voor euthanasie is onder tussen een kleine 2 mnd weg.

Wel heb ik een leuke bericht over een hulphond die ik eventueel krijg, een echt maatje ben ik al vele jaren aan het zoeken en aangevraagd en nu lijkt er schot in te komen wat voor mij veel kan betekenden ik zeg altijd zo als je mensen leert kennen dan ga je van dieren houden en voor mij is dit heel erg van toepassing.
ik hou jullie op de hoogte verder hoe en wat

@Thijs: dankjewel voor je reactie. Het hier vertellen heeft al een stuk verwerking op gang gebracht.
Nog een correctie op mijn stukje: 'die even lieve non' moet zijn 'die ene lieve non'. De enige die wel warm en aardig was, maar me verder niet heeft opgezocht in die twee weken. Ik zag haar alleen in het voorbijgaan en mocht haar niet aanspreken. Zij heeft me weer aan mijn ouders overgedragen en zei toen: 'Voor die kleine meid is het wel lang genoeg geweest'. Ze had me dus wél gezien...maar er niets mee gedaan. Ik zoek meestal naar hulp- en steunbronnen die er zijn geweest wanneer het gaat om ingrijpende ervaringen, dat is belangrijk als je een stukje van je levensverhaal vertelt. Maar in dit verhaal...lief en stil zijn hebben me geholpen, verder bar weinig. Misschien heb ik daarom nooit mijn knuffeldier weggedaan.
Dank aan degenen die dit willen lezen. Dank aan degenen die hun verhaal hebben durven delen. En vooral wens ik allen die door een vreselijk moeilijke tijd zijn heengegaan (nog veel erger en langer dan ik) gemoedsrust en een goed leven toe, waarin plaats mag zijn voor troost, verbinding, liefde en veiligheid.

@Huub, wat ontzettend naar om te lezen dat het op dit moment zo slecht gaat. Hopelijk mag je binnenkort een hulphond krijgen. Veel sterkte de komende tijd.

@Chris, hartelijk dank voor je aanvullingen. We willen ook jou danken dat je je verhaal met ons hebt willen delen en we willen iedereen die in dit rustoord (of elders) negatieve ervaringen heeft sterkte wensen met het verwerken ervan.

@ Huub: een hulphond kan een wereld van verschil maken! Ik hoop dat hij een sprankje hoop en liefde in je leven kan brengen en dat je dat nog mee mag maken.

ik heb wel is aan 1 van die nonnen gevraagd, je bent toch vrouw van god en wij jullie schapen,ja zei ze dan, waarom slaan jullie dan?
ik heb daar gelukkig niet lang gezeten maar werd thuis geslagen maar daar ook.
ook iets mee gemaakt in die moestuin toen ik wat groenten uit de grond trok in me korte rokje maakt een kok foto van :(
ik lees nu dat ik niet alleen geslagen werd en ik tril nog steeds en in die god van hun nooit vertrouwd!
mvg karin.

Ik heb in de jaren 60 op de olv terlinde school gezeten. In de klassen waar ik in heb gezeten zaten altijd meisjes van rustoord. Waren stille onopvallende meisjes. Nu ik dit allemaal gelezen heb begrijp ik goed waarom. Had ik maar contact of vriendinnetjes gemaakt met ze. Ik vind het vreselijk dat hun dit allemaal is overkomen en vind het raar dat er nooit iets officieel aan gedaan is .

Wij hebben eens ons dossier gelezen bij BHIC in Den Bosch
Daar stond in dat wij het er goed naar onze zin hadden.
We hebben daar juist een hele nare tijd gehad.
Maar dat mocht de buitenwereld niet weten.

Ik heb op Facebook mensen gevonden die daar hebben gezeten , ook uit een ander tehuis waar wij zaten.
Wellicht zitten er meer mensen uit die tijd op Facebook.
Ik heb Ina en Thea gevonden
Het zou leuk zijn om meer mensen uit die tijd te vinden

Groetjes Gerry

Hallo allemaal, ik ben Joost en wij hebben een vereniging "Oisterwijk in Beeld" waarin we o.a. video's maken, en documentaires zoals nu over de moord op 2 meisjes in Oisterwijk in 1941.

Wij willen een documentaire maken over Rustoord en de verhalen optekenen. De slechte en de goede. Alles in perspectief van de tijd en met respect voor de mensen.
Wil je je verhaal vertellen, dan kunnen we daar wellicht stukken van gebruiken, mail me dan, dan zoeken we contact met je. Dank! joost@oisterwijkinbeeld.nl

Ik ben heel benieuwd, goed dat jullie dit doen. De goede én slechte verhalen...ik wacht in spanning af. Ik ben er maar 2 weken geweest en was nog erg jong, ik hoop dat anderen zo moedig zijn om hun verhaal te doen bij jullie.

Hoi Met Huub Knubben, Joost van Oisterwijkinbeeld heeft mij al benaderd en ik werk eraan mee als er meer dit willen zou fijn zijn laat dit weten via Joost of via mijn mail stichting.stg@outlook.com

Lieve , lotgenoten
Ik ben Elly en heb veel herkenbare verhalen gelezen, dank vooral aan Peer, heb het boek gelezen. Stil in Mij. Ik zoek nog Gerdy van de Wetering, maar ook Henky Raaymakers en alsnog Ingrid Baken of te wel Charlotte van de kemenade.
Elly van den Elsen-Verwijst . Ik wens jullie allen zoveel goeds .

Goedenavond

Ik heb van eind jaren 60 tot ergens in 72 /73 daar ook verbleven. Ook mijn tijd was het zeker niet fijn en ben s nachts van bed gelicht maar omdat ik bang werd maakte ik mijn vies en werd onder de ijskoude douche gedaan en kreeg met de matte klopper . Wat een ander ook beweerd dat ze goed hadden ben blij voor je maar ik heb dit altijd in stilte gedragen en pas in 2020 kwam dit boven . En snapte ik waarom mijn leven verliep zoals het liep. Mijn en onze ervaring zijn echt. Niemand mag dat in twijfel trekken want diegene stonden niet in onze schoenen. . Vraag me wel af waar degene zijn die op mijn slaapzaal sliepen. Ik sliep naast het muurtje waar de non en later begeleiding sliepen . Grtjes Fran( franci)

Hoi Franci
Sliep jij op de zaal bij zuster Alberdina? of hoe ze ook heet , ze had ook andere namen toen ze weer terug kwam op Rustoord heette ze weer anders heb ik begrepen
Zij was zo gemeen tegen de kinderen.
Het was daar vreselijk.
Ik heb ook gehoord dat zij kinderen misbruikte . Dat waren haar zogenaamde beste vriendjes daar liep ze altijd mee hand in hand.
Er zijn ook rechtzaken tegen deze non geweest vanwege het misbruik.

Hoi gerry

Ik weet niet zou kunnen namen weet ik niet zo . Maar gemeen was dat eel. Ik zat in de eerste huiskamer in de gang was een kast met speelgied ik speeldevzo',n licht metale keukentje met pannentjes daar ging iemand staan want mochtber niet mee spelen. Een kind was het niet. En het enige wat ik weet was dat die non erg gemeen was. Volgens mee toen mijn broertje kwam voor we weggingen . Hij met ons aan tafel zat . Hij luste geen tomaat maar wel ketchup en ze douwde zo die tomaat in zijn mond , mijn broertje werd boos. De rest aan tafel en als ik keken nog al angstig . Dit vrouw ver geet ik nooit.thnx voor je reactie lief

Ja dan denk ik dat je bij Alberdien zat dat was de eerste groep ,volgens mij heette die groep Margriet ,die groepen hadden allemaal namen.
Ik zat ook in die eerste groep bij zuster Alberdien
Ik was daar van 1966 tot 1969 ,ik was net 10 jaar toen ik daar kwam.
Sommige van mijn broertjes en zusjes bleven er langer ,ik moest toen ik 13 was naar een pleeggezin.
Onze Willemjan , Nellie en Annie waren toen nog daar ,maar ik weet dat stuk ook niet meer precies want wij werden allemaal uit elkaar gehaald en zaten ook niet in dezelfde groep ,in het begin toen wij daar kwamen wel.
Alles gebeurde stiekem.
Want een zus van mij was al eerder weg daar die moest al eerder naar een pleeggezin dat heb ik later pas gehoord toen was ik daar al lang weg. Alles ging zo achterbaks.
Ze gaven helemaal niks om die kinderen.
Wij hadden wel een hele lieve juf in onze groep , juffrouw Anita , bij haar ben ik wel eens op weekend geweest
zij woonde toen in Tilburg.
In mijn herinnering was zij ook meer begaan met de kinderen.

Hallo ,ik ben Wil de Bruijn en ik heb samen met oudere broers in Rustoord verbleven van 1963 tot 1967; helaas zijn vele goede herineringen verloren gegaan. Ik heb heel veel te vertellen maar helaas zijn de betrokken personen verdwenen of overleden.Het trieste van al deze comentaren is dat veel mensen die niet in een internaat hebben gezeten het nooit zullen begrijpen wat wij als kind hebben meegemaakt.De pijn die zelfs wij niet kunnen vertalen is waarschijnlijk de oorzaak van velen problemen die afstammen van die tijd.De pijn die hedendaags nog aanwezig is ,helaas.Probeer het al jarenlang te analiseren met behulp van psychologen maar de pijn blijft.Als iemand een goede raad weet ,laat het mij dan weten;ik kom er alleen niet uit.

Hallo Willibrordes
Ik hoop dat je de goede hulp kunt vinden.

Dag wil, heb je al eens EMDR overwogen? Je kunt het wel analyseren, maar die pijn zit veel dieper in je brein verankerd (in je vecht-vlucht gedeelte zeg maar). EMDR is een techniek die dat gedeelte van je brein kan kalmeren. Misschien ben je daarmee geholpen en kun je je eindelijk een beetje veilig gaan voelen in je eigen lijf en geest.

Hoi allemaal, ik woon nu in Spanje en de psychologische hulp is hier vrij moeilijk te verkrijgen laat staan EMDR.Pillen slikken hier in Spanje is vrij makkelijk maar of dat de oplossing is voor mijn problemen voortkomend uit het verblijf in Huize Rustoord weet ik niet.Wel weet ik dat erover praten een beetje opluchting geeft,maar daarna val ik weer terug in mijn triestheid en kan weer moeilijk slapen en mijn emoties beheren.Accepteren?Is heel moeilijk maar ik blijf het proberen.Mijn God waarom zijn er mensen die kinderen een rot leven aanbieden met alle gevolgen vandien.Blijf knokken mensen en heb hoop op iets moois,kusjes en veel warmte toegewenst

EMDR kan tegenwoordig ook online. Ik wens je een goed leven toe x

Ik hoop eens in mijn leven dat mensen zich kunnen realiseren dat aangerichte psychologische schade aan onbeschermte kinderen vrijwel niet herstelbaar is ondanks alle hulp.Een kind is zo kwestbaar en onschuldig dat de aangerichte schade vrijwel onmogelijk is om te herstellen wat de "specialisten" ook mogen zeggen. Wat ik hiermee wil zeggen is : Geef liefde en warmte en geborgenheid dat voorkomt een helehoop ellende ,ik weet het maar dat is wat ik en vele andere kinderen hebben gemist met alle nadelige gevolgen gezien.Ik hoop door mijn reactie dat velen kinderen kunnen worden "gered" en een warme en liefdevol jeugd kunnen doorbrengen waardoor later gelukkiger kunnen zijn.Mensen denk aan de kinderen,wij bepalen wat zij worden en niet zij omdat ze geen keuze hebben opdat cruciale moment,geef liefde en als je dat niet kan vergeet het a.u.b. liefs van Wil

Lieve mensen,
Toch een reactie van mij, ik heb onlangs nog eens een bezoek gebracht, aan het Kindertehuis Rustoord ofwel Wierookwijwaterenworstenbrood. Inmiddels een groot Hotel.
De laatste keer kon je nog de kelder zien, nu verstopt onder een zithoek, en de kloosterbel hing er ook niet meer. Een heel aardige dame heeft me een hele rondleiding gegeven ook de kamers boven.
Eigenlijk is er heel veel verbouwd. Herkenbaar nog de keuken opzij, ook de bijzondere grote boom. de dame vertelde mij dat er nog steeds kinderen komen.
Ze vroeg me nog of het me toch een beetje heeft geholpen. En als wij een keer een weekendje weg wilde bood ze de Master bedroom aan, heel sympathiek.
Maar je zegt dat het je goed deed, maar het tegenovergestelde was voor mij waarheid. Het besef eenmaal op de terugweg kwamen de diepe wonden weer boven. Je kunt een gebouw met zoveel leed nog zo mooi verbouwen, maar de negatieve energie en het verdriet van ons zit zo diep en komt weer even hard binnen. Het hangt er nog steeds. Door al het "moois" verborgen. lieve lotgenoten ik deel nog steeds ons gezamenlijk verdriet. Blijf sterk . Veel liefs Elly Verwijst.

Ik weet er alles van, bekend verhaal.
Het verdriet van deze ellende zit diep ingeworteld.
Gelukkig weten de gasten van het hotel niet wat hier allemaal heeft afgespeeld.
Bij die mooie boom hebben wij 10 jaar geleden nog communie foto's gemaakt.
Groeten Jeanne Hendriks( Heesbeen)

Ik ben er ook nog geweest , ik denk zo'n 12 jaar geleden
De keuken enzo is hetzelfde gebleven voor de rest is alles denk ik wel veranderd.

Ik begreep alle verhalen. Ik zou graag kijken in het hotel .maar de negatieve gevoel nee. Wat er is gebeurt is zo. Onze createar weet het . Tis niet onze schuld. We waren klein. De waarheid is wat het is.

Ik zelf heb er vanaf 1970 gezeten tot de sluiting, groep Beatrix.
Wij zij in 1968 teruggekomen uit de Verenigde Staten omdat mijn moeder Hartklachten had, en heimwee naar Nederland. Helaas stief ze inop 1 november 1969 in het voorjaar van 1970 gingen mijn vader en de zus van moeder met mij een dagje weg. Het was huize Rustoord. We kregen wat te drinken bij aankomst, en zuster Rosalie zei, ga maar even buiten spelen met de kindjes. Even laten ging ik terug naar binnen, maar mijn pa en tante waren weg. Zuster Rosalie zei dat dit mijn nieuwe " thuis" was. Er rolden heel wat tranen, en ik heb nog steeds als ik de lindebloesem ruik dat ik terugdenk aan die dag dat ik daar achter gelaten was. De index bloeiden toen en stonden voor de dagverblijven.

Wat een enorm verdrietig verhaal Perry. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat dit voor jouw vader en je tante ook heel erg was om op zo'n manier afscheid van jou te moeten nemen. Zeker na het verlies van jouw moeder.

Wat verdrietig Perry, je weet niet wat je overkomt dat is zo onverwacht
Een hele nare ervaring.

Ik was 4 jaar, toen ik naar Oisterwijk naar de nonnen ben gebracht, ik heb er geen negatieve ervaringen gehad.
Ik durf niet te zeggen of het dat tehuis was, maar denk het wel. En was blij dat ik positieve aandacht kreeg, dat is mij bij gebleven .
Later heb ik nog in het koloniehuis Egmond aan zee gezeten, was ook gezellig. Heb helaas geen foto's van dit alles.
Wel grappig trouwens dat mijn moeder ook Bruggeman van haar meisjesnaam is .

Hallo allemaal, we werken al een tijdje met 4 vrijwilligers van Oisterwijk in Beeld aan een documentaIre over Rustoord. We hebben al veel mensen gesproken (kinderen van toen, verzorgsters, psychologen, een vertrouwenspersoon voor misbruikte kinderen). We allerlei verhalen opgetekend. In de meeste gevallen willen de mensen die ooit op Rustoord verbleven, niet voor de camera hun verhaal doen. En de enkele keer dat men dat wil wordt veelal de positieve en leuke kanten belicht. Graag willen we alle kanten van Rustoord belichten. Als jij iets wilt vertellen hierover, zouden wij dat erg op prijs stellen. Stuur je een mail telefoonnummer, dan neem ik contact met je op. hennie@oisterwijkinbeeld.nl

Mooi initiatief Hennie, goed dat ook alle kanten van het verhaal worden belicht. Graag herhalen we je oproep nog, mochten er nog interviewkandidaten gezocht worden. Meer info en opgeven hiervoor kan via hennie@oisterwijkinbeeld.nl - zie ook https://oisterwijkinbeeld.nl/
Heel benieuwd naar het uiteindelijke resultaat, waarnaar we tzt hier graag willen doorlinken natuurlijk

We hebben een trailer gemaakt over de documentaire die in de maak is:
https://youtu.be/FALnN3H6Edo
Mocht je jouw verhaal onderdeel willen maken van onze documentaire, neem dan gerust contact op met mij hennie@oisterwijkinbeeld.nl

Ik weet nog wel dat we eens in een bepaalde tijd naar de hoogtezon gingen ergens daar om de hoek richting spoor, waar ik een gat in mijn voorhoofd ben gevallen. Dat was altijd wel leuk.
Maar verder waren het geen schatjes die nonnen, ik zat daarvan 1950 tot 1954 en ging toen naar de fraters in Tilburg

Bedankt voor de link Hennie! En Gerard ook jij welkom terug op de site en dank voor je bijdrage. En wat je al eerder schreef over de fraters in Tilburg: daar was het voor jou dus allesbehalve beter dan in Oisterwijk. Mocht je er nog meer over willen delen dan zou je dus ook meewerken aan die documentaire kunnen overwegen - zie de reactie voor die van jou - maar dat had je wellicht al gedaan. En natuurlijk zijn ook hier op de site je verdere bijdragen hartstikke welkom.